คุณชาติสยาม ลืม....พระพุทธเจ้าสมณโคดม เป็นผู้ตรัสรู้เองโดยชอบ ไปแล้วหรือ ? ว่า ท่านเป็นถึงกษัตริย์ และหนีออกบวชตั้งแต่ลูกยังเพิ่งคลอดใหม่ๆ นั่นคือตัวอย่างแบบนั้น แต่ทำไมคุณชาติสยาม มาบอกแบบนี้ ก็ยังสงสัยอะไรกันแน่ ขอคำอธิบาย



และขอคำอธิบายอย่างสามารถเข้าใจได้ง่าย ๆ เพราะอ่านแล้วทำความเข้าใจยาก

พระพุทธเจ้าสอนไว้แบบไม่ติดโลก ....สอนว่าอย่างไร
ไม่ได้สอนให้เปลี่ยนแปลงโลกให้เหมาะกับเรา ...สอนว่าอย่างไร
หรือหาส่วนหนึ่งส่วนใดของโลกมาเป็นของเรา ....สอนว่าอย่างไร
หรือหาส่วนหนึ่งส่วนใดของโลกที่จะทำให้เราเป็นคนดี ....สอนว่าอย่างบ้าง

น่าจะได้เนื้อในใจความดีกว่าบอกสั้น และ ไม่ต้องตีความออกไปตามความเห็นของตนเองอีก

ก็ตอนที่พระองค์ออกบวช พระองค์ตัสรู้หรือยังครับ
อวดรู้ไม่เข้าเรื่อง



ถ้าฟังผมยังไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไรครับ
ผมไม่ได้ง้อ



มันอยู่ที่บุญของคุณว่าจะเข้าถึงความรู้อันนี้หรือเปล่า
คนไหนมีภูมิ ฟังก็เข้าใจทั้งนั้นแหละครับ
มีแต่คุณนี่แหละ จ้องหาเรื่องจะไม่เข้าใจ
ซึ่งถ้าไม่อยากจะเข้าใจก็ไม่ต้องเข้าใจ
คุณจะได้ดีหรือตกยากผมก็ไม่เดือดร้อนด้วย



ใครว่าสั้น มันอยู่ที่ภูมิผู้ฟัง กลับไปอ่านใหม่สิ
อุตว่าห์อธิบายยกตัวอย่างง่ายแสนง่ายยังไม่มีปัญญาจะเข้าใจ
จะให้ง่ายกว่านี้ก็ไปหาเอง ทำเอาเองเถอะครับ ผมพูดได้แค่นี้
เก้บไปได้ก็เก็บ เก็บไม่ได้ก็อย่าโวย

ปีศาจลูกจ๊อก อย่ามาแหยมพญามาร

ท้าววสวัตตีคงสะดุ้งที่มีคู่แข่ง






กุมฺภูปมํ กายมิทํ วิทิตฺวา
นครูปมํ จิตฺตมิทํ ถเกตฺวา
โยเธถ มารํ ปญฺญาวุเธน
ชิตญฺจ รกฺเข อนิเวสิโนสิยา.


บัณฑิตรู้จักกายนี้ อันเปรียบด้วยหม้อ,
กั้นจิตอันเปรียบด้วยนคร,
พึงรบมารด้วยอาวุธคือปัญญา
พึงรักษาความชนะที่ชนะแล้ว
และพึงเป็นผู้ไม่ติดอยู่.



เจริญในธรรมครับ

ใครเคยดูสารคดี ตามรอยพระพุทธเจ้าบ้าง

มีนักบวชลัทธิเชน เขาละหมดเลยไม่ยึดไม่ติดไม่เอาอะไรเลย เกิดมามีแค่ไหนก็แค่นั้น

นุ่งลมห่มฟ้าเดินโทงๆ แกว่งไปแกว่งมา

ชาวพุทธพึงทำความเข้าใจคำว่า ละ ไม่ยึดติด ไม่ยึดมั่นถือมั่นให้จงดี

ยัดเยียดความสะดุ้งพวกไม่มีดีจะอวดต่ะหากครับ
อย่างคุณมหาต่างหาก ถึงจะมีดีพอจะมาแข่งกับผม

แต่ผมก็ไม่ได้ทำอะไรที่พอจะเรียกว่า "แข่ง" กับคุณมหาเลยนี่นา
คนละตลาดกัน ขายของคนละอย่าง นั่งขายด้วยกัน
ว่างๆยังแถมเม้าท์กันข้ามแผงค้าอีก
แบบตอนนี้น่ะ ใช่มั๊ยล่ะ

หวังว่าท่านคงไม่มาเดินเล่นในที่ชุมชน...นะ

ลัทธินุ่งลมห่มฟ้าดังกล่าว หากไปอินเดียคงเห็นเดินไปเดินมาตามหมู่บ้านตามท้องถนน มีสานุศิษย์นุ่งผ้าเรียบ

ร้อยเดินตามหลัง

แต่ชุมชนบ้านเราไม่น่าจะมีในเวลาอันใกล้แค่นี้ แต่ในอนาคตไม่แน่

เพราะอะไร ?

