ผมมีเรื่องไม่สบายใจมาปรึกษาครับ ผมทำงานรายงานกลุ่มแล้วมีเพื่อนไม่ช่วยงาน ผมพยามติดต่อเเล้วแต่มันก็ไม่รับสายเลย ผมก็ไม่ว่าไร ผมก็ใส่ชื่อมันในรายงานเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนกัน แต่มันดันให้ผมใส่ชื่อเพื่อนของมันอีกคนอีก ทั้งๆที่เพื่อนคนนี้ไม่เคยพบไม่เคยเห็นเลย ตอนนั้นผมยอมรับว่าไม่พอใจ และเห็นว่ามันไม่ยุติธรรมกับเพื่อนๆคนอื่นที่ทำงาน ผมเลยส่งรายงานโดยที่ไม่ได้เพิ่มชื่อเพื่อนของมัน แต่ผมก็บอกมันนะครับว่าไม่ได้เพิ่มชื่อเพื่อนมัน ให้เพื่อนมันไปจัดการทำรายงานส่งเอง การกระทำเเบบนี้มันผิดไหมครับ ผมจะมีบาปติดตัวไหมครับ ขอบคุณที่รับฟังครับ

น้องจขกท ที่ถามมาเพียงเพื่อระบายความในใจ
หรือต้องการความเป็นจริงของธรรมล่ะ

ถ้าเพื่อระบายอารมณ์ผมจะได้ผ่านไป
แต่ต้องการความจริง จะบอกให้กลัวแต่จขกทจะทนไม่ได้เท่านั้นเอง

อะไรกันครับพี่โฮ เรื่องแค่นี้เอาถึงเป็นถึงตายเลยหรอครับเนี่ย ก็บอกเขาไปสิบาปไหม ก็แค่นี้ นี่อะไรกะเอาตาย

มันไม่บาปไม่แบบอะไรหรอกน้อง อย่างนี้แหละเขาเรียกว่าคนรู้จักแยกแยะปัญหาวาอะไรควรทำไม่ควรทำ น๊อยไม่ได้ทำจะเอา

ไม่ผิดนี่ค่ะ จขกท ก็ทำถุกต้องแล้วนี่หน่าแล้วเหตุใดจะต้องกังวลใจเรื่องบาปหละเจ้าค่ะ
จขกท รู้สึกสงสารเพื่อนขึ้นมาก็เลยคิดว่าสิ่งที่ตนทำดูใจร้ายกับเพื่อน ใช่ไหมหละ
จขกท ได้ช่วยเพื่อนในทางอ้อมนะเจ้าค่ะ เพราะ จขกท ได้ทำในสิ่งที่ถูกต้องและเกิดผลดีกับเพื่อนคนนั้นทางอ้อม เพราะฝึกให้เค้าได้ใช้ความสามารถของตนเอง รู้จักคิดเอง ทำเองซะมั้ง ไม่ใช่ยืมจมูกผู้อื่นหายใจตลอดเวลา
ถ้าเพื่อนคนนั้นเค้าไม่พอใจก็พูดกับเค้าว่า นายไม่ได้ช่วยเราทำแต่นายจะเอาชื่อเข้าด้วยมันไม่เกิดผลดีกับตัวนายเลย เพราะมันจะเป็นความเคยชินติดเป็นนิสัย ในอนาคต นายอยากให้คนอื่นมองนายด้วยสายตาดูถูกเยาะเย้ย
เพราะทำอะไรไม่เป็นได้แต่เป็นผู้ตามคนอื่นต้อยๆ หรือนายอยากเป็นคนที่มีความสามารถเพื่อให้ผู้อื่นยอมรับนายหละ

น้องจขกทต้องแยกแยะให้ดีระหว่าง...."ความยุติธรรม" กับ "ความเห็นแก่ตัว"
เขาแอบมาใส่ชื่อเพื่อนอีกคนโดยพละการหรือเปล่า...มันก็เปล่า
แบบนี้น้องจะมาบอกว่า มันไม่ยุติธรรมไม่ได้

เขาขอให้น้องใส่ชื่อเพื่อนอีกคน ดังนั้นมันเป็นเรื่องของความ "ความเมตตา"
ถ้าน้องให้ใส่ชื่อเพื่อนได้ นั้นแสดงว่าน้องมีความเมตตาต่อผู้อื่น
แต่ถ้าน้องไม่ยอมใช่ชื่อเพื่อน เขาเรียกว่า "เห็นแก่ตัว"

อยากจะยกตัวอย่างกรณีใดถึงจะเรียกว้่า"ไม่ยุติธรรม"
นั้นคือถ้าเพื่อนเขาให้เอาชื่อคนในกลุ่มออกแล้วเอาชื่อเพื่อนเขาใส่แทน
แบบนี้ถึงเรียกไม่ยุติธรรม

