วอนผู้รู้ช่วยตอบด้วยครับ

ทำคนอื่น ยากมาก เพราะสติปัญญาต่างกัน ทำให้ตัวเองดีกว่า

คนเราจะเดินสายกลางได้ ต้องมีปัญญา ในการพิจารณาเรื่องหนึ่งๆ อันจะนำตนไปสู่หนทาง
การประพฤติปฏิบัติเพื่อให้เกิดผลสำเร็จได้

ทางสายกลางของแต่ละคนไม่เท่ากัน ไม่จำเป็นต้องไม่เหมือนกัน
คือ ดูกำลังใจตัวเอง ดูสัจจะ อธิษฐาน วิริยะ ขันติ เป็นสำคัญว่า เสมอกันหรือไม่

ต้องเข้าใจตนเองด้วยว่า ทำได้แค่ไหน ไม่ใช่เห็นช้างขี้ ขี้ตามช้าง เช่น
เห็นคนอื่นนั่งสมาธิได้เป็นชั่วโมงก็เอาบ้าง จนกลายเป็นผู้ทำลายสัจจะของตนเองก็มี
(อันนี้เจอกับตนเอง .. อิอิ )

ความพอดี ความพอเพียง หมายถึง ให้ยินดีในสิ่งที่ตนได้ สิ่งที่ตนมี
อย่าหวังในสิ่งเกินกำลัง ท่านเรียก "ความสันโดษ"

ไม่ใช่ผู้รู้นะ แต่อยากตอบอ่ะ ..

คนเหล่านั้นรู้หรือยังว่าตนเองจะเดินทางไปไหนกัน จึงถามหาทางสายกลาง (มัชฌิมาปฏิปทา)


และคำอธิบายความหมายสันโดษตามหลักพุทธหัวข้อที่ 20

http://kwamrak.blog.fc2.com/blog-entry-4226.html

(โดยพระพรหมคุณาภรณ์- ป.อ.ปยุตฺโต)

เรื่องนี้ผมเคยให้ความเห็นแนะไปบ้างแล้ว จะให้ความเห็นอีกก็ไม่เป็นไรครับ ทางเดินสายกลาง ความพอดี พอเพียง บุคคลจะดำเนินไปได้ก็ต้องทำด้วยความตั้งใจพอใจเข้าใจถุกว่า ทางที่เดินนั้นถูกต้องตรงแล้ว ทุกขณะที่กำลังดำเนินอยู่นั้นก็ต้องเพียรส่งไปเสมอๆไม่ย่อท้อ ด้วยคิดว่า สิ่งนอกนี้อันเป็นไปกับด้วยโลก มีอยู่เป็นอยู่ เป็นสิ่งที่จะทำให้มีแต่ทุกข์อยู่เบื้องหน้า หากถอยกลับมายินดีกับสิ่งที่ว่านี้ ก็คงไม่พ้นทุกข์ สิ่งที่ทำให้เกิดทุกข์ก็เพราะมีอยู่เป็นไปกับด้วยโลก โลกมันมีสิ่งนี้ จึงควรสละสิ่งนี้ สิ่งอันเป็นไปกับด้วยโลก อย่าเอา อย่ายินดีเห็นว่า เป็นสิ่งดี เป็นสิ่งน่าใคร่ น่าปราถนา หรือไม่น่าใคร่ ไม่น่าปราถนา เมื่อสละแล้ว สิ่งอันเป็นไปกับด้วยโลกซึ่งเป็นบ่อเกิดแห่งทุกข์ ก็ไม่เกิดมีขึ้น ถึงเกิดมีขึ้นก็รู้อยู่เห็นอยู่ด้วยสติอันตั้งมั่นคอยพิจารณาถอดถอนออกไป ความที่พิจารณาถอดถอนออกด้วยความรู้ยิ่งนั้นย่อมไม่ยินดี ย่อมไม่ยินร้าย เพราะรู้ถึงเหตุปัจจัยอันเกิดขึ้นนั้น ย่อมเป็นอยู่อย่างพอเพียง เป็นกลางเสมอๆ เพราะฉะนั้น อย่าเอาอะไรอีกกับโลก จึงจะดำเนินทางสายกลางได้

ูวิธีง่ายก็คือเจริญปัญญา แล้วความเห็นชอบเกิดขึ้น รู้สิ่งไหนถูก สิ่งไหนผิด รู้สาเหตุของปัญหา รู้วิธีดับปัญหา ปัญหาก็ไม่มีให้แก้ ทุกข์ก็ไม่เกิดขึ้น นี่แหละทางสายกลางที่แท้จริง

ขอบพระคุณที่อ่านข้อความ

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

ธัมมจักกัปปวัตตนวรรคที่ ๒
ตถาคตสูตรที่ ๑ ทรงแสดงพระธรรมจักร

[๑๖๖๔] ฯลฯพระผู้มีพระภาคตรัสเรียกภิกษุปัญจวัคคีย์มาแล้วตรัสว่า

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ส่วนสุด ๒ อย่างนี้ อันบรรพชิตไม่ควรเสพ
ส่วนสุด ๒ อย่างนั้นเป็นไฉน? คือ

