นักปฏิบัติธรรมบางคน ไปปฏิบัติมากๆ เข้า เกิดใจใสขึ้น เห็นอะไรชัดเจนมากขึ้น ดูจิตคนได้ในระดับหนึ่ง
พบความสุขในชีวิตสันโดษ ก็เกิดความรู้สึกว่า พวกข้าเก่ง พวกข้ารู้เห็น พวกคนครองเรือนคลุกแต่กามคุณ
5 จะมารู้มาเห็นอะไรเหมือนพวกข้า พวกนั้นโง่เง่า ไม่รู้โทษของการเวียนว่ายตายเกิด คนแบบนี้เป็นคนดีจริง แต่มีอัธยาศัยเจือความทระนงใว้มาก จึงไม่อยากอยู่ใกล้คนครองเรือน ชอบดูถูกคนที่ไม่เป็นนักปฏิบัติอยู่ในใจลึกๆ หนักๆเข้าก็รังเกียจกามคุณ 5 จนออกนอกหน้า ถึงขั้นตำหนิคนที่เสพกามคุณ 5 ว่าโง่ ใช้ชีวิตไม่เป็น ผลาญเวลาเปล่าๆ ตายไประวังจะทรมาณ เป็นต้น เพื่อนนักปฏิบัติคนใหนเกียจคร้านยอหย่อน
ก็จะเจอการดูถูกอย่างแรง พระองค์ใหนไม่เคร่ง ก็จะโดนคนแบบนี้ดูถูกจนออกนอกหน้า

ข่มกามคุนได้ก้ต้องวางใจเปนกลางได้ด้วย หากไม่เปนเช่นจะกลายเปน ถือตน เหนตัวเองดีกว่าคนอื่น
เปนหลงดีไป แล้วลืมทำดีต่อ เพราะทิฏฐิด้านมืดครอบงำแล้ว ต้องใชัปัญญาพิจารณาให้เ้ข้าใจด้วยคือ
พิจารณาตัวเองก่อนเปนสำคัญ

ตัวเราอยู่ครองเรือนก็สามารถถือศีล5ได้ครับ หากคนดูถูกก็ให้พิจารณาว่าเขากำลังบอกขุมสมบัติเรา

มนุษย์ทุกคน ต้องคลุกคลีอยู่กับ กามคุณ ๕ ประการ คือ รูป รส กลิ่น เสียง (แสงสี )โผฏฐัพพะ จะปฏิบัติธรรมอยู่ในชั้นใดใดตั้งแต่ชั้น ปุถุชน ไปจนถึงชั้น นิพพาน ก็ต้อง อาศัย กามคุณ ๕ เป็นปัจจัย เป็นเครื่องช่วย ในการปฏิบัติทั้งนั้น
ไม่มีใครหนีพ้น
แล้วมันเป็นนักปฏิบัติบางคนที่ไหน ที่ไม่รู้ว่า กามคุณ ๕ นั้น มีประโยชน๋สูงสุด ซื่อบื้อ......

อาการที่เล่ามาน่าจะเกิดจาก สิ่งที่นักปฏิบัติทั้งหลายเรียกกันว่า วิปัสสนูกิเลส
เพราะผู้ปฏิบัติขาดปัญญา ขาดสัมมาทิฏฐิตั้งแต่แรก

viewtopic.php?f=7&t=40223

เราเรียกว่า คนมีความพอใจ ความไม่พอใจ และ ความหลงอยู่
ยังมีความเห็นผิด ยังมีความเชื่อ ไม่มีปัญญาดับเหตุแห่งทุกข์ ยังดูถูกคนอื่น ยังเบียดเบียนคนอื่น
คิดว่านี่คือตัวตนของตน ปัญญาของตน ความเก่งของตน ดับทุกข์ขั้นต้นยังไม่ได้