สิ่งที่เราต้องการกับไม่ได้
สิ่งที่ได้แต่ไม่ต้องการ
ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข เสื่อมลาภ เสื่อมยศ นินทา ทุกข์

สิ่งที่เราต้องการคือ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข

สิ่งที่เราไม่ต้องการคือ เสื่อมลาภ เสื่อมยศ นินทา ทุกข์

และสิ่งที่เราต้องการอยากได้แต่กับไม่ได้อีหลายอย่าง

เช่น ไฟไหม้ น้ำท้วม เกิดเหคุเภทภัยต่าง ๆ และมีการเป็นไข้ ปวดหัวตัวร้อน เกิดอุบัติเหตุ ๆ สิ่งเหล่านี้เราทุกคนไม่ต้องการเลย แต่เราไม่สามารถหักห้ามได้ และไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ด้วย แม้เราจะไม่ต้องการอย่างไรสิ่งเหล่านี้ก็จะมาหาเราไม่วันใดก็วันหนึ่งอย่างแน่นอน ถ้าเรารู้และเข้าใจในสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับเราไว้ก่อน เราก็จะไม่ทุกข์ร้อนมากในเมื่อสิ่งที่เราไม่ต้องการเกิดขึ้นแก่เราเพราะเราได้รู้และเข้าใจแล้วว่า สิ่งเหล่านี้จะต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว

แต่ตรงกันข้าม ถ้าเราไม่รู้และไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น เราก็จะทุกข์โศกเศร้าเสียใจอย่างมาก เพราะความไม่รู้และไม่เข้าใจ

โดยฉะเพราะอย่างคำว่าไม่รู้ (โง่)

ความไม่รู้นี้แหละ ทำให้คนฆ่าตัวตายมากต่อมากแล้ว เพราะความไม่รู้ ไม่รู้ว่าคนอื่นเขาก็เป็นอย่างเรา ไม่รู้ว่าคนอื่นเขาก็ทุกข์อย่าง ไม่รู้ว่าคนอื่นเขาก็มีความเจ็บปวดป่วยไข้เหมือนกันกะเรา

ไม่รู้ว่าทุกคนที่เกิดขึ้นมาในโลกนี้ จะต้องมีทุกข์โศกโรคภัยไข้เจ็บเหมือนกันกะเรา อย่างไม่มีทางลีกเลี้ยงได้เลย และ ไม่รู้ ว่าทำไมจะต้องเกิดมารับกรรมแบบนี้ เพราะอะไรจึงเป็นอย่างนี้ไม่รู้ว่าเมื่อตายแล้วจะเอาอะไรไปด้วย เพราะเท่าที่เห็นมีคนตายให้เห็นมาแล้วหลายร้อยหลายพันคนแล้วก็ไม่เห็นใครเอาอะไรไปได้แม้แต่สตางค์แดงเดียว ดีอยู่หน่อยเดียวเท่านั้น ถ้าทำดีไว้เขาก็จะสรรเสริญเยินยอ ยกย่องตามหลัง ถ้าทำไม่ดีไว้เขาก็จะนินทาตามหลังแม้ตายไปแล้วก็ตาม

สิ่งที่เราต้องการกับไม่ได้

สิ่งเหล่านี้ทุกคนต้องการ คือ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข

สิ่งเหล่านี้ ทุกคนต้องการอย่างยิ่ง แต่จะมีสักกี่คนที่ได้ตามความต้องการ ทุกคนต้องการ ทุกคนต่างก็ดิ้นรนหาเพื่อจะได้มาซึ่งสิ่งที่ตนเองต้องการ คือ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข แต่ก็ไม่มีใครได้สมใจของตนสักคนเลย เมื่อไม่ได้ตามความคาดหมาย ตามความที่หวังไว้ ก็ทำให้คนๆนั้นมีความทุกข์ และก็ยิ่งจะทุกข์มากกว่าคนที่รู้ว่าสิ่งนี้จะต้องเกิดกับเราอย่างแน่นอน

ที่ไม่อธิบายไว้ให้ระเอียด ก็เพื่อจะให้ทุกท่านได้มีส่วนร่วมคิดด้วยกัน เพราะทุกท่านที่เข้ามาอ่านบทความนี้แล้ว สามารถที่จะมีส่วนร่วมคิดด้วย เพราะปัจจุบันนี้จะไม่ค่อยมีคนช่วยคิดเห็น

ก็เลยไม่รู้ว่าเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยอย่างไร

ท่านสามารถแสดงความคิดเห็นผ่านทางอีเมล์ได้

ถ้าท่านไม่ต้องการให้คนอื่นเห็นข้อความของท่านผ่านทางอีเมล์

แต่ถ้าท่านต้องการให้คนอื่นเห็นความคิดของท่านก็แสดงได้ในหน้าแสดงความคิดเห็นได้ที่ Email tanaphom.supashok99@gmail.com
http://www.supasok.com

