มนุษย์กรรมต่างจากมนุษย์บุญ กล่าวคือ
มนุษย์บุญมักจะคิดถึงผู้อื่นก่อนเสมอ จะเป็นผู้เสียสละนำทางก่อนทุกครั้ง
ไม่คิดเสียดายสิ่งใดที่ตนเสียไป และคิดเสมอว่าสิ่งที่เสียไปไม่เกิดคุณค่ากับตน
แต่ขอให้เกิดคุณค่ากับผู้อื่นก็พอใจ มีความพอใจในการทำให้ผู้อื่นมีความสุข
มนุษย์บุญหายากในสังคมแห่งมนุษย์ในโลก น้อยนักที่จะมีมนุษย์บุญแทรกอยู่
ส่วนใหญ่ มนุษย์กรรม จะอยู่ด้วยกิเลสตัณหา จะขัดแย้งกัน ด้วยความคิดและอารมณ์ของตน
เพื่อให้ตนเองเป็นผู้ชนะ ด้วยวิบากกรรมทำให้คิดอยู่เสมอว่าการชนะคือบุญ
ซึ่งเป็นความคิด และการพิจารณาที่ไม่ถูกต้อง
ที่จริงแล้วผู้ที่อยากเอาชนะผู้อื่น ผู้นั้น คือผู้มีกิเลสตัณหา
ผู้ที่ยอมถอยออกไป ไม่ได้หมายความว่าเป็นผู้แพ้เสมอ
ยอมถอยเพื่อความอิสระแก่ผู้อื่นได้ดำเนินชีวิตต่อไป และไม่ให้เกิดปัญหา
ผู้นั้นถือว่าเป็นผู้เสียสละแห่งบุญ ย่อมเกิดบุญกุศลสู่อานิสงส์ได้กว่าผู้ที่ไม่ยอมเสียสละ

ดังนั้นการที่จะยึดมั่นในสิ่งใดมาเป็นของตน
ด้วยวิธีการอันเป็นกิเลส ทำให้ผู้อื่นเป็นทุกข์
จึงเป็นการสร้างกรรมใหม่
และต้องรับผลกรรมที่ตนกระทำไปนั้นเสมอ หากความบกพร่อง หรือข้อผิดพลาดที่ผ่านมา
มีการแก้ไข หลีกเลี่ยงที่จะปฏิบัติซ้ำ เรียนรู้เป็นบทเรียนสอนตนเสมอ
ไม่ได้โต้ตอบ หรือบอกว่าใครเป็นผู้ถูก หรือผิด มนุษย์กรรมย่อมสู่บุญได้เสมอ
กรรมใด ใครก่อกรรมนั้นต้องแก้ไขด้วยตนเองเสมอ
ดั่งที่พระพุทธเจ้าสอนว่า
“ผู้ใดสร้างกรรมใดไว้ ผู้นั้นต้องเป็นผู้แก้ไขด้วยตัวของตัวเอง”

มนุษย์ทั้งหลายในโลกนี้
ส่วนใหญ่เกิดมาเพื่อลบล้างกรรมของตน
ด้วยคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ให้หลุดพ้นวิบากกรรมของตนเอง
แต่มนุษย์ไม่สามารถหักห้ามจิตกรรม ที่เป็นกิเลสตัณหาของตนได้
เดินตามเส้นทางกรรมของตน ธรรมะคำสอนไม่ซึมซับเข้าสู่จิตใจ
ไม่รู้จักการให้อภัย ไม่เสียสละตนเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นอันเป็นการสร้างบุญ
ทำในสิ่งใดก็ตาม คาดหวังในผลประโยชน์ที่เป็นกิเลสตัณหาที่ตนเองจะได้รับ
จึงไม่เกิดคุณค่าแห่งความเป็นมนุษย์ที่ดี

ทุกคนเกิดมาในชาติๆหนึ่งไม่มีใครที่จะไม่เคยกระทำผิดแม้แต่ตัวเราเอง มากน้อยต่างๆกันไป
ความผิดพลาดในการกระทำหากบุคคลใดรู้จักตัวตนของตนเอง จะรู้ว่าความผิดพลาดนั้นเป็นบทเรียนแห่งการเรียนรู้ชีวิต
เพื่อแก้ไขตนเอง แต่ไม่ใช่การแก้ตัว (การแก้ไขคือการเปลี่ยนแปลง
ส่วนการแก้ตัวเพราะกลัวความผิด ไม่ยอมรับและไม่รับผิดชอบในการกระทำของตนเอง)

การยอมรับในการกระทำของตนเองย่อมได้รับการแก้ไข การเรียนรู้ในชีวิตทุกอย่างมีทั้งคนผิดและคนถูก
หากแต่ละบุคคลไม่ว่าจะผิดหรือถูก ต่างคนก็ไปแก้ไขตนเอง ย่อมต้องออกมาดีเพราะเราไม่โทษใคร

ฝึกให้อภัยตนเอง คือการแก้ไขตนเองให้ถูกต้อง (ดูความผิดพลาดของตนเองเสมอ)
ฝึกให้อภัยผู้อื่น คือการไม่โทษว่าใครเป็นผู้ผิด หรือผู้อื่นเป็นผู้ผิด

หากคนเรามีปัญหาชีวิตทุกๆเรื่องกับทุกๆคนไม่ว่าเราจะผิดหรือถูก เราแก้ไขที่ตัวเราเอง
ทุกอย่างมันก็จบไปด้วยดี ด้วยตัวตนเราเอง ไม่มีใครแก้ไขตัวตนของเราได้ นอกจากตัวเราเอง
แม้แต่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ให้ได้แต่คำสอนชี้แนะเท่านั้น ถ้าเราไม่เปลี่ยนแปลงตนเองอะไรในโลกนี้ก็เปลี่ยนเราไม่ได้