เห็นด้วยอย่างแรง

แต่ก็มีกรรมง่ะ
มีภาระต้องถีบ ไม่สามารถหยุดได้
ต้องถีบกันต่อไป

...หาคำตอบได้กันหรือยังเจ้าคะ...


...ลองอ่านตรงนี้...แค่นิดเดียวเอง...


...บางคนทำได้...บางคนอาจไม่อยากทำ...


...เกิดมาแล้วต้องหมั่นสร้างคุณงามความดีทุกประการ...


...ขยันขยันสร้างบารมีกันไงเจ้าคะ......

แล้วอยู่ไปเพื่ออะไร?

...เกิดมาแล้ว...ก็ต้องดำรงชีพต่อไป...เพื่อแก่...เพื่อเจ็บ...และเพื่อตาย...รอไปเกิดใหม่...
...อยู่เพื่อสะสมบารมีให้พร้อม...สร้างกุศลกรรม...กำจัดอกุศลกรรมออกจากใจไงเจ้าคะ...
...บารมี 30 ทัศกว่าจะพร้อมจนถึงได้บรรลุธรรม...ต้องใช้เวลาสะสมยาวนานเพียงใดหนอ...

เพียงราตีเดียวเท่านั้น(พระอาทิตย์ขึ้นบก พระจันทร์ตกน้ำ)

...ท่านnatdanai...เอาเพลงท่านชาติสยาม...ไปบรรเลงต่อเลยเจ้าค่ะ...

เตร๊ง เตรง เตร่ง เตร๊งงงงงง
เตร็ง เตร่ง เตีง เตรงงง เตรรรรงงงงงงง

.......................................................
เนื่องจากเกิดเป็นคนขึ้นมา ก็ไม่รู้ว่าเกิดมาทำไม? เกิดมาศึกษาเอาอะไร? หน้าที่สำคัญที่มีค่ายิ่งสุดคืออะไร? ไม่รู้ว่าชีวิตควรอุตสาหะพากเพียรสู้ทนเพื่ออะไร?

อะไรคือจุดยอดที่คนเกิดมาแล้วควรจะได้?

คำตอบจริงๆของคำถามที่ว่า “คนเกิดมาทำไม? นั้น คือ.... คนเกิดมาทำงาน พร้อมกับสร้าง “ความประเสริฐความดี” ให้สูงสุด ให้ได้จุดยอดที่สุดที่คนเกิดมาแล้วควรจะได้ คือ.....

. “ความดีความประเสริฐ”


แล้วทำไมคนจึงไม่ตั้งหน้าตั้งตาอุตสาหะทำเอา “ความดีความประเสริฐ” นั้นๆกันละ??
คนไม่ตั้งหน้าตั้งตาทำเอา เพราะหลงผิดใน “ความดีความประเสริฐ” อยู่(โมหะ)
เพราะเข้าใจยังไม่ได้ หรือเพราะ “รู้ไม่จริง-รู้อย่างไม่ยืนยันมั่นแท้” (อวิชชา)
ว่า... “ความดีความประเสริฐ” ของคนคืออะไร?
. ถ้างั้น “ความดีความประเสริฐ” ของคน คืออะไรกันแท้ที่สุด?

คือ แชมป์ในเกมส์อบายมุขอย่างไดอย่างหนึ่ง หรือต้องเป็นแชมป์ทุกอย่างหรือ?
คือ ความมีเงินทองทรัพย์ศฤงคารมหาศาลที่สุดกว่าใครๆหรือ?
คือ ความมียศศักดิ์ล้นฟ้ามหาสถานหรือ?
คือ ความมีอำนาจสามารถชี้นิ้ว หรือประกาศิตจนคนกลังเกรงได้ทั้งโลกหรือ?
คือ ความสรรเสริญเยินยอ จนปราศจากคำตำหนิติติงจากคนได้อย่างเด็ดขาดหรือ?
คือ การได้เสพโลกียสุขทุกชนิด เช่นเสพสมสุขจากทวาร ๕ และเสพสมสุขทางจิต ทวารทางภวังค์ ไม่ขาดตกบกพร่องเลย ตามที่อยากที่ต้องการตลอดชีวิตหรือ?
คือ ความเก่งในฤทธิ์เดชปาฏิหาริย์เสกเป่าเนรมิต เหาะเหิน เดินน้ำได้อย่างวิเศษ เป็นต้น จนแปลกประหลาดมหัศจรรย์ น่าทึ่ง น่าฉงนของคนทั่วไปหรือ?
คือ สภาพมีความฉลาดเยี่ยมยอด สามารถรอบรู้ถ้วนทั่วในสรรพศาสตร์ สรรพวิชาการ สรรพสิ่งลึกลับในมหาจักรภพครบมหาจักรวาลนี้กระนั้นหรือ?


