ดิฉันสวดมนตร์มานานเป็นเวลาร่วมปีกว่าๆแล้วคะ บทที่ใช่สวดได้แก่
๑. บูชา,กราบ,นมัสการ,ขอขมา พระรัตนตรัย
๒. ไตรสรณคมณ์
๓. ถวายพรพระ
๔. ชุมนุมเทวดา
๕. ยอดพระไตรปิฎก
๖. พาหุงมหากา
๗. ชินบัญชร
๘. คำขอขมา
๙. บทแผ่เมตตา และบทแผ่ส่วนกุศล
หลังจากนั้นก็จะนั่งสมาธิ ๑๐-๑๕ นาที ระยะหลังๆนี่ดิฉันก็ไม่แน่ใจว่าเริ่มมาตั้งแต่เมื่อไหร่แต่
ดิฉันเริ่มสังเกตุตัวเองว่าเกือบทุกครั้งที่สวดมนตร์เสร็จทำไมหลังมือของดิฉันร้อนมากเหมือนกับถูกของร้อนมา บางครั้งแดงเหมือนถูกของร้อนจัดๆมา หลังจากสวดมนตร์นั่งสมาธิเสร็จจะปวดแสบปวดร้อนมือไม่ทราบว่ามีใครพอจะให้ความรู้กับดิฉันได้บ้างคะจะขอบพระคุณมากเพราะไม่รู้ว่าตัวเองคิดไปเองหรือว่ามีวิธีที่ดิฉันทำอะไรผิดไปรึป่าว หรือดิฉันควรจะหยุดหรือแก้ไขอย่างไร รบกวนผู้รู้ช่วยแนะนำ
ให้หน่อยนะคะจะขอบพระคุณอย่างสูง และขออนุโมทนาบุญให้ด้วยนะคะ

บ้างทีการต้องทำอะไร หรือไม่ต้องทำอะไร มากน้อยเกินไป เป็นการที่สุดโต่ง และหย่อนยานไป การฟีค การเน้น กำหนด โปรแกรม ทำนั่น นี้มากเกินไป มันก็ตึงเพราะทุกเอาตัณหาอุปทาน ความที่จะได้ดั่งใจมาขับเคี่ยวเกินไป หรือนิ่งนอนใจไหลตาม การดู รู้ แช่ ตามอารมณ์ คล้อยตามอารมณ์ความนึกคิด จนเกินไปก็ ล่ะหลวมไป ไม่เป็นผลดีใดๆ
ทุกสิ่งอย่างก็สรุปไปเลย ไม่ใช่สิ่งที่จะไปยึดติด แค่ทางผ่านพ้นทุกข์ จะอะไรๆก็ได้ ไม่อะไรๆก็ วันไหน ได้ทำ ได้สวด ไม่สวด ไม่แตกต่างๆ แค่เรากราบน้อมคุณไหว้คุณก็ได้ในบ้างที ไม่สร้างกรอบความครอบให้ตัวเอง แต่ให้นอกเหนือการยึดติด การสำคัญตน ให้มีคำว่าปลง วางบ้างในใจ ไม่ใช่มีแต่ ตั้ง กับต้อง เท่านั้น
มาเรื่องที่รู้สึกที่ฝ่ามือ เกิดจากกรรม 2 อย่างโดยนัย
1.กรรมจากการเคยเป็นผู้เบียดเบียนสรรพสัตว์ เมื่อมีการรับรู้ที่ละเอียด มาแล้วจึงรู้สัมผัส ถึงเวทนาแบบนี้อย่างทีพวกจิตวิญญาณพวกนี้มาเกาะในส่วนของร่างกาย ยังผลให้มีความรู้สึกว่าร้อน ถ้าเป็นแบบนี้ ก่อนจะนั่งให้กรวดน้ำไปก่อนและหลังเลย หรือแผ่เมตตาขณะที่นั่งไป ทำเสียทั้งหมดลองดูถ้าอย่างอย่างใดแล้วไม่หาย
2.กรรมจากกำหนดจิตของเรา เมื่อมีการรับรู้ที่ละเอียด เมื่อมีเวทนาเล็กน้อยที่จุดใด เราให้ความสำคัญในจุดนั้น ก็มาโฟกัสจิต ความรู้สึกมาสนใจในจุดนั้นตอน ก็จะยิ่งให้เวทนานั้นมันมากขึ้น ไม่ต่างอะไรที่คนเขามีแผลเล็กแล้วยิ่งแทะ เกาแผล ก็ยิ่งใหญ่ขึ้นเวทนาก็มาขึ้นเช่นกัน แบบนี้ให้เตือนใจ แล้วๆไป ช่างมัน ไม่อะไรกับอะไร ปลง กายใจ เวทนา สุข ทุกข์ไป

