ธัมมสวนะ และ ธัมมเทศนา เป็นกุศล ขั้นภาวนา

เพราะเป็นกุศลในขั้นของ "ปัญญา"

การฟังธรรม และ การแสดงธรรมนั้น มีอุปการะแก่การเจริญกุศล ขั้นภาวนา

เพราะถ้าไม่มีการฟังธรรม ไม่มีการศึกษาพระธรรม

ให้เข้าใจ เหตุ และ ผล ของการเจริญภาวนา

"ปัญญา" ที่เป็นขั้นภาวนา ก็เกิดขึ้นไม่ได้.







การเจริญวิปัสสนา

เป็นการเจริญปัญญา ที่ละกิเลสอย่างละเอียดให้หมดสิ้น

หากพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไม่ทรงตรัสรู้หนทางอบรมเจริญปัญญาขั้นนี้

และไม่ทรงแสดงธรรมเทศนาให้ผู้อื่นได้รู้ตาม

ก็ไม่มีใครสามารถเจริญปัญญาขั้นนี้ได้เลย.







การฟังธรรมนั้น

เป็นการฟังพระธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ได้ทรงแสดงแก่พุทธบริษัท และบุคคลต่างๆ ณ สถานที่ต่างๆ

หลังจากที่พระองค์ทรงตรัสรู้ ตราบจนกระทั่งใกล้จะปรินิพพาน







สมัยนี้ ไม่มีใครทราบว่า จะได้เคยฟังพระธรรมจากพระโอษฐ์

ของพระองค์มาบ้างหรือไม่ ในอดีตชาติ เมื่อ ๒๕๐๐ กว่าปีมาแล้ว

หรือในอดีตชาติ เมื่อสมัยของพระพุทธเจ้าพระองค์ก่อนๆ

แต่ถึงแม้เราไม่สามารถรู้ได้ว่า ในชาติก่อนๆ เราเป็นใคร อยู่ที่ไหน

แต่ว่าปัจจุบันชาตินี้ การที่เรามีโอกาสได้ฟังพระธรรม

ที่พระองค์ทรงประทานไว้ เป็นศาสดาแทนพระองค์นั้น

ก็เป็นการได้ฟังสิ่งที่ประเสริฐ ยิ่งกว่าการได้ฟังสิ่งอื่นใดทั้งสิ้น.







ในขุททกนิกาย อสีตินิบาต มหาสุตโสมชาดก กล่าวว่า



"ไฟไหม้หญ้า และ ไม้ ย่อมไม่อิ่ม

และ สาคร ก็ไม่อิ่มด้วยแม่น้ำทั้งหลาย ฉันใด

แม้บัณฑิตเหล่านั้น ก็ฉันนั้น

ได้ฟังคำสุภาษิตแล้ว ย่อมไม่อิ่มด้วยคำสุภาษิต."



นั่นคือ การใคร่ที่จะฟังธรรมอยู่เสมอ นั่นเอง.