พญามารกับซาตานต่างกันอย่างไร?

โลกนี้ดำรงอยู่ได้ ก็เพราะอวิชชา หรือกิเลส ตัญหา รวมทั้งความยึดมั่นถือมั่นของมนุษย์ ผู้ปกครองที่มีอำนาจสูงสุดในฝ่ายอวิชชา เรียกว่า "พญามาร"

พญามาร มีหน้าที่หลอกล่อให้มนุษย์ไม่สามารถหลุดออกจากอวิชชาได้

พญามาร ที่มีหน้าที่หลอกล่อให้มนุษย์ทำแต่ความดี เรียกว่า "พญามาร หรือพระเจ้าแห่งอัตตา"
พญามาร ที่มีหน้าที่หลอกล่อให้มนุษย์ทำแต่ความชั่ว เรียกว่า "ซาตาน"
ตถาคต หรือ พระพุทธเจ้า มีหน้าที่สอนให้มนุษย์หนีออกจากการทำความดีและความชั่ว

พญามาร ไม่ตกนรก เพราะรู้ความจริงว่า หน้าที่ของตน คือ หลอกล่อให้มนุษย์ทำแต่ความดี

ซาตาน ก็ทำหน้าที่ของตน คือ หลอกล่อให้มนุษย์ทำแต่ความชั่ว เมื่อมันเป็นการกระทำตามหน้าที่ของตนเท่านั้น มันจึงไม่ต้องรับโทษ แต่มนุษย์ที่โดนซาตานหลอกให้ทำชั่ว และกระทำชั่วลงไปด้วยจิตอกุศล กลับต้องรับโทษ เพราะเขาทำด้วยจิตอกุศลนั่นเอง

สำหรับสายสุกขวิปัสสโก เจริญแต่วิปัสสนาอย่างเดียว เขาย่อมไม่เห็นไม่รู้เกี่ยวกับพญามารและซาตานของจริง สายที่เจริญแต่วิปัสสนาอย่างเดียว จึงชอบพูดเป็นสำนวนแบบ บุคคลาธิษฐาน (บุคคลที่ไม่มีอยู่จริง)ว่า:

"พญามารจะขาดใจตาย หรือปักหัวหักคอตัวเองตายลงทันที เมื่อรู้ว่าพญามารแท้จริงเป็นตัวเรา"

พญามาร อธิบายแบบสายสุกขวิปัสสโก ก็คือ กิเลส ตัญหา ความยึดมั่นถือมั่นว่า มีตัวกู ของกู เท่านั้น เมื่อถอนกิเลส ตัญหา และถอนความยึดมั่นถือมั่นว่า มีตัวกู ของกู หมดแล้ว จึงรู้ว่า พญามาร = อวิชชาที่คิดและยึดมั่นว่าเป็น "ตัวกู ขอกู" นั่นเอง

ไม่เคยเห็นมา..ก็เลยไม่รู้ว่า..ต่างกันยังงัย

เหอๆๆ

ต่างจิตต่างใจ