ผมทำงานมีเงินเดือนประจำครับ ต้องไปทำงานทุกวันทำการ
พอหยุดยาวหรืออยู่บ้านเฉยๆ จะรู้สึกซึมๆเซื่องๆ
หากไปหากิจกรรมทำก็ทุกข์บ้าง สุขบ้าง มันย้อมจิต ก่อกวนจิตอยู่ตลอดเวลา
รู้สึกได้ว่า สุขก็ทุกข์ ทุกข์ก็ทุกข์ เลยมีแต่ทุกข์กับทุกข์กับทุกข์กับทุกข์
ใจมันรับไม่ได้ ตอนนี้อยู่เฉยๆมันซึมลูกเดียว

คุณก็ไปทำบุญ ตักบาตร ไปวัด บุญจะทำให้เกิดปิติ ไม่เซื่องซึมหดหู่
ถ้าไม่มีบุญหล่อเลี้ยงใจ ก็ซึมอย่างนี้ ซังกะตายอยู่
ควรนั่งสมาธิ ภาวนาทุกวัน ก็คงหายซึมหรอกค่ะ

วันหยุดยาวอย่างนี้ อยู่บ้านเฉยๆรู้สึกเซ็งๆ เซื่องซึมก็หาอะไรตื่นเต้นๆทำเช่น ปืนหน้าผา โดดบันจี้จัมพ์ ฯลฯ

สาธุ..
แล้วรู้สึกอยากออกจากทุกข์ไหมลครับ???

ก็เมื่อไหร่ ใจมันรับได้ ยอมรับความจริงเมื่อใด ก็คงจะดีขึ้นนะครับ

ผมเชื่อว่าการภาวนา คือการเฝ้าดูปรากฏการณ์ต่างๆ ตามความเป็นจริง
เราไม่ได้มีหน้าที่เลือกว่าจะเอาอะไร หรือไม่เอาอะไร
อยากจะซึม หรืออยากจะไม่ซึม ก็ไม่ใช่ทั้งนั้น
มีหน้าที่รู้ไปตามความจริง

ชาติสยามเขียน

เช่นกันครับการที่เรายังซึมเศร้าไม่ได้หมายความว่าเราทำไมนั่งสมาธิไม่ได้ผล
ก็เพราะอารมณ์ต่างๆไม่สามารถบังคับได้คนเราอยากมีความสุขสงบทั้งวันเพราะรู้สึกดีกว่า
แต่นักปฏิบัติต้องพิจารณาธรรมที่เกิดขึ้นนั่นเป็นวิปัสสนา
ก็วิปัสสนาคือการกำหนดรู้ อารมณ์ซึมเศร้าเราก็ควรกำหนดรู้ตามไม่นานปัญญาก็เกิด

สวัสดี ท่านเจ้าของกระทู้...

จอดเรือ ไม่ทอดสมอ ไม่ผูกเรือ
เรือย่อมลอยละล่องไปตามกระแสน้ำ

เมื่อไม่หาหลักผูกใจ ไม่ทอดสมอจิต ใจย่อมถูกกระแสแห่งความเขลาพาไป

จะทำอย่างไรดี?

นำเอาทุกข์ที่รู้สึกอยู่ มาเป็นสังเวควัตถุ เป็นตัวตั้งความเพียร ศึกษาพระธรรมเพื่อเป็นหลักแห่งใจ
ก่อเกิดเป็นสมอแห่งใจ ผูกใจให้มั่น

ปฏิบัติธรรม เพื่อละอกุศลธรรม เจริญอธิจิตเพื่อละนิวรณ์อันเป็นเหตุแห่งความเซื่องซึม ยังจิตให้ร่าเริงเพื่อให้เกิดปัญญาในธรรม ความแช่มชื่นแห่งจิตจะเป็นกำลังให้จิตเกิดปัญญาในการละวาง และมีความสุขตามธรรม