เขาฝังความเชื่อลงรากลึกแล้ว แก้ก็คงยาก
คล้อยตามก็ขัดใจเรา ขัดกับที่เราเรียนรู้
สติ ปัญญา ไม่เท่ากัน กุศลที่จะได้รู้จักธรรมะไม่เท่ากัน
ค่อยหาทางให้ละเรื่องพวกนี้ไป สักวันคงทำได้
ตั้งความเมตตาให้เขา วันหนึ่งก็แนะนำได้เอง
แต่ ...วันไหนผมไม่รู้นะ

ก็คงใกล้เคียงกับชาวพุทธที่นับถือพระพุทธศาสนาแบบเชื่อตาม ๆ บรรพบุรุษ ทำตามพิธีกรรมต่าง ๆ และก็วัตถุที่สร้างภายหลัง ๆ ยึดติดจนแกะไม่ออก ว่าอันไหนคือพระพุทธศนา อันไหนคือ อะไรศาสนา........มั่วปนเปกันไปหมดแล้วมาบอกว่าทำตามกันมาแบบนี้ เสร็จแล้วก็หมดลมหายใจไปจากโลกนี้ โดยไม่รู้ว่า พุทธะ แปลว่าอะไร นะโม...ที่ท่องแปลว่าอะไร เท่าที่สัมผัสตั้งแต่เกิดมา แม้จะเป็นหลวงปู่ หลวงตา หลวงพ่อ หลวงน้า หลวงพี่ ......แม้แต่เรียนจบเป็นถึงมหาฯ ก็ได้แต่นั่งท่องนั่งบ่นนำสวดในพิธีต่าง ๆ อย่างเคร่งครัด แต่ โทสะ โมหะ โลภะเพียบแปร้ จึงได้เกิดการสลดสังเวชหาพระไตรปิฎกอ่าน จนพบว่าที่นับถือแบบนั้นมาผิดทั้งเพ ......... จึงได้มารู้ว่าทำไมบ้านเราจึงมีอบายมุขเพียบ......เพราะเอาแต่แบบนั้น ไม่วิจารณ์หละเดี๋ยวไม่ถูกใจคน...

กาลามสูตร... อย่าเชื่อเพราะทำสืบต่อ ๆ กันมา

อืม.. อ่านดูแล้วก็สงสารตัวเองและสงสารชาวบ้านเขาด้วย แต่สงสารชาวบ้านเขามากว่า

เพราะเคยบอกเขามากต่อมากที่ได้อยู่ดงขมิ้นมาก็ 25 ปีเข้าไปแล้ว อยากให้เขาเข้าใจบ้าง

เพื่อเป็นกาทดแทนค่าข้าวน้ำเขา แต่เขาก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ก็เลยได้ความรู้ใหม่เข้ามาว่า

คำว่า ไม่รู้ไม่เข้าใจ เราจะพยายามอย่างไรเข้าก็ไม่รู้ไม่เข้าใจอยู่ดี

ขนาดยกตัวอย่างให้เขาเห็นเป็นรูปธรรม ไม่สอนแบบนามธรรม เขาก็ไม่รู้และไม่เข้าใจ

แม้จะบอกว่าที่เราได้มาเกิดในที่ ที่ทุกข์ยากจนอย่างนี้ก็เพราะเราได้สร้างบุญไว้น้อย

ทำไมที่ ที่เขาสบายด้วยเงินทองของใช้มากมายเราไม่ได้ไปเกิด ที่เราได้มาเกิดนี้

ก็เพราะเราได้รักษาศีลห้าข้อพอที่จะได้มาเกิดเท่านั้นเอง ถ้าขาดจากศีลห้าข้อ

ก็ไม่รู้ว่าจะได้ไปเกิดเป็นอะไร เปรียบเทียบศีลห้า ข้อละ 20 % ถ้าขาดไปข้อหนึ่ง

ความเป็นคนเราก็จะเหลืออยู่ 80% ถ้าขาดไป 3 ข้อก็ 60% จะเหลือความเป็นคนหรือมนุษย์

เหลืออยู่น้อยมาก เพราะศีลห้าข้อนี้เป็นธรรมของมนุษย์เรียกว่ามนุษย์ธรรม ธรรมที่ยังความเป็น

มนุษย์ให้ทรงอยู่ได้ เพราะท้ายศีลห้าหรือศีลแปดพระท่านก็บอกว่า

สีเลนะสุขขะติงยันติ สีเลนะโภคะสัมปะทา สีเลนะนิพพุตติงยันติ

และก็อธิบายให้ฟังว่า คนเราจะมีได้ก็เพราะมีศีล คนเราจะมีโภคทรัพย์หรือโภคทรัพย์ไม่เป็นอันตราย

ก็เพราะศีล คนเราจะพ้นทุกข์ได้ก็เพดราะศีล เวลาอธิบายไปก็ต้องตระโกนบอว่าให้เงียบไปด้วย

เพราะว่านานทีปีหนจะได้เข้ามาวัดที เมื่อเข้ามาแล้วก็ควรจะตั้งใจเอาให้เต็มทีอย่าปล่อยใจออกไปข้างนอก

แต่ที่เอาเต็มที่ก็คือเอาของวัดออกไป แสดงว่าความเขลาความหลงเขายังมีมากอยู่

ในพรรษานี้ก็ชวนเขามารักษาศีลกันจะคอยดูว่าจะได้กี่คน

คงจะต้องบอกว่าสัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรมจริงๆ แล้วละฮิฮิฮิ

เพราะ "สัตว์เลวลง" จึงไม่อาจถือเอาคำสอนที่ถูกต้องหรือเสพส้องสัมมาทิฏฐิได้ สัตว์ทั้งหลายย่อมมีกรรมเป็นของตน ผู้ที่คุ้นเคยติดใจกับทิฏฐิใด เช่นไหว้ผี บูชาไฟ กราบปลวก ฯลฯ เขาเกิดมาคราใด อุปนิสสัยอันตนสั่งสมมาจนเข้าถึงความชำนาญ ย่อมพาเขาไปสู่ตาข่ายแห่งมิจฉาทิฏฐิแล้วๆ เล่าๆ หาทางออกได้ยากน่าเวทนายิ่งนัก สัตว์เหล่านี้ย่อมเวียนไปในวัฏฏะอันหาที่สุดมิได้เเล้วๆ เล่าๆ แม้คราใดที่กุศลพาเกิดไปพบพระพุทธเจ้าอันเป็นความยากยิ่งนัก เขาเหล่านี้ก็หาได้มีความเลื่อมใสไม่ บางทีอาจถึงกับคิดชั่วกระทำการอันบาปด้วยกายวาจาใจนั่นเทียวต่อพระองค์เพราะไม่เคยสดับธรรมมาก่อนจึงรู้ไม่ได้ว่า อันว่ามิจฉาทิฏฐินั้นมีอันตรายยิ่งกว่า "อนันตริยกรรม" เสียอีก เราทั้งหลายพึงนำพาตนให้ถึงสรณะที่พึ่งอันเกษมคือพระรัตนตรัยให้มั่นคงเถิด แลถือเอาสิ่งที่พบเห็นนั้นมาเป็นสิ่งเตือนตนเองว่านี่คือ"โทษภัยในวัฏฏะ"อันพระทศพลทรงอุปมาดัง "หลุมถ่านเพลิง" นั่นแล...

ขออนุโมทนาท่านผู้มีจิตกรุณาแนะนำสิ่งอันเป็นประโยชน์ทางธรรมแก่ผู้อื่นครับ

ว่าพวกเขาไม่ได้หรอก เราศึกษาธรรมมะมาเป้นสิบปี ยังหลงทางอยู่ตั้งนาน ถามว่าศึกษา พุทธศาสนาทำไม เพื่อ ดับทุกข์ ดับกิเลสตัณหาไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่ยิ่งศึกษาแล้วกิเลสพอกพูน นั่งสมาธิมีความุสุขดี คนมาตบกบาลสักทีโกรธไหม

ว่าพวกเขาไม่ได้หรอก เราศึกษาธรรมมะมาเป้นสิบปี ยังหลงทางอยู่ตั้งนาน ถามว่าศึกษา พุทธศาสนาทำไม เพื่อ ดับทุกข์ ดับกิเลสตัณหาไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่ยิ่งศึกษาแล้วกิเลสพอกพูน นั่งสมาธิมีความุสุขดี คนมาตบกบาลสักทีโกรธไหม

โกรธสิ้ทำไมจะไม่โกรธ โกรธที่ตัวเองทำไม่ได้ไม่ถึงสักทีฮิฮิฮิ

นมัสการค่ะท่าน

อนุโมทนาในกุศลธรรมด้วยค่ะ...พวกชาวบ้านที่ไหนๆก็เปลี่ยนพฤติกรรมยากทั้งนั้นแหละค่ะ
ยิ่งเกี่ยวกับความเชื่อ ประเพณีที่ทำสืบต่อกันมา...
แต่ไม่ใช่ว่าจะเปลี่ยนไม่ได้นะคะ
สำหรับทั่วๆ ไปใช้ 3 อ. ค่ะ อธิบาย(สอนๆ ๆ ๆและสอนเข้าไป) อุสาห(ทำให้ดูๆ ๆ ๆ ) อดทน(ต่อแรงปะทะรอบด้าน..เพราะเราแปลกต่างไปจากที่เคยๆทำ..) นานไปจะดีขึ้นเอง
แต่ถ้าผู้ที่รู้เรื่องจิตวิทยา ก็ง่ายหน่อย เพราะจะมีกุศโลบายเยอะ(แนะนำหาหนังสืออ่านค่ะ.... อิอิ)

ก็ตามรอยองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า บรมครูของเราเลยค่ะ
เวลาจะโปรดก็พิจารณาว่า ใคร ทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่
โปรดที่หัวหน้าหมู่-คณะ เอาแบบตัวๆ เอาให้หมอบราบคาบแก้วไปเลย
โปรดให้ถูกที่ถูกทาง แบบเรียกเข้าห้อง ปิดประตู ตีแมวกันเลย เปิดใจกัน
โปรดให้ถูกเวลา เพราะเวลากินอาจสำลักได้..หุ หุ..
(....อืม...แมวขาวฯ..นึกได้ว่าเคยโดนว่าขาดวิจารณญาน ไอ้เรื่องผิดที่ผิดเวลานี่แหละ..ขนาดขอโทษออกตัวไว้ก่อนแล้วยังโดนซะ แหะๆ...จริงๆ คือ ผิดคนนั่นแหละ)

อย่าท้อนะคะ กระแสความเชื่อมันไหลแรงค่ะ บุญของชาวบ้านนะคะ สาธุค่ะ

สาธุค่ะท่าน
ก็ตัวใครตัวมันหล่ะ่ค่ะ
กรรมของเราจริงๆ ที่ดันไปอยู่ผิดที่ ผิดเวลา
อืม...ขนมปังจิ้มสังขยาด้วยป่ะคะ อิอิ ขอที่นึงด้วยค่ะ

กรรมของเราจริงๆ ที่ดันไปอยู่ผิดที่ ผิดเวลา
อืม...ขนมปังจิ้มสังขยาด้วยป่ะคะ อิอิ ขอที่นึงด้วยค่ะ

ไม่หรอก มีแต่กาแฟกะขนมปัง ขนมปังเขาเรียกว่ากาแฟต่อน (ต่อน=เนื้อ)

พอดีตอนนั้นไมล์วางอยู่ตรงหน้าพอดี ก็เลยจับไมล์มาพูดออกไปว่า

มีประเพณีที่ไหนเอาขนมปังมาถวายพระเณรตอนเย็นฯ

เพราะมีเณรน้อยด้วย และถวายมาแต่หางโน้นนะ พอมาถึงเราเณรเรียบร้อยแล้ว

รู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนั้นไม่มีอะไรทุกคนตะรึงอ้าปากข้างไม่กล้าพูดอะไร

พอเรากับถึงวัดวันหลังเขามาพูดให้ฟัง ไม่สามารจะเอาออกอากาศได้เลย

เอาแค่ว่ามันพูดแบบไม่ใช้ภาษามนุษย์ก็แล้วกัน เราก็เลยบอก ก็พ่อมันไม่เคยสอนกันเลย

มันก็อย่างนั้นแหละ ชั่งหัวมันเถอะ บาปอยู่มันนั้นแหละ พ่อมันที่ว่าก็ จ.อ นั้นแหละ

มีเร่องอีกมากที่มาอยู่ที่นี้ อยู่มา 8 ปีแล้ว ไม่เคยอยู่ที่ไหนได้นาน ปกติ 4-5 ปีก็ย้ายแล้ว

