เมื่อก่อนตอนที่เห็นขอทานจะรู้สึกสงสารนะค่ะ แต่พอดูพวกรายการที่เปิดโปงขบวนการขอทานข้ามชาติ
แล้วรู้สึกรังเกียจ น่าดูถูกอ่ะค่ะ บางคนก้อสมประกอบนะ แต่ก้อมานั่งขอทาน หรืออย่างที่แม่อุ้มลูกขอทานอ่ะ เรารู้สึกรังเกียจมากเรยอ่ะ เหมือนเอาเด็กมาหากินยังไงก้อไม่รู้อ่ะ รู้ว่าการที่เราดูถูกคนอื่นนั้นไม่ใช่สิ่งดีแน่ แล้วจะแก้นิสัยนี้อย่างไงค่ะ แล้วเวลาคุณเหงขอทานคุณรู้สีกอย่างไงหรอ บ้างครั้งการที่เราให้ทาน มันกลับทำให้เด็กมาเปงขอทานมากขึ้น หรือต่างด้าวเข้าประเทศเรามากขึ้นนะค่ะ

จริงๆคงไม่มีใครอยากมาขอเงินคนอื่น
แม้จะไม่ได้ใช้แรงกายมากนัก แต่ก็ต้องอดทนไม่น้อย
และเป็นการกดตัวตนและศักดิ์ศรีของตัวเองลง

อย่างน้อยเค้าก็ยังขอ..
บางอาชีพใส่สูทผูกไท
แต่กลับโกงคนอื่นเป็นจำนวนเงินมหาศาลแบบเนียนๆ..

คนเราหากินหลายแบบ แบบไหนสบายใช้แรงงานน้อยได้เงินมาก
ย่อมใช้วิธีนั้น ขอทานมีสองพวก ตัวจริงกับตัวปลอม

ตัวจริงนั้นไม่มีปัญหาให้แบบสงสาร ให้แบบเต็มใจตัวปลอมนั้นบางครั้งต้องตัดใจให้ หรือไม่ให้ ให้แบบไม่ค่อยเต็มใจ เกิดอคติ เห็นที่ไร ขุ่นข้องใจทุกที มาแย่งทานของผู้อื่น

หลังๆ มานี้ คิดว่าที่เราทำไปนั้นต้องการให้ทาน เพราะต้องการตัดความตระหนี่ ตัดความโลภ ออกจากใจให้มากที่สุด จึงให้บ้าง ไม่ให้บ้าง มีครั้งหนึ่งคิดสงสารเด็กจริงๆ เลยให้ ต่อมาก็ให้หรือถ้าไม่ให้ก็ไม่ขุ่นเคืองใจอีก ดูที่ตัวเราว่าจะตัดความตระหนี่ได้ไหม ถ้าได้ก็คือให้

บางวันคิดอยากให้ทาน แต่ไม่มีคนรับทาน เห็นขอทานปลอมก็ให้ได้ เพราะอยากให้ทาน ให้แล้วคิด ถึงเรื่องชูชก นั่นก็ขอทานปลอม ไปขอพระโอรสธิดาพระเวสสันดร พระโพธิสัตว์ท่านก็รู้ แต่ท่านก็ยังให้ เพื่อความสำเร็จประโยชน์อันยิ่งใหญ่

ถ้าเราจะทำแบบท่านบ้างก็จะดีไม่น้อย จะได้มองเห็นคุณของขอทานปลอม เพื่อสำเร็จประโยชน์ ของเราเช่นกัน คือ ตัดความตระหนี่ ตัดความโลภ ถ้าทำบ่อยๆ จะทำให้เราสบายใจมากขึ้น เรียกว่าให้โดยไม่เลือกที่รักมักที่ชัง ให้แบบไม่ตัดใจให้อีก หวังประโยชน์เราเป็นสำคัญ

ซึ่งก็ดีไม่น้อยนะ ขอรับ.. ฝากไว้เป็นแนวคิดอีกแบบ สาธุ..