หัวข้อนี้ สำหรับเตือนใจผู้นำหลักธรรมระดับสูงๆมาพูด (หรือระดับพื้นๆก็ตาม) เช่น ท่านเช่นนั้น เป็นต้น ว่าพึงตระหนักว่า ธรรมะทุกตัว ท่านให้เอาไว้ใช้งาน มิใช่เอาไว้แบกเดินกลุ้มกริ่มกระหยิ่มใจ ตราบใดที่ยังใช้ธรรมะไม่เป็น ข้อธรรมนั้นๆก็ไม่มีประโยชน์อันใด

กรัชกาย
แบกอะไรอยู่ครับ

แบกความรักครับ คิกๆๆ

http://www.youtube.com/watch?v=3X3osKEZHWQ&feature=kp

ดีครับ แบกต่อไปครับ

มรรค ในฐานะอุปกรณ์สำหรับใช้ มิใช่สำหรับยึดถือหรือแบกโก้ไว้


"ภิกษุ ทั้งหลาย เปรียบเหมือนบุรุษผู้เดินทางไกล พบห้วงน้ำใหญ่ ฝั่งข้างนี้ น่าหวาดระแวง น่ากลัวภัย แต่ฝั่งข้างโน้น ปลอดโปร่ง ไม่มีภัย ก็แล เรือ หรือสะพาน สำหรับข้ามไปฝั่งโน้น ก็ไม่มี บุรุษนั้นพึงดำริว่า ห้วงน้ำนี้ใหญ่ ฝั่ง ข้างนี้ น่าหวาดระแวง ...ถ้ากระไร เราพึงเก็บรวมเอาหญ้า
ท่อนไม้ กิ่งไม้ และใบไม้ มาผูกเป็นแพ แล้วอาศัยแพนั้น พยายามเอาด้วยมือและเท้า พึงข้ามถึงฝั่งโน้นได้โดยสวัสดี"


"คราว นั้น เขาจึง...ผูกแพ...ข้ามถึงฝั่งโน้นโดยสวัสดี ครั้น เขาได้ข้ามไป ขึ้นฝั่งข้างโน้นแล้ว ก็มีความดำริว่า แพนี้ มีอุปการะแก่เรามากแท้ เราอาศัยแพนี้...ถ้ากระไร เราพึงยกแพนี้ขึ้นเทินบนหัว หรือแบกขึ้นบ่าไว้ ไปตามความปรารถนา"


"ภิกษุ ทั้งหลาย เธอทั้งหลายจะเห็นเป็นเช่นไร ? บุรุษนั้น ผู้กระทำอย่างนี้ จะชื่อว่า เป็นผู้กระทำถูกหน้าที่ต่อแพนั้น หรือไม่?"

(ภิกษุทั้งหลาย ทูลตอบว่า ไม่ถูก จึงตรัสต่อไปว่า


"บุรุษนั้น ทำอย่างไร จึงจะชื่อว่าทำถูกหน้าที่ต่อแพนั้น ? ในเรื่องนี้ บุรุษนั้น เมื่อได้ข้ามไปถึงฝั่งโน้นแล้ว มีความดำริว่า แพนี้ มีอุปการะแก่เรามากแท้... ถ้ากระไร เราพึงยกแพนี้ขึ้นไว้บนบก หรือผูกให้ลอยอยู่ในน้ำ แล้วจึงไปตามปรารถนา บุรุษนั้นกระทำอย่างนี้ จึงจะชื่อว่า เป็นผู้กระทำถูกหน้าที่ต่อแพนั้น นี้ฉันใด"


"ธรรม ก็มีอุปมาเหมือนแพ เราแสดงไว้ เพื่อมุ่งหมายให้ใช้ข้ามไป มิใช่เพื่อให้ยึดถือไว้ ฉันนั้น เมื่อเธอทั้งหลาย รู้ทั่วถึงธรรม อันมีอุปมาเหมือนแพที่เราแสดงแล้ว พึงละเสียแม้ซึ่งธรรมทั้งหลาย จะป่วยกล่าวไปใยถึงอธรรมเล่า"



