อ่านแล้ว ผมแปลได้ดังนี้

- ประมาท = ขาดสติสัมปชัญญะ
- จึงถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาท = จงถึงพร้อมด้วยความมีสติสัมปชัญญะ
- ถึงพร้อม = ทำให้มีขึ้น เจริญขึ้น = ภาวนา

หากถึงพร้อมด้วยสติสัมปชัญญะ อริมรรคมีองค์แปดย่อมหวังได้
สติสัมปชัญญะเป้นประธาน เป้นแม่ เป็นตัวตั้งต้น ของมรรคมีองค์แปด

แม้ในวาระสุดท้าย คำสั่งเสียสุดท้าย
ท่านก็ยังย้ำว่า "ให้พากันเจริญสติสัมปชัญญะ"

พระธรรมคำสอนของท่าน ยังทันสมัย และ ใหม่เอี่ยมอยู่เสมอ ท่านชี้แนะแนวทางไว้ให้แล้ว

เพียงแค่พวกเราเดินตามทางเท่านั้นด้วยความตั้งใจ โดยไม่ต้องไปสงสัย ในระหว่างทางการปฏิบัติ

แต่มนุษย์ ผู้ที่บอกว่าตัวเอง รู้แล้ว เห็นแล้ว เจริญแล้ว ทำไม มักข้องอยู่ในระหว่างทาง

สงสัยตลอด ทำบุญจะได้บุญไหมหนอ จะได้ฌาณหรือยัง ถึงขั้นไหนแล้ว อภิญญาเป็นยังไง

นิพพานเป็นยังไงหนอ อยากจะไปจัง พระคนนั้นเก่งได้นิพพาน พระคนนี้ระลึกชาติได้ แก้กรรมได้

พระคนนั้นสอนอย่างนี้ พระคนนี้สอนอย่างนั้น ต้องอย่างนั้นต้องอย่างนี้ แบบนี้มันผิดอย่าไปนับถือ

บ้างก็ทะเลาะกัน ยึดมั่นกันเป็นตัวเป็นตน


พระพุทธเจ้าท่านชี้ไว้ให้แล้วทำไมไม่เดินตามทาง
เอาเวลาที่สงสัยสิ่งพวกนี้ น้อมมาดูใจตัวเองทั้งหมด (ไม่ต้องไปดูใครที่ไหน ตัวเรานี่แหละคือธรรมะ) แล้วลงมือปฏิบัติ ตามอริยะมรรคมีองค์แปด สรุปได้คือ ศีล สมาธิ ปัญญา อันนี้คือทางพ้นทุกข์ตัวจริง

จงยังประโยชน์ตนและประโยชน์ท่าน ให้ถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาท