...ในเรื่องการสร้างอุเบกขาธรรมขึ้นในใจนั้น ผู้ปฏิบัติใหม่เมื่อได้เข้ามารู้ธรรม เห็นธรรม ได้พบเห็นสิ่งแปลก ๆ และคุณค่าของพุทธศาสนา มักเกิดอารมณ์ความรู้สึกว่าอยากชวนคนมาวัด มาปฏิบัติให้มาก ๆ โดยลืมดูพื้นฐานจิตใจของบุคคลที่กำลังจะชวนว่า เขามีความสนใจมากน้อยเพียงใด หลวงพ่อท่านบอกว่า


"ให้ระวังให้ดี จะเป็นบาป
เปรียบเสมือนกับการจุดไฟไว้ตรงกลางระหว่างคนสองคน

ถ้าเราเอาธรรมะไปชวนเขา เขาไม่เห็นด้วย
ปรามาสธรรมนี้ ซึ่งเป็นธรรมของพระพุทธเจ้า
ก็เท่ากับเราเป็นคนก่อ แล้วเขาเป็นคนจุดไฟ...
บาปทั้งคู่

เรียกว่า เมตตาจะพาตกเหว"



แล้วท่านยกอุทาหรณ์สอนต่อว่า

"เหมือนกับมีชายคนหนึ่งตกอยู่ในเหวลึก มีผู้จะมาช่วย

คนที่ ๑ มีเมตตาจะมาช่วย เอาเชือกดึงขึ้นจากเหว
ดึงไม่ไหวจึงตกลงไปในเหวเหมือนกัน

คนที่ ๒ มีกรุณามาช่วยดึงอีกก็ตกลงเหวอีก

คนที่ ๓ มีมุทิตามาช่วยดึงอีกก็พลาดตกเหวอีกเช่นกัน

คนที่ ๔ สุดท้าย เป็นผู้มีอุเบกขาธรรม
เห็นว่าเหวนี้ลึกเกินกว่ากำลังของตนที่จะช่วย ก็มิได้ทำประการใด
ทั้ง ๆ ที่จิตใจก็มีเมตตาธรรมที่จะช่วยเหลืออยู่
คนสุดท้ายนี้จึงรอดชีวิตจากการตกเหวตาม เพราะอุเบกขาธรรมนี้แล"

ผมไม่เห็นด้วย แต่มีความคิดเห็นว่า
การให้ธรรมะ ชนะการให้ทั้งมวล

ความมีจิตตั้งมั่น กุศลย่อมเกิดกับคนให้ ไม่ใช่บาปแน่นอน
แม้คนฟังธรรมะไม่มีปัญญาพอ ก็เป็นวาสนาของแต่ละคน
หนึ่งในการปฎิบัติวิปัสสนาก็คือ
การงานชอบ การชักชวนผู้คนให้มุ่งสู่ธรรมะก็คือทำการงานชอบ
กุศลธรรมย่อมเกิดแก่คนผู้นั้น

อนุโมทนาสาธุค่ะ

เหมือนช่วยเตือนสติดิฉันด้วยเลย
อ่านแล้วนึกถึงคำของหลวงปู่ดูลย์ที่ว่า
ธรรมไม่ใช่ของที่ควรไปยัดเยียดให้ใคร

อย่างการไปตอบกระทู้ ยอมรับว่ามีหลายครั้งที่อ่านแล้วก็ เออ
เราก็เคยทุกข์หนักๆเหมือนเค้านะ เลยอาจจะมองจากมุมเราว่าถ้าตอบแบบนี้ไปเค้าอาจจะรู้สึกดีขึ้น
หรืออย่างน้อยก็ยอมรับทุกข์นั้นได้

และเมื่อมีหลายท่านที่ส่งข้อความว่ารู้สึกดีกับคำตอบของเรา
ก็ยิ่งรู้สึก ดีใจ ที่เราได้เกื้อกูลกัน และเป็นส่วนนึงให้เค้าเริ่มต้นสนใจภาวนา

บางกระทู้อาจไม่เคยไปตอบเลย แต่เพราะเคยคุยกันส่วนตัว
และรู้จักอัธยาศัยเค้า จึงไปตอบในกระทู้ เผื่ออาจจะเป็นประโยชน์กับท่านอื่นบ้าง

ขณะที่ตอบ ตอบด้วยใจที่หวังจะให้เค้าทุกข์น้อยลงค่ะ
แต่พอได้อ่านธรรมนี้แล้วก็เป็นโอกาสให้ย้อนมามองตัวเอง

ถ้าในทำนองที่ว่า เราทำธรรมทานแจก พูดให้ผู้คนทำความดี
เป็นลักษณะการพูดไปทั่วๆ ไม่ได้เจาะจงลงมือบังคับผู้ใด อันนี้ก็ไม่มีปัญหาหรอกครับ

ที่หลวงปู่หมายถึงนั้น
ผมคิดว่าหลวงปู่หมายถึงคนที่พยามบังคับขืนใจผู้อื่นให้เห็นตามตน
เมตตา กรุณา มุทิตา เป็นคุณธรรม ก้จริง
แต่ถ้าขาดอุเบกขาแล้ว จบกัน

อนุโมทนา สาธุ ค่ะ ขอบคุณค่ะ ที่นำธรรมะดีๆ มาแบ่งปันค่ะ ธรรมะสวัสดีค่ะ

คุณmeepoo ที่กล่าวมาทั้งหมดนั่นไม่ใช่พระหรอกครับ หากแต่เป็นเพียงชายที่เข้ามาอาสัยหลืบของผ้าเหลือง หลืบของพระศาสนาในการก่อกรรมให้ตัวเองเพิ่มขึ้นอีกเท่านั้นเอง...^^

ใหม่ ๆ เป็นอย่างนั้นจริง ๆ ..เห็นของดีก็อยากให้คนใกล้ชิดได้เห็นด้วย

เมตตา ....ความปรารถนาให้ผู้อื่นได้รับสุข...บอกเขา..เขาไม่ฟัง..ก็เลยเศร้า
กรุณา....ความปราถนาให้ผู้อื่นพ้นทุกข์ ...ชวนเขา..เขาไม่ไป..มันก็ทุกข์แหละ
มุทิตา...ความยินดีเมื่อผู้อื่นได้ดี...เขาฟังเทศน์แล้ว..ก็ไม่ได้เห็นดีเห็นงามอย่างเรา..เราเศร้าเลย
อุเบกขา...การรู้จักวางเฉย ...เศร้าจนเบื่อ..เบื่อที่จะเศร้า..พอชั่งหัวมัน..เราสบายขึ้นเลยแฮะ

กว่าจะอุเบกขาได้นี้..ก็เพราะมันมีประสบการณ์ผ่านมาหมดนั้นแหละ..จึงลงได้
ส่วนใครจะมีอุเบกขานำหน้ามาก่อนตัวอื่น..ไม่ว่ากัน

ส่วนตัวคิดว่า..อุเบกขาไม่มี..เมตตา..กรุณา..มุทิตา..ก็เป็นเพียงชื่อที่กิเลสตัณหามันหลอกเราเล่นดี ๆ นี้เอง..

เป็นอะไรของคุณ..ฮึ..คุณ meepoo

ในกระทู้..สงสัยศีล 227..ของคุณ addminst
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=1&t=33397

ยังไม่พอหรือครับ

ผมว่า อันนี้มันเป็นเรื่องเฉพาะบุคคลนะครับ
ถ้าเราไปรู้เข้าแล้วรู้สึกหมดศรัทธาศาสนาพุทธ
อันนี้มันก็เป็นความโชคร้ายของผู้ที่หมดศรัทธา
เพราะไม่สามารถแยกออกระหว่างหลักธรรม กับบุคคล ออกจากกันได้

เหมือนอย่างฝรั่งมาบ้านเรา
พอนั่ง taxi ดันไปเจอ taxi ไม่ดี ติดๆกันสัก 2-3 ครั้ง
เขาก็พาลเหมาหมดเลยว่า TAXI ประเทศไทย มันเป็นอย่างนี้

มันเป็นเรื่องที่เข้าใจได้นะ ที่ฝรั่งคนนั้น เขาจะคิดและเชื่ออย่างนั้น
แต่เพราะยึดถือความเชื่ออันนี้นั่นแหละ จึงมองไม่เห็นความจริง


เณรแถววัดที่บ้านเกิดผม ยิ่งกว่านี้อีกนะ ไม่อยากออกชื่อวัด เพราะเคยขึ้นหน้าหนึ่งมาแล้ว
แต่มันเป็นคนละเรื่องกับหลักธรรมนะ
ผมว่าคุณสนใจหที่ลักธรรมะดีกว่า
เรื่องธรรมะในใจคนอื่น อย่าไปสนใจให้มากเลย
สนใจธรรมะในใจเราดีกว่า