ในโลกนี้เกลื่อนกล่นไปด้วยความทุกข์ทั้งนั้น ที่ว่าสุขก็สุขชั่วครู่ชั่วคราว ไม่มีอะไรเป็นสาระแก่นสารได้เลย อดีตก็ผ่านไปแล้ว ปัจจุบันก็กลายเป็นอดีต แม้แต่อนาคตก็จะกลายเป็นอดีต ไม่มีอะไรคงเหลือไว้ให้เป็นสิ่งที่จับต้องได้อย่างแท้จริง สิ่งล่อลวงทุกทวาร รสอร่อยทุกสัมผัส ล้วนเป็นตัวเหนี่ยวรั้งเราไว้ทั้งนั้น

ถ้าเราไม่เข้าใจมัน เราก็จะหลงติด เราก็จะไม่ต่างจากนกที่บินไปติดข่ายนายพราน ยิ่งดิ้นยิ่งแน่น ทุกวันนี้เราทำอะไรอยู่และทำเพื่ออะไร มันทำได้แค่นี้เองหรือ จุดหมายที่แท้จริงของเราคืออะไร หรือเราจะรอวันตายเฉยๆ คอยให้ลูกหลานเอารูปเราไปใส่กรอบติดไว้บนหิ้ง นานๆก็กราบไหว้ทีหนึ่งซึ่งตอนนั้นมันก็ไม่มีความหมายอะไรสำหรับเราแล้ว

มานึกถึงมหาเศรษฐีที่เสียชีวิตไป มีตั้งหลายแสนล้าน ก็เอาอะไรไปไม่ได้สักบาทเดียว แล้วเราจะแสวงหาให้มันมากมายทำไม เอาแบบพอเพียง และเพียงพอ กินน้อย ใช้น้อย ร่างกายก็แค่ของชั่วคราว อย่าไปให้ราคามันมากจนเกินไป ต้องน้อมนึกถึงพระพุทธองค์ให้มากๆที่ได้ชี้แนะนำทางไว้ให้เราเดิน ถึงทางนี้นั้นมันจะลำบากสักเท่าใด เราก็ต้องถากถางกันไป แต่ผมก็ไม่ถอยแล้วและก็จะเดินให้สุดทาง

ทางสมัยนี้ ขวากหนามเยอะขึ้น รอยเส้นทางเลือนลางลง เพราะสัญจรน้อยลง อีกไม่นาน เส้นทางนี้ก็จะโดนปกคลุม ไม่เห็นรอยเดินอีกต่อไป

เราล้วนเหล่า สัตว์โลกที่เขา ต้อนสู่ ลานประหาร

โง่มัวมัวเมาด้วย สังขารา ธรรมมาชาติ ภัยพาล

จนองค์ทศพลญาน เรียกขานว่า ลูกเอ๋ยทางรอด ยังมี

ก้าวมาทางนี้ วิสังขารธรรมเปรมปรีดี์ ไม่มีทุกข์ วิมุตติสุขเอย

เราจะเดินไปเช่นกัน

มีเพื่อนแล้วค่อยยังชั่วหน่อย

เราเกิดมาชาตินี้แล้วไม่รู้ว่าจะได้เิกิดอีหรือเปล่าก็ไม่รู้ และถ้าเกิดจะเกิดเป็นอะไรก็ไม่รู้ ตรงนี้เองมนุษย์ส่วนใหญ่มักจะคิดกันแบบนี้ก็เลยไม่สนใจธรรมะกัน นั้นก็อาจจะไม่ใช่เวลาของเขา พวกเราถือว่าโชคดีที่หูยังพอกระดิกบ้าง ได้สนใจในอรรถในธรรมะกันบ้างก็ถือว่าเกินคุ้มแล้วละ่

แต่สวนตัวผมนั้น ผ่านมาทั้งทุกข์ แลความสุข มาจนครบหมดจนไม่รู้จะเรียนรู้อะไรแล้วบนโลกใบนี้ไม่มีจริงๆขอบคุณความทุกข์ ที่ทำให้ผมคนพบความจริง ความจริงคือดเป้าหมายสูงสุดนั้นเอง ต่อให้เราเกิดเป็นอะไรๆก็ไม่มีสาระอะไร นอกจากความทุกข์ที่รอเราอยู่ข้างหน้าเท่านั้น สิ่งไหนที่ให้ความสุขเรามากสิ่งนั้นก็ยิ่งให้ความทุกข์เรามากเท่านั้น สิ่งไหนที่เรารักมากเท่าใดสิ่งนั้นก็ยิ่งให้ความทุกข์มากเท่านั้น เวลาที่มันจากเราไป

บนเส้นทางแห่งชีวิตนี้ประสบการณ์เท่านั้นเป้นครูที่ดีที่สุดสำหรับชีวิตเรา ฉะนั้นอย่ากลัวที่จะก้าวเดิน เิดินไปข้างหน้าอย่างอาจหาญ ไม่มีอะไรเสียมีแต่ได้ประสบการณ์ และประสบการณ์นี่แหล่ะจะพาเราพบจุดหมาย เส้นทางนี้ผมเป็นคนเลือกเิดินเองและเดินอย่างตั้งใจ พลาดมามากทำผิดมามาก ประโยชน์โลกนี้คงไม่ปรารถนา ประโยชน์โลกหน้าก็ไม่ปรารถนา หวังแต่ประโยชนืที่สุดเป้าหมายชัดเจน

มองดีๆสิ่งที่เราทำอยู่นั้นกำลังทำอะไร ทำเพื่ออะไร ไม่ได้บอกว่าไม่ให้ทำอะไร ทำเพื่ออะไรต่างหากสำคัญกว่า บนเส้นทางอริยมรรคนี้ไม่ยากเกินสำหรับเราทั้งหลายหรอก แต่มันต้องเข้าใจตรงและตั้งใจ ตั้งเป้าหมายชัดเจน
อธิฐานพระนิพพานซิครับ


แล้วออกเดินบนเส้นทางนี้ด้วยยานพาหนะนี้ หิริโอตัปปะเป็นล้อหน้า สติเป็นล้อหลัง มีสัมมทิฎฐิเป็นคนขับ รับรองถึงเป้าหมายแน่ครับ