มีไม่น้อยสำหรับผู้นั่งสมาธิใหญ่เจ็บนั้นนี้ โดยมากจะที่หลัง ที่เข่า เจ็บมากเหมือนเหล็กแทง แต่เมื่อนั่งต่อไป โดยไม่สนใจบ้าง โดยการเตือนใจอย่างใดอย่างหนึ่ง ไม่นานก็จะสัมผัสอะไรที่เบา เย็น สงบ ระงับไปได้เองอัติโนมัติ สรุปให้ ช่างมัน แล้วไปๆ ไม่อะไรกับอะไร

ขอเชิญศึกษาธรรมบรรลุฉลับพลัน จบโลก จบธรรม จบกรรม การปฏิบัติ โดยหลวงพ่อโพธิ์ศรีสุริยะ เขมรโต วัดร่มโพธิธรรม จ.เลย ที่บอร์ดสนทนาทั่วไปขอรับ หรือ http://www.rombodhidharma.com/



ขอให้ท่านมีส่วนในความ ไม่ติด ไม่ขัด ไม่ข้อง ไม่คา แจ่มแจ้งในสัจธรรม ลุล่วงพ้นทุกข์ ตามองค์พุทธะ พระอรหันต์ พระโพธิสัตว์ หลวงพ่อโพธิ์ศรีสุริยะ เขมรโต นั่นเทอญ

คุณนุสบา อ่านทำความเข้าใจ ลิงค์นี้ ก่อน

http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=16928


อ่านแล้วยังข้องใจตรงไหนค่อยถามต่อครับ

สวัสดีครับ คุณนุสบา
เช่นนั้นถาม คุณนุสบา ครับ ว่า อาการที่เกิดอย่างนี้ คุณนุสบา ชอบ หรือ ไม่ชอบครับ?

เลิก "สวดมนตร์" แบบเก่า แล้วหันมา "สวดมนต์" แบบนี้ดีกว่ามั้ยครับ เผื่ออาการที่เป็นอยู่อาจจะหาย ขออนุโมทนา

สวัสดีค่ะทุกๆท่าน
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณทุกๆท่านนะคะที่ช่วยแก้ปัญหาทางธรรมให้ ทำให้พอจะมีความกระจ่างขึ้นมาไม่มากก็น้อยดิฉันจะลองศึกษาแล้วลองนำไปปฎิบัติดูคะ ก็อาจะจริงนะคะที่จิตไปผูกติดอยู่กับเวทนาตลอดทำให้รู้สึกว่าต้องเป็นอย่างนั้นทุกครั้งแต่จะลองปล่อยวางดูนะคะ หรือไม่ถ้าเป็นกรรมเก่าจริงๆก็ไม่ทราบได้แต่จะลองทำดูทุกวิธีที่ทุกๆคนแน่นำมาคะเผื่อจะดีขึ้นคะ แต่ถ้าถามว่าชอบอาการแบบนี้ไหมคงไม่ชอบนักหรอกคะเพราะว่ามันแสบร้อนและรู้สึกว่ามันคงจะมีอะไรที่ผิดปกติจากสิ่งดีๆไป เพราะที่ผ่านๆมาคิดแต่ว่าอาจเป็นเพราะเราจิตไม่นิ่ง จิตเผลอ ไม่มีสมาธิที่ดีพอทำให้การสวดมนต์บทที่ใหญ่เกินตัวบุญอาจจะไม่ถึงพอที่จะปฎิบัติเช่นนั้นเพราะปฎิบัติทุกอย่างมาปีกว่าๆแล้วแก็ไม่ได้ทำให้จิตใจนิ่งและมีสมาธิที่ดีขึ้นเลยอาจเป็นเพราะไม่ได้เดินจงกรมหรือเป็นผู้รู้ทุกขณะจิต ทุกขณะของการกระทำด้วยรึเปล่า บางครั้งก็มีข้อสงสัยในการปฏิบัติธรรมเยอะมากแต่ก็ไม่เคยปรึกษาใครและก็ไม่ได้มีครูบาอาจารย์ที่ไหนเลยๆอาจทำถูกๆผิดไปบ้างหนะคะดวงตาเลยไม่เห็นธรรมสักที ต้องขอบคุณทุกคำตอบด้วยนะคะ และถ้ามีข้อผิดพลาดในตัวสะกดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยคะ ขอให้ทุกๆท่านมีความสุขและขออนุโมทนาบุญด้วยนะคะ

