หากเขาฟัง..และพยายาม..คิดตามนะ...

คนวิดไม่เหนื่อยหรอก..

ได้เห็นเขา..เริ่มจะลุก..ก็สุขแล้ว

คนที่ว่ายน้ำไม่เป็น
อยู่มาวันหนึ่ง เกิดอุบัติเหตุตกน้ำขึ้นมา
ไม่ใช้ตกคูข้างถนน แต่ตกจากเครื่องบินลงในใจกลางมหาสมุทร

คนกำลังตกน้ำตาย สติแตก ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ตะเกียกตะกาย ฟูมฟาย หาอะไรเป็นหลักให้ตัวเองไม่ได้

คนที่ตกอยู่ห้วงความทุกข์แบบนั้น ขนาดนั้น
ใจมันจะทุกข์สุดๆ สุดโต่งมาก
ความทุกข์มันบีบคั้นแผดเผาให้ดิ้นเร่าๆอยู่
ใจแบบนั้น รับธรรมะอะไรยังไม่ได้หรอก

ใจที่รองรับธรรมะได้ ต้องมีความปกติพอใช้ ไม่ตึงเกินไป ไม่หย่อนเกินไป
ก็ต้องทำยังไงให้มันกลับมาตรงกลางให้ได้
กล่าวคือต้องเป็นการให้กำลังใจ รับฟัง อะไรทำนองนั้น
ช่วยผ่อนช่วยบรรเทา รอเวลา
เพราะทุกข์ก็ไม่เที่ยง อารมณ์ใดๆก็ไม่เที่ยง ต่อให้ทุกข์แค่ไหนถึงเวลามันก็คลาย
พอใจมันสงบขึ้นมาบ้าง ควรแก่การงานขึ้นมา
ถึงค่ิอยๆใส่ธรรมะที่เหมาะสมกับเขาลงไป
ไม่ใช่เ้วลาของสาระหนักๆ

ผมคิดว่า คนที่มีความสุขมากๆ ไม่ได้ดีไปกว่าคนที่ความทุกข์มากๆ
ผมคิดว่าเสมอกัน พวกนึงมันตึงไป อีกพวกก็หย่อนสุดๆ
หย่อนคือ เผลอเพลินอยู่กับความสุข
ไปพูดธรรมะความจริงอะไรตอนที่ใจมันกำลังเพลิดเพลินอยู่ มันก็ๆไม่รับเหมือนกัน
ลองไปพูดเรื่องความทุกข์ความตายอะไรทำนองนี้ในงานเลี้ยงสิ งานเข้าเลย

หรือไปบอกเศรษฐีที่มีพรั่งพร้อมทุกอย่างสุขสบาย
ให้มาเจริญมรณะสติ ให้มาลำบากทำจงกรม ให้มาพิจารณาอสุภะ กินน้อย ผ่อนอาหาร
ลดเหล้า ลดสังสรรค์ อะไรทำนองนั้น ฯลฯ จ้างงงงง...เขาก็ไม่มา
ใจเขามันคุ้นเคยกับความสุขตลอดเวลา
ใจมันยึดทิฐิแน่นเลยว่า ความสุขนั้นเที่ยง
จะไปสอนให้เขาอย่ายึดติดความสุขนี่ ยาก
คนที่สุขสบายมากๆนี่นะ ถ้าบุญไม่ถึงจริงๆ ไม่มีมาสนใจธรรมะหรอก

คนที่เพิ่งถูกรางวัลที่หนึ่ง กับคนที่เพิ่งหมดตัว จึงเสมอกัน เพราะใจมันสุดโต่ง
คนที่เพิ่งพบรัก กับคนที่คนรักเพิ่งตายจากกันนี่ เสมอกัน
เป้นภาวะที่ประมาทอย่างรุนแรงพอๆกัน

ใครที่สุขบ้าง ทุกข์บ้าง
ผมคิดว่าเป็นโชคดีมากๆ
ที่ได้อยู่บนความกลับกลอกไม่แน่นอน
ได้เห็นเต็มตา รู้สึกเต็มใจ ว่าทั้งสุขทั้งทุกข์ไม่มีอะไรเที่ยง ไม่มีอะไรน่ายึด

ทุกคนที่"เพียร"เจริญสติปัฏฐานนั้น
เปรียบเหมือนการเรียนว่ายน้ำตั้งแต่ยังไม่ได้ใช้
เรียนไปๆ เรื่อยเปื่อย สำลักบ้าง ดีบ้าง
ว่ายได้ใกล้บ้าง ไกลบ้าง แต่ก็ยังว่ายอยู่
ยังสะสมทักษะ ความเข้มแข็ง ฝึกฝนอยู่ตลอด


เมื่อเวลาตกน้ำขึ้นมา ก็ครองสติได้ ไม่สติแตก ไม่ฟูมฟาย ไม่ลนลาน
ช่วยเหลือตัวเองได้ แล้วยังสามารถช่วยสงเราคะห์คนอื่นได้
อย่างที่ได้ช่วยกันไปให้กำลังใจผู้คนที่ตกน้ำในบอร์ดนู้นนะครับ

เวลาผมเห็นกระทู้ประเภทแบบทางบอร์ดนู้นแล้วก็สงสาร
เหมือนเห็นคนที่เรือแตกกลางทะเล น่าสงสารจริงๆ น่ากลัวด้วย
ช่วยให้เราๆท่านๆได้ตระหนักว่า ถ้าเราไม่รู้จักธรรมะ เราก็คงเหมือนเขา
เหมือนคนแพแตก สติก็แตก ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
ที่น่ากลัวกว่านั้นก้คือ ว่ากันตามตรง ใครจะไปช่วยเขาก็ไม่ได้อีก ใจใครใจมัน
ต้องช่วยเหลือตัวเองแต่ช่วยตัวเองไม่ได้ น่าสงสารจริงๆ
นับเป็นบุญที่ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เราๆท่านๆหันมาสนใจธรรมะ


ขออนุโมทนาทุกท่านทุกคน
(อนุโมทนาแบบชูสองนิ้ว)

ก็น้านนะซี..มันยากก็ตรงนี้แหละ...มีแต่ตัวเองเท่านั้น..ที่จะช่วยตัวเองได้