เร็วๆนี้ไปอ่านนิยายมาเรึ่องหนึ่ง
มีตัวละครตัวหนึ่งกล่าวใว้ว่า "คนเราไม่ยอมปิดกั้นตัวเอง ชีวิตจึงมีแต่ความทุกข์ ถ้ารู้จักปิดกั้น
ชีวิตก็จะไม่ทุกข์"


การปิดกั้นตนเอง มี 6 ชนิด
1. ทำให้ตาบอด จะได้ไม่ต้องเห็นภาพบาดตา
2.ทำให้หูหนวก ใครด่าก็ไม่ได้ยิน
3.ทำให้จมูกพิการ รับกลิ่นเหม็นไม่ได้
4.ตัดลิ้นทิ้งซะ ไม่รับรสอีก
5.ทำให้ตนเป็นอัมพาต ใครเตะต่อยก็ไม่เจ็บ
6. การปิดกั้นขั้นสุดยอด คือความตาย เพราะไม่รับรู้สิ่งใดๆ ชั่วนิรันดร์

"ถ้าอยากหมดทุกข์ ก็จงปิดกั้นตัวเองซะ"

ท่านคิดยังไงกับตรรกะเหล่านี้ครับ

ผัสสะ ทำให้เกิดสุขกาย
ผัสสะ ทำให้เกิดทุกข์กาย
ผัสสะ ทำให้เกิดโสมนัส
ผัสสะ ทำให้เกิด โทมนัส
ผัสสะ ทำให้เกิด อุเบกขา

ผัสสะ ทางตา หู จมูก ลิ้น .......................เกิดพร้อมกับอุเบกขาเวทนา

ผัสสะ ทางกาย ...................................เกิดพร้อมกับสุขกาย หรือทุกข์กาย แล้วแต่ว่าจะเป็นอันไหน

หลังจาก ผัสสะทั้ง5 ทางข้างบนแล้ว ผัสสะทางใจ จะเกิดสืบต่อโดยอัตโนมัติ

ผัสสะทางใจนี่เอง อาจทำให้เกิด โสมนัส โทมนัส หรือ อุเบกขา .................................แล้วแต่สันดานของคนๆ นั้น

สันดาน คือ การที่ได้เคยชิน ได้เคยสะสมมา ที่จะออกเป็นในรูปแบบไหน

บางคนสั่งสม โทสะ มาจนเคยชิน จนเป็นจริตนิสัย .............................................ก็มักจะได้รับโทมนัส หลังจากผัสสะ

ผัสสะ ทั้ง 5 ทาง เกิดขึ้นเพราะกรรม เป็นปัจจัย เป็นต้นเหตุ

ผัสสะ ทางใจเกิดขึ้นตามน้ำ ด้วยเหตุปัจจัย ด้วยอัตโนมัติ ด้วยความที่ว่า มันต้องเป็นอย่างนั้น

แต่หลังจากผัสสะทางใจแล้ว จะโสมนัส หรือจะโทมนัส หรือจะอุเบกขา ....................................อันนี้แล้วแต่กิเลสของตนๆ

ถ้าใคร ไม่มีกิเลสเลย ............
หลังผัสสะทางใจ ก็จะไม่มีโทมนัส

คนที่ไม่มีโทมนัสเลย ...................................................................คิดดูก็แล้วกันจะมีความสุขหรือไม่

คนที่ไม่มีโทมนัสเลย ..................................................................คือพระอรหันต์

ปุถุชน รับผัสสะ ทั้ง6 ทาง อยู่ตลอดเวลา
พระอรหันต์ รับผัสสะ ทั้ง6 ทางอยู่ตลอดเวลา

ปุถุชน รับผัสสะ ทั้ง6 ทางอยู่ตลอดเวลา แล้วเกิดเวทนาครบถ้วน ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง
พระอรหันต์ รับผัสสะ ทั้ง6 ทางอยู่ตลอดเวลา แต่ไม่มีโทมนัสเวทนาเลย มีแต่เวทนาอื่นๆ เช่น ทุกข์กาย สุขกาย เป็นต้น

การจะดับทุกข์ได้โดยสิ้นเชิง ก็ต้องปรินิพานเท่านั้น

เมื่อผัสสะดับ ทุกอย่าง ก็ดับหมด .............................ดับสนิทไม่เหลือเชื้อ คือ ปรินิพพาน

คิดว่าเป็นการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุครับ เพราะปิดประตูสู่โลกก็จริงแต่อวิชชายังไม่โดนทำลาย
ผิดครับผม เพราะเป็นแนวทางทรมานตนอีกทางหนึ่ง

การปิดกั้น ตามคำกล่าวของละครตัวหนึ่งที่ท่านเสนอมานี้ ถ้าจะมองให้เป็นธรรมก็ย่อมเป็นธรรม แต่ถ้าจะมองตรงๆ คือตรงตามคำแปลนั้น ก็คงเป็นอย่างนั้น การปิดกั้นที่มองเป็นธรรมก็คือ การสำรวมระวังอายตนะทั้งหก เห็นเหมือนไม่ได้เห็น ได้ยินเหมือนไม่ได้ยิน ตลอดจนถึงไม่สัมผัสยินดียินร้ายต่อธรรมารมณ์ เป็นต้น การฝึกเริ่มแรกก็ต้องทำอย่างนี้ทีเดียว
ฉะนั้น ท่านจะมองอย่างธรรม หรือมองตรงๆตามคำแปล

ถ้าจะเอาแบบไม่คิดลึก เอาตามตัวหนังสือที่เขียนมา บอกได้คำเดียวเลยว่า " บ้า "
แต่ถ้าจะคิดสักนิด เขาคงอุปมาอุปมัย ในสิ่งที่ทำได้ยาก เพราะเขาผู้เขียนเรื่องเหล่านั้นไม่ได้รู้เรื่องหลักสรีระร่างกาย และระบบการทำงานของร่างกายของมนุษย์ เรียกว่า เขียนได้ แต่ทำยากขอรับ

คิดผิดแน่นอน เรียกว่า มิจฉาทิฏฐิ ความเห็นผิด

ไม่ทำให้พ้นทุกข์ครับ
อย่าลืมนะครับว่าเรายังมีใจอยู่นะครับ ยังคิดได้ การปิดกั้นทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย ได้แต่ใจยังไม่ปิดกั้นยังคิดลึกได้อยู่ยังกลัวความตาย ยังกลัวความแก่ ยังกลัวความทุกข์ นี่คือทุกข์ธรรมชาติครับ มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะปิดกั้นใจได้ แม้แต่ความตายยังไม่ใช่การหลุดพ้นจากทุกข์
เป็นการหลบทุกข์เท่านั้น การพ้นทุกข์คือใช้ชีวิตให้เป็นปกติประจำวัน แต่เราฝึกให้เห็นความจริงของธรรมชาติ ไม่เที่ยง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เกิดจากเหตุและปัจจัยมาประชุมกันชั่วคราวสุดท้ายแตกสลายหายไป ไม่มีตัวตนของเรา ไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่การปิดกั้นแต่เป็นการดับเหตุแห่งทุกข์ทั้งปวงทั้งทุกข์ธรรมชาติ และทุกข์ที่เราสะสม คือเราไปหลงกับ การเห็น การได้ยิน การได้กลิ่น การได้รส การได้สัมผัส ธรรมารมณ์ นีคือทุกข์สะสมครับ ทำให้เบาบางได้ หรือหมดไปได้