การสวดมนต์นั่งสมาธิเป็นประจำสม่ำเสมอดีค่ะ ดีมากที่สุดด้วย แต่ของคุณมีอาการอย่างนั้นเพราะคุณสวดมนต์นั่งสมาธิเพราะหวังสูง ขอโทษนะคะที่ต้องพูดตรงๆ หวังอยากได้ในสิ่งที่คุณขอต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์น่ะค่ะ

การวสวดมนต๋นั่งสมาธิจุดประสงค์เพื่อฝึกจิตให้เข้มแข็ง ผู้ที่จะเข้าถึงธรรมได้ก็ต้องทำสมาธิ แต่ข้อแม้คือต้องถือศีลบริสุทธิ์ด้วย

คุณคงต้องถามตัวเองแล้วค่ะว่าคุณถือศีลบริสุทธิ์แล้วหรือยัง สิ่งที่คุณหวังขัดแย้งกับการกระทำต่อผู้อื่นหรือเปล่า สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทรงรู้ทุกอย่างค่ะแม่กระทั่งจิตใต้สำนึกของคุณ ที่คุณร้อนเพราะพระองค์ทรงเตือนคุณน่ะค่ะ

การสวดมนต์ทำสมาธิเป็นการกระทำที่ให้บุญเยอะ แต่นั่นต้องละซึ่งกิเลสด้วยค่ะ การสวดมนต์ยาวๆไม่ได้หมายความว่าจะได้บุญเยอะ ตรงข้าม การสวดมนต์นั่งสมาธิของคุณกลับเป็นบาป เพราะคุณใช้วิธีการของศาสนามาเป็นเครื่องมือสนองตัณหาของคุณค่ะ

คุณจะลบความเห็นของจุฬาภินันท์ก็ได้ค่ะ มันอาจตรงเกินไป แต่จุฬาภินันท์หวังดีจริงๆ จุฬาภินันท์ก็สวดมนต์ทำสมาธิค่ะ พอดีๆ สม่ำเสมอ ไม่มีหวังอะไร การเข้าถึงธรรมเลยได้ไม่ยาก

การละกิเลสเป็นเรื่องยาก แต่ถ้าจะทำย่อมทำได้ค่ะ ขอเพียงแค่รู้ว่าเรามีกิเลสอะไรเท่านั้น แล้วก็วางมันลงซะ สิ่งไม่ดีก็คือสิ่งไม่ดี แล้วในเมื่อรู้ว่ามันไม่ดี จะทำทำไมล่ะคะ

