พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสถามว่า ดูก่อนอานนท์ สารีบุตร
พาเอาศีลขันธ์ สมาธิขันธ์ ปัญญาขันธ์ วิมุตติขันธ์ หรือวิมุตติ-
ญาณทัสสนขันธ์ปรินิพพานไปด้วยหรือ.

ท่านพระอานนท์กราบทูลว่า หามิได้ พระเจ้าข้า ท่านพระสารีบุตร
มิได้พาศีลขันธ์ปรินิพพานไปด้วย ฯลฯ มิได้พาวิมุตติญาณ-
ทัสสนขันธ์ปรินิพพานไปด้วย. ก็แต่ว่าท่านพระสารีบุตรเป็นผู้กล่าว
สอนให้รู้ชัดแสดงให้เห็นแจ้ง ให้สมาทาน ให้อาจหาญ ให้รื่นเริง
ไม่เกียจคร้านในการแสดงธรรม อนุเคราะห์เพื่อนพรหมจารีทั้งหลาย
ข้าพระองค์ทั้งหลายมาตามระลึกถึงโอชะแห่งธรรม ธรรมสมบัติ
และการอนุเคราะห์ด้วยธรรมนั้นของท่านพระสารีบุตร.

จักใคร่ถามทุกท่านว่า

ศีลขันธ์ สมาธิขันธ์ ปัญญาขันธ์ วิมุตติขันธ์ หรือวิมุตติ-
ญาณทัสสนขันธ์ นี้ ดำรงอยู่ ที่ใด ก่อนปรินิพพาน

ศีลขันธ์ สมาธิขันธ์ ปัญญาขันธ์ วิมุตติขันธ์ หรือวิมุตติ-
ญาณทัสสนขันธ์ นี้ ดำรงอยู่ ที่ใด เมื่อปรินิพพานแล้ว

ขอบคุณครับ

คุณผงธุลีถามยากจังเลยครับ ตัวผมนี้ยังโง่เขลา มีปัญญาน้อย ต้องศึกษา ต้องเรียนรู้อีกมากมายครับ

ขอยกธรรมบทของพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าผู้ประเสริฐ ผู้เป็นสัพพัญญูผู้รู้แจ้งแทงตลอดในทุกสรรพสิ่ง

มาแสดงครับ

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนบุรุษผู้เดินทางไกล
พบห้วงน้ำใหญ่ ฝั่งข้างนี้ น่ารังเกียจ มีภัยตั้งอยู่เฉพาะหน้า
ฝั่งข้างโน้นเกษม ไม่มีภัย ก็แหละ เรือหรือสะพานสำหรับข้าม เพื่อจะไปสู่ฝั่งโน้น ไม่พึงมี
บุรุษนั้นพึงดำริอย่างนี้ว่า ห้วงน้ำนี้ใหญ่ แล ฝั่งข้างนี้น่ารังเกียจ มีภัยตั้งอยู่เฉพาะหน้า
ฝั่งข้างโน้นเกษม ไม่มีภัย ก็แหละเรือหรือ สะพานสำหรับข้าม เพื่อจะไปสู่ฝั่งโน้น ย่อมไม่มี
ถ้ากระไร เราพึงรวบรวมหญ้า ไม้ กิ่งไม้ และ ใบไม้มาผูกเป็นแพ
แล้วอาศัยแพนั้น พยายามด้วยมือและเท้า พึงข้ามถึงฝั่งได้โดยความสวัสดี.
ทีนี้แล บุรุษนั้นรวบรวมหญ้า ไม้ กิ่งไม้ และใบไม้มาผูกเป็นแพ
อาศัยแพนั้น พยายามด้วยมือ และเท้า พึงข้ามถึงฝั่งโดยความสวัสดี
บุรุษนั้นข้ามไปสู่ฝั่งได้แล้ว พึงดำริ อย่างนี้ว่า

แพนี้มี อุปการะแก่เรามากแล เราอาศัยแพนี้พยายามอยู่ด้วยมือและเท้า ข้ามถึงฝั่งได้โดยความสวัสดี
ถ้ากระไร เรายกแพนี้ขึ้นบนศีรษะ หรือแบกที่บ่า แล้วพึงหลีกไปตามความปรารถนา.