กราบอนุโมทนาสาธุด้วยครับ

ท่านหายไปนาน

โลกนี้ มีทั้งมักได้ในสิ่งที่ไม่ต้องการ
แต่ไอ้ที่ต้องการกลับไม่ได้

และก็มี บางครั้ง ก็ยังได้ในสิ่งที่ต้องการ
สมใจปรารถนา ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้เอาซะเลย

เพียงแต่คนเรา มักปราถนาในสิ่งที่เกินตัว ไกลตัว และไม่รู้ตัว
เขาจึงมักล้มพลาดจากจุดที่วาดหวัง

หากรู้จักหวัง ในขอบเขตใกล้ตัว เหมาะประมาณแก่ตัว
โอกาสพลาดหวังก็จะยากขึ้น เมื่อสมหวังแล้วก็ยังจะค่อยๆขยับ
เป้าหมายให้ใหญ่ขึ้นทีละนิดๆได้

ไม่ใช่ว่า หวังอะไรก็เอาแต่จะใหญ่โตทันทีทันใด
หากจะหวังอะไรใหญ่ๆก็หวังได้ แต่ต้องค่อยๆขยายจากหวังเล็กๆ
ขยายไปเรื่อยๆ ทีละก้าวอย่างมั่นคง แล้วที่สุดก็จะใหญ่ของมันเอง
โดยไม่พลาดล้มง่ายๆ และไม่เจ็บหนัก หากต้องล้มในระหว่าง

การปฏิบัติธรรม ก็เพื่อลดความหวัง จากหวังมากให้หวังน้อยลง
และหวังน้อยลงไปเรื่อยๆ

เมื่อไม่หวังอะไร ก็ไม่มีปัญหา ว่าต้องผิดหวังจากอะไร

เพราะไม่ได้หวัง จึงไม่ผิดหวัง

คุณบัวศกลนี่ก็เป็นคนหนึ่งนะคะ ที่มีความรู้ดีๆมาให้อ่าน แบบประเภทซุ่มเงียบแน่ๆเลย
เมื่อก่อนก็เป็นคนชอบหวัง...ชอบขอ... ทำบุญ ทำทานก็จะขอนั่นๆ..นี่ๆ...ด้วยความที่ไม่รู้น่ะค่ะ
อยากได้อะไรก็ค่อยนึกถึงไหว้พระ ค่อยไหว้ไปเรื่อย.......
แต่เดี๋ยวนี้ไม่เคยขอเลยค่ะ เพราะรู้แล้วว่าทุกอย่างเป็นสัจธรรม
กรรมเป็นผลมาจากการกระทำของเราเอง
คิดแค่ขอให้ปฏิบัติตนให้อยู่ในศีล5 ก็ยัง แล้วค่ะ

เมื่อไม่หวังอะไร ก็ไม่มีปัญหา ว่าต้องผิดหวังจากอะไร

เพราะไม่ได้หวัง จึงไม่ผิดหวัง

ก็ตั้งใจไว้ว่าจะทำให้ได้ค่ะ

ขอบคุณ กับมธุรสวาจาครับคุณ o.wan

บัวศกลไม่ได้ซุ่มหรอกครับ แต่กำลังค่อยๆโผล่หัวออกมา
ถ้าไม่โผล่ไปชนอะไรให้ัเจ็บหัวซะก่อน ก็คงได้โผล่หัวออกมาได้มากกว่านี้
แต่จะว่าไปแล้วบัวศกล คุ้นกับการอยู่ในที่หลีกเร้นมากกว่านา

จะโผล่ออกมาแต่ละทีก็ยังมีหวาดๆ แต่พอเริ่มรู้ว่าชาวธรรมจักรใจดี
บัวศกลก็เริ่มได้ใจ ฟุ้งอะไรก็เริ่มระบายออกมา โดยลืมกลัวถูกเหยียบ


ขอบคุณสำหรับคำอันเป็นมธุรสแสนล้ำค่า เพราะบัวศกลเป็นคนยอขึ้น
รู้สึกจะบ้ายออยู่ในระดับขั้นโคม่า รักษายังไงก็ไม่ยอมหาย

คงต้องหาคนมาช่วยยกยอบ่อยๆ มันอาจจะค่อยๆชินแล้วดีขึ้นมาบ้าง
หรือไม่ก็ปล่อยให้มันบ้าไปเลย.............บ้ายอหนะครับ

