พอดีฟังเทศน์มา มีของดีหล่นตุีบมานิดนึง เลยเอามาวางตลาด
ไม่ทราบว่าจะขายดีหรือเปล่านะ
งานนี้ไม่มีเฉลยแจกอมยิ้มอะไรนะคับ

เพียงแต่ว่าช่วยๆกันแสดงแจกแจง
เผื่อมีอะไรน่าสนใจได้นำไปพิจารณากัน


"หวังในผล-บาป .... หวังในเหตุ-ไม่บาป"

อนุโมทนาสาธุค่ะ คุณชาติสยาม
คนไร้สาระขอโอกาสแสดงความคิดเห็น นิดหนึ่ง

"หวังในผล-บาป .... หวังในเหตุ-ไม่บาป"
ด้วยประโยคนี้แยกเป็น 2 ประเด็นแล้วกัน

หวังในผล - บาป เพราะ เจตนาจิตเกิดจากตัณหา
อยากได้ผลแต่ไม่เพียรสร้างเหตุ หรือสร้างเหตุผิด จิตนั้น
เริ่มต้นด้วยตัณหา ไม่มีปัญญาเกิดจากจิตอกุศล กุศลย่อมไม่เกิด
จิตอกุศลที่เกิดย่อมเป็นบาป เพราะจิตหนัก ละโมบ

หวังในเหตุ - ไม่บาป หวังในเหตุเป็นจิต
ที่ประกอบด้วยความเพียรหรือฉันทะ ตั้งใจและมีปัญญา
เพียรสร้างเหตุ ส่วนผลไม่คำนึงถึงว่าจะได้เมื่อไร
เท่าไร เพราะเข้าใจถึง เหตุ - ปัจจัย ที่เกื้อกูลกัน
จิตนี้เริ่มต้นด้วยปัญญา ย่อมเกิดกุศลจิต เท่ากับเป็น
บุญเพราะจิตไม่ประกอบด้วยตัณหา

มีฉันทะในเหตุ ไม่มีตัณหาในผล

ขอแสดงความคิดเห็นเท่านี้ ผิดถูกอย่างไรโปรดพิจารณาค่ะ

ทะทัง มิตตานิ คันถะติ คำพระขาน
ใครเป็นผู้ให้ทานทุกถิ่นฐานมิตรมากมี
ชาตินี้พอมีให้จงฝึกใจให้ยินดี
สร้างทานบารมีเป็นที่พึ่งทุกชาติไป
มีทานเป็นต้นทุนย่อมได้บุญเป็นกำไร
ชาตินี้หรือชาติไหนย่อมมีให้ไม่ขาดแคลน

การให้ทานแม้ทำแก่สัตว์ยังได้บุญ
เป็นการกำจัดโลภออกไปจากจิตใจของเรา

ขอกราบอนุโมทนาบุญด้วยครับ สาธุ

ขอเชิญคุณคนไร้สาระช่วยแนะแนวดีกว่านะครับ
คนนี้พึ่งได้ ชาติรับรอง ชาติปลื้มคนนี้อยู่

สาธุค่ะ คุณชาติสยาม จะลองตอบดูน่ะค่ะ
อย่างไรแล้ว ช่วยกันพิจารณาดีกว่าค่ะ

ทั้ง 3 วรรคของ คุณtaktayล้วนเป็นเรื่องของ
ความเมตตา มีจิตที่จะเกื้อกูลเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน
แต่มีความลังเล ว่าเมื่อให้แล้วเขาจะไม่เอาไปทำตาม
ที่พูดไว้ ถ้าไม่ให้ก็ไม่สบายใจ ตรงนี้มีเมตตาแต่ขาด
อุเบกขา

คำว่า บาป หรือ ไม่ต้องดูที่เจตนาของจิตว่า
เจตนาจะเกื้อกูล เป็นบูญ แต่กรรมที่ก่อไปในทางบุญ
ก็จะได้บุญไม่เต็มร้อย เพราะจิตไม่มีความผ่องใสในบุญ
อันนั้น หนำซ้ำยังได้รับวิบากจากกุศลกรรมนั้นอีกด้วย
คือ ความไม่สบายใจ จิตเศร้าหมอง สร้างกุศลอยู่แท้ ๆ
แต่พลิกเป็นอกุศลได้ในพริบตา