เพราะการที่น้องขาดความเมตตา มันจึงส่งผลให้น้องทุกข์ใจ
เรื่องบางเรื่องมันไม่เหนือบ่ากว่าแรง ช่วยเขาได้ก็ควรช่วย
อย่าแค่เอาคำพูดว่า"ไม่ยุติธรรม"มาปกปิดความ"เห็นแก่ตัว"ของตน
คนอื่นไม่รู้แต่ตัวน้องนั้นแหล่ะรู้ดี ไม่งั้นจะไม่ต้องมาทุกข์ใจกลัวบาปแบบนี้หรอกครับ

ขอบคุณพี่โฮฮับ ทำผมเข้าใจเลยว่าผมอาจขาดความเมตตาไป แล้วก็ขอบคุณพี่ที่ให้ข้อคิดอีกมุมนึง ผมเคยคิดว่าการไม่ทำงานเเล้วมาขอเพิ่มชื่อเป็นการทำที่ไม่ยุติธรรมสำหรับคนที่ต้องทำงานและคนที่ขอเพิ่มก็เป็นคนเห็นแก่ตัวมาก ผมไม่เคยมองมุมมองกลับเลยว่า ผมเองก็เห็นเเก่ตัวที่ไม่ยอมเพิ่มชื่อให้ ผมมีอะไรถามนิดนึงครับ เพื่อเช็คความเข้าใจผม เพราะผมเริ่มงงๆ กับตัวเอง สรุปว่าถ้าเกิดเหตุการณ์มีคนมาขอเพิ่มชื่ออีกในอนาคต ตามหลักเมตตาเเล้วผมควรเพิ่มชื่อให้เค้าใช่ไหมครับ ขอบคุณครับ

ขอบคุณพี่ๆทุกคนที่มาให้ความเห็นในมุมต่างๆนะครับ

โฮฮับตอบได้เยี่ยม

ตอนแรกกลุ่มน้องมีกี่คนตามที่ตกลงไว้ สมมุติมีห้าคน น้องก็ใส่ชื่อลงไปตามนั้นแหละครับห้าคน
ทีนี้ถ้ามีสมาชิกในกลุ่มน้องคนหนึ่งต้องการเพิ่มชื่่อเพื่อนอีกคนลงไปทั้งๆที่ไม่ได้ช่วยงานอะไรและไม่ได้ตกลงไว้แต่แรก น้องเป็นหัวหน้าก็ควรที่จะถามเพื่อนในกลุ่มว่าตกลงเอาไง จะเพิ่มชื่อลงไปมั้ยทีนี้กลุ่มมีมติว่ายังไงก็ทำตามนั้นก็เท่านี้แหละครับ ทีนี่ถ้าน้องเป็นหัวหน้ากลุ่มน้องจะใช้สิทธิ์ไม่ใส่ชื่อคนที่ไม่ได้ตกลงกันไว้แต่แรกพี่ว่าก็ไม่ผิดอะไร ไม่เห็นต้องกังวลอะไรเลยครับ

บาปไม่บาปมันขึ้นอยู่ที่ใจน้อง น้องคิดยังไง คิดดีหรือคิดไม่ดี ถ้าคิดไม่ดีก็บาปครับ ถ้าคิดดีก็ไม่บาป

ในชีวิตวัยเรียนมีโอกาสทำผิดได้โดยไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่ทำนั้นผิด เช่นลอกการบ้านเพื่อนให้เพื่อนลอกการบ้าน ลอกข้อสอบให้เพื่อนลอกข้อสอบ ไม่เคารพครูบาอาจารย์ ทำลายทรัพย์สินโรงเรียน โดดเรียน อื่นๆ ซึ่งถ้าเราไม่รู้เราก็จะทำผิดต่อไปเรื่อยๆ ดังนั้นก่อนทำอะไรก็ต้องพิจารณาให้ดี ไตร่ตรองให้รอบคอบก่อนที่จะทำ

ขอบคุณพี่FLAME มากครับ ผมจะถือว่าเหตุการณ์ครั้งนี้เป็นบทเรียนที่สำคัญครับ

เมตตาแบบนี้......ประสงค์ร้าย...ชัดๆ....คือ..ทำให้เขาติดขี้เกี้ยจ....พอจบออกไป...นิสัยแบบนี้อาจทำให้เขาปะสพกับคามลำบากในการใช้ชีวิต
เมตตา....ของกิเลส...คือ..กลัวเขาจะว่าเราไม่ดี....ก็ใส่ชื่อไปซะ
เมตตา....ต้องเป็นไปเพื่อความเจริญ..งดงาม...ทั้งปัจจุบันและอนาคต

ดังนั้น...มันต้องดูด้วย..มีเหตุผลมั้ย?...

ตัวการกระทำ..นั่นไม่บาป..
แต่..มันจะมาบาป..ตอนที่คุณกังวลใจ

ถ้าคุณทำ....เพราะอยากให้เขารู้ว่า....ต้องขยัน..นะ...นี้เท่ากับคุณได้ทำบุญด้วยซ้ำไป...
แต่ในทางกลับกัน....หากคุณทำเพราะนึกรังเกียจเขา...อันนี้บาปเพราะทำไปเนื่องด้วยโทสะ...
โทสะ...ดับได้ด้วยเมตตา....

