ชีวิตกับการปล่อยวาง
คนไทยปัจจุบันนี้กำลังมีทุกข์ทางใจมากกว่าทุกข์ทางกาย เพราะสาเหตุมาจากสถานการณ์บ้านเมืองบ้าง ความเป็นอยู่ของครอบครัว ภาระหน้าที่การงาน หรือแม้แต่ปัญหาการเล่าเรียนการศึกษาของบุตรหลานบ้าง สิ่งเหล่านี้ล้วนแล้วเป็นปัจจัยทำให้คนไทยยิ่งทุกข์ทางใจหนักมากยิ่งขึ้น และยิ่งดูเหมือนช่วงนี้กระแสการเมืองได้เข้ามามีบทบาทรุนแรงจนทำให้คนไทยทั้งประเทศมีส่วนร่วมในการเมืองอย่างไม่เคยมีมาก่อน คล้ายๆกับว่า คนไทยมีงานเข้ามาในชีวิตอีกหนึ่งงาน คือ งานตรวจสอบนักการเมือง หรือผ่ายค้าน หรือไม่ก็เป็นฝ่ายสนับสนุนรัฐบาลเสียเองทั้งๆที่หน้าที่เหล่านั้นมีผู้ทำหน้าที่อยู่แล้ว แถมมีเงินเดือนกินเสียด้วย อย่างนี้จะไม่ให้ทุกข์ใจได้อย่างไร เพราะอะไรถึงทุกข์ใจเล่า เพราะเราทำหน้าที่ของเราผิดๆนั่นเอง

ธรรมดาชีวิตของมนุษย์คือการดำเนินชีวิตเพื่อให้อยู่รอดและใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่ากับที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์หรือเกิดเป็นคน ไม่เคยได้ยินมนุษย์ตนใดเกิดมาเพื่อรอความตาย หากแต่มนุษย์ผู้นั้นใช้ชีวิตโดยขาดสติและปัญญา

ดังนั้นถ้าเราจะเอาแต่การดำรงชีวิตแค่ให้อยู่รอดก็ลำบากพออยู่แล้วหากยังต้องแบกภาระอีกมากมาย เอาเรื่องราวของผู้อื่นมารับผิดชอบเกินขอบเขต ภาระชีวิตก็มากขึ้นตามมา การดำเนินชีวิตก็เหมือนกับการเดินทางไกลที่แสนลำบาก บุคคลที่ฉลาดย่อมคิดที่จะเอาของหนักออกจากบ่าเพื่อให้ภาระในการแบกเสบียงในการเดินทางเบาบางลง เหลือแต่สิ่งที่จำเป็นต่อการดำเนินชีวิตและจำเป็นต่อการเดินทางไกลเท่านั้น แต่บุคลที่เขลากับเห็นสิ่งของที่เดินผ่านว่าเป็นสิ่งจำเป็นที่ชีวิตต้องใช้มากขึ้น ยิ่งไขว่คว้าเข้ามาภาระของชีวิตยิ่งหนักมากขึ้น การเดินทางก็ยิ่งช้าลงและเหนื่อยที่ต้องแบกของหนักเกินความจำเป็น การดำเนินชีวิตก็เหมือนกันหากเราเอาสิ่งโน้นสิ่งนี้มามีบทบาทเหนือชีวิตเราภาระของชีวิตเราก็มากขึ้น ไม่ว่าใครพูดอะไรเราก็เก็บเอามาคิด ใครทำอะไรเราก็เก็บเอามามีบทบาทในชีวิตเราเสียหมด แล้วในโลกใบนี้ยังมีอีกกี่อย่างเล่าที่เราต้องมีหน้าที่แบกอีก