ไม่รู้ติดมาจากท่านชายรึเปล่า แต่คุ้นๆว่ามันจะมีมาก่อนก่อนเข้ามาแฮะ
แต่พอมาเจอท่านชาย มันก็เริ่มจะขยายใหญ่ขึ้น เพราะกลัวน้อยหน้าแก

นี้ก็ เหมียน กันนะ ก็เลยนำสิ่งดีๆมีคติเตือนใจมาให้อีกเด้อสิบอกให้ฮิฮิฮิ
อนิจจัง สังขาร มันไม่เที่ยง เกิดเท่าไร ตายเกลี้ยง ไม่เหลือหลอ
ถึงแม้ว่า มีเงิน เพลินพนอ มิอาจต่อ ติดปีก หลีกความตาย
อนิจจา วะตะ สังขารา ซึ่งแปลว่า สังขาร ไม่เที่ยงหนอ
เกิดเท่าไร ตายเกลี้ยงไม่เหลือหลอ แม้แต่หมอ ก็ตายหมด ไม่มีเหลือ
อนิจจา วะตะ สังขารา เราเกิดมา ร่างกาย ไม่เที่ยงแท้
ทั้งวัยรุ่น หนุ่มสาว หรือเฒ่าแก่ ต้องตายแน่ เพียงแต่ว่า ช้าหรือเร็ว
อนิจจา เขาจากไป ไม่กลับคืน เขาไม่ฟื้น ให้เห็นหน้า อีกคราหนอ
คิดถึงเขา ทุกครา น้ำตาคลอ เคยหยอกล้อ ก็มาตาย จากกันไป
อนิจจา คิดขึ้นมา อุราเศร้า แม้ตัวเรา ก็ต้องตาย กลายเป็นผี
สถิตย์ไว้ ในโลกา แต่ชั่วดี ทิ้งชีวี เน่าเหม็น เป็นปุ๋ยผง
เมื่อถึงคราว ก็ต้องวาย ตายเป็นผี ทั้งคนดี เลวร้าย ก็ตายหมด
อย่าได้หวัง สิ่งใด ในลาภยศ ของทั้งหมด ทิ้งไว้ ในโลกา
อันลาภยศ หาบไป ไม่ได้แน่ เว้นไว้แต่ ต้นทุน บุญกุศล
ทิ้งสมบัติ ทั้งหลาย ให้ปวงชน แม้ร่างตน เขายังเอา ไปเผาไฟ
เมื่อเจ้ามา มีอะไร มาด้วยเจ้า เจ้าจะเอา แต่สุข สนุกไฉน
มามือเปล่า เจ้าจะเอา อะไรไป เดี๋ยวเจ้าก็ไป มือเปล่า เหมือนเจ้ามา

พระคุณของแม่เรา
๑.พระคุณของแม่เริ่มแต่ต้น แม่ก็ทนอุ้มท้องเหมือนครองไข้
จะลุกนั่งไม่ถนัดอืดอัดใจ จนลูกได้ย่างเข้าเก้าเดือนปลาย
๒.แม่เจ็บปวดรวดร้าวถึงคราวคลอด เจ็บตลอดกายาน่าใจหาย
ต้องล้มหมอนนอนซมระทมกาย เสี่ยงความตายแต่ละครั้งหลั่งเลือดนอง
๓.ครั้นลูกคลอดรอดออกมาเป็นทารก แม่กอด กก กล่อมไกวไม่ให้หมอง
ป้อนข้าวน้ำนมสับประคับประครอง ริ้นยุงป้องปัดให้ไม่ไต่ตอม
๔.ลูกเจ็บป่วยช่วยรักษาทั้งยาหยุก ความรักลูกยิ่งชีวิตจิตรถนอม
อดหลับนอนถึงค่อนรุ่งพรุ่งก็ยอม เพราะแม่พร้อมยอมพลีชีวีตน
๕.ยามประจำทำงานการบ้านช่อง เสียงลูกร้องละงานการสับสน
มาสวมกอดพลอดปลอดให้ชอบกล แม่ไม่บ่นว่าลำบากอยากลำคราญ
๖.สอนลูกน้อยให้ยืนนั่งและตั้งไข่ สอนลูกให้สำเหนียกเสียงเรียกขาน
เสียงพ่อจ๊ะแม่จ๋าน่าชื่นบาน ลูกคืบคานยืนวิ่งยิ่งยินดี
๗.คอยอบรมบ่มนิสัยแต่วัยย่อม ให้เพียบพร้อมความงามสมศักดิ์ศรี
ลูกดึงดื้อถือทิฎฐิไม่เข้าที ถึงเฆี่ยนตีแม่ก็ยังหลั่งน้ำตา
๘.เพราะรักลูกผูกจิตรคิดสงสาร ตลอดกาลมุ่งมาดปารถนา
ให้รู้คิดผิดชอบใช้ปัญญา มิใช้ว่าจะเฆี่ยนตีมีใจชัง
๙.พอเริ่มใหญ่ก็ให้เรียนทั้งเขียนอ่าน ให้สอบผ่านได้เป็นนายสมใจหวัง
ความหวังดีของพ่อแม่แน่นอนจัง ได้ดังหวังพ่อแม่สุขไม่ทุกข์ตรม
๑๐.ลูกคนไหนไม่ทดแทนให้อุ่นจิตร ไม่อุทิศทำความดีให้เมาะสม
ให้พ่อแม่ได้ทุกข์และตรอมตรม ก็ไม่สมที่พ่อแม่เลี้ยงเรามา
๑๑.พ่อและแม่ให้เรามาหมดแล้ว เหมือนได้แก้วมือตีนทั้งแขนขา
ให้มาแล้วทั้งความคิดและปัญญา เราก็น่าทำความดีสนองคุณ

