"รูปธรรม"......กำลังเกิด

แต่ เรา ไม่รู้.


เมื่อ

"จิต" เป็น "สภาพรู้"

ก็ ต้อง มี "สิ่งที่ถูกรู้"


"สิ่งที่ถูกรู้"

เป็นอะไร ก็ได้.


"จิต"

เป็น สภาพที่รู้แจ้ง แจ่มชัด ในอารมณ์

เช่น

"เสียง ที่ปรากฏ"

"แข็ง ที่ปรากฏ"

"เย็น ที่ปรากฏ"


(เป็นต้น)


สิ่งใด ที่ "จิต" รู้

สิ่งนั้น เป็น "อารมณ์ของจิต"


ทิ้งความหมาย ในคำว่า อารมณ์ ในภาษาไทย.!

กล่าวถึง "สิ่งที่จิตรู้".....ก่อน

ยังไม่กล่าวถึง "วิบากจิต"



อะไรก็แล้วแต่....ที่ปรากฏ

นั่น คือ "สิ่งที่จิตรู้"

เมื่อ จิตรู้....สิ่งนั้น จึงปรากฏได้.!

แต่

"เป็นเรา" ที่ รู้......?



ซึ่ง ตามความเป็นจริงแล้ว...."เป็นจิต"



"เรา" ยึดถือ ว่า "จิต"

ว่า "เป็นเรา"



ขณะที่ "จิตได้ยิน".....เกิดขึ้น ได้ยิน แล้ว ก็ดับ.



เสมือน "เรา" ได้ยิน.....?



แต่จริง ๆ แล้ว "เป็นจิต" ที่ได้ยิน

ไม่ใช่ "เรา" ที่ได้ยิน.



.



"ชีวิต".....เป็น "จิต"

ตลอดชีวิต

ตั้งแต่เกิด...จนตาย.



.



"ชีวิต"........ดำรงอยู่

เพียง "ขณะจิต" ที่ สั้นแสนสั้น.!



.



"ชีวิต"....คือ "จิตแต่ละขณะ ๆ"

เกิด แล้ว ดับ.......เกิด แล้ว ดับ

ๆ ๆ ๆ..........



.



นี่คือ "ชีวิต" ที่ดำรงอยู่.!

ขอบพระคุณที่นำเรื่องนี้มาลงครับ

พุทธธรรมหน้๙๑

ชีวิตประกอบด้วยขันธ์๕เท่านั้น

ไม่มีสิ่งใดอื่นอีกนอกเหนือจากขันธ์๕

ไม่ว่าจะแฝงอยู่ในขันธ์๕

หรืออยู่ต่างหากจากขันธ์๕

ที่จะมาเป็นเจ้าของหรือควบคุมขันธ์๕

ให้ชีวิตดำเนินไป

ในการพิจารณาเรื่องชีวิต

เมื่อยกเอาขันธ์๕ขึ้นเป็นตัวตั้งแล้ว

ก็เป็นอันครบถ้วนเพียงพอ

ขออนุญาต.....นิดดด...นึงงง เพื่อความบรรเทิงธรรม

ขันธ์ ๕ ได้แก่ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ
รูป หมายถึง สิ่งที่ปรากฎลักษณะ ๓ คือ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ในขณะนั้นๆ
เวทนา สัญญา สังขาร คือ สภาวะที่ประกอบกับการรับรู้ เมื่อ ๓ สภาวะนี้เกิดขึ้น
วิญญาณ คือ สภาวะรู้รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ

จึงสรุปได้เป็น ๓ คือ จิต เจตสิก รูป
จึงสรุปได้เป็น ๒ คือ กายกับใจ
ว่าตามปรมัตถ์โวหารคือ รูปกับนาม

สภาวะที่รูป ความรู้สึก ความจำได้หมายรู้ การปรุงแต่งมีการฟุ้งไปของอารมณ์เป็นต้น เมื่อปรากฎ เป็นรูป
สภาวะที่วิญญาณน้อมเข้าไปรับรู้สภาวะของรูป ความรู้สึก ความจำได้หมายรู้ การปรุงแต่งลักษณะ เป็นนาม

การเกิดของขันธ์ทั้ง ๕ จึงเกิดขึ้นตลอดเวลา และดับลงตลอดเวลา