การปฏิบัติธรรมจนเกิดนิมิตเห็นเป็น ภาพ แสง สี นรก
สวรรค์ ต่างๆ เหล่านี้ ไม่ยากเลย เมื่อจิตมันถูกบังคับให้อยู่ในอารมณ์เดียว
จิตมันก็พยายามจะดิ้นรนไปสู่อารมณ์ใหม่ คือจิตไปสร้างอารมณ์ใหม่ มันเป็นธรรมดาของจิต
ที่จะต้องสอดส่ายหาอารมณ์ใหม่ๆเสมอ เมื่อเข้าใจธรรมชาติของจิตก็จะไม่แปลกใจ

อย่าเพิ่งดีใจกับสิ่งเหล่านี้ที่ปรากฏขึ้นว่าเป็นของแปลก
ที่ตนเองไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน จนขั้นนึกไปว่าตัวเองบรรลุธรรม

ใจไม่เคยว่างจากการปรุงแต่ง คราวใดที่กิเลสเกิดขึ้น คราวนั้นกุศลก็ว่าง
คราวใดกุศลเกิดขึ้น คราวนั้นกิเลสตัณหาก็ว่าง
ถ้าทำใจให้ว่างจริงต้องว่างจากกิเลสตัณหาเท่านั้นพอ ต่อจากนั้น
ก็จะเป็นหน้าที่ของกุศลเขาจะเกิดขึ้นมาทำงานของเอง