สรุปแล้ว สัมมาิทิฐิ และสัมมาสังกัปปะ คือส่วนของ " ปัญญา " เมื่อมีปัญญาก็จะไม่ทำผิด พูดผิด
เรียกว่า คนมี "ศีล" เมื่อมีศีลแล้วสติ และ "สมาธิ" ก็เกิดขึ้นเอง ปัญญา ศีล สมาธิ คือ มรรคมีองค์ 8 ผลจากการปฏิบัติ ไม่ใช่แนวทางในการปฏิบัติ
ท่านต้องไปหาว่าปัญญาที่ใช้ดับทุกข์เกิดได้อย่างไร ใช้ดับอย่างไร แล้วได้ผลออกมาอย่างไร
ไม่ใช่แนะนำให้ไปเห็นชอบ คิดชอบ ทำชอบ อาชีพชอบ ท่านจะเห็นได้อย่างไรถ้าท่านยัง "เห็นผิด"

มหาวรรค มรรคกถา

[๕๒๗] คำว่า มคฺโค ความว่า ชื่อว่ามรรค เพราะอรรถว่ากระไร ฯ
ในขณะโสดาปัตติมรรค สัมมาทิฐิเพราะอรรถว่าเห็น เป็นมรรคและ
เป็นเหตุเพื่อละมิจฉาทิฐิ เพื่ออุปถัมภ์สหชาตธรรม เพื่อครอบงำกิเลสทั้งหลาย
เพื่อความหมดจดในเบื้องต้นแห่งปฏิเวธ เพื่อความตั้งมั่นแห่งจิต เพื่อความ
ผ่องแผ้วแห่งจิต เพื่อบรรลุธรรมพิเศษ เพื่อแทงตลอดธรรมอันยิ่ง เพื่อตรัสรู้
สัจจะ เพื่อให้จิตตั้งอยู่ในนิโรธ
สัมมาสังกัปปะเพราะอรรถว่าดำริ เป็นมรรค และเป็นเหตุเพื่อละมิจฉาสังกัปปะ ...
สัมมาวาจาเพราะอรรถว่ากำหนดเอา เป็นมรรคและเป็นเหตุเพื่อละมิจฉาวาจา ...
สัมมากัมมันตะ เพราะอรรถว่าเป็นสมุฏฐาน เป็นมรรคและเป็นเหตุเพื่อละมิจฉากัมมันตะ ...
สัมมาอาชีวะเพราะอรรถว่าผ่องแผ้ว เป็นมรรคและเป็นเหตุเพื่อละมิจฉาอาชีวะ ...
สัมมาวายามะเพราะอรรถว่าประคองไว้ เป็นมรรคและเป็นเหตุเพื่อละมิจฉาวายามะ ...
สัมมาสติเพราะอรรถว่าตั้งมั่น เป็นมรรคและเป็นเหตุเพื่อละมิจฉาสติ ...
สัมมาสมาธิเพราะอรรถว่าไม่ฟุ้งซ่าน เป็นมรรคและเป็นเหตุเพื่อละมิจฉาสมาธิ
เพื่ออุปถัมภ์-*สหชาตธรรม เพื่อครอบงำกิเลสทั้งหลาย เพื่อความหมดจดในเบื้องต้นแห่ง
ปฏิเวธ เพื่อความตั้งมั่นแห่งจิต เพื่อความผ่องแผ้วแห่งจิต เพื่อบรรลุธรรม
พิเศษ เพื่อแทงตลอดธรรมอันยิ่ง เพื่อตรัสรู้สัจจะ เพื่อให้จิตตั้งมั่นอยู่ในนิโรธ ฯ