คราวหน้าถ้ามีเหตุการณ์เช่นนี้อีก คุณควรมอง
ดูที่ใจตัวเองก่อนว่าพร้อม ไหมกับการเสียสละโดยไม่
ลังเลใจ คิดถึงแต่เรื่องการเกื้อกูลเพื่อนมนนุษย์ ไม่ต้อง
สนใจว่าให้แล้วเขาจะเอาไปทำอะไร ดูแต่ใจที่เป็นสุข
ก็พอ ถ้าใจไม่พร้อมไม่ควรให้ พิจารณาคำนี้ไว้สัตว์โลก
ย่้อมเป็นไปตามกรรม

อาการยึดติด เพราะไม่รู้ นี่แหละทำให้เราต้อง
เวียนว่ายตายเกิด จึงต้องศึกษาพัฒนาจิตกัน ให้เป็น
ผู้รู้ในที่สุด ขอแสดงความคิดเห็นด้วยความรู้เพียงเล็กน้อยเท่านี้ค่ะ

อนุโมทนาสาธุ หวังว่าจะพึ่งได้บ้าง ดั่งคำของคุณชาติสยาม

ไงล่ะๆ บอกแล้วๆ

ธรรมดาที่ไหน

เจ้าป้าไม่ว่างรับรอง ชาติรับรองเอง

อันนี้อีกคำเทศน์หนึ่ง จากหลวงพ่ออีกรูปหนึ่ง

"ขยันทำเหตุ แต่อย่าอยากได้ผล
ถ้าอยากได้ผลแล้วไม่ได้เลย เพราะกิเลสเอาไปกินหมด"



ปล.ไม่สะดวกออกชื่อพระผู้เทศน์ทั้งสองรูปนะครับ

อนุโมทนา เน้อ

หวังในผล - บาป หวังในเหตุ - ไม่บาป

แต่ถ้าไม่หวัง ก็ดับเหตุ จึงไม่มี ผล

อนุโมทนาท่านชาติฯครับ กับคำถาม...เข้าใจว่า คำกล่าวนี้ ท่านหมายเอาเฉพาะในทางธรรม..
ผมขออนุญาตร่วมตอบด้วยว่า จะฟันธงไปเลยทั้งหมดว่า"หวังในผล-บาป .... หวังในเหตุ-ไม่บาป" นั้นไม่ควรครับ..

ผมเข้าใจว่า หากหวังผลที่เป็นไปเพื่อส่งเสริมตัณหามานะและทิฏฐินี้ย่อมเป็นอกุศลเต็มที่ แต่หากหวังผลที่เป็นไปเพื่อการดับทุกข์ตรงนี้ไม่น่าจะเป็นบาปเลย เพราะเป้าหมายตรงข้ามกับกิเลสแบบโลกๆโดยสิ้นเชิงครับผู้ที่หวังผลเช่นนี้ย่อมมีจิตที่มีเนกขัมมะวิตกประกอบอยู่ เขาย่อมขวนขวายที่จะประกอบเหตุเพื่อผลที่หวัง

คนเราไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ย่อมพาดพิงไปถึง"ผล"อันเป็นที่ปรารถนา หาไม่แล้วคงไม่มีใครๆทำกิจกรรมอะไรนะครับ..

การหวังผลก็ย่อมแตกต่างกันไปตามระดับของกิเลสตัณหา และการสั่งสมอบรมฝึกจิตของแต่ละบุคคล...ชาวปุถุชนหวังด้วยกิเลสตัณหาเต็มที่ แต่กลุ่มที่หวังผลคือการสิ้นสังสารทุกข์หรือเข้าถึงพระนิพพาน อย่างมั่นคงแล้วย่อมทราบชัดว่า"ผล"ที่ท่านจะได้นั้น ย่อมมาจาก"เหตุ"ใด ท่านคงไม่เสียเวลาคิดถึงผลแต่จะประกอบเหตุด้วยวิริยะตามภูมิพัฒนาของท่านไปจนกว่าจะบรรลุเป้าหมาย..

