.

ในความคิดของท่าน จากประสบการณ์ของท่าน ความเห็นของท่าน
ขอจงยกตัวอย่างนิสัยของผู้ปฏิบัติธรรม ในสองแบบดังนี้


1. สุดยอดปฏิปทาที่ไม่พึงปราถนา 3 ลำดับ
2. สุดยอดปฏิปทาที่พึงอนุโมทนา 3 ลำดับ

เพื่อจะได้เป็นที่เตือนใจแก่เราท่านทั้งหลาย

ต้องยอมรับว่าบางที..
ตัวเราเองก็มองตัวเองไม่ออก ไม่ทราบว่าตัวเองไม่น่ารักอย่างไร
ต้องหาคนเอากระจกมาส่อง

บางทีก็ไม่เห็นคุณค่าตัวเอง ต้องหาคนมาช่วยชี้ให้เห็นบุญกุศล
ให้เห็นคุณค่าในตน


ข้อแม้ - ขอจงพูดไปโดยรวม โดยกว้างๆ ตามที่พบเห็นกับตัว
อย่าปรามาสผู้ใดโดยเฉพาะ จะได้ไม่ผิดศีล


ไม่พอใจพฤติกรรมแบบไหนก็จะได้ทราบกันคราวนี้
พอใจพฤติกรรมแบบไหนก็จะได้ทราบกันคราวนี้
อยู่ด้วยกัน ต้องสื่อสารกัน

นะ

จ๊ะ

จุ๊ฟๆ

เพื่อเป็นเกียรติเป็นศรีแก่ลานธรรมจักร..
ใคร่ขอเรียนเชิญท่านเจ้าของกระทู้เป็นผู้ประเดิมก่อนเลยเจ้าค่ะ



สาธุ....สาธ...สาธุ

ขอคุณพระคุ้มครอง
ท่านเจ้าของกระทู้ด้วยนะ...เจ้าค่า

กรีตังๆ คุณมัทนา มาเจิม

งั้นผมตัดริบบิ้นตามคำเชิญละกันนะครับ



1. ปรามาสพระรัตนตรัย
อันนี้สุดๆ ทั้งพุทธ ทั้งไม่พุทธ พอกัน

2.ปากปราศัย น้ำใจเชือดคอ
พฤติกรรม - มือก็เอามีดโต้สับหัวเขาโป๊กๆ
แต่ปากว่า เจริญธรรมๆ...ฉับ!... จะเรินธั๋มมม...ฉับ!...
อะไรอย่างนี้ ... บรื๋ย...ขนลุก... เลือดเย็น...หนังจีนแพ้ไปเลย

บางทีก็สำนวนเหมือนจะพูดดี แต่เบียดเบียนอยู่ในที เซ็งมาก
โรคพยายาท 2009

บางพวกด่ากันด้วยพระไตรปิฏก อืม...
ไม่ใช่อะไร .. อยากด่าด้วยแต่ผมโง่ไปหน่อย... เลยแจมไม่ได้

3. โง่แต่ขยัน
ที่จริงอยากจะเอาไว้ลำดับแรกเลยนะครับนี่





1. เพียรสรรหาบทธรรมมาโพสต์เสมอมา ธรรมทานไม่เคยขาดสาย
ชอบที่สุด จุ๊ฟๆ
แล้วก็ยังอุตส่าห์บรรจงปราณีตให้ด้วย ไม่สักแต่จะโพสต์

2. ผู้ปฏิบัติจริง

3. มีผู้ทุกข์ใจแล้วให้กำลังใจกัน ไม่ซ้ำเติมกัน ชอบมากกก

แ้ล้วจะทนฟังกันได้หรือคะ

อุตส่าห์สะสมกันมาตั้งเป็นอสงไขย (ไม่รุว่าสะสมอะไรและเพื่ออะไร)

นั่นแหละค่ะ พวกไม่รุว่ารุอะไร กะ พวกรู้ว่าไม่รู้อะไร (กว้างพอนะคะ)

สำหรับข้าพเจ้าเห็นว่า....