โชคดีค่ะ ขอให้เจริญในธรรม

ขอบคุณมากคะคุณจุฬาภินันท์ บอกตรงๆว่าไม่โกรธเลยที่คุณพูดตรง กลับต้องขอบคุณด้วยซ้ำไปที่ได้เตือนสติเพราะทุกวันที่ทำก็เพื่อหวังผลจริงๆค่ะเพราะอยากให้บุญที่ได้อุทิศส่งไปให้แม่ได้รับบุญทุกวันและได้มากที่สุดเพราะจิตของดิฉันคิดถึงแต่แก(แม่เพิ่งเสียไปได้ปีหนึ่งพอดีคะ)ทำให้ใจอาจจะจดจ่ออยู่กับการทำบุญส่งไปให้แม่ ศีลก็พยายามรักษาให้บริสุทธิ์ถามทุกวันกับตัวเองว่าวันนี้เราผิดศีลข้อไหนบ้างแต่ถึงยังไงก็ต้องขอบคุณอีกครั้งที่ทักมาแบบนี้ทำให้เกิดคำถามขึ้นกับตัวเองว่า "ทุกอย่างเราทำอย่างที่เขาทักมารึยัง ถ้ายังก็ทำซะ" จะพยายามนะคะ......ขออนุโมทนาบุญให้คุณจุฬาภินันท์ด้วยนะคะ ถ้ามีอะไรแนะนำก็ขอให้บอกและติมาอีกได้เลยนะคะยินดีรับฟังคะ

สวดมนต์ไม่จำเป็นต้องมากขนาดนั้นหรอก ลองสังเกตตัวเองดูว่า รู้สึก พอดี ที่กี่บท หรือเริ่มเบื่อที่บทไหน...

เรื่องร้อนที่หลังมือนี่ ไม่รู้นะ เวลาสวดมนต์นี่ พนมมือใช่ไหม แล้วความรู้สึกไปอยู่ที่หลังมือหรือเปล่า ถ้าใช่ ก็ลองตั้งความรู้สึกไปที่อื่นแทน เช่นให้คำสวดไปลอยอยู่ในอากาศ
คือ เดานะ ปกติมือคนเรามันร้อนอยู่แล้ว ถ้าเราไปจับความรู้สึกมันว่า ร้อนๆๆๆ สวดมนต์ 9 บท คงสักครึ่งชั่วโมงหรือเปล่า ก็นั่งร้อนๆๆๆ ไป... มันก็เลยร้อนขึ้นมาจริงๆ

สมาธิไม่ได้อยู่ที่ว่า ต้องนานหรอกนะ จริงๆ ถ้าสวดชินบัญชรได้สัก 3 รอบ ก็เก่งแล้ว ตอนเราฝึกใหม่ๆ นั่งแค่ 10 นาที (จริงๆ นอน ) เทียบแล้วก็ประมาณ ชินบัญชร 1 รอบเท่านั้น แต่ถ้าสวดออกเสียงก็คงต้องเพิ่มอีกรอบสองรอบ

ความถี่ สำคัญกว่า เวลา นะ

เพิ่มเติม... ส่วนตัวแล้วคิดว่า... ผู้ฝึกใหม่ (ยังฟุ้งซ่าน คิดนู่นคิดนี่อยู่) ไม่ควรจะนั่งนาน เพราะไม่มีประโยชน์ แต่ให้นั่งถี่ๆ ครั้งละ 5 นาที 10 นาที
การนั่งนานๆ ควรเป็นเรื่องของผู้ได้ฌาณแล้ว นั่ง 1 ชั่วโมงก็สงบ 1 ชั่วโมง

คนเรายังไม่รู้ว่าจะไปทางไหน ก็จับเอาทางที่ว่าตัวเองเข้าใจเอาไว้ก่อน น่าจะศึกษาทางที่จะไปก่อนว่ามันถูกหรือผิดก่อนจะไปทางที่ตัวเองเข้าใจ อ่อถ้ารักการสวดมนต์ผมขอแนะนำนะว่า สวดในใจก็พอสวดทุกที่เดินก็สวด นั่งก็สวด นอนก็สวด ขี้ก็สวด กินก็สวด ทำอย่างนี้ซัก7ปี สวดแค่ 4คำสั้นก็พอ
นะ มะ พะ ธะ หรือ นะ โม พุทธ ทายะ หรือ นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต ก็ได้ เอาแค่นี้พอ