แต่ที่นี้อยู่ได้ 8 ปีแล้ว คงจะเป็นเวรกรรมของเราจริงๆ แม้จะโดนไล่หนีนะแต่ก่อนนั้น แต่เดี่ยวนี้

ก็ยังมีคนคอยจะเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน แต่เราก็รู้ว่าใครบ้างที่ไม่เอาเราจะพยายามหาเรื่องให้อยู่

เมื่อมันทำอะไรเราไม่ได้มันก็เทียวไปปล่อยข่าว ว่าเรานั่งกินขนมปังกะผู้หญิ่งในห้องสองต่อสอง

เราก็เลยบอกว่าวันหวยออกให้ไปถามคนที่มันว่าเรานะ เพราะมันเก่งมากไม่เคยมาวัดเลยมันรู้

มันเห็นว่าเรานั่งกะผู้หญิ่ง มันต้องรู้ว่าหวยจะออกอะไรแน่นอน ขนาดมันไม่มาวัดสักทีเลย

มันยังรู้ว่าเราอยู่กะผู้หญิ่ง ทีคนที่เขามาทุกวันเขาไม่มรู้ไม่เห็นเลย

ก็เลยตัดสินใจตามที่ได้เล่าเรียนมา ที่พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่า เหตุเกิดที่ไหนต้องดับเหตุที่นั้น

ก็มาอยู่ที่นี้มีคนไม่ชอบไม่พอใจเรา ถ้าเราไปที่อื่นคนก็จะไม่ชอบไม่พอใจเราอีก เราจะอยู่ที่ไหน

ก็จะมีคนชอบและไม่ชอบอยู่ดี ถ้าเราจะไปจากที่ที่เขาไม่ชอบ ก็แสดงว่าเราหนีปัญหา จากที่นี้ก็ไปมี

ปัญหาที่ใหม่ และก็แก้ไม่ได้สักที่ ที่ผ่านมาสอนให้เราได้รู้ว่าเราหนีปัญหา แต่ไปก่อปัญหาใหม่

และแก้ไม่ได้สักปัญหา ฉะนั้นจึงตัดสินใจว่าจะไม่หนีปัญหาอีก จะอยู่จนกว่าเขาจะเข้าใจและมีความ

รักความชอบในตัวเรา เดี่ยวนี้ก็เริ่มเห็นผลบ้างแล้ว เพราะเขาแก้งเขากล่าวหาทุกอย่างแล้วเราก็เฉยๆ

ที่พระพุทธเจ้าตรัสว่า คนพาลด่าอยู่ไม่เกิด 7 วัน ก็เริ่มเห็นจริงแล้ว ตอนนี้เริ่มมีคำชมมาหนาหูขึ้นแล้ว

แต่เราก็ไม่สนใจในคำชมนั้นเท่าไหร่ เพราะจทำให้เสียคน อะ เสียพระ ถ้าไปหลงในคำชมเดี่ยว

ก็หลงตัวเอง จึงทำตัวตามสบายเคยทำอะไรอย่างไรก็ทำอยู่อย่างนั้น คงจะตายอยู่ที่นี้มั่ง

เพราะตอนนี้ก็ใกล้เข้าทุกทีแล้วฮิฮิฮิ

ศึกษาพุทธศาสนา ไม่อยากหลงทางเป็นสิบปี เชิญให้อ่านงานเขียนของท่าน ภิกขุโย ได้ความกระจ่างในการปฏิบัติดีมาก

มันเดือดร้อนคุณเหรอนับถือพุทธตามบรรพบุรุษหน่ะ ในศาสนาพุทธการจะเข้าใจนั้นไม่เกี่ยวกับบุญกรรมมันอยู่ที่ว่าเราตั้งใจมั้ย แล้วก็ไม่ได้เสียหายเหมือนที่คุณเขียนด้วย