พูดมากไม่ทำ กับ พูดน้อยทำ

คนที่พูดถ้อยคำมีประโยขน์ แม้มาก
แต่เป็นผู้ประมาท ไม่ทำตามถ้อยคำนั้น
ผู้นั้นย่อมไม่ได้มีส่วนแห่งคุณธรรมที่ทำให้เป็นสมณะ
เหมือนคนเลี้ยงโค นับโคให้ผู้อื่น แต่ไม่มีส่วนแห่งน้ำนมโคนั้น
คนที่พูดถ้อยคำมีประโยชน์ แม้น้อย แต่ประพฤติตามธรรม
ละราคะ โทสะ และโมหะ ได้รู้อยู่โดยชอบ มีจิตหลุดพ้นแล้วด้วยดี ไม่ถือมั่นในโลกนี้
ย่อมเป็นผู้มีส่วนแห่งคุณธรรมที่ทำให้เป็นสมณะ

สำคัญ...ตรงรู้ชอบนี้แหละ...

เมื่อเป็นผู้ปฏิบัติ ควรต้องเป็นผู้ที่ "รู้รอบ" เพื่อยังผลให้เกิดขึ้น
เมื่อผลเกิดขึ้นแล้ว จะยังตนให้เป็นผู้ "รอบรู้"

เมื่อพระองค์ตรัสว่า..." รู้โดยชอบ " ก็แสดงว่า...มี...รู้โดยไม่ชอบ...อีกด้วย

หากไม่รู้ว่าการ "รู้โดยชอบ"...นั้นเป็นอย่างไร ( ซึ่งก็น่าจะไม่รู้กันทั้งหมด....เพราะรู้แล้วก็คงหมดทุกข์กันไปแล้ว)...ก็ควรจะรู้ว่า...รู้โดยไม่ชอบ...นั้นเป็นอย่างไร..(.ซึ่งก็น่าจะเข้าใจได้ง่ายกว่า..เพราะกำลังเป็นกันอยู่ทุกคน)

รู้โดยไม่ชอบ.....นั้นเป็นอย่างไร?

คำว่า "รู้รอบ" นั้นหมายถึง รู้รอบ ตามทวารต่างๆ ที่เป็นปัจจุบัน
เช่น อารมณ์ใดมากระทบกับทวารใด ก็รู้ตามทวารนั้นๆ ไม่ไปรู้ถึง อดีต อนาคต

คำว่า "รอบรู้" นั้นหมายถึง รู้ทั่วถึงที่เป็นไปได้ทั้ง ๓ กาล ที่ป็น ปัจจุบัน อดีต อนาคต
อันมีพระพุทธเจ้า เป็นต้น

รู้โดยชอบ .....ผมเอามาจากที่ลุงหมานโพสต์...นะครับ

ทำได้ด้วย พูดมากด้วย มีคุณอนันต์ต่อชาวโลก

ผู้รู้.....จะรู้กาล...รู้เทศะ...ฯลฯ...เพื่อประโยชน์....ไม่ไร้แระโยชน์

ผู้หลงเข้าข้างตัว....ก็หลงทำไปเรื่อย..คิดว่าเป็นประโยชน์...

โลกย์ ย่อมพยายามไปตั้งกฏเกณฑ์ให้กับธรรม ว่าต้องเป็นอย่างนั้น ต้องเป็นอย่างนี้ อันนี้ใช่ อันนั้นไม่ใช่
แต่ในที่สุดก็จะเข้าถึงความจริงว่า ไม่มีกฏเกณฑ์อะไรที่แน่นอนถ้ากำหนดโดยโลกย์

แต่กฏเกณฑ์ของธรรม หรือธรรมชาตินั้น ตายตัวจริงๆ ที่เขาเรียกว่า "สัจจะ" อันมีความหมายว่าไม่เปลี่ยนแปลงเป็นอื่น อาจจะอยู่เหนือกฏของอนิจจัง ทุกขัง อนัตตาด้วยซ้ำไป

เพราะฉนั้นคำพูดเปรยๆของคน ดูเหมือนใช่ แต่ก็อาจจะ ...."มันไม่แน่"......อย่างที่หลวงปู่ชาท่านเคยสอนเรื่อง "มันไม่แน่" ใครเคยอ่าน พบที่ไหน
ก้อปมาแปะให้อ่านกันอีกทีจะมีบุญนะครับ

ขออภัยลุงหมานนะครับที่เอาสีสันมาป้ายกระทู้ของท่าน (ความเหล่านี้ตอบคุณกบครับ)

อโศกะ...ถ้ารอบคอบ..และรอบรู้สักหน่อย....จะรู้ได้ว่าผมหมายถึงอะไร..แม้ผมจะเขียนไม่หมดก็ตาม..