"ภิกษุทั้งหลาย ทิฏฐิ (หลักการ ความเข้าใจธรรม) ที่บริสุทธิ์ถึงอย่างนี้ ผุดผ่องถึงอย่างนี้ ถ้าเธอทั้งหลาย ยังยึดติดอยู่ เริงใจกระหยิ่มอยู่ เฝ้าถนอมอยู่ ยึดถือว่าเป็นของเราอยู่ เธอทั้งหลาย จะพึงรู้ทั่วถึงธรรม ที่เราแสดงแล้ว เพื่อมุ่งหมายให้ใช้ข้ามไป มิใช่เพื่อให้ยึดถือเอาไว้ ได้ละหรือ"

(ม.มู.12/445/479)

พุทธพจน์ทั้งสองแห่งนี้ นอกจากเป็นเครื่องเตือนไม่ให้ยึดมั่นในธรรมทั้งหลาย (แม้ที่เป็นความจริง ความถูกต้อง) โดยมิได้ถือเอาประโยชน์จากธรรมเหล่านั้นตามความหมาย คุณค่า และประโยชน์ตามความเป็นจริงของมันแล้ว ข้อที่สำคัญยิ่งก็คือ เป็นการย้ำให้มองเห็นธรรมทั้งหลาย ในฐานะเป็นอุปกรณ์ หรือวิธีการที่จะนำไปสู่จุดหมาย มิใช่สิ่งลอยๆ หรือจบในตัว


ด้วย เหตุนี้ เมื่อปฏิบัติธรรมข้อใดข้อหนึ่ง จะต้องรู้ตระหนักชัดเจนถึงวัตถุประสงค์ของธรรมนั้น พร้อมทั้งความสัมพันธ์ของมันกับธรมอย่างอื่นๆ ในการดำเนินไปสู่วัตถุประสงค์นั้น


วัตถุประสงค์ในที่นี้ มิได้หมายเพียงวัตถุประสงค์ทั่วไปในขั้นสุดท้ายเท่านั้น แต่หมายถึงวัตถุประสงค์เฉพาะตัวของธรรมข้อนั้นๆ เป็นสำคัญ ว่าธรรมข้อนั้นปฏิบัติ เพื่อช่วยสนับสนุนหรือให้เกิดธรรมข้อใด จะไปสิ้นสุดลงที่ใด มีธรรมใดรับช่วงต่อไป ดังนี้เป็นต้น


เหมือน การเดินทางไกล ที่ต่อยานพาหนะหลายทอด และอาจใช้ยานพาหนะต่างกัน ทั้งทางบก ทางน้ำ ทางอากาศ จะรู้คลุมๆ เพียงว่าจะไปสู่จุดหมายปลายทางที่นั่นๆ เท่านั้นไม่ได้ จะต้องรู้ด้วยว่า ยานแต่ละทอดแต่ละอย่างนั้น ตนกำลังอาศัยเพื่อไปถึงที่ใด ถึงที่นั้นแล้ว จะอาศัยยานใดต่อไป ดังนี้เป็นต้น


การปฏิบัติธรรมที่ขาดความตระหนักในวัตถุ ประสงค์ ความเป็นอุปกรณ์ และความสัมพันธ์กับธรรมอื่นๆ ย่อมกลายเป็นการปฏิบัติที่เลื่อนลอย คับแคบ ตัน และที่ร้ายยิ่งคือ ทำให้เขวออกนอกทาง ไม่ตรงจุดหมาย และกลายเป็นธรรมที่เฉื่อยชา เป็นหมัน ไม่แล่นทำการ ไม่ออกผลที่หมาย


เพราะการปฏิบัติอย่างไรจุดหมายเช่นนี้ ความไขว้เขว และผลเสียหายต่างๆ จึงเกิดขึ้นแก่หลักธรรมสำคัญๆ เช่น สันโดษ อุเบกขา เป็นต้น

กรัชกาย ยังไม่ถึงฝั่ง รีบทิ้งเรือไหมครับ

ไม่ทิ้ง แต่มองธรรมะเหมือนอุปกรณ์เครื่องไม้เครื่องมือสำหรับใช้ทำงานของเราขอรับ แล้วเช่นนั้นล่ะ เอาง่ายๆที่ท่านเช่นนั้นพูดบ่อยๆ สมถะ วิปัสสนาๆๆๆๆ เช่นนั้นมองเหมือนอะไรขอรับ

