วางใจไม่ถูก ?
มีผู้ชายคนหนึ่ง เคยรู้จักกันบ้างนิดหน่อย....
ประมาณ 6 เดือนที่แล้ว เราเคยไปหาเยี่ยมเยียนที่บ้านเค้า ด้วยความที่เค้าเห็นเราตกทุกข์ได้ยาก...ต่อมาไม่นานเค้าจึงช่วยแนะนำหาลูกค้าให้ประมาณ 3-4 เจ้า ผมก็เลยทำกินในพื้นที่นั้นสานต่อมาจนกระทั่งปัจจุบันมีลูกค้าในพื้นที่บริเวณนั้นประมาณ 10 กว่าเจ้าแล้ว...
เรียกว่า มีกินมีอยู่ได้ก็เพราะเค้า...(ใจนึกถึงบุญคุณเค้าตลอดมา)
แต่ด้วยอาชีพของเราที่มีความเร่งด่วนมากๆ บางครั้งจึงแทบไม่ได้ทักทาย หรือแทบไม่ทันมอง....จึงไม่ได้ติดต่อเค้าเป็นเวลา หลายเดือน
วันนี้ ผมเจอเค้า...ตอนเช้า อยุ่ในสภาพเมาสุรา เค้าดุด่า โกรธ ขู่อาฆาต จองเวร ฯ ซึ่งผมก็ไม่ได้ตอบโต้แต่อย่างใด เพียงแต่ยกมือไหว้ "สวัสดี" ....พร้อมกับความรู้สึกงุนงง ปนโกรธ ที่ด่าเรารุนแรง เสียหาย...ต่อหน้าลูกค้าอีกหลายเจ้า...เรียกว่าถ้าไม่มีบุญคุณกันมาก่อน..คงจะ...? ไม่รู้มีใครใส่ร้ายป้ายสีเราหรือเปล่าถึงขนาดสามารถทำให้ชายผู้นี้โกรธเคืองเราได้ขนาดนี้ (ผมวางใจไม่ถูกเลย)....ตอนนี้ว้าวุ่นมากๆ ,เท่าที่จำได้ผมคิดว่าไม่เคยเบียดเบียนใคร ทุกวันนี้ก็รักษาศีลอยู่เป็นนิจ...
ในขณะที่เราต้องทำกินในพื้นที่นั้น แต่เค้าประกาศ อาฆาต จองเวรไว้...ไม่สบายใจเลย..ระแวงก็ด้วย

อยากขอคำปรึกษาท่านผู้รู้ด้วยเถิด...กรณีอย่างนี้ เราควรวางใจ อย่างไรจะพ้นทุกข์ ?

อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา
หายเมาแล้ว ลองคุยกันดู

ลองดูตอนไหนเขาสบายใจๆ พอจะพูดได้ก็ค่อยเข้าไป
ก็เริ่มจากพูดเรื่องความดีของเขาต่างๆนาๆ ที่เราก็นึกสำนึกอยู่เสมอ

คราวนี้พอเขาอ่อนเขาเย็นแล้วก็ขอโทษไปก่อนเลย
ไม่ต้องไปหาเหตุผลอะไรหรอก ขอโทษขอขมาไปก่อน

พูดไปว่าเราไม่น่ารักตรงไหน ก็ช่วยเตือนช่วยบอกเรา เรายินดีแก้ไข

คงพอใช้ได้มั๊ง

สิ่งที่ควรทำคือ บุญคุณต้องทดแทนครับ แค้นไม่ต้องชำระครับ ตอนที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสรู้คนแรกที่นึกถึงคือผู้มีพระคุณ คืออาจารย์ ขอให้วางความโกรธแค้นครับและทำหน้าที่เราต่อไปให้ดีที่สุดคำดังคำว่า ใครชอบ ใครชัง ช่างเถิด
ใครเชิด ใครแช่ง ช่างเขา
ใครเบื่อ ใครบ่น ทนเอา
ใจเรา ร่มเย็น เป็นพอ

อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด หากเราเป็นผู้มีศีลที่สะอาด ก็ไม่เห็นต้องกลัวอะไร
หากช่วยเหลืออะไรได้ก็ตอนนี้ละครับที่เราควรจะหยิบยื่นอะไรให้เขามั่ง

เนื่องจากผู้คนทั้งหลาย มากหน้าหลายตา หลายอัธยาศัย หลายจริต หลายจุดดี หลายจุดด้อย..เรื่องเหล่านี้ แม้แต่ท่านผู้ถามเอง ก็พึงเห็นว่า ตนเองย่อมมีข้อดีและข้อด้อยเช่นกัน ..