[๕๒๘] ในขณะสกทาคามิมรรค สัมมาทิฐิเพราะอรรถว่าเห็น ฯลฯ
สัมมาสมาธิเพราะอรรถว่าไม่ฟุ้งซ่าน เป็นมรรคและเป็นเหตุเพื่อละกามราค-
*สังโยชน์ ปฏิฆสังโยชน์ กามราคานุสัย ปฏิฆานุสัย ส่วนหยาบๆ ... ฯ
ในขณะอนาคามิมรรค สัมมาทิฐิเพราะอรรถว่าเห็น ฯลฯ สัมมาสมาธิ
เพราะอรรถว่าไม่ฟุ้งซ่าน เป็นมรรคและเป็นเหตุเพื่อละกามราคสังโยชน์
ปฏิฆสังโยชน์ กามราคานุสัย ปฏิฆานุสัย ส่วนละเอียดๆ ... ฯ
ในขณะอรหัตมรรค สัมมาทิฐิเพราะอรรถว่าเห็น ฯลฯ สัมมาสมาธิ
เพราะอรรถว่าไม่ฟุ้งซ่าน เป็นมรรคและเป็นเหตุเพื่อละรูปราคะ อรูปราคะ มานะ
อุทธัจจะ อวิชชา มานานุสัย ราคานุสัย อวิชชานุสัย เพื่ออุปถัมภ์สหชาตธรรม
เพื่อครอบงำกิเลสทั้งหลาย เพื่อความหมดจดในเบื้องต้นแห่งปฏิเวธ เพื่อความ
ตั้งมั่นแห่งจิต เพื่อความผ่องแผ้วแห่งจิต เพื่อบรรลุธรรมพิเศษ เพื่อแทงตลอด
ธรรมอันยิ่ง เพื่อตรัสรู้สัจจะ เพื่อให้จิตตั้งมั่นอยู่ในนิโรธ ฯ

