เมื่อสังเกตพิจารณาให้ดี สติปัฏฐานทั้ง 4 ไม่ว่าจะเป็นที่ กาย...เวทนา....จิต...หรือ...ธรรม ล้วนมารวมลงสู่ปฏิบัติการหรืองานที่จะต้องทำที่ ....."วิเนยยะโลเก อภิชฌา โทมนัสสัง"ซึ่งแปลความได้ว่า ...."เอาออกเสียให้ได้ซึ่งความยินดียินร้ายในโลกย์"

ประเด็นสำคัญที่จะต้องลงมือทำเพื่อให้เกิดผลจากสติปัฏฐาน 4 ก็คือ ....เอาออกเสียให้ได้ซึ่งความยินดียินร้ายในโลกย์

เราจะเอาความยินดียินร้ายในโลกย์ ออกได้อย่างไร?...

จึงเป็นคำถามที่นักปฏิบัติวิปัสสนาภาวนาทั้งหลายต้องถามตัวเอง และตอบคำถามนี้ให้ได้อย่างถูกต้องโดยภาคทฤษฎีก่อน.....แล้วหลังจากนั้นจึงลงมือปฏิบัติจริงเพื่อพิสูจน์ทฤษฎีแห่งการเอาความยินดียินร้ายออก

ทำอย่างไรจึงจะเอาความยินดียินร้ายออกได้?.........ใคร่ขอเรียนเชิญท่านผู้รู้ กัลยาณมิตรทั้งหลายในลานธรรม มาช่วยกันวิตก วิจารณ์ วิจัย สู่กันฟัง...เพื่อให้ผู้ที่กำลังเดินทางสู่พระนิพพานด้วยการเจริญสติปัฏฐาน 4 ได้ทฤษฎีหรือความรู้ที่ถูกต้องในการ เอาความยินดียินร้ายออกจากใจ

555....
ยินดี...ยินร้าย...นะหรอ

ดี...ก็เพราะคิดว่า..มันดีกับตัว....
ร้าย...ก็เพราะคิดว่า...มันร้ายกับตัว...

มีดีมีร้าย...ก็เพราะเรามีความปราถณาอยู่ดีมีสุข

อวิชชา..คือความไม่รู้....ไม่รู้ว่าตัวตนรูปนี่ไม่ใช่เรา...หลงว่าเป็นเรา....ความปราถณาอยู่ดีมีสุขจึงฝากใว้กับรูปนี้
เมื่อ...หลงครั้งแรก....ความหลงทั้งหลายก็ตามมา...

หลง...ว่ารูปนี้ตั้งอยู่....สุขจึงตั้งได้
จึงหลงปกป้องรูป....บำรุงรูป
สิ่งใดเป็นคุณกับรูป....ก็แสวงหา...ได้มาก็ยินดี...ไม่ได้ก็เศร้า
สิ่งใดไม่เป็นคุณกับรูป....ก็ผลักไส....ผลักได้ก็ยินดี...ผลักไม่ได้ก็เศร้าเสียใจ

เมื่อผัสสะ....สัญญาจำได้ว่าสิ่งนี้เป็นคุณ....ก็ยินดี...สร้างสุขเวทนา...เพื่อให้ตัณหาเร่งเร้าเอามา

จิตเห็น.....ไม่ว่าจะเป็นรูปนั้น....เวทนานั้น....จิตนั้น....ธรรมารมณ์นั้น...แล้ว...ให้ระลึกว่า...มันเป็นไปเพื่อสุขจริงหรอ?

สิ่งนั้น...รูปนั้น...อยู่กับเราแล้ว....ร่างกายนี้รูปเรานี้มันไม่ตายจริงหรอ...รูปนั้นสิ่งนั้นเป็นสาระพึงยึดมันหรือไม่?

แม้รูปนั้น...สิ่งนั้น....มันเองก็ไม่ยืนยง....แล้วมันจะทำให้สุขเรายืนยงได้อย่างไร...การอยู่กับสุขที่ไม่ยืนยงนั้นมันดีแล้วหรือ?

เมื่อรูปนั้นสิ่งนั้นไม่เป็นสาระ...ไม่เป็นไปเพื่อความสุขจริง....เราจะยังมีจิตดำริถึงมันหรือไม่?

เมื่อเห็นว่ารูปนั้นไม่เป็นสาระ...ไม่เป็นไปเพื่อสุข...ไม่ควรดำริถึง....ความยินดียินร้ายเนื่องจากรูปนั้นย่อมสงบลงได้

ความยินดียินร้าย....สงบได้...เพราะการเห็นความจริง

เห็นความจริงใน...กาย...เวทนา....จิต.....ธรรม

ให้พิจารณาถึงความเป็นไปตามธรรมดาของมัน
โดยใช้ขันธบรรพ สัจจบรรพช่วยเพื่อให้เห็นแนวทางในการพิจารณาได้ง่ายขึ้น

อนึ่ง... ถ้าเราพิจารณาด้วยกรรมฐานกองเดียวแล้วไม่รู้เรื่อง ก็ต้องใช้กรรมฐานหลายกองช่วย

ผู้ทรงคุณวุฒิ...