ที่จริงการหวังผลนั้น เป็นจุดเริ่มต้นของการทำเหตุทุกชนิด แม้การที่ใครๆจะกล่าวว่า ที่ทำไปไม่หวังสิ่งใดนั้น (แท้จริง กิริยาอาการนี้ มีได้เฉพาะในพระอรหันต์เท่านั้น) เมื่อตรวจให้ดีจะพบความหวังบางอย่างนอนเนื่องอยู่ภายในเสมอ แม้ที่สุดด้วยเพียงปรารภความสบายใจของตน ซึ่งก็ยังไม่พ้นกิเลสคืออัตตานุทิฏฐิอยู่ นี่ว่ากันในชั้นละเอียดนะครับ..

ดังนั้นการห้ามหรือแสดงความไม่เห็นด้วยต่อการ"หวังผล"นั้น ไม่น่าจะมีผลดีแก่ผู้ที่"เริ่มต้น"ในการเดินทางบนเส้นทางธรรม แม้พระพุทธเจ้า เมื่อทรงสอนชนบางกลุ่ม ก็ยังทรงสอนด้วย"อนุปุพพิกถา"เป็นเบื้องต้นเสียก่อน
อ่านเรื่อง "อนุปุพพิกถา" ได้ที่นี่
http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=6021

ผมยังคิดว่า"การหวังผล" เพื่อการ"ไม่หวัง"อะไรๆ ยังเป็นเรื่องที่จำเป็นครับในระยะเริ่มต้น ..
ผิดพลาด ขออภัยครับ

จริงอย่างที่คุณ -dd- กล่าวมาครับ

ที่มาทำๆกันอยู่ก็อยากจะได้นิิพานกันทั้งนั้น อยากสุขสบายกันทุกคน
ดังนั้น ถ้าไปพูดว่า "อยากดีก็บาป อย่าอยากดี"
ใครไม่รู้ ก็จะพากันเลิกคิ้วสงสัยว่าตกลงบาปก็ไม่ให้ทำ บุญก็ไม่ให้หวัง แล้วจะยังไงดี
ก็เป็นปัญหาของภาษาว่าจะสื่อสารอย่างไรต่อไปนะครับ
ท่านเทศน์มาอย่างนั้น เราก็ไม่บังอาจไปแก้คำของท่านน่ะเนาะ

บัวมีสี่เหล่าอย่างว่านั่นแหละครับ
ดูคุณคนไร้สาระเป็นตัวอย่าง แค่เห็นหัวข้อก็เข้าใจเนื้อหาแจ่มแจ้งแล้ว ไม่ต้องอธิบายต่อ
แต่คนอื่นๆที่เขายังไม่ค่อยเข้าใจก็คงจะล่อแหลมอย่างว่านั่นแหละครับ

ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันล่ะครับนี่
ขนาดพระพุทธเจ้าพูดแท้ๆ คนยังเถียงกันเป็นวรรคเป็นเวร

แล้วแต่ยถากรรมของคนล่ะคุณ -dd- เอ๊ย
ชาติก็จนปัญญา

ชาติกรุ้มเลย

ความจริงบริบทที่ท่านเทศน์ว่า "หวังในเหตุ-ไม่บาป หวังในผล-บาป"
เป็นเรื่องของการปฏิบัติล้วนๆ ท่านเทศน์ถึงจิตเหตุ และจิตผล
จิตเหตุที่มีตันหา ก็ไม่สามารถจะให้ผลในสิ่งที่ควรจะเป็น
จิตเหตุที่มีตันหา ท่านเลยใช้คำว่าบาป จิตมันมีบาป มีอกุศลธรรม

ที่คุณคนไร้สาระแจกแจงมานี้ ได้ครบถ้วนเลย ไม่มีตกหล่น

ก็เป็นความผิดของชาติเองที่ไม่นำบริบทมาลงด้วย
ทำให้เข้าใจไปถึงบุญบาปในแบบที่ว่าทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่ว

แหม แต่จะถอดเทปก็กะไรอยู่ ไม่ทราบว่าท่านจะอนุญาตไหม

เพราะคำว่าบาปบุญ มันเป็นคำใหญ่
ถ้าเราพูดว่ามีตันหา นั่นคือมีบาป มีอกุศลจิต จิตมีตันหาคือจิตมีบาป
ตันหาในการปฏิบัติ จึงสามารถจะพูดได้ว่าเป็นจิตบาป
แต่อย่างว่าแหละ คำว่าบาปมันพาให้นึกไปในความหมายที่ว่าทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่ว

ถ้าไงมาดูหลวงพ่อพุธเล่นคำดูนะครับ