การประกอบตนให้พัวพันด้วยกามสุขในกามทั้งหลาย
เป็นของเลว เป็นของชาวบ้าน เป็นของปุถุชน
ไม่ประเสริฐไม่ประกอบด้วยประโยชน์ ๑

การประกอบความลำบากแก่ตน เป็นทุกข์
ไม่ประเสริฐ ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ ๑

ข้อปฏิบัติอันเป็นสายกลาง ไม่เข้าไปใกล้ส่วนสุด ๒ อย่างเหล่านี้
อันตถาคตได้ตรัสรู้แล้ว กระทำจักษุ กระทำญาณ
ย่อมเป็นไปเพื่อความสงบ เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้ เพื่อนิพพาน

ก็ข้อปฏิบัติอันเป็นสายกลางนั้น ... เป็นไฉน?
คือ อริยมรรคอันประกอบด้วยองค์ ๘ นี้แหละ ซึ่งได้แก่
ความเห็นชอบ
ความดำริชอบ
วาจาชอบ
การงานชอบ
เลี้ยงชีพชอบ
เพียรชอบ
ระลึกชอบ
ตั้งใจชอบ

ข้อปฏิบัติอันเป็นสายกลางนี้แล
อันตถาคตได้ตรัสรู้แล้ว กระทำจักษุ กระทำญาณ
ย่อมเป็นไปเพื่อความสงบ เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้ เพื่อนิพพาน


http://www.bloggang.com/viewblog.php?id ... 8&gblog=11

สายพิณที่ไม่หย่อนไม่ตึงเกินไป (พระธรรมบท 42 บท)

34 คืนหนึ่ง,สมณะรูปหนึ่งกำลังสวดมนต์ “พระสูตรคำสอนมรดกของกศปยพุทธเจ้าเสียงสวดมนต์ของเขาฟังแล้วเต็มไปด้วยความเศร้า เขาสำนึกผิดและดูถูกตนเองที่ตัวเขาเกิดความปรารถนา

พระพุทธเจ้าตรัสถามเขาว่า “ก่อนที่เธอจะมาบวชเป็นพระ ได้ทำอะไรมาก่อน?”

สมณะทูลตอบ “ฉันเล่นพิณมาก่อน”

พระพุทธเจ้า “จะเกิดอะไรขึ้น หากสายพิณที่เธอเล่น เกิดหย่อนลงไป”

สมณะทูลตอบ “มันก็จะไม่มีเสียง”

พระพุทธเจ้า “และถ้าเธอขึงสายพิณให้ตึงเกินไปล่ะ”

สมณะทูลตอบ “เสียงก็จะถูกบีบ ฟังไม่ไพเราะ”

พระพุทธเจ้า “และถ้าสายพิณนั้นไม่หย่อนไม่ตึงเกินไป เสียงที่ได้จะเป็นอย่างไร”

สมณะทูลตอบ “เสียงก็จะเป็นปกติ”

ในเรื่องนี้ พระพุทธเจ้าจึงตรัสขึ้นมาว่า “มันก็เป็นเหมือนกันสมณะผู้ศึกษาพระธรรม หากจิตของเขาได้รับการปรับเปลี่ยนให้เหมาะสม เขาผู้นั้นก็จะสามารถบรรลุธรรมได้ แต่หากเขาบังคับตัวเองเพื่อที่จะบรรลุพระธรรม จิตของเขาก็จะเหน็ดเหนื่อย และความเหน็ดเหนื่อยนั้นเองจะทำให้ความนึกคิดของเขากลายเป็นความหงุดหงิดรำคาญใจ และด้วยความหงุดหงิดรำคาญใจนี้ จะทำให้การกระทำของเขาเสื่อมลงและด้วยการกระทำที่เสื่อมลงนี้ จะทำให้ความชั่วร้ายทั้งปวงเข้าสู่จิตของเขา แต่ถ้าหากว่าเขาผู้นั้นศึกษาพระธรรมอย่างเงียบๆ และมีความสุขไปกับพระธรรมนั้น เขาก็จะไม่ออกนอกเส้นทางแห่งพระธรรมนั้น

ศรีภัทรกีรติ
บทแปล ธรรมบท 42 บท จากภาษาอังกฤษซึ่งเขียนโดย ศาสตราจารย์ จอร์น โบเฟลด์ (John Blofeld) พระคณาจารย์จีนเย็นบุญมอบให้ผ่านความทรงจำที่ฮ่องกง
ที่มา http://www.mahayana.in.th/

เพราะอะไรสายพิณไม่ตึงพอดี เพราะสายพิณ หรือ คนตั้งสายพิณ (เปรียบเทีียบ)