คำตอบที่ถูกต้องที่สุด คือ.....
เปล่าเลย หาใช่สิ่งที่กล่าวแล้วนั้นๆใดๆไม่เลย ! !
คนเลิกเด็ดขาด ไม่แตะต้องอบายมุขเด็ดขาด จนจิตหลุดพ้นอบายมุขได้จริงแท้ นั่นต่างหาก คือ คนมี “ความดีความประเสริฐ”

คนผู้นำตนเข้ามาพิสูจน์เด่นชัดให้ได้แท้ด้วยตนเองว่า ไม่เป็นทาสเงินทรัพย์ศฤงคารเลยนั่นต่างหาก คือ คนมี “ความดีความประเสริฐ”

คนผู้ไม่เป็นทาสยศศักดิ์ ไม่เห่อเหิม ไม่หลงใหล ไม่ลบหลู่ หรือไม่ติดดียึดดีในยศศักดิ์นั่นต่างหาก คือ คนมี “ความดีความประเสริฐ”

คนผู้ไม่หลงอำนาจ ไม่ข่มใครด้วยอำนาจ แม้จะมีอำนาจโดยสัจจะธรรมคุณงามความดีที่แท้ ก็ไม่ใช้อำนาจบาตรใหญ่ ไม่ช่างชี้ใช้ แต่กลับเป็นผู้มีเมตตาเกื้อกูล จนคนอื่นยินดีจะรับใช้เกรงใจ นอบน้อมเองด้วยยินดีนั่นต่างหาก คือ คนมี “ความดีความประเสริฐ”

คนผู้ไม่หลงในสรรเสริญเลย แม้จะมีคำตำหนิก็ยินดีรับฟังรับพิจารณาอย่างตั้งใจจริง ไม่อคติเข้าข้างตน รู้อนุโลมปฏิโลม นั่นต่างหาก คือ คนมี “ความดีความประเสริฐ”

คนผู้ลดละล้าง จนไม่มีโลกียสุขเลย ไม่หลงเสพสมสุขสมจากทวารทั้ง ๕ ไม่หลงเสพสมสุขสมทางจิตทวารหรือในภวังค์ เป็นผู้ใจพอในความสงบจากรสโลกียสุขทั้งปวงได้จริง(วูปสมสุข) ไม่อยากไม่ต้องการเสพโลกียสุขใดๆอีกเลย ทั้งในกามภพ ทั้งในภวังค์ (รูปภพ-อรูปภพ) นั่นต่างหาก คือ คนมี “ความดีความประเสริฐ” ที่ยิ่งสูงยิ่งยอด

คนผู้ไม่หลงทึ่ง ไม่เห็นมหัศจรรย์ แปลกประหลาดในความเก่ง ฤทธิ์เดชปาฏิหาริย์เสกเป่าเนรมิต เหาะเหิน เดินน้ำ ฯลฯ เป็นต้นและ ไม่ยินดีไม่สนใจจะส่งเสริมจะศึกษาในเดรฉานวิชาเหล่านี้ แถมแม้ตนเองจะเกิดจะได้จะเป็นจะมีความเก่งเหล่านี้ เพราะมันเป็นบารมีของตน ก็ไม่หลงยินดีไม่หลงแสดง จะเข้าใจด้วยปัญญาอันยิ่งด้วยซ้ำว่า พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงห้ามภิกษุไ ม่ให้แสดงสิ่งเหล่านี้นั้นเป็นความถูกต้อง เป็นความเจริญ เป็นความเป็นอยู่ผาสุกของคนของสังคมอย่างแท้จริง คนผู้เป็นเช่นที่กล่าวมานี้ต่างหาก คือ คนมี “ความดีความประเสริฐ”

คนผู้ไม่หลงใหลในสรรพความรู้ สรรพศาสตร์ สรรพวิชาการ สรรพสิ่งลึกลับในมหาจักรภพครบมหาจักรวาลใดๆแต่ก็ไม่ได้ลบหลู่ ไม่ได้ด้อยความรู้เหล่านั้น ไม่ได้ไร้ความสามารถฝีมือในสรรพศาสตร์ต่างๆเหล่านั้น ทว่ากลับรู้แจ้งในความจริงที่พอเหมาะพอควร สร้างสรรค์ขยันพากเพียรเสียสละให้แก่สังคมมนุษยชาติอยู่จริงๆ