[๕๒๙] สัมมาทิฐิเป็นมรรคแห่งการเห็น สัมมาสังกัปปะเป็นมรรคแห่ง
ความดำริ สัมมาวาจาเป็นมรรคแห่งการกำหนด สัมมากัมมันตะเป็นมรรคแห่ง
สมุฏฐาน สัมมาอาชีวะเป็นมรรคแห่งความผ่องแผ้ว สัมมาวายามะเป็นมรรคแห่ง
ความประคองไว้ สัมมาสติเป็นมรรคแห่งความตั้งมั่น สัมมาสมาธิเป็นมรรคแห่ง
ความไม่ฟุ้งซ่าน [b]สติสัมโพชฌงค์เป็นมรรคแห่งการเลือกเฟ้น วิริยสัมโพชฌงค์
เป็นมรรคแห่งความประคองไว้ ปีติสัมโพชฌงค์เป็นมรรคแห่งความแผ่ซ่านไป
ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์เป็นมรรคแห่งความสงบ สมาธิสัมโพชฌงค์เป็นมรรคแห่ง
ความไม่ฟุ้งซ่าน อุเบกขาสัมโพชฌงค์เป็นมรรคแห่งการพิจารณาหาทาง สัทธา-
*พละเป็นมรรคแห่งความไม่หวั่นไหวไปในความไม่มีศรัทธา วิริยพละเป็นมรรค
แห่งความไม่หวั่นไหวไปในความเกียจคร้าน สติพละเป็นมรรคแห่งความไม่
หวั่นไหวไปในความประมาท สมาธิพละเป็นมรรคแห่งความไม่หวั่นไหวไปใน
อุทธัจจะ ปัญญาพละเป็นมรรคแห่งความไม่หวั่นไหวไปในอวิชชา สัทธินทรีย์
เป็นมรรคแห่งความน้อมใจเชื่อ วิริยินทรีย์เป็นมรรคแห่งความประคองไว้
สตินทรีย์เป็นมรรคแห่งความตั้งมั่น สมาธินทรีย์เป็นมรรคแห่งความไม่ฟุ้งซ่าน
ปัญญินทรีย์เป็นมรรคแห่งความเห็น อินทรีย์เป็นมรรคเพราะอรรถว่าเป็นใหญ่ พละ
เป็นมรรคเพราะอรรถว่าไม่หวั่นไหว โพชฌงค์เป็นมรรคเพราะอรรถว่านำออก
ชื่อว่ามรรคเพราะอรรถว่าเป็นเหตุ สติปัฏฐานเป็นมรรคเพราะอรรถว่าตั้งมั่น
สัมมัปปธานเป็นมรรคเพราะอรรถว่าตั้งไว้ อิทธิบาทเป็นมรรคเพราะอรรถว่าให้
สำเร็จ สัจจะเป็นมรรคเพราะอรรถว่าถ่องแท้ สมถะเป็นมรรคเพราะอรรถว่าไม่
ฟุ้งซ่าน วิปัสสนาเป็นมรรคเพราะอรรถว่าพิจารณาเห็น สมถะและวิปัสสนาเป็น
มรรคเพราะอรรถว่ามีกิจเป็นอันเดียวกัน ธรรมที่เป็นคู่กันเป็นมรรคเพราะอรรถว่า
ไม่ล่วงเกินกัน สีลวิสุทธิเป็นมรรคเพราะอรรถว่าสำรวม จิตตวิสุทธิเป็นมรรค
เพราะอรรถว่าไม่ฟุ้งซ่าน ทิฐิวิสุทธิเป็นมรรคเพราะอรรถว่าเห็น วิโมกข์เป็นมรรค
เพราะอรรถว่าหลุดพ้น วิชชาเป็นมรรคเพราะอรรถว่าแทงตลอด วิมุตติเป็นมรรค
เพราะอรรถว่าปล่อย ญาณในความสิ้นไปเป็นมรรคเพราะอรรถว่าตัดขาด ฉันทะ
เป็นมรรคเพราะอรรถว่าเป็นมูล มนสิการเป็นมรรคเพราะอรรถว่าเป็นสมุฏฐาน
ผัสสะเป็นมรรคเพราะอรรถว่าเป็นที่ประชุม เวทนาเป็นมรรคเพราะอรรถว่าเป็นที่
รวม สมาธิเป็นมรรคเพราะอรรถว่าเป็นประธาน สติเป็นมรรคเพราะอรรถว่าเป็น
ใหญ่ ปัญญาเป็นมรรคเพราะอรรถว่าเป็นธรรมอันยิ่งกว่าธรรมนั้น วิมุตติเป็นมรรค
เพราะอรรถว่าเป็นสาระ นิพพานอันหยั่งลงสู่อมตะเป็นมรรคเพราะอรรถว่าเป็น
ที่สุด ฯ[/b]

จบมรรคกถา ฯ

จากที่ท่าน "ไม่เที่ยง เกิดดับ"ได้โพส ลงในกระทู้ สัญญา VS ปัญญา และอื่นๆ


แต่ที่ผมฟังธรรมจากอาจารย์หลายท่าน และ หาข้อมูลมา ว่า มรรค 8 เป็นเหตุหรือ ทางสายกลางสำหรับปฎิบัติเพื่อเข้านิโรธ ซึ่งเป็นผล->นิพพาน

กระผมจึง งง ว่า ผมรู้มาถูกหรือไม่ จึงอยากข้อคำแนะนำจากท่านผู้รู้ทั้งหลายครับ
ขอบคุณสำหรับคำตอบ และขออภัย ท่าน"ไม่เที่ยง เกิดดับ"ไว้ ณ ที่นี้ด้วย หากทำให้โกรธเคือง แต่กระผมมิได้หวังร้ายกับท่านแน่นอน ครับ

:b8:
สาธุ อนุโมทนากับคุณฝึกจิตที่แยกกระทู้มา

ผมได้พบจุดทีคุณไม่เที่ยง เกิดดับ เข้าใจผิดเรื่องมรรค 8 แล้ว จากคำอธิบายของเขาดังยกมานี้

มรรคมีองค์ 8 ได้จากการวิปัสสนาภาวนา
วิปัสสนา (เหตุ) > มรรคมีองค์ 8 เป็น (ผล)
มรรคมีองค์ 8 ก็เป็นเหตุได้เหมือนกัน ก็คือเป็นเหตุให้นำไปสู่นิพพาน (ผล)
แต่ก่อนที่จะได้มรรคมีองค์ 8 ก็ต้องฝึกปฏิบัิติจากการวิปัสสนาภาวนา นี่คือแนวทางในการปฏิบัติที่ถูกต้อง ไม่ใช่นำมรรคมีองค์ 8 มาปฏิบัติได้ทันที

คุณไม่เที่ยง เกิดดับครับ วิปัสสนาภาวนาคือชื่อย่อของการเจริญมรรคมีองค์ 8 เลยทีเดียวครับ
เจริญวิปัสสนาภาวนากับเจริญมรรค 8 เป็นอันเดียวกัน
พระพุทธบิดาจึงได้ทรงย้ำนักย้ำหนาในวันปฐมเทศนาว่า

ทุกข์ ควรกำหนดรู้
สมุทัย ควรละ
นิโรธ ควรทำให้แจ้ง

มรรค ควรเจริญ

มรรค 8 เป็นเรื่องที่ต้องเจริญเพราะสัมมาทั้ง 8 ข้อ เป็นเรื่องที่่จะต้องเจริญเติบโตขึ้นไปตามลำดับเริ่มจาก ศูนย์
คือโง่ ไม่รู้ มารับสุตตมยปัญญาเรื่องอริยสัจ 4 มรรค 8 จนรู้และเข้าใจอริยสัจ 4 มรรค 8 โดยทฤษฎี
จินตมยปัญญาดูแล้วว่าเป็นสิ่งที่ดีถูกต้องน่าเชื่อถือศรัทธา เลื่อมใส จนเกิดสัมมาทิฐิโดยทฤษฎี แล้วอยากพิสูจน์ความจริงโดยการปฏิบัติ จึงลงมือปฏิบัติวิปัสสนาภาวนาหรือเจริญมรรค 8 ไปจนเกิดสัมมาทิฐิที่สมบูรณ์เต็ม 100 จากการปฏิบัติ คือเห็น รู้ซึ้งและยอมรับอนัตตา ด้วยใจ จากนั้น โสดาปัตติมรรคญาณ จึงจะเกิดขึ้นมาตัดทำลายความเห็นผิด สักกายทิฐิให้ดับขาดเข้าไปเสวยนิพพานธาตุ เจิญวิปัสสนาภาวนาต่อไปอีก จนถึงสกทาคามีมรรค-ผล อนาคามีมรรค-ผล และอรหัตมรรค-ผล ทำลายมานะทิฐิหมดสิ้น สังโยชน์ 10 หมดเกลี้ยง ก็เป็นการสิ้นสุดกิจวิปัสสนาภาวนาหรือเจริญมรรค 8


วิปัสสภาวนาคือการเจริญ ปัญญามรรค สมาธิมรรค ไปพร้อมๆกัน โดยมีศีลมรรคเป็นกองหนุน

ช่างมันเถอะท่านทั้งหลาย ไม่มีอะไรควรยึดมั่นถือมั่นไว้หรอก พุทโธ พุทโธ พุทโธ

ใช่ครับไม่ควรยึดมั่น แต่ไม่ยึดความจริงก็ยากที่จะหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวง

ความจริงก็เท่านั้น ความเท็จก็เท่านั้น ไม่มีอะไรเลย วางเสีย ว่างเปล่าทั้งนั้น

ไม่เที่ยง เกิดดับ เขียน
แต่ก่อนที่จะได้มรรคมีองค์ 8 ก็ต้องฝึกปฏิบัิติจากการวิปัสสนาภาวนา นี่คือแนวทางในการปฏิบัติที่ถูกต้อง ไม่ใช่นำมรรคมีองค์ 8 มาปฏิบัติได้ทันที