ปัสสัทธิในวิปัสสนูปกิเลส กับ ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์ เหมือนหรือแตกต่างกันอย่างไร จะแยกออกจากกันอย่างไร

ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์ คือ ปัสสัทธิเจตสิก ที่มีความสงบกายสงบใจในการ เจริญสติปัฏฐาน ผู้เจริญสติปัฏฐาน เมื่อมีสติ มีปัญญา มีวิริยะอย่างจริงจัง จนเกิด ปีตินั้น ขณะนั้นปีติมีกำลังกล้า ทำให้จิตใจตื่นเต้นมาก ต่อเมื่ออาการตื่นเต้นในปีติ สงบลงแล้ว ปัสสัทธิก็มีกำลังขึ้น ทำให้จิตและเจตสิกมีความเยือกเย็น สงบ ประณีต ถ้าอาการอย่างนี้มีมากไป ก็อาจจะทำให้สำคัญคิดผิดไปว่าความสงบนี้แหละ คือพระ นิพพาน เหตุนี้ปัสสัทธิจึงจัดเป็นวิปัสสนูปกิเลส คือเป็นเครื่องเศร้าหมองของ วิปัสสนาประการหนึ่งในจำนวนทั้งหมด ๑๐ ประการ ปัสสัทธิอย่างนี้ไม่ใช่ปัสสัทธิ สัมโพชฌงค์ ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์ ต้องเป็นไปในอารมณ์ไตรลักษณ์แห่งรูปนาม ปัสสัทธิที่เกิดขึ้นด้วยอำนาจแห่งวิปัสสนาภาวนา ย่อมทำลายความกระด้างกาย และ ความเร่าร้อนใจเสียได้ ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์จะเกิดได้ด้วยอุปการะธรรม ๗ ประการ คือ

ก. บริโภคอาหารที่สมควร ทั้งปริมาณและคุณภาพ

ข. แสวงหาที่ที่มีอากาศพอเหมาะพอสบาย

ค. ใช้อิริยาบถที่สบาย

ง. พิจารณารู้ว่ากรรมนั่นแหละเป็นที่พึ่งของตน

จ. เว้นจากผู้ที่ไม่มีสีล

ฉ. สมาคมกับผู้ที่มีกาย วาจา ใจ สงบ ไม่ฟุ้งซ่าน

ช. หมั่นเจริญสติปัฏฐานเนือง ๆ

เมื่อบริบูรณ์ด้วยธรรมเหล่านี้แล้ว ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์ที่ยังไม่เกิดก็ย่อมจะเกิด ขึ้น

องค์ธรรมของปัสสัทธิสัมโพชฌงค์ ได้แก่ ปัสสัทธิเจตสิก ที่ใน ติเหตุกชวน จิต ๓๔

ปัสสัทธิก็คือปัสสัทธิ ไม่ว่าจะลักษณะที่เกิดขึ้นหรือความรู้สึกที่เกิดขึ้นนั้นเหมือนๆกัน

แต่เมื่อใดเกิดการยึดติดในสภาวะที่เกิดขึ้น เมื่อนั้นปัสสัทธิที่เกิดขึ้นโดยปกติ จะกลายเป็นวิปัสสนูปกิเลสไปทันที

แตกต่างกันตรงยึดกับไม่ยึดเท่านั้นเอง

อ๋อครับ แค่ยึดกับไม่ยึดนี่เอง

สาธุ

"ปัสสัทธิ" คือ ความสงบกาย สงบใจ ที่เกิดจากสมาธิ
จัดเป็นวิปัสสนูกิเลส เพราะรู้ไม่เท่าทัน "ไตรลักษณ์"

"ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์" คือ ความสงบกาย สงบใจ ที่เกิดจากปัญญา(วิปัสสนาปัญญา)
ไม่จัดเป็นวิปัสสนูกิเลส แต่เป็นองค์ธรรมของการตรัสรู้ เพราะรู้เท่าทัน "ไตรลักษณ์"