สวัสดีค่ะ หนูชื่อ เมลค่ะ อายุย่างสิบแปดแล้ว เพิ่งจะเจอเวบธรรมะดีดี อย่างลานธรรมจักร
มีวันหนึ่งที่หนูชมรายการพื้นที่ชีวิต ช่วง ร้อยคน ร้อยธรรม แขกรับเชิญคือพี่แป้ง ภัทริน ซอโสตถิกุล พี่เค้าเป็นนักเขียนและนักธุรกิจ ที่สละเวลาส่วนตัวมาเขียนหนังสือดีดีอย่าง "กล่องบุญ" (อันที่จริงหนูก็ยังไม่เคยอ่านนะคะ)
พอหนูได้ชมแล้วหนูรู้สึกชื่นชมในตัวพี่เค้ามากๆเลยค่ะ มีตอนหนึ่งที่พี่เค้าพูดว่า ทำไมคนเราต้องเข้าหาธรรมะเฉพาะตอนเจอปัญหา หรือว่าตอนแก่แล้ว ซึ่งหนูก็เห็นสภาพสังคมวัยรุ่นในฐานะที่อยู่ในสังคมวัยรุ่นนะคะ หนูว่าวัยรุ่นส่วนมากรักสบายและไม่ค่อยจะกระตือรือร้นเท่าไหร่ ไม่ค่อยจะมีใครเข้าหาธรรมะเลย อันที่จริงหนูก็เหมือนวัยรุ่นทั่วๆไป อย่างตอนเด็กๆหนูจะถูกปลูกฝังให้เข้าวัด ทำบุญ ฟังธรรม เข้าร่วมกิจกรรมทางศาสนาต่างๆ โดยที่ไม่รู้ถึงแก่นแท้เลยว่าเค้าทำกันไปทำไม? พอโตขึ้นมาเหมือนหนูจะห่างวัด ห่างธรรมะไปเรื่อยๆ ด้วยปัจจัยหลายๆอย่าง แต่พอเกิดปัญหาในชีวิตปุ๊บหนูก็รีบนั่งสมาธิ และใช้หลักธรรมะเข้าช่วยแก้ปัญหา ขอเล่าถึงชีวิตหนูหน่อยนะคะ หนูเกิดขึ้นในครอบครัวฐานะพอมีพอกินครอบครัวหนึ่งในจังหวัดลำพูน หนูเป็นลูกคนแรกค่ะ มีน้องชายหนึ่งคน อายุห่างกันหกปี พ่อหนูเป็นครู แม่หนูก็เปลี่ยนอาชีพบ่อยๆ ปัจจุบันนี้เสริมสวยค่ะ พ่อหนูบอกว่าหนูฉายแววอยากรู้อยากเห็นตั้งแต่เด็ก พ่อบอกว่าหนูรบเร้าในพ่อสอนหนูอ่านหนังสือตั้งแต่ชั้นอนุบาล จนหนูอ่านได้ก่อนขึ้น ป.1 แต่ตอนเด็กๆเนี่ยหนูเป็นคนขี้อายมากๆ เงียบๆ แล้วจะเป็นคนร้องไห้เก่งหรือขี้แงนั่นเอง(รู้สึกตอนนี้ก็เป็นอยู่นะคะ) ตอนอยู่ประถมหนูอยากจะทำอะไรได้หลายๆอย่าง อยากเรียนฟ้อน อยากเรียนดนตรี อยากเรียนเทควันโด เรียกว่าเห็นใครทำอะไรก็อยากทำบ้าง ชีวิตออกแนวเพ้อฝันมากกว่าค่ะ เพราะว่าฐานะทางบ้านช่วงนั้นไม่ค่อยดี ประกอบกับมีปัญหากับทางญาติด้วย พอหนูอายุสิบสองหนูก็สอบได้ ร.ร.ประจำจังหวัดได้ ใจจริงหนูอยากเข้าโรงเรียนในเชียงใหม่มากกว่า (ยังงี้แหล่ะค่ะหนูฝันสูงอยู่เรื่อย) ตอนหนูอยู่มอต้นก็มีความสุขบ้าง ทุกข์บ้าง บางตอนอยากจะจบมอสามเร็วๆเพราะว่ามีปัญหากับเพื่อน แนวๆว่าอยากได้เพื่อนใหม่เร็วๆ ขึ้น ม.4 ก็ใช่ว่าจะหาเพื่อนที่จริงใจได้ หนูก็มีปัญหากับเพื่อนคนหนึ่ง ก็ไปคบกับอีกคน วุ่นวายจังเลยนะคะ จนได้เพื่อนที่คิดว่าจริงใจ คบกันมาก็เกือบๆปีละ หนูว่าช่วงชีวิตมอปลายนี่ดูมีความสุขกว่าช่วงอื่นๆ เอาละค่ะร่ายยาวแล้ว