http://www.supasok.com

พี่วรรณก้าวหน้าทั้งโลกทั้งทางธรรมเลยนะคะเนี่ย โมทนาด้วยค่ะ

การปฏิบัติเมื่อมาถูกทาง เมื่อมีศรัทธาที่ประกอบไปด้วยปัญญา ชื่อว่าผู้มีปัญญา

ทำให้เราไม่ไปหลงงมงาย ด้วยความศรัทธาที่ขาดปัญญา


แต่เดี๋ยวนี้ไม่เคยขอเลยค่ะ เพราะรู้แล้วว่าทุกอย่างเป็นสัจธรรม
กรรมเป็นผลมาจากการกระทำของเราเอง
คิดแค่ขอให้ปฏิบัติตนให้อยู่ในศีล5 ก็ยัง แล้วค่ะ


นี่ล่ะถูกที่สุดแล้วแหละค่ะพี่วรรณ

กรรมก็คือการกระทำของเรา ผลที่ได้รับก็คือสิ่งที่เราได้กระทำลงไป

ไม่ว่าจะเจตนาหรือไม่เจตนาก็ตาม กรรมนั้นส่งผลหมดทุกอย่าง

แม้บางทีมีการล่วงเกินกันไปโดยไม่ได้เจตนา ทั้งๆที่ได้กล่าวขออโหสิกรรมต่อกันแล้วก็ตาม

กรรมนั้นก็ยังคงซื่อสัตย์ ยังคงส่งผลเหมือนเดิม เพียงแต่เปลี่ยนตัวบุคคลที่มีวิบากร่วม

มาส่งผลตรงนั้นให้เกิดขึ้นแทน

บัวศกลไม่ได้ซุ่มหรอกครับ แต่กำลังค่อยๆโผล่หัวออกมา
ถ้าไม่โผล่ไปชนอะไรให้ัเจ็บหัวซะก่อน ก็คงได้โผล่หัวออกมาได้มากกว่านี้
แต่จะว่าไปแล้วบัวศกล คุ้นกับการอยู่ในที่หลีกเร้นมากกว่านา
คนเก่งๆ....ก็มักถล่ม....ตัวเองแบบนี้แหละค่ะ

คุณน้ำ

พี่วรรณก้าวหน้าทั้งโลกทั้งทางธรรมเลยนะคะเนี่ย โมทนาด้วยค่ะ

การปฏิบัติเมื่อมาถูกทาง เมื่อมีศรัทธาที่ประกอบไปด้วยปัญญา ชื่อว่าผู้มีปัญญา

ทำให้เราไม่ไปหลงงมงาย ด้วยความศรัทธาที่ขาดปัญญา

ก็ดีใจนะคะที่คนอื่นสามารถดูเราว่าเจริญก้าวหน้าในทางธรรมนี้มากขึ้น
คือตัวเองรู้สึกช้ามาก เพราะชอบอ่านน่ะค่ะ อยากเขียนด้วย แต่ยังคงต้องใช้เวลาอีกนาน
ในทางปฎิบัติก็ยังห่างไกลค่ะ แต่ก็จะทำไปเรื่อยๆ เมื่อเบื่อๆ พี่ก็แอบพัก ค่ะ
คิดว่า ถ้าบุญพาวาสนาส่งก็คงจะพาเราไปถึง....สักวัน
แต่ขอเป็นผู้ถาม+อ่านในลานนี้ไปนานๆค่ะ (ยังไง...พี่ก็มีที่นี่เป็นที่พึ่งจริงๆค่ะ )

มีความต้องการ แบบแก้วใบเล็ก ย่อมทำให้จิตเต็มเปี่ยมได้ไม่ยาก หากมีความต้องการแบบมหาสมุทร แม้ได้ครอบครองจักรวาล จิตใจก็ยังพร่องอยู่นั่นเอง