1.รู้สึกผิดเมื่อคิดจะทำอะไรที่ไม่ดี(จะรู้สึกว่าถึงตอนที่แม่เลี้ยงเราและสอนเราตอนเด็ก)ความรู้สึกนี้จะเข้ามาในหัว
2.รู้สึกสมเพชคนที่เที่ยวเตร่กลางคืน คิดว่าที่จริงแล้วคนเราต้องการความสุขแบบนี้จริงหรือทำไมผมถึงไม่รู้สึกว่ามันสุขเลย
3.เกรงกลัวความผิดเมื่อคิดจะทำสิ่งที่ผิด และรู้สึกว่าจิตใต้สำนึกได้แย้งว่าห้ามทำโดยเด็จขาด
ทำให้เราไม่สามารถทำสิ่งที่ผิดได้

เรื่องราวของผมอาจฟังดูแปลกแต่ความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นกับผมเกือบตลอด
นอกจากนี้แล้วผมมีความรู้สึกอีกหลายอย่างที่หาคำตอบไม่ได้
บางทีเล่าให้คนอื่นฟังว่ารู้สึกแบบนี้กลายว่าเราเป็นคนแปลกที่ไม่รู้สึกเหมือนเขา
ผมอยากรู้ว่าความรู้สึกทำนองนี้มันคืออะไรครับ

มีหิริ และ โอตตัปปะ สูง ก็ดีแล้ว

การทำไม่ดี นำความทุกข์มาให้ในอนาคต
แสดงว่าคุณ อาจเคยฝึกจิตฝึกใจ มาก่อนเมื่ออดีต(ชาติ) ความคิด การตัดสินใจ เป็นไปตามการที่เคยได้สะสมมา

อดีตกรรม ทำให้เกิดผัสสะ ผัสสะทำให้เกิดเวทนา เวทนาทำให้ตัณหา ตัณหาทำให้เกิดอุปาทาน อุปาทานทำให้เกิดภพ คือการกระทำกรรมใหม่อีก(กรรมภพ)

ถ้าทำอดีตกรรมไม่ค่อยดีเอาไว้ เช่นเบียดเบียนสัตว์อื่น ส่งผลให้เกิดผัสสะที่ไม่ดี กระทบตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ
เลยได้รับ ทุกข์เวทนาทางกายและทางใจเป็นส่วนใหญ๋ (แทนที่จะเป็นสุข กลับได้ทุกข์ซะมากกว่า)

คุณตระหนักถึง กฏแห่งกรรมอันนี้ นับว่า ดีแล้ว จะได้อยู่รอดปลอดภัย ในวัฏฏสงสาร สืบไป

จัดเป็น นักท่องวัฏฏสงสาร ที่ดี

นอกจากนั้นแล้วผมเองส่วนมากจะปฏิบัติสมาธิได้สั้นมาก
แต่ก็ถือว่าพอทำได้อยากทราบว่าควรทำอย่างไรให้ได้นานๆครับ

และอีกเรื่องบุคคลอื่นนั้นส่วนมากจะชอบด้านเทวดาอารักษ์
เช่น พระราม พระอินทร์ และหมู่เทวดาอื่นๆ
ส่วนตัวผมนั้นไม่รู้สึกชอบเท่าไหร่แต่ก็ไม่รู้สึกเกียจ
แต่เมื่อเห็นพวกรูปยักษ์กับฤาษีและรู้สึกชอบมากและไม่รู้สึกกลัวเหมือนคนอื่น
เช่น รูปท้าวเวชสุวรรณ รูปทศกัณฑ์ เป็นต้น
ความรู้สึกแบบนี้มันเกี่ยวกับอดีตภพของเราไหมครับ

สวัสดีครับ คุณboom_wa
คำถามข้อแรก กับข้อที่ 3 ...เป็นคำถามเดียวกันนะครับ เกิดจากการได้รับการอบรมตอนเด็กๆ ให้รู้ดีรู้ชั่วครับ สติระลึกได้ครับ มีหิริโอตัปปะครับ ดีแล้วครับ ไม่ต้องห่วงอะไร

คำถามข้อที่ 2 ...ต้องถามความรู้ตนเองนะครับ ว่า สมเพชเพราะเมตตา หรือสมเพชเพราะมานะครับ

ถ้าเป็นสมเพชเพราะเมตตา ก็ดีครับคือไม่อยากให้พวกเขาเหล่านั้นไปสู่ความเสื่อม ขอให้พวกเค้ามีดวงตาเห็นถูกเห็นชอบครับ

แต่ถ้าสมเพช เพราะรู้สึกว่าเราไม่ทำเพราะเราเห็นภัยที่จะเกิดขึ้น แล้วคนอื่นก็น่าจะรู้เห็นแบบนี้ด้วย พวกเขาเหล่านั้นทำไมไม่เห็นแบบที่เราเห็น อย่างนี้ เป็นมานะนะครับ คือเขาแย่กว่าเรา เราดีกว่าเขา นะครับ
ถ้าเป็นอย่างนี้ต้องระมัดระวังความคิดตนเองเพิ่มขึ้นอีกนิดนะครับ

ข้อที่ 4. เรื่องสมาธิสั้นมาก วัดกันที่เวลาว่าสั้นว่ายาว อันนี้ ไม่เกี่ยวกันนะครับ คนที่มีสมาธิ แม้มีเพียง 1วินาที ก็เรียกว่ามีสมาธิแล้วครับ แต่ความทรงตัวของสมาธิจะนานจะสั้น ขึ้นอยู่กับความแข็งแรงของจิตครับ อย่างนี้ต้องอบรมบ่อยๆ ให้มีกำลังมากขึ้นครับ ภาษาทางพระเรียกว่า บ่มอินทรีย์เพิ่มพูนพละ ครับ

ค่อยๆทำไปครับ จาก 1 นาที เป็น 5 นาที เพิ่มไปเรื่อยๆ ไม่ต้องเครียด ไม่ต้องกังวลครับ ขอเพียงมีความพอใจ ก็พอครับ
พระพุทธองค์ทรงให้กำลังใจแก่ภิกษุเสมอครับ "ให้ประคองฉันทะ คือความพอใจไว้ แล้วปรารภความเพียร" เราจะทำอะไร ก็ตามส่วนหนึ่งก็มาจาก "พอใจทำ" ใช่ไม๊ครับ ถ้ามีความพอใจเป็นทุน เราก็ทำความพอใจให้เป็นประโยชน์ เราก็จะทรงสมาธิได้นานขึ้น ...ธรรมทั้งปวงมีฉันทะเป็นมูล...ครับ

ข้อที่ 5. คงเป็นอัธยาสัยเป็นความชอบใจ ความระลึกได้จากอดีตก็ตาม จากปัจจุบันชาติก็ตาม ก็ไม่เป็นไรครับ เราไม่สะดุ้งเพราะสิ่งเหล่านั้นก็ดีแล้วครับ

สุดท้ายต้องระลึกอยู่เสมอนะครับ อย่าคิดเปรียบเทียบ ดีกว่า เลวกว่า เท่ากัน นะครับ

มันเป็นสภาพจิตใจที่ได้รับการอบรมมาดีแล้ว

หากท่านรู้จักใช้และต่อยอดสิ่งเหล่านี้ออกไปได้ ท่านเองก็จะพบกับอริยมรรคอย่างแน่นอน

ทุกท่านตอบดีหมดเลยครับ ดีจัง ดีจัง ดีจัง

พยายามนั่งทุกวันครับ ยิ่งได้ เช้าครั้ง ก่อนนอนครั้ง ก็ยิ่งดีครับ