ตอนนี้หนูก็มอหกแล้ว เตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัย เครียดๆบ้าง หนูมีปัญหาอย่างหนึ่ง ที่หาทางแก้ไม่ออก ช่วงเดือนนี้ก็ใกล้สอบปลายภาคแล้ว แล้วก็สอบตรงต่างๆ มีงานกลุ่มสองสามชิ้น แล้วทีนี้มันมีปัญหาคือว่า ไม่มีใครสนใจจริงๆจังๆซักคน ถ้าหนูปล่อยก็เท่ากับว่าปล่อยไปเลย หนูรู้ค่ะว่างานกลุ่มเนี่ยมันต้องร่วมมือกัน สามัคคีกัน แต่พอหนูจะปรึกษาเรื่องงานกลุ่มปุ๊บ เพื่อนๆก็หันไปพูดเรื่องอื่น แบบไม่ใส่ใจ เพื่อนที่ว่านั้นก็คือคนที่หนูว่าจริงใจที่สุดแล้ว หนูก็พูดขึ้นมาหลายๆรอบ แต่ท่าทีก็เหมือนเดิมอ่ะค่ะ จนสุดท้ายหนูลงทุนทำสไลด์เองทั้งหมด พอเสร็จแล้วจะเตรียมพรีเซนต์ก็ไม่มีใครสนใจอีก จนความอดทนมันถึงขีดสุดอ่ะคะ หนูก็บอกไปตรงๆเลยว่าทำไมไม่ใส่ใจกัน กลับโดนรุมด่ากลับมาอีก จะไปรอดไหมเนี่ย? อย่างที่บอกอ่ะค่ะหนูเป็นคนเซนซิทีฟมากๆ หนูไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น มอหกแล้วใกล้จบแล้วหนูไม่อยากทะเลาะกับใคร หนูหาทางออกไม่ได้จริงๆ ช่วยหนูหน่อยนะคะ

ตอบคำถามของเจ้าของกระทู้ว่าทำไมคนเราต้องเข้าหาธรรมะตอนที่มีปัญหา เพราะคนส่วนใหญ่จะหลงอยู่กับความสนุก ความสุข คนเราจึงไม่สนใจที่จะเขาหาธรรม แต่ถ้ามีทุกข์ที่ทุกคนไม่ต้องการคนก็จะต้องแสวงหาทางให้ทุกข์หมดไป คนจึงเริ่มเข้าหาธรรมะที่คิดว่าจะช่วยตัวเค้าให้พ้นทุกข์ได้คะ

เท่าที่อ่านดูคุณเป็นคนที่มีความรับผิดชอบงานดี แต่เพื่อนคุณไม่ใช่ อาจจะเป็นเพราะไม่ชอบวิชาเรียน ไม่ชอบครูอะไรก็ตามแต่ สมัยก่อนผมก็เคยเป็นเรียนแบบไม่ตั้งใจ ตอนนี้มานั่งรำลึกว่ากลับไปเพื่อไปตั้งใจเรียนใหม่คงไม่ทันแล้ว

ธรรมะเหมือนยาชนิดหนึ่ง ใช้ไม่ถูกโรคก็รักษาใครไม่ได้ ต่อให้มียาเต็มกำมือแต่ตัวเองกลับเป็นไข้รูปแบบอื่นยาก็ไม่มีความหมาย

ไม่ไช่ทุกคนหันเข้าหาธรรมะเวลามีความทุกข์ ส่วนใหญ่ผมเห็นหันเข้าหาเหล้า ยาเสพติดมากกว่า ซึ่งความจริงก็เป็นแบบนี้

คนที่จะใช้ธรรมะให้เป็นต้องคิดเป็นก่อน คิดว่าธรรมของพระพุทธเจ้ามีประโยชน์จริง แก้ปัญหาได้จริง ไม่ใช่คิดแบบว่าทำไปเพื่อกันตัวเองตกอุบายภูมิหลังตายไป