๑. สุดยอดปฏิปทาที่ไม่พึงปราถนา ๓ ลำดับ ได้แก่

๑-๒. ขอเลียนแบบคุณพระเอก
(คงไม่สงวนลิขสิทธิ์นะเจ้าคะ)

๓. ชาล้นถ้วย เต็มไปด้วย...มานะมมังการ
(เยอะมาก...แบบไม่รู้ตัวอีกด้วยนิ)

๒. สุดยอดปฏิปทาที่พึงปราถนา ๓ ลำดับ ได้แก่
(ขอมากกว่านี้ไม่ได้เหรอท่าน...แบบว่าโลภน่ะ)

๒.๑ สำรวมอินทรีย์ โดยทำกาย วาจา ใจ ให้สงบ
๒.๒ ขวนขวายไม่ดูดายในบุญกิริยาวัตถุทั้งปวง
๒.๓ กิเลสกำเริบ (ยาก) เมื่อถูกกระทบ
เพราะมีสติตั้งมั่นอ่อนโยนควรแก่งาน



ขอเสนอความเห็นเพิ่มเติมนิดนึงกับคุณพระเอกเรื่อง "ปฏิบัติจริง" ว่า....
เป็นเรื่องที่ดูยากมากๆ สำหรับโลกไซเบอร์

แต่ข้าพเจ้าว่า....ถ้าปฏิบัติจริง และได้ผลจริงแล้ว
เวลามีปฏิสัมพันธ์กับผู้คน และโลก
"ตัวตน..ต้องเล็กลง"
ถ้าเป็นยังงี้..ก็ควรแก่การอนุโมทนาสาธุการอย่างยิ่งด้วย

แต่จริงๆ แล้ว ทั้ง ๓ ข้อข้างต้น
ก็ล้วนเป็นผล...เป็นความก้าวหน้ามาจากการปฏิบัติทั้งสิ้นนะเจ้าคะ



ป.ล
ว่าแต่ว่า.... "โง่แต่ขยัน" นี่มันเสียหายตรงไหน
เราท่านทั้งหลายก็ยัง "โง่" กันอยู่มากนะท่าน
ที่ข้าพเจ้าถามก็เพราะว่า ยัง"โง่" อยู่มากจริงๆนะเนี่ย!!!

ไม่ใช่แบบที่คุณมัทเข้าใจนะจ๊ะ





ไงดีล่ะ พูดกว้างไปก็ไม่ดี ถ้าเจาะจงลงไปก็ไม่ดี

โง่แต่ขยัน ประมาณว่า ไม่รู้เรื่องอะไร แต่ขยันทำรู้เรื่อง
แล้วก็เที่ยวชี้ทางพาคนลงเหวด้วยความไม่รู้น่ะครับ
น้ำเต็มแก้วน่ะครับ ไม่มีที่ว่างสำหรับการยอมรับความไม่รู้ของตน

ข้าพเจ้าก็ โง่ แต่ขยัน อ่านค่ะ
ทรรศนะ ต่อผู้อื่น เหมือน ท่าน จขกท +คุณมัทฯ ตัดเอา 3 ข้อที่ชอบ ๆ
แค่นี้แหละค่ะ แหะ ๆ ไม่ค่อยชำเลืองแล ผู้อื่นที่ปฏิบัติ
แต่สงสารคนที่ยังไม่เข้ามาปฏิบัติมากกว่า เลยไม่ขอแสดงทรรศค่ะ