งานยังไม่เสร็จ กรัชกายทิ้งอุปกรณ์เครื่องไม้เครื่องมือสำหรับใช้งานนั้นๆ ไหมครับ

ก็บอกแล้วว่า "ไม่ทิ้ง" แต่เราจะต้องเข้าใจเครื่องไม้เครื่องมือว่ามีไว้สำหรับใช้งานแต่ละอย่างๆนั้น ใช้ให้ตรงกับงาน... นอกจากบอกแล้วว่าไม่ทิ้งยังต้องใช้ต่อไป แล้วยังถามเช่นนั้นอีกด้วยสีแดง ยังไม่ตอบเลยนิ

กรัชกายครับ
มีพ่อค้าว่าจ้างซื้อ ซุง จากกรัชกาย
กรัชกายหาซุงได้ แบกออกจากป่า เพื่อมาส่งพ่อค้า
จะทิ้งซุงไว้กลางป่าไหมครับ....

แตกประเด็น ที่ยกตัวอย่างนี้ไม่ใช่พ่อค้าขายซุง
แต่บอกว่าเช่นนั้นเข้าใจธรรมแบบคนได้ท่อนซุงมา แค่นี้จบประเด็น

ถ้ายังงั้นเอาตัวอย่างใหม่ เช่นนั้น รู้ข้อธรรมแบบคนได้มะพร้าวทั้งลูก (ทั้งเปลือก) ได้มาแล้ว แล้วก็นั่งคลึงนั่งลูบมะพร้าวแล้วทำตาลอยๆ นึกภาพว่ามะพร้าวอร่อยหวานหอมชื่นนนนใจ (ก็ได้นะ ไม่ผิด ก็เหมือนคนนอนอยู่ที่ห้องนึกถึงภาพวิวสวยๆ อากาศเย็นสบาย แทบชายทะเลยังงี้คิดฝันได้ คิดไป)

กรัชกาย อยากทานน้ำมะพร้าว กรัชกายไปหาได้ลูกมะพร้าว กรัชกายยังทานน้ำมะพร้าวไม่ได้ กรัชกายจะทิ้งลูกมะพร้าวไหมครับ

ก็ต้องรู้กันเป็นขั้นๆไป เช่นรู้ว่ามะพร้าวมีลักษณะอย่างนี้ๆ ก็แสวงมะพร้าว พบมะพร้าวแล้วเก็บเอามา ได้มะพร้าวแล้วนะ รู้ขั้นต่อไป คือ รู้ว่าข้างในลึกลงไปด้านในมันมีน้ำมีเนื้อของมะพร้าว เราก็ต้องหาอุปกรณ์มาปอกเปลือกนอกออก ก็พบกะลา ทุบกะลาแล้วก็ถึงเนื้อถึงน้ำของมันก็ดื่มกินได้

แต่เช่นนั้น ไม่ใช่่ อาจจะรู้จักมะพร้าว แต่ไม่รู้วิธีเข้าไปถึงเนื้อน้ำมะพร้าว ก็นั่งลูบคลำลูกมะพร้าวตาลอยเพ้อๆ มะพร้าวๆๆๆ เออหอมหวาน เช่นนั้นโทนนี้

กรัชกาย บอกเองนะครับ ว่าต้องรู้เป็นขั้นๆไป


กรัชกายยังไม่เห็นจริงว่า ข้างในลึกลงไปมีสิ่งต่างๆ เหล่านี้หรือไม่ ได้แต่จินตนาการก่อน
กรัชกายก็หาอุปกรณ์ ขณะหาอุปกรณ์ กรัชกายจะทิ้งมะพร้าวไหม
และเมื่อได้อุปกรณ์แล้ว ยังปลอกเปลือกมะพร้าวไม่เสร็จ กรัชกายจะทิ้งอุปกรณ์ไหม
และถ้าหากพบกะลา แต่ยังไม่ถึงน้ำถึงเนื้อมะพร้าว กรัชกายจะทิ้งกะลาไหม
และถ้าพบกะลา ถึงน้ำถึงเนื้อแต่ยังไม่ทันดื่มกิน จะทิ้งน้ำทิ้งเนื้อก่อนไหม
น่าคิดนะครับว่า กรัชกายอาจจะไม่รู้จักแม้แต่มะพร้าวเลยก็ได้นะครับ
คิดว่าทุเรียน คือลูกมะพร้าวนะครับ