บางคน บอกให้ "รู้" บางคน บอกให้ "ละ" ตกลง มัน ควรรู้ หรือ ควรละ ????
หรือควรทำสองแบบ???

แบบไหนมันถึง ถอนรากถอนโคนได้ครับ

ยกตัวอย่าง ให้ซักหน่อยครับ

ง่ายๆเลยครับฝึกนั่งสมาธิบ่อยๆ เลี่ยงข้อปาณา สมาธิทำให้เราเย็นขึ้น และมีเมตตาจิต แต่ต้องฝึกกันเป็นปีๆ ฌานจะทำให้เรานิ่งขึ้นเย็นขึ้น การตัดสินใจจะรอบคอบกว่าเก่า นั่งวันละ1ชั่วโมงกำลังดี 10ปีถ้าไม่เก่งให้เตะ1ที

คุณ choochu

ถ้ายังไม่รู้เลย จะบอกให้ละคงทำได้ยากครับ
ยิ่งจะให้ถอนรากถอนโคนเลยด้วยล่ะก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ครับ

ลองอ่านพระสูตรนี้เล่นๆก็ได้ครับ
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v ... =238&Z=384

๑. ทุกข์ คือ สภาพที่ทนได้ยาก ภาวะที่ทนอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้ สภาพที่บีบคั้น
ได้แก่ ชาติ ชรา มรณะ

เป็นสิ่งที่ควรกำหนดรู้

๒. สมุทัย คือ สาเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ ได้แก่ ตัณหา 3 คือ กามตัณหา ภวตัณหา และ วิภวตัณหา

เป็นสิ่งที่ควรละ

๓. นิโรธ คือ ความดับทุกข์ ได้แก่ ดับสาเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ กล่าวคือ ดับตัณหาทั้ง 3 ได้อย่างสิ้นเชิง

เป็นสิ่งที่ควรทำให้ประจักแจ้ง

๔. มรรค คือ แนวปฏิบัติที่นำไปสู่หรือนำไปถึงความดับทุกข์ ได้แก่ มรรคอันมีองค์ ๘

เป็นสิ่งควรทำให้เจริญขึ้น

บางคน บอกให้ "รู้" บางคน บอกให้ "ละ" ตกลง มัน ควรรู้ หรือ ควรละ ????

เวลาเรารู้ว่า หิวข้าว อาการมันก็เกิดขึ้นมาที่กายให้เรารับรู้ ด้วยเวทนาของความหิว เป็นทุกข์กับความหิว ความหิวก็บีบบังคับให้เราแสวงหาอาหารมาดับความหิว พอได้กินอิ่ม ทุกขเวทนาของกายอันเนื่องจากของความหิวก็ดับไป หากเราไม่กินไม่ดื่ม กายนี้รูปนี้จะตั้งอยู่ได้มั้ย ส่วนเรื่องของอารมณ์นั้น มันมองไม่เห็นว่ามีตัวตนเหมือนสิ่งที่ทั้งปวงที่ไหลผ่านมาทางหูตาจมูกลิ้นกายใจ เราก็ยินดีพอใจไม่พอใจคล้องอยู่ในรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัส ไม่อาจเข้าใจในสิ่งทั้งปวงที่ไหลผ่านมานั้นมันไม่เที่ยง สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ของเรา หากเรามีสติรู้เท่าทันในหูตาจมูกลิ้นกายใจ โดยความเป็นอนัตตา เราก็ไม่ไปยึดถือให้เป็นภาระ หากเราหลงเข้าไปยึดถือในรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัส อารมณ์ยินดีพอใจไม่พอใจ ที่มีสุขเวทนา ทุกขเวทนาบำเรอให้ ด้วยปัจจัยของสิ่งที่ไหลมา เราก็ต้องจมอยู่ในโลกียะ

"รู้" แล้วจึง "ละ"

เหมือนจับงูพิษใต้น้ำ ..
เพราะ "ไม่รู้" นึกว่าเป็นปลา จึงไม่ปล่อย "ไม่ละ"

พอยกขึ้นพ้นน้ำจึง "รู้" ว่างูพิษ ไม่ต้องบอกให้ปล่อย "ให้ละ"
มันก็ปล่อยก็ "ละ" ของมันเอง .. ดังนี้

เหมือนกัน.......เป็นเหรียญเดียวกัน
แล้วแต่ว่า ผู้บอกใช้คำพูดไหน และเขาเข้าใจอย่างไร..........

บอกให้ "รู้" ........ ให้ "รู้" อย่างประจักษ์ชัดแจ้งถึงอกถึงใจจริงๆ
โดยอาการอย่างนี้เพราะ ถอนรากถอนโคน ถ้ายังถอนรากถอนโคนไม่ได้ ก็ "ยังไม่รู้"

ส่วนอีกท่าน บอกให้ "ละ" ก็ต้องถอนรากถอนโคนเช่นกัน ถ้ายังถอนรากถอนโคนไม่ได้ ก็ "ยังละไม่ได้"

ทั้งสองนัยยะ โดยเพียงคำกล่าว จึงต้องเข้าใจถึง "ความนัย" ซึ่งผู้บอกจะสื่อสารออกมาด้วยครับ

รู้ ละ วาง นักปฏิบัติคงเข้าใจดี รู้ทุกข์ รู้สาเหตุที่ให้เกิดทุกข์ และ รู้วิธีที่จะออกจากทุกข์
เจริญในธรรม