เรื่องจริง...เรื่องหลอก!!!

เรื่องจริงบางเรื่องฟังคล้ายเรื่องหลอก
ส่วนเรื่องหลอกหลายเรื่องกลับคล้ายเรื่องจริง

แต่เรื่องจริงกับเรื่องหลอกก็เหมือนกันอยู่อย่างหนึ่ง
คือต้องหายไปด้วยกันทั้งคู่
พอต่างก็หายไป
ความจริงกับความลวงจะถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
ไม่หลงเหลือความหมายอะไรไว้ให้ยึดว่าจริงหรือเท็จเลย

สาระจึงไม่ใช่พยายามจับให้ได้ไล่ให้ทัน
ว่าอันไหนกันแน่เรื่องจริง อันไหนกันแน่เรื่องหลอก
สาระอยู่ที่รู้หรือไม่รู้ว่าที่จิตของเราเข้าไปถืออยู่
ถืออยู่ผิดๆโดยสำคัญว่าเที่ยง
หรือถืออยู่ด้วยความรู้ชัดว่าไม่เที่ยง
เดี๋ยวจะต้องเปลี่ยนไป เดี๋ยวจะต้องสาบสูญไป

และแม้รู้จริงกับรู้ไม่จริง
ก็ยังเหมือนกันอยู่อย่างหนึ่ง
คือทั้งสองรู้จะต้องดับไปเป็น "ไม่รู้ไม่เห็น"

อย่างไรก็ตาม
ผลของการรู้จริงในบางเรื่อง
คือความสุขชั่วนิรันดร์
แม้ความรู้จริงดับไปแล้ว
บรมสุขก็ยังไม่หายไปไหน
นั่นเพราะความรู้จริงบางอย่าง
ก่อให้เกิดปรากฏการณ์ล้างผลาญเหตุแห่งทุกข์
เมื่อเหตุแห่งความทุกข์ดับไม่เหลือ
ความเคลื่อนจากสุขออกมาสู่ทุกข์จึงไม่มี

ในสมรภูมิระหว่างประเทศ
คนที่จับตัวพระราชาได้คือเจ้าของดินแดนใหม่
แล้ววันหนึ่งก็อาจต้องโดนไล่ล่าจับตัวเข้าให้บ้าง

ในสงครามธุรกิจ
คนที่ได้ลูกค้าคือผู้ครองตลาด
แล้วเดี๋ยวก็อาจต้องโดนใครแย่งส่วนแบ่งตลาดคืนบ้าง

แต่ในการรบกับกิเลส
คนที่อยู่อย่างสงบสุขได้คือผู้ชนะที่แท้จริง
และเป็นสมบัติติดตัวที่ไม่มีใครมาแย่งได้อีกเลย

ดังตฤณ
พฤศจิกายน ๕๒



(ที่มา : นิตยสารธรรมะใกล้ตัว ฉบับที่ ๐๘๒, ๒๖ พ.ย ๒๕๕๒)

ไม่เอาแบบดังตฤณ...หน่ะ....

เคยอ่านที่..ดังตฤณเขียน อ่านแล้วไม่เห็นซึ๊ง...

แต่พอได้มาอ่านที่ มัทนา ณ หิมะวัน เอาของเขาเขียนแล้ว ยังซึ้งกว่า...



อุ๊ อุ๊ อุ๊ ไหง๋ งั๊น...หว๋า...

อ้อ เป็นอย่างนี้เอง มิน่าโดนหลอกทุกวันเลย..

พวกเดียวกันเลย
แบบว่าผมใจร้อน ชอบแบบตรงโป๊ะตรงเช๊ะ ฉับๆๆ เลย
เลยชอบอ่าน"อาจารย์ของคุณดังตฤน"แทน
ตรงใจถูกจริตมากมาย

มัทนา ก็เป็นเพียงผู้นำมาถ่ายทอดอีกต่อนึงนะเจ้าค่ะ
ข้าพเจ้ามิบังอาจหรอก ท่านมังกรเอรากอน

เชื่อว่าถูกจริตท่านพระเอกแน่นอน
เลยขอนำธรรมบรรยายของ "พระอาจารย์ของคุณดังตฤณ"
มาเป็นอภินันทนาการ ตามนี้นะเจ้าคะ

ธรรมะใกล้ตัว
พระอาจารย์ปราโมทย์ ปาโมชฺโช

คุณดังตฤณขอให้หลวงพ่อช่วยเขียนบทความ
เพื่อลงหนังสือธรรมะออนไลน์
หลวงพ่อนึกภาพของหนังสือชนิดนี้ไม่ออก
จึงไม่ทราบว่าควรจะเขียนเรื่องอะไรดี
แต่ก็ปฏิเสธคุณดังตฤณไม่ลง
เพราะรักน้ำใจและเคยช่วยกันเผยแผ่ธรรมะมานานแล้ว

ไหน ๆ หนังสือของคุณดังตฤณก็ชื่อว่า "ธรรมะใกล้ตัว"
หลวงพ่อจึงขอเล่าให้พวกเราฟังเกี่ยวกับความใกล้ตัวของธรรมะเสียก่อน
เพราะ "ชาวพุทธ" จำนวนมากมักคิดว่าธรรมะเป็นเรื่องไกลตัว เช่น