ที่สำคัญคือ รู้แจ้งสภาพที่เฉลียวฉลาดแต่ทว่าเอาเปรียบ(เฉโก) รู้แจ้งสภาพไม่หมดความเห็นแก่ตัว ที่มีอยู่ละเอียดสุขุมนักในตน (เฉโก) ว่าแตกต่างกับ ความเฉลียวฉลาดแต่ซื่อสัตย์เสียสละที่แท้ (ปัญญา) จนไม่เหลือเศษความเห็นแก่ตัว ซึ่งต้องมีแต่ความเมตตา ขวนขวายช่วยเหลือเกื้อกูลผู้อื่นอย่างบริสุทธิ์แท้ (ปัญญา)

แล้วผู้นั้นก็พากเพียรประพฤติอบรมตน จนได้เป็นคนเฉลียวฉลาดซื่อสัตย์เสียสละที่จริง หมดความเห็นแก่ตัวจริงจนได้ อย่างสะอาดหมดจดมั่นคงเที่ยงแท้ (นิยม, นิยต)มีสภาพนั้นเป็นความถาวรประจำตนอยู่ตราบชีวิตจะหาไม่

นั่นต่างหาก คือ คนผู้มี “ความดีความประเสริฐ” ที่สูงยิ่ง-ยิ่งสูง

จากส่วนหนึ่งของหนังสือ สัมมาสิกขาฉบับพิมพ์ครั้งแรก พ.ศ. ๒๕๓๑

ถ้ามีความเพียร เร่งปฏิบัติ ก็คงไม่เกินชาตินี้หรอกครับ

ธรรมของพระพุทธเจ้าท่านไม่ได้สลับซับซ้อน
ไม่ยากเย็นในการปฏิบัติและไม่ยากเย็นเกินที่จะเข้าใจได้หรอกครับ

ด้วยความหวังดีกับสัตว์ผู้ร่วมเกิดแก่เจ็บตายด้วยกัน
ผมจะขอแนะนำทางที่ท่านทั้งหลายปารถนา
(สำหรับผู้ที่ไม่อยากเวียนว่ายตายเกิดแล้ว)

ธรรมเทศนาของหลวงพ่อชานนท์ พระสายปฏิบัติ
ท่านผู้แนะแนวทางที่ท่านทั้งหลายคิดว่าการพ้นทุกข์นั้นยากเกินความสามารถที่จะหลุดพ้นในชาตินี้
ธรรมที่นำมาสอน ไม่ใช่ธรรมของท่าน แต่เป็นธรรมของพระพุทธเจ้า
ธรรมอันเป็นธรรมชาติที่พระองค์ทรงตรัสรู้

ธรรมที่พระองค์ตรัสไว้มีมากมายหลายทาง
แต่ทางที่ผมจะแนะนำเป็นทางสายตรงแห่งหลักอริยสัจ 4
และเป็นทางที่จริตของคนสมัยนี้น่าจะรับได้เข้าใจได้ง่าย ปฏิบัติง่าย เห็นง่าย

ผมจะแนะนำและย้ำอยู่แบบนี้ล่ะครับ

เชื่อไม่เชื่อแล้วแต่ท่าน แต่จะยืนยันอยู่อย่างนี้ให้ลองปฏิบัติดูครับ
ผู้ที่ปฏิบัติย่อมเข้าใจได้ด้วยตนเอง และไม่สามารถค้านผลที่เกิดขึ้นได้

เชื่อในคำสอนของพระพุทธองค์ เชื่อในผลที่ได้จากการปฏิบัติ
เร่งพิจารณาเอาเถิดครับ แล้วจะเห็นทั้งในสิ่งที่น่าเชื่อและไม่น่าเชื่อ

บารมีของท่านทั้งหลายอาจจะเต็มแล้ว พร้อมแก่การพ้นวัฏสังสารนี้แล้วก็ได้ครับ

แจกหนังสือและซีดี หลักปฏิบัติเพื่อความพ้นทุกข์
ไม่เสียค่าใช้จ่ายในการจัดส่งครับ
เพียงทิ้งชื่อและที่อยู่ไว้ที่เว็บไซต์ด้านล่างนี้ครับ
http://www.watpachareongtham-chonburi.com