อ่านเอานะ....เต็มๆ...แปลความเอาเองละกัน


ทีนี้......แน่นอนมั้ย..อโศกะ...ธรรมะพระพุทธเจ้าแน่นอนมั้ย?

ธรรมะ..ความจริง....ก็จริงอยู่...แต่จะเป็นประโยชน์(แก่.......)...ไม่เป็นโทษ....ก่อนจะพูดก็ต้องดูตาม้าตาเรือ...ให้ครบทั้ง 7 ประการ...นี้....

หาไม่แล้ว....มันก็เป็นความอยากพูด...เป็นกิเลสของผู้พูดอยู่นั้นเอง...ผู้มีพฤติกรรมเช่นว่านี้....ไม่ใช่พฤติกรรมของอริยะ....เป้นพฤติกรรมของปุถุชนชาวบ้าน...

ความข้อนี้...อโศกะจะเข้าใจมั้ยหนอ!!!!

กบสำคัญว่า คนพูดมากแต่ปฏิบัติได้จริง ไม่ใช่ ไม่มี อย่างนั้นหรือครับ

ไม่เห็นมีใครบอกว่า..พูดมากแสดงว่าทำไม่ได้...เลยนะอโศกะ

ดูให้ดี.....ที่ลุงหมานยกมา...


ผู้ประมาท.....คือผู้ที่ยังมีคติไม่แน่นอน...(ยังไม่ถึงความเป็นอริยะบุคคล)

ทีนี้...ผู้ถึงความเป้นอริยะบุคคล...ก็จะมีสัปปุริสธรรม7ไปในตัว(ปุถุชนก็มีได้)...ดังนั้นการจะแสดงอะไรของท่านผู้ไม่ประมาท...จะคำนึงถึงประโยชน์เป็นสำคัญ..(พูดเพ้อเจ้อผิดศีลข้อ4 ท่านทำไม่ได้..เป็นธรรมชาติของอริยะ)

อาการพูดไม่เลือกที่...เลือกเวลา...เลือกบุคคล....จึงเป็นนิสัยของปุถุชนคนประมาท...100 % ก็ด้วยประการละฉะนี้แล..อโศกะ

กบลองย้อนกลับมาพิจารณาดูให้ดีๆ

คำพูดข้างต้นนี้ มีอะไรที่ขัดกับสัปปุริสธรรม 7


เป็นกบเสียเองหรือเปล่าที่ทะลุกลางปล้องขึ้นมา ด้วยอกุศลจิต ที่คิดว่าเป็นกุศล

ผมลิ้งค์ภาพของท่านผู้ตรัสมากเพราะทำได้ด้วยมาประกอบยังไม่ฉุกคิดอีกหรือ กบ

มันผิด...ตรง...พูดมาก..มีคุณอนันต์..นี้แหละ...
อโศกะ....เป็นอรหันต์แล้ว...พูดอย่าหยุดนะ....จะได้มีคุณอนันต์..



เขาให้พูด...ให้มีประโยบช์...จะพูดมาก...พูดน้อย...จะใช้การกระทำแทนคำพูดก็ได้....ต้องดูกาละ..เทศะ...หรือมีสัปปุริสธรรม7 นั้นเอง....จึงจะเกิดประโยชน์....ไม่มีโทษ...

อิอิ..

กบติดยึดในสัปปุริสธํรรม 7 นี่เองจึงขัดใจ

พูดมาก พูดน้อย ก็เป็นได้ทั้งผิดและถูก มันขึ้นแล้วอยู่กับสถานการณ์ ไม่มีกฏเกณฑ์ที่แน่นอนอะไรมาบังคับ
ยืดหยุ่นไปตามสถานการณ์ จึงจะเรียกว่าเป็นไปตามธรรม