คุณเป็นคนช่างเรียนรู้ เป็นสิ่งที่ดี ยินดีต้อนรับสู่การปฎิบัติธรรมที่อาจช่วยแก้ความทุกข์ได้

ธรรม เป็น คำตอบของชีวิต เพราะชีวิต คือ ทุกข์

ปัญหาในชีวิตที่เกิดขึ้น มันไม่สามารถเอากิเลสด้วยกันมาแก้ได้ล่ะมั้งคะ แก้ไปแก้มามันยิ่งพัวพัน ยิ่งหนักหนาขึ้นจนรู้สึกว่ามันตัน ความทุกข์ของชีวิตเลยทำให้เราดิ้นรนหาทางแก้ทุกข์ เหลือทางสุดท้ายที่ไม่ค่อยยอมเข้ามาสัมผัสก็คือ ธรรม นี่แหล่ะ ที่ไม่ค่อยสัมผัสกันเพราะมักคิดว่า ธรรมเป็นเรือ่งของพระของเจ้า เป็นเรืองไกลตัว ทีนี้เรือ่งต่อไปก็คือ จะไปเจอธรรมแบบไหนเข้า เจอธรรมแท้ก็เย็นกันไป แต่บางคนวาสนาน้อยก็ไปเจอธรรมปลอมๆเข้า

อย่าเพิ่งน้อยอกน้อยใจไปนะครับ...
เราพยายามทำดีแล้วแต่ที่ผลมันไม่ได้ดีอย่างที่ต้องการ อาจเป็นเพราะจังหวะเวลาไม่เหมาะสม
ส่วนความทุกข์ที่เกิดขึ้นในใจของเรานั้น ก็เป็นเพราะเรายึดมั่นถือมั่นว่าทุกๆคนควรจะต้องให้ความสำคัญกับงานนี้มากพอๆกับเรา ซึ่งความจริงแล้วไม่เป็นเช่นนั้น เราจึงผิดหวัง

เพราะธรรมมะสามารถช่วยแก้ไขปัญหาได้

อย่างอื่นก็อาจจะช่วยแก้ไขปัญหาได้ แต่อาจจะไม่ดีเท่ากับธรรมมะ
และธรรมมะเป็นสิ่งที่พิสูจน์ได้ ด้วยตัวของตัวเอง
ธรรมสามารถแก้ไขปัญหาได้อย่างแท้จริง
ไม่ว่าจะนับถือศาสนาไหน ไม่ว่าจะอยู่ในเพศใด อยู่ในฐานะใด
ไม่ว่าปัญหานั้นจะเล็กหรือใหญ่หลวงแค่ไหน ธรรมมะแก้ไขได้หมด

ธรรมะ เป็นสิ่งทีมีเหตุผล
เมื่อสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี
เมื่อสิ่งนี้ไม่มี สิ่งนี้จึงไม่มี

ทุกปรากฏการณ์ ล้วนเป็นไปด้วยธรรม
เพื่อนเขามีเหตุผลที่จะไม่ยอมรับ นั้นมันเหตุผลของเขา ไม่ใช่เหตุผลของเรา
กรรม วิบากของเขา ที่จะทำให้เขามีความรู้สึกนึกคิดได้เพียงเท่านั้น
เหตุปัจจัย เหตุผลของเขามีเพียงเท่านั้น เขาก็คิดได้เพียงเท่านั้น

ส่วนเรา กรรม วิบาก ก็ส่วนของเรา
พวกเพื่อนมิได้ร่วมสร้างกรรม(การกระทำ)กับเรา การที่จะให้เขามาร่วมยินดีกับเรา
มันจึงเป็นสิ่งที่ไม่ใช่ธรรมมะ เพราะเหตุผลมันไม่เพียงพอ.


ผลงานระดับโลกของศิลปินที่มีชื่อเสียงต่างๆ ล้วนถูกมองข้ามในเบื้องต้น
แต่ต่อมาภายหลัง ผลงานกับเป็นสิ่งที่มีค่าหาประมาณมิได้
ศิลปินเหล่านั้นอยู่ได้ด้วยอะไร ในตอนแรกที่ผลงานยังไม่เป็นที่ยอมรับ
หากมิใช่ธรรมมะที่ช่วยหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณของศิลปินเหล่านั้นเอาไว้

ธรรมคุ้มครองโลก หากโลกนี้ปราศจากธรรมเสียแล้ว
โลกนี้คงหายสาบสูญไปจากจักรวาลนี้นานแล้วครับ