เคยอ่านนิทานเซนอยู่เรื่องหนึ่ง จำความได้ว่า ขณะที่พระเถระและพระผู้ติดตามกำลังออกบิณฑบาต ท่านได้ยินเสียงแว่วๆ ขอความช่วยเหลือเมื่อเดินไปถึงคลองแห่งหนึ่งถึงได้พบว่า มีผู้หญิงตกน้ำอยู่คนหนึ่ง ท่าทางอ่อนแรงเต็มเต็มทีพระเถระท่านจึงวางบาตรแล้วโดดไปช่วยผู้หญิงคนนั้น ช่วยขึ้นมาถึงฝั่ง พอเห็นว่าปลอดภัยแล้ว ท่านก็ถือบาตรแล้วเดินกลับวัดทันที โดยไม่ได้บิณฑบาต โดยการกระทำทั้งหมดก็อยู่ในสายตาของพระผู้ติดตามอยู่ตลอดเวลา และพระผู้นั้นนึกตำหนิพระเถระอยู่ในใจอย่างรุนแรง

พอมาถึงที่วัด พระผู้ติดตามก็เลยถามท่านด้วยความหงุดหงิดใจว่า ท่านไปอุ้มอุบาสิกาอย่างนั้นมันอาบัตินะ พระเถระก็เลยบอกว่า นี่ท่าน.. ผมน่ะวางอุบาสิกาไว้ที่ริมฝั่งแล้ว แต่ท่านยังอุ้มกลับมาวัดอีกหรือ???
นั่นเป็นเพราะว่าคนเรานั้นได้ทำหน้าที่ผิด คือเอาเรื่องของคนอื่นมาถือมาแบกไว้ พระเถระกลับวัดด้วยความรู้สึกสุขใจที่ได้ช่วยเหลือคนแลกกับอาบัติเพียงเล็กน้อย แต่พระอีกรูปกับแบกภาระของอีกคนกลับวัดด้วยจิตใจอันหนักอึ้ง อย่างนี้เรียกว่าทำหน้าที่เกินความจำเป็น คือเอาทุกข์ของคนอื่นมาแบก นอกจากไม่ปล่อยวางแล้ว ยังยึดมั่นถือมั่นอีก

ดังนั้นก็อาจพูดได้ว่า ที่คนเรามีความทุกข์ใจทุกวันนี้เพราะหาภาระเพิ่มให้กับชีวิต ไม่มีการปล่อยวาง มิหนำซ้ำยังยึดมั่นถือมั่น นั่นก็ต้องกู นี่ก็ต้องกู มันก็เลย อะไรๆก็กู แล้วกูเองก็มานั่งทุกข์ซะเองยังงั้น
การปล่อยวาง ไม่ใช่ว่าเป็นการไม่รับผิดชอบ ไม่ทำอะไร แต่ที่จริงแปลว่าเป็นความรับผิดชอบและขยันอย่างยิ่ง แต่เป็นการทำไม่ใช่เพื่อตนเองจริงๆแม้แต่หวังชื่อเสียง หรือหวังให้คนอื่นเห็นดี เห็นด้วย ก็ไม่ต้องการ แต่เป็นการทำเพื่อให้ถูกธรรม และจิตปล่อยวางไม่มีทุกข์

ไม่ยึดมั่นถือมั่น คือ ยอมรับการแปรเปลี่ยน ปล่อยสรรพสิ่งให้ดำเนินไปตามวิถีของธรรม โดยไม่เดือดร้อนต่อการ เกิด ตั้งอยู่ และดับไป เป็นลักษณะหนึ่งของอุเบกขา การดำเนินไปของสรรพสิ่งที่มากระทบกับอายตนะทั้งหก มักจะถูกคาดหวัง คิด และ ตัดสินว่าเป็นอย่างนั้น เป็นอย่างนี้ ตามแต่สัญญาของแต่ละบุคคล เมื่อไม่เป็นไปดังคาดหวัง ทำให้เกิดทุกข์