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน
บุรุษนั้นผู้กระทำอย่างนี้ จะชื่อว่ากระทำถูกหน้าที่ในแพ นั้นบ้างหรือหนอ?
ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า ข้อนั้นชื่อว่าทำไม่ถูก พระเจ้าข้า?

พระผู้มีพระภาค ตรัสว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็บุรุษนั้นกระทำอย่างไร จึงจะชื่อว่าทำถูกหน้าที่ในแพนั้น?
ในข้อนี้ บุรุษนั้นข้ามไปสู่ฝั่งแล้ว พึงดำริอย่างนี้ว่า แพนี้มีอุปการะแก่เรามากแล
เราอาศัยแพนี้ พยายามอยู่ด้วยมือและเท้า จึงข้ามถึงฝั่งได้ โดยสวัสดี ถ้ากระไร
เราพึงยกแพนี้ขึ้นวางบนบก หรือให้ลอยอยู่ในน้ำแล้ว พึงหลีกไปตามความปรารถนา.
ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุรุษนั้นกระทำ อย่างนี้แล จึงจะชื่อว่ากระทำถูกหน้าที่ในแพนั้น แม้ฉันใด.

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เราแสดงธรรม มีอุปมาด้วยแพ เพื่อต้องการสลัดออก ไม่ใช่เพื่อต้องการยึดถือ ฉันนั้นแล
เธอทั้งหลายรู้ถึง ธรรมมีอุปมาด้วยแพที่เราแสดงแล้วแก่ท่านทั้งหลาย
พึงละแม้ซึ่งธรรมทั้งหลาย จะป่วยกล่าวไปไยถึงอธรรมเล่า.

ขอบคุณ : ที่มา http://nkgen.com/394.htm

ขอบคุณครับ คุณ FLAME

อสังขตธรรมมีเพียงหนึ่ง คือ นิพพาน

ศีลขันธ์ สมาธิขันธ์ ปัญญาขันธ์ วิมุตติขันธ์

เมื่อเป็นขันธ์ ก็คือสังขตธรรม
ก่อนนิพพานอยู่ที่ไหน ก็อยู่ที่เหตุทั้งหลายที่ประชุมขึ้นเป้นขันธ์ เพราะธรรมทั้งลายเกิดแต่เหตุ ดำรงอยู่เพราะเหตุ มีเหตุก็เกิด

หลังปรินิพพานอยู่ที่ไหน
ขันธ์ทั้งหลายที่กล่าวนั้น ย่อมดับสลายภายใต้กฏแห่งสังขตธรรมคืออนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เวลาปรินิพพานท่านจึงใช้คำว่า "ดับขันธ์ปรินิพพาน" ขันธ์ทั้งนั้น จึงดับไม่เหลือ

ข้อที่ถามว่า "นิพพานแล้วตั้งที่ไหน" จึงไม่พึงถามอย่างนั้น เพราะผู้ที่จะตั้ง มันดับไปแล้ว ย่อมไม่มีการตั้งหรือไม่ตั้งได้อีก

...รู้ว่ามีสิ่งใด...สิ่งนั้นก็อยู่ที่ความรู้....


..รู้ว่าไม่มีสิ่งใด...สิ่งนั้นก็อยู่ที่ความรู้..
..ไม่รู้ว่ามีหรือไม่มีสิ่งใด...สิ่งนั้นก็อยู่ที่ความไม่รู้....

ตัวผมเองไม่รู้ครับ แต่พออ่านดูหลายๆท่าน ก็ได้ความรู้ดีมากครับ

ขอบคุณครับ

สนับสนุนคำตอบนี้ครับ