จะเห็นได้ว่า โดยความเป็นจริงแล้วผู้คนทั้งหลาย ล้วนแสดงออกทางกาย วาจา อันไหลมาจากความทุกข์ของเขานั่นเอง... เพราะเพียงเขากำลังเป็นทุกข์ และใคร่จะแก้ทุกข์ ของตนเองนั่นแหละ
บางคนจึงแก้ทุกข์ให้ตนเองแต่ไปสร้างทุกข์ให้คนอื่น... เพราะว่า การแก้ทุกข์ของเขานั้น ได้ปัจจัยจากกิเลส คือทุกข์เพราะกิเลสขับเคลื่อนให้กระทำบ้าง..... หรือเกิดทุกข์เพราะวิบากไม่ดี อันเป็นที่ไม่ชอบใจของกิเลสบ้าง.... ทุกข์เพราะอยากโอ้อวดด้วยเพราะตนรู้สึกต่ำต้อยในใจลึกๆบ้าง.... ทุกข์เพราะเหงาและว้าเหว่ จิตใจจึงเปราะบางด้วยความริษยาบ้าง ฯลฯ ..

หากท่านผู้ถามเข้าใจอย่างแท้จริง ถึงความทุกข์ที่ผู้คนทั้งหลายเขาเพียรแก้ทุกข์ตนเองกันอยู่ ท่านย่อมจะวางใจลงเป็นอุเบกขาได้
และการแก้ทุกข์นั้นมีสองอย่าง คือ แก้ได้อย่างถูกต้องถูกธรรม กับแก้เพื่อความถูกใจ(กิเลส) แต่ผิดธรรม
แล้วถามว่า บุคคลในโลกนี้ มากด้วยความเห็นถูกต้อง หรือมากความเห็นผิดกันเล่า?
บุคคลในโลกนี้เป็นคนฉลาดมาก หรือคนโง่มากกันเล่า?
บุคคลในโลกนี้เป็นสุขมาก หรือเป็นทุกข์มากกันเล่า?
บุคคลในโลกนี้ ฉลาดสอนตนเองมีมาก หรือเป็นคนเขลาทำตามใจกิเลสมีมากเล่า?
ท่านผู้ถามย่อมตระหนักดีถึง คำตอบที่ไม่อาจจะปฏิเสธได้เลย และนั่นเป็นความจริงที่ท่านต้องยอมรับ
ดังนั้น การจะคบค้ากับใคร ก็พึงเว้นจากคนพาล พึงคบบัณฑิต...ท่านว่าไว้อย่างนี้

ที่นี้บางคน ก็ไม่ถึงกับความเป็นพาล เพียงแต่มีอัธยาศัยที่เป็นที่เดือดร้อนบ้าง แต่อาจจะไม่ถึงขั้นต้องหลีกหายไป ...

แต่ทว่า ท่านผู้ถามเมื่อเข้าใจจริงๆ ตามที่ได้อธิบายตามข้างต้น ใจท่านเองจะลดคลายความเดือดร้อนลงไป และสามารถคบกันคนนิสัยเสียบางเรื่องได้โดยไม่ขุ่นใจ ...แต่ก็ต้องจัดระดับความลึกซึ้ง ความเหมาะควรในการคบค้า พิจารณาว่า ข้อดีเขามีอะไรบ้าง ข้อเสียมีอะไรบ้าง?เสียก่อน
หากในข้อดีนั้น เราก็ควรพิจารณาที่จะคบในส่วนนั้นมากหน่อย เช่นเขาเป็นคนชอบกล่าวคำพูดให้คนไม่สบายใจ แต่หากชอบใจใครก็มักทุ่มเทช่วยเหลือด้วยเต็มที่ อย่างนี้ก็พึงคบค้าในเรื่องเป็นงานเป็นการเสียโดยมาก ..