แต่..เมตตา...ก็ไม่ใช่ต้องยอมเขาทุกอย่าง...นะ....ต้องนึกถึงประโยชน์สูงสุดที่เขาควรได้รับ..เป็นสำคัญ

เป็นลาภที่ไม่ควรได้ ขาดหิริโอตัปปะ

เขาไม่ได้ทุกข์ แต่เขากำลังเบียดเบียนผู้อื่น การใส่ชื่อจึงไม่ใช่ความกรุณา
เขากำลังแสวงหาลาภที่ไม่ควรได้ หากเราไม่ให้ลาภนั้น มันก็ย่อมไม่ใช่การเบียดเบียน

จริงๆ เรื่องแบบนี้ ว่ากันในทางโลกจะเหมาะกว่า. เป็นเรื่องของภาวะผู้นำ และการตัดสินใจ

การจะรู้ธรรม ดูธรรมหรือปฏิบัติธรรม จะต้องเอากายใจเราเป็นหลัก
จิตกำลังคิดต่อคนอื่นอย่างไร แท้จริงแล้วมันก็เป็นกายใจเราที่เป็นไม่ใช่คนอื่น

ต่อให้คนอื่นเขาจะเลวหรือเห็นแก่ตัวปานใด เมื่อเราเห็นและรู้แล้ว
ต่้องรีบมาพิจารณาที่กายใจตนเอง อย่าเผลอปล่อยให้ใจเราเป็นไปตามอกุศลที่เห็น

ต้องมีสติระลึกถึงกุศลธรรมเพื่อมาดับอกุศลธรรมที่เห็นนั้น
เมื่อในเป็นกลางต่อสิ่งที่สัมผัส เราก็จะรู้เนื้อแท้ของธรรมที่เราเห็นหรือสัมผัส

อย่างเรื่องนี้ เพื่อนมาขอให้ใส่ชื่อเพื่อนอีกคน ...

แท้จริงแล้วเพื่อนคนนี้เป็นคนเห็นแก่ตัว แต่เป็นเพราะน้องไปยึดเอาการกระทำของเขา
เข้ามาในกายใจตนเอง จนทำให้น้องกระทำไปตามจิตที่ไปยึดการกระทำของคนอื่น
จนเป็น ความเห็นแก่ตัว

น้องต้องแยกแยะให้ดี ระหว่างทางโลกกับทางธรรม ที่ผมอธิบายมามันเป็นเรื่องทางธรรม
ทางธรรมไม่มีเรื่องความยุติธรรม .......
ทางธรรมการกระทำทุกอย่างต้องมาจากใจที่เป็น.....กุศล
การกระทำนั้นอาจจะไปกระทบ ทำให้คนอื่นไม่พอใจบ้าง นั้นมันเป็นเรื่องของเขา
ความไม่พอใจนั้นมันเกิดที่กายใจของเขา เป็นเขาเองที่ต้องแก้ไม่ใช่เรา

อยากให้น้องดู พระเวชสันดรเป็นตัวอย่าง พระองค์สร้างทานบารมี
ให้ด้วยความเมตตา รู้ทั้งรู้ว่า คนที่มาขอล้วนแล้วแต่เป็นคนเห็นแก่ตัว
พระองค์ก็ให้ จนชาวบ้านชาวเมือง พระบิดาของตน ไม่พอใจ....
พระองค์ก็ไม่สนใจ


ธรรมชาติสร้างให้เรามีสติ มีสัมปัญญะ เพื่อให้เราทำในเรื่องทีไม่เกิดทุกข์
บางครั้งมันหลีกเลี่ยงไม่ได้ ทำอะไรมันก็ทุกข์ ดังนั้นจึงจำเป็นต้องเลือกทำ
ในสิ่งที่ทุกข์น้อยที่สุด

เรื่องที่ถามว่า ถ้าเขามาขอให้ใส่ชื่ออีก ถ้าเขามาขออีกน้องรู้สึกทุกข์มั้ยล่ะ
การให้อันเกิดจากจิตที่เมตตา มันจะไม่เกิดการคิดเล็กคิดน้อย ให้แล้วก็เกิดสุขสงบในใจ

แต่ถ้าการให้ของน้องมันเป็นทุกข์ นั้นเป็นเพราะจิตยังมีอกุศล
ดังนั้นก็ควรพิจารณาดูว่า การไม่ให้ครั้งนี้กับการให้ครั้งแรก
อะไรมันทุกข์มากทุกข์น้อยกว่ากัน

อนึ่งผมว่าน้องคงจะแยกแยะออกน่ะว่า สิ่งที่เราทำ เรียกว่าการให้หรือทำตามที่เขาสั่ง
ถ้าให้ด้วยความหวังดี มันต้องบอกเขาด้วยว่า เป็นห่วงอยากให้เขาหัดทำอะไรเอง
เพื่ออนาคต หรืออาจใช้กุศลโลบายบอกเขาว่า จะให้หรือช่วยเป็นครั้งสุดท้าย

ถ้าเขายังมาขออีก ก็เอาคำที่พูดกับเขานั้นแหล่ะมาเป็นสติดับทุกข์
อันเกิดจากการปฏิเสธเขาในครั้งใหม่