เห็นคำถามเห็นคำตอบเกิดพอใจในคำถามและคำตอบมากตอนหลังเห็นพอใจเห็นจิตปรุงแต่ง

ธรรมะอยู่ในตัวเราจริงๆนะคะมันซ่อนอยู่ปิดความจริงที่เกิดขึ้นในใจ
ตัวโดเรมีเองยังมีความรู้สึกว่าเห็นแต่กิเลสคนอื่นเวลาอ่าน
แต่ในขณะที่เห็นกิเลสคนอื่นตอนนั้นตัวโดเรมีเองก็เต็มไปด้วยกิเลส
นี้พูดจากประสบการณ์ของตัวเองและความรู้สึกของตัวเองนะคะ
เพราะเข้ามาอ่านทีไรกระทบใจปับใจก็เห็นต่อไปอีกว่าที่กำลังปรุงเรื่องคนอื่น
ตอนนั้นกิเลสในตัวเราก็ทำงานเช่นเดียวกันตัวมานะกูเก่งกูรู้โทสะโมหะโลภะมีครบเลย
มันซ้อนขึ้นมาคะเห็นเลยว่าจิตปรุงได้เร็วมาก
เพราะสติยังด้อยและยังขาดสัมมปชัญญะ
ขาด ความรู้สึกตัวรู้ชัดสิ่งที่นึกไว้ หรือ รู้ชัดสิ่งที่กำลังกระทำในขณะนั้น
ยังมีความชอบชังและปรุงต่อเสมอๆๆและขณะที่ปรุงความทุกข์เกิดแล้ว
คิดไปหลงไปเกิดเบื่อหน่ายเองไม่อยากอ่านบ้างเซ็งบ้างได้รับกรรมทันตาเลยคะ
ทั้งที่ตอนนั้นคนที่เขียนไว้ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยไม่ได้ว่าเราด้วยซ้ำ
แต่โดเรมีอ่านแล้วจิตปรุงแล้วเนี้ยทุกข์แล้วรับกรรมแล้ว
แย่จังคะ ชอบหลงคิดเวลาอ่าน


จังซี้มันต้องถอน จังซี้มันต้องถอนจริงๆคะ


ขอไปถอนกิเลสก่อนนะคะ

อ๋อ..หมายถึงเป็นเช่นนั้นเองหรอกรึ
แหม...สำนวนของท่านนี่ช่างซับซ้อนจริง
ต้องตีความหลายชั้นนิ

แต่ก็ทำให้หายโง่ขึ้นมาหน่อย...นะเรา

เหมือนชาล้นถ้วย...แบบที่ข้าพเจ้าบอกรึเปล่าท่าน
หรือแค่คล้ายกันแต่ไม่เหมือน

ตามที่ข้าพเจ้าคิดนะเจ้าคะ

1. พูด แต่ไม่ปฎิบัติ
2. ปฎิบัติ แต่ไม่พูด

3.ปฎิบัติแล้วหลงไปสุดกู่ ใครเตือนก็ไม่ฟัง พระอริยเจ้ามาเตือนก็ไม่ฟัง ไปโต้เถียงกับท่านโดยที่ไม่รุ้ว่าภูมิธรรมของท่านนั้นเป็นถึงพระอริยเจ้าแล้ว

4. ปฎิบัติแล้วไม่หลง พยายามประคองสติไว้ ให้ใจนึกถึงพระ
5. ปฎิบัติแล้วไปเจอมาร หลงคิดว่ามารเป็นพระ

6. ปฎิบัติได้ญานวิเศษ ท่องนรก สวรรค์ ได้ตามใจนึก โดยมีพระพุทธเจ้าพาไป



คิดออกแค่นี้อะคะ

อะ

ชาล้นถ้วยกับน้ำเต้มแก้วก้อันเดียวกันน่ะดิคับ

ในความคิดของท่าน จากประสบการณ์ของท่าน ความเห็นของท่าน
ขอจงยกตัวอย่างนิสัยของผู้ปฏิบัติธรรม ในสองแบบดังนี้

1. สุดยอดปฏิปทาที่ไม่พึงปราถนา 3 ลำดับ
2. สุดยอดปฏิปทาที่พึงอนุโมทนา 3 ลำดับ



สวัสดีครับ ท่านชาติสยาม และกัลยาณมิตรทุกท่าน

ในความคิดของผม...จริง ๆ แล้ว จุดมุ่งหมายของผู้ปฏิบัติธรรมนั้น คือการฝึกจิตเพื่อให้รู้เท่าทันสภาพความจริงแท้ของอุปาทาน เพื่อให้จิต พ้นจากความเป็น ความมี หรือเพื่อให้จิตเบาบางจากความโลภ โกรธ หลง จนไกลจากเหตุแห่งทุกข์ และเพื่อความดับทุกข์ในที่สุด