ผู้ทรงคุณวุฒิ

เพิ่งสังเกตุเห็น ผู้ทรงคุณวุฒิ สบายดีนะทุกคน

สั้นๆง่ายๆ แต่ ทำยากก็ต้องชัดเจนว่า บรรลุปฐมฌาน ให้มันได้ก่อน ส่วนไอ้ดีใจเสียใจ นั้น ต้อง ว่ากันที่ ฌาน4 ถ้าปฏิเสธ ฌาน (สัมมาสมาธิ) คือ จบ

ช่วยหนูด้วย...
หนูไม่อยาก....แก่...
หนูยังติ่งต๊องอยู่เลย.....แง่.....แง่....

ครับผม ก่อนอื่นต้องขอบอกตามตรงนะครับว่าเกล้ากระผมไม่ได้รู้อะไรมากนัก
เพียงแต่พอดีว่าได้ผ่านเข้าไปพบ ไปประสบมาเล็กน้อยเท่านั้นเองครับ
ในสติปัฏฐานทั้งสี่นั้น ในความยินดี ยินร้ายนั้นไม่ใช่การเอายินดี ยินร้ายออกดอกครับผม
เราต้องรู้ตามความเป็นจริงก่อนครับ ว่านัั่นคือความจริง อันนี้อธิบายเป็นคำพูดได้ไม่ค่อย
ตรงสักเท่าใดนัก คงได้เพียงใกล้เคียง ความจริงอะไร ?
ทุกข์ ทุกขสมุทัย ทุกขนิโรธ ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา
พระพุทธองค์ตรัสไว้ในหลายพระสูตร แต่ในที่นี้เกล้ากระผมขอกล่าวย่อๆนะครับ
ในเรื่องของขันธ์ห้านั้นพระพุทธองค์ได้ตรัสสอนว่า
รูปรูปนั้นเที่ยงหรือไม่เที่ยง เมื่อไม่เที่ยงรูปนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุข
สิ่งใดเป็นทุกข์้ สิ่งนั้นเป็นอัตตาของเรา หรือไม่ใช่อัตตาของเรา สิ่งนั้นไม่ใช่อัตตาของเรา
ก็ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น เมื่อไม่ยึดมั่นถือมั่นเธอก็หลุดพ้น
ในส่วนของเวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ก็เช่นเดียวกันครับพิจารณาให้ได้ตามความเป็นจริงตามนั้น
ครับที่ว่า ไม่ใช่การเอาออกก็ด้วยประการฉะนี้ครับ
อีกกรณีหนึ่งที่พระพุทธองค์ตรัสไว้บ่อยในพระไตรปิฎกเรื่องความหลุดพ้นคือ
เมื่อเบื่อหน่าย ก็คลายกำหนัด เมื่อคลายกำหนัดเธอก็หลุดพ้น
ที่นำมานี้เป็นเม็ดข้าวเปลือกจำนวนน้อยนิดจากข้าวเปลือกกองใหญ่เท่านั้นครับ
หากผิดพลาดประการใด ใคร่ต่อท่านผู้รู้ช่วยแนะนำด้วยครับผม

ช่าย!
ขันธ์ห้าไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา เราต้องเห็นขันธ์ห้าไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตาเสียก่อน
เพราะมันเป็นเหตุแห่งความเบื่อหน่าย คลายกำหนัด

เห็นโทษของความจมเมื่อยินดี เห็นโทษของความพล่านร้อนเมื่อยินร้าย

มีสติวางใจไว้ตรงกลาง ชักเชื้อไฟคือความคิดปรุงแต่งออกเสีย ดูอารมณ์ดับไป

สติปัญญาตั้งใว้เมื่อผัสสะอาัรมณ์เกิด

สาธุ อนุโมทนากับคำตอบที่ดีๆจากกัลยาณมิตรทุกท่าน........คาดว่าน่าจะมีคำตอบที่ดี ลัดสั้น น่าสนใจยิ่งกว่านี้ขึ้นไปอีก เชิญชวนมาช่วยชี้แนะกันให้มากๆนะครับ

อนุโมทนา

ทุกสรรพสิ่งบนโลกนี้ ล้วนเกิดขึ้นจากการปรุ่งแต่ง แล้วเพิ่มความเป็นตัวตนเข้าไปยึดมั่นถือมั่น นี้คือ สาเหตุแห่งทุกข์ ไม่ว่า กาย เวทนา จิต หรือธรรมทั้งหลาย ล้วนหาความมีอยู่ไม่ได้เลย

ธรรมชาติเดิมแท้ เคลื่อนออกจากความเป็นดั่งเดิม หลงปรุงแต่งสิ่งๆหนึ่ง(ขันธ์) ที่แปรปรวนอยู่ตลอด แล้วสิ่งๆหนึ่งนั้น ปรุ่งแต่งตัวตนเพื่อ รองรับสภาพแปรปรวนนั้น

เมื่อหมดความหลง สภาพปรุ่งแต่งตัวตน ย่อมดับไป แล้วสภาพปรุงแต่งสิ่งๆหนึ่ง ย่อมดับไป กลับสู่ธรรมชาติเดิมแท้ นั้น

ความเห็นส่วนตัว
ความไม่ยินดียินร้าย จะว่าไป เหมือนลงจากปลายต้นไม้ เพราะผู้ไม่ยินดี ยินร้ายในโลก ก็มีแต่พระอรหันต์เท่านั้น ที่ถอนทั้งโลกภายใน คือ ร่างกายและจิต โลกภายนอก คือ ทรัพย์สินเงินทอง ลูก เมีย พี่ น้อง ไม่ยึดติดทั้งภายในและภายนอก การจะไปถึงตรงนั้น เป็น ปัจจัตตังโดยแท้ ธรรมนี้ลึกซึ้งนัก