เพราะเข้าใจข้อธรรมคือตีความข้อธรรมนั้นๆพลาดไป

viewtopic.php?f=2&t=19015

นิมิตมารมาสร้างบารมี ด้วยอุบายวิธีที่ตามไม่ค่อยจะทัน...เหรอเจ้าคะ!?!

สาธุเจ้าค่ะ



พระพุทธองค์ท่านทรงจัดสรรทางไว้ให้แล้ว

หากเป็นฆราวาส....อย่างน้อยก็ต้องมี ฆราวาสธรรม
ซึ่งเป็นหลักธรรมสำหรับผู้ครองเรือน ที่จำเป็นต้องมีอยู่ประจำ

หากตั้งมั่นในศีลธรรม และปฏิบัติหน้าที่ของตนให้เหมาะกับบทบาทให้ดีที่สุด
"โลกก็ไม่ช้ำ...ธรรมก็เสีย" หรอกเจ้าค่ะ



http://www.dhammajak.net/book/sukha/sukha12.php

เขาว่า มารไม่มี บารมีไม่เกิด
ขี้เกียจรอมาร เอาทำให้เกิดบารมี
เลยเป็นมารเองเลย ทำบารมีกินเองใช้เองน่ะขอรับ

คุณขอรับ คุณเข้าใจผิดในหลักพุทธศาสนาแล้วขอรับ และคงไม่ใช่คุณคนเดียวดอกขอรับ ยังมีผู้คนอีกเป็นจำนวนมากที่ได้รับการเสี้ยมสอนในทางที่ผิดๆ เกิดความเข้าใจในทางที่ผิด ไม่รู้แจ้งในหลักการทางศาสนาอย่างแท้จริง ไม่ว่าจะเปฺ็นใครก็ตาม ซึ่งในทางที่เป็นจริงแล้ว

ชีวิตคนทำงาน ก็คือ ทางธรรม นั่นแหละ
ชีวิตนักปฏิบัติ ก็คือ ทางธรรมนั่นแหละ

แต่เป็นธรรม ตามการครองเรือนของเขาทั้งหลายเหล่านั้น
ในที่นี้จะไม่อธิบายให้มากความ ให้ไปพิจารณาเอาเอง ตามหลักธรรม ที่มีอยู่ตามศาสนาเถิดขอรับ

ขอให้เจริญในความคิด และเจริญยิ่งในธรรมขอรับ

คุณทินคะ.... อวสานแล้วนะคะ

นำขี้นมาใหม๋ เพราะต้องการให้เจ้าของกระทู้ได้อ่านและพิจารณา

คำว่า ทางโลก ในนิยามของดิฉัน หมายถึงการการใช้ชีวิตแบบคนทั่วไป
คำว่า ทางธรรม ในนิยามของดิฉัน หมายถึง การปฏิบัติอย่างเอาจริงเอาจังเพื่อมรรคผลนิพพาน
ดิฉันเคยอธิษฐานจิตต่อหน้าพระพุทธรูปแล้วว่า ร่างกายและจิตใจนี้ขออุทิศเพื่อการปฏิบัติบูชา
ถ้ามีบุญบารมีมากพอ ขอเข้าสู่กระแสพระนิพพาน ซึ่งเป็นเป้าหมายสูงสุดในชีวิตชาตินี้ค่ะ

ทุกอย่างที่คิดที่ทำมีสติค่ะ เพราะดิฉันมีคุณพ่อคุณแม่ที่เป็นต้นแบบทางธรรมที่ดีมาก ท่านทั้งสองชอบทำบุญทำทาน ใส่บาตรทุกวัน วันพระก็หิ้วปินโตไปวัด ไปฟังธรรม เป็นคนมีศีลเคร่งครัด เป็นนักปฏิบัติภาวนา เห็นท่านทำอยู่ทุกวัน ทำให้เราซึ่งเป็นลูก...ภาคภูมิใจ และไม่ห่วงกังวลกับท่านเลย
เพราะมั่นใจว่าปลายทางของท่านต้องดี..แน่นอน

ภาระทางโลก ก็ยังมีอยู่ แต่ไม่มากมายอะไร เพราะรู้จักคำว่า"พอ" จึงไม่รู้สึกว่าขาดแคลนอะไร

แต่ถ้าไม่ใส่ใจทางธรรม...ก็คงประมาทเกินไป เพราะความตายไม่รู้จะมาถึงเมื่อใด จึงอยากมีเวลาที่ไม่ต้องมีสิ่งอื่นมารบกวนใจ และหาสถานที่สงัดปฏิบัติได้อย่างเต็มที่ เพื่อเป้าหมายสูงสุดในชีวิตที่กล่าวมา
ถ้ารอถึงวันเกษียณอายุแล้วค่อยปฏิบัติ อาจสายเกินไป

"ทุกวันนี้คนส่วนใหญ่มีความสุขกับการ ทำงานๆๆๆๆๆ หาเงินๆๆๆๆๆๆ หาความสุขกับสิ่งที่เป็นทางโลก
แล้วก็ตายไป สุดท้ายเขาเหล่านั้นได้....อะไร? ในการเกิดมาเป็นมนุษย์ในชาตินี้"