ยิ่งยึดมั่นถือมั่นมากก็ยิ่งมีมานะมาก ก็ยิ่งเป็นทุกข์มาก การวางเฉยหรือมีอุเบกขาต่อการแปรเปลี่ยนด้วยสมาธิ การเข้าใจต่อการแปรเปลี่ยนที่เกิดขึ้นตามกาลเวลาด้วยปัญญา(วิชชา) ทำให้หลุดพ้นจากเหตุแห่งความทุกข์

สรรพสิ่งย่อมแปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลา สิ่งทั้งหลายทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น....ดังที่พระพุทธองค์ตรัสไว้ในพระไตรปิฏกว่า สัพเพธัมมานาลังอภินิเวสายะ" ธรรมทั้งหลายทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น เท่านี้ภาระของชีวิตก็เบาบางลง แค่รู้จักปล่อย และรู้จักวาง เสียบ้างเท่านั้น........

คอลัมภ์ ชีวิตกับธรรมะ
หนังสือพิมพ์โปลิศสี่แคว
โดย ส.ติกขวีโรภิกขุ
(พระสุภะชัย ติกฺขวีโร)

อนุโมทนาสาธุด้วยครับ

พอมาถึงที่วัด พระผู้ติดตามก็เลยถามท่านด้วยความหงุดหงิดใจว่า ท่านไปอุ้มอุบาสิกาอย่างนั้นมันอาบัตินะ พระเถระก็เลยบอกว่า นี่ท่าน.. ผมน่ะวางอุบาสิกาไว้ที่ริมฝั่งแล้ว แต่ท่านยังอุ้มกลับมาวัดอีกหรือ???
นั่นเป็นเพราะว่าคนเรานั้นได้ทำหน้าที่ผิด คือเอาเรื่องของคนอื่นมาถือมาแบกไว้ พระเถระกลับวัดด้วยความรู้สึกสุขใจที่ได้ช่วยเหลือคนแลกกับอาบัติเพียงเล็กน้อย แต่พระอีกรูปกับแบกภาระของอีกคนกลับวัดด้วยจิตใจอันหนักอึ้ง อย่างนี้เรียกว่าทำหน้าที่เกินความจำเป็น คือเอาทุกข์ของคนอื่นมาแบก นอกจากไม่ปล่อยวางแล้ว ยังยึดมั่นถือมั่นอีก




โดนเลยเรา พออ่านตรงนี้ ใช่เลย ผมทำเป็นประจะเลยอะ เอาสิ่งที่จบแล้วในอดีตกลับมาคิด
กลุ้มสิ่งที่ไม่ควรกลุ้ม แคร์ในคนที่ไม่ควรแคร์ ต้องปล่อยวางแล้วเรา ถึงว่า ช่วงสองปีนี้กลุ้มมากเลยอะ
ตอนนี้ก็กลุ้ม เหมือนกับว่า กรรมที่ทำกับสุนัขมาตอบสนองที่ไปด่า และรังแกนะ
ขอบคุณมากเลยครับ

...ไม่มีใครทำให้เราดอก...เราสร้างเอง...เราก็ต้องแบกเอง...นี่แหละสัจจธรรมนำพา...

...แต่งงานมีครอบครัว...มีลูก...มีเต้า...ต้องดูแลรักษา...สร้างเอง...แต่ขอประณามพวกไม่รับผิดชอบ...

...ซื้อบ้านเป็นของตัวเอง...กู้มาซื้อก็ทำเอง...ทำความสะอาดก็ทำเอง...กลัวบ้านหาย...
...มันก็ต้องนอนเฝ้า...ไปนอนวัดก็ห่วงบ้านจะมีแขกไม่รับเชิญไปเยี่ยม...ยืมของไปไม่คืน...

...ซื้อรถยนต์...ไหนจะต้องเติมน้ำมัน...ต้องหมั่นเช็ด...หมั่นล้าง...เปลี่ยนน้ำมันเครื่อง...
...ค่าผ่อน...ค่าดาวน์...ค่าปรับกรณีทำผิดกฎจราจร..แบกเองทั้งนั้น...ใครที่ไหนสร้างล่ะ...