หรือบางคนปากคอเราะร้าย โผงผาง แต่จริงใจ ก็เพ่งแต่ความจริงใจแล้วพิจารณาความเหมาะสมที่จะคบหา เว้นในบางโอกาส เว้นในบางกรณี เหมือนแบ่งเปอร์เซนต์ในการคบค้า ..คนทุกคน โดยมากก็ล้วนมีข้อดีอยู่ สังเกตดีๆเถิดๆ เพียงแต่พอเราไม่ชอบ เราก็ตีขลุมเอาว่า ไม่ดีทั้งหมด เลยไม่ได้พิจารณาดูให้ดี ...

หากไม่จำเป็น คบใครแล้วไม่สบายใจก็เว้นเสีย

หากจำเป็น ต้องคบค้า ก็พึงสำรวมใจเราไม่ให้เพ่งโทษใครเขา คัดกรองพิจารณาเอาประโยชน์และความเหมาะสมของความผูกพัน ไม่ใช่ว่า จำเป็นต้องเกาะกลุ่มกันไปอย่างนั้นๆตลอด

ปลีกตัวบ้างหากเห็นโทษในเรื่องนั้นๆ
เข้าหาเมื่อเห็นว่า เรื่องนี้สะดวกในการรวมกลุ่ม หรือพบเจอ

หากทำอะไรไม่ได้เลย ก็ควรวางใจของท่านเอง จัดสรรความเหมาะควรในการคบหา
และที่สำคัญ พึงยอมรับในสิ่งที่เขาเป็นเถิด อย่าไปคบกับเขาแล้วอยากให้เขาเป็นตามใจของเรา...ถ้าอย่างนั้นจะเป็นทุกข์

ส่วนเรื่องบุญคุณหากตอบแทนได้ก็ไม่พึงรีรอที่จะทำ เพราะเป็นสิ่งที่มีผลดีแก่ตนถ่ายเดียว...

ซื้อของไปฝากซิ ถามสุขทุกข์ ขอบคุณ ขอโทษ เดียวดีเองแหละ

ขอขอบคุณทุกท่านทีั่ได้ให้ข้อคิด และความกระจ่างแจ้งครับ...
ขอบุญกุศลที่ข้าพเจ้าได้กระทำตั้งแต่ในอดีตชาติ จนถึงปัจจุบันชาตินี้
จงบังเกิดแก่ทุกท่าน ให้ประสบความสำเร็จ สมหวังทุกประการด้วยเทอญ...

วางใจไว้ที่ธรรมครับ....ของมันไม่เที่ยง เห็นชัดๆเลย

คนที่เคยเอ็นดูเรา อยู่ๆไปกลับเกลียดเรา อาฆาตเรา เห็นไหมล่ะครับความไม่เที่ยง
แต่ทุกอย่างมันมีเหตุ ปัจจัยของมัน ให้มันต้องเป็นไปเช่นนี้เอง

พระพุทธองค์ตรัสสอนไว้ว่า "ความทุกข์ทั้งหลายทั้งมวลมีมูลรากมาจากตัณหา อุปปาทาน ทั้งหมดทั้งสิ้น" และที่ท่านเองกำลังเสวยทุกข์ก็เพราะท่านเองไปอุปปาทาน ท่านจึงทุกข์

ขอให้ท่านจงพ้นจากทุกข์โดยเร็วนะครับ

กระผมบอกท่าน จขกท น่ะครับ


ไม่ใช่หรอกครับ วันเกิดลูกชายครับ และลูกชายก็เลี้ยงพิซซ่าอ่ะ ไม่ได้เลี้ยงขนมเค้ก


เชิญที่ร้านเลยครับ


มีอันเดียวครับ คอนเฟิร์ม