ดังนั้น เอ่อ..นิสัยของผู้ปฏิบัติธรรม ที่ไม่พึงปรารถนา สำหรับผมคือ

๑. มีมิจฉาทิฏฐิ คือมีความเห็นผิด, ความเห็นที่ผิดจากคลองธรรม เป็นความเห็นที่ไม่นำไปสู่ความพ้นทุกข์ เมื่อเริ่มผิด ก็นำไปสู่การกระทำที่ผิด อันออกนอกทาง การแสดงความเห็นหรือให้คำแนะนำก็พลอยผิดไปด้วย และถ้าเป็นผู้ขยันสร้างกระทู้ด้วยความเห็นผิด ๆ ทำนองโง่แต่อวดฉลาดและขยันอีก ยิ่งน่าเหนื่อยใจนัก ไม่พึงปรารถนาจริง ๆ

๒. มีโทสะจริต อาฆาต พยาบาท ทำนองดุร้าย รุนแรง เผ็ดร้อน ขี้โกรธ ขี้โมโห อะไรประมาณนี้ จะทำให้อารมณ์คนที่เสวนาด้วย จะไม่นิ่ง กลัวตบะแตก ไม่ค่อยอยากเสวนาด้วย ไม่พึงปรารถนาครับ

๓. มีความหลงตัวเอง ถือดี โอ้อวด ขี้โม้ ประเภทข้าแน่ ข้าเก่ง เป็นนักพูดที่ ตาบอด หูหนวก (ไม่เห็นใคร ไม่ฟังใคร) น่าเบื่อ ไม่พึงปรารถนาครับ

สำหรับผู้ปฏิบัติธรรมที่พึงอนุโมทนา ก็ตรงข้ามกับพวกไม่พึงปรารถนา คือ

๑. มีสัมมาทิฏฐิ คือเป็นบุคคลที่มีความเห็นชอบในธรรม มีความเข้าใจที่ถูกต้อง การแสดงความเห็นต่าง ๆ ก็เป็นในแนวทางที่ถูกต้อง มีประโยชน์ เป็นไปเพื่อความร่มเย็น เป็นสุขทั้งตนเองและผู้อื่น ควรแก่การอนุโมทนาจริง ๆ

๒. มีความเมตตา กรุณา มีจิตใจที่สงบเยือกเย็น สุภาพ อ่อนโยน การเสวนากับบุคคลเช่นนี้จะมีความสบายกาย สบายใจ ไม่อึดอัด ควรค่าแก่การอนุโมทนาครับ

๓. มีความเชื่อมั่นในตนเอง มีขันติ มีความสงบนิ่ง ไม่โอ้อวด ไม่ถือตัว ชวนให้ผู้พบเห็นเกิดความศรัทธา ควรค่าแก่การอนุโมทนาครับ

ครับ...ผู้ปฏิบัติธรรม โดยหลักแล้วก็เพื่อละชั่ว ทำดี ทำจิตให้ผ่องใสไม่เศร้าหมอง และปฏิบัติเพื่อให้ถึงความดับทุกข์เท่านั้น ในความคิดของผม ปฏิปทาที่ไม่พึงปรารถนาก็คืออุปกิเลสอันจะเป็นทางขวาง และฉุดรั้งการเดินทางตามอริยมรรค นั่นเอง ขอแสดงความเห็นแค่นี้ครับ


เจริญในธรรมครับ

1. เพียรสรรหาบทธรรมมาโพสต์เสมอมา ธรรมทานไม่เคยขาดสาย
ชอบที่สุด จุ๊ฟๆ
แล้วก็ยังอุตส่าห์บรรจงปราณีตให้ด้วย ไม่สักแต่จะโพสต์

อย่าประชดสิครับ มันไม่ดี
คนที่โพสไม่สวยงาม ไม่น่าสนใจ ก็ค่อยสอนๆ ค่อยๆ แนะนำกันไปนะครับ

ไม่ได้ประชดนะคับ