(๑) ธรรมะเป็นเรื่องของคนอื่น เช่น คนแก่ คนเจ็บหนักคนอกหัก
นักโทษประหาร หรือเป็นเรื่องของพระ ฯลฯ

(๒) ธรรมะอยู่ที่อื่น เช่น อยู่กับพระหรืออยู่กับวัด และ

(๓) ธรรมะเป็นเรื่องในเวลาอื่น คือเวลาในอนาคต
ส่วนปัจจุบันขอเอาเวลาไปทำกิจกรรมอื่นๆ เสียก่อน
เอาไว้แก่แล้วจึงจะค่อยหันมาศึกษาธรรมะ เป็นต้น

กล่าวโดยสรุป คนส่วนมากมักเห็นว่า
ธรรมะเป็นเรื่องของใครก็ได้ ที่ไม่ใช่ตัวเรา
ความรู้สึกเหล่านี้เกิดจากทัศนะที่ว่าธรรมะเป็นเรื่องไกลตัวทั้งสิ้น

แต่ถ้าพวกเราได้ศึกษาคำสอนของพระพุทธเจ้าให้ดี
จะพบว่าธรรมะเป็นเรื่องใกล้ตัวอย่างยิ่ง
หลวงพ่อจึงเห็นว่าคุณดังตฤณมาถูกทางแล้ว
ที่ชวนให้พวกเราสนใจธรรมะใกล้ตัว

คำว่า "ใกล้ตัว" มีความหมายได้หลายนัย
อย่างแรกก็คือ ใกล้ในด้านตัวบุคคล
หมายความว่า ถ้าจะแสวงหาธรรมะก็ไม่ต้องไปแสวงหาที่คนอื่น
เพราะธรรมะอยู่กับคนที่เราใกล้ชิดที่สุด คือตัวเราเอง
ซึ่งในประเด็นนี้ขอให้ลองศึกษาอริยสัจจ์ดูได้

ในบรรดาพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้านั้น
อริยสัจจ์เป็นธรรมที่ครอบคลุมธรรมทั้งปวง
ถ้าปราศจากอริยสัจจ์ก็คือปราศจากพระพุทธศาสนา
และอริยสัจจ์ข้อแรกนั้นเริ่มต้นด้วยทุกขสัจจ์
ซึ่งพระพุทธเจ้าทรงระบุไว้ชัดเจนเลยว่า อุปาทานขันธ์คือทุกข์

สิ่งที่เรียกว่าอุปาทานขันธ์ก็คือรูปนาม/กายใจของเรานี้เอง
และทรงสอนว่า ภารกิจต่อทุกข์คือการรู้
ดังนั้น ถ้าพวกเราเพียงแต่สนใจคอยตามรู้กาย ตามรู้ใจของตนเองเนือง ๆ
ก็คือการทำกิจต่อทุกขสัจจ์แล้ว

หากเราตามรู้จนจิตยอมรับความจริงว่ากายนี้ใจนี้ไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง
จิตก็จะเข้าถึงธรรมในระดับพระโสดาบัน
หากเรียนรู้จนจิตปล่อยวางความยึดถือกายและใจ
จิตก็จะเข้าถึงธรรมในระดับพระอรหันต์

พวกเราเห็นหรือยัง ว่าธรรมะเป็นเรื่องใกล้ตัวเพราะเป็นเรื่องของตัวเราเอง
ดังนั้น ธรรมะจึงเป็นเรื่องใกล้ตัวในอีกแง่มุมหนึ่งคือ ใกล้ในด้านสถานที่
เพราะไม่ว่าเราอยู่ที่ไหน ธรรมะก็อยู่ที่นั่น
เราไม่จำเป็นต้องเที่ยวแสวงหาธรรมะไกลตัวเลย
เพียงมีสติตามรู้กายใจของตนเองด้วยจิตที่ตั้งมั่นมีสัมมาสมาธิ
เราจะอยู่ที่ไหน เราก็เห็นธรรมะที่นั่น

อีกอย่างหนึ่ง ธรรมะเป็นของใกล้ตัวในด้านเวลา
เพราะธรรมะไม่ได้อยู่ในอดีตหรืออนาคตอันห่างไกล
แต่ปรากฏอยู่ที่กายที่ใจในปัจจุบันนี้เอง
พวกเราควรหยุดการแสวงหาธรรมภายนอก
แล้วพัฒนาสติและสัมมาสมาธิขึ้นมา
เพื่อใช้เป็นเครื่องมือเรียนรู้ทุกข์คือกายกับใจของเราเองที่กำลังปรากฏในปัจจุบัน
แล้วจะพบว่าความทุกข์ทางใจเริ่มหล่นหายเป็นลำดับ ๆ ไปทีเดียว



ที่มา http://dungtrin.com/mag/?59

สิ่งทั้งหลายทั้งปวงอย่าไปยึดมั่นถือมั่นจริง ๆ ครับ
อนุโมทนาครับ

ธรรม แท้

ย่อม น่าปฏิบัติตาม