เป็นการยากที่จะไม่มีความเศร้าโศกเสียใจ เมื่อพลัดพรากจากของที่รัก ที่ว่าจะเตรียม

ตัวอย่างไรนั้น ต้องเข้าใจก่อนว่าทำไมจึงมีความเศร้าโศกเสียใจ คำตอบก็คือเพราะมี

ความติดข้องผูกพันในสิ่งอันเป็นที่รัก ถ้าเราไม่มีความติดข้องผูกพัน ก็จะไม่มีความ

เสียใจในการ พลัดพรากจากสิ่งนั้น คำถามต่อไปก็คือ จะละคลายหรือดับความติดข้อง

ได้อย่างไร คำ ตอบก็คือต้องมีความเข้าใจตามความเป็นจริง ว่าทุกสิ่งที่เราติดข้องพอ

ใจนั้น แท้จริงก็เป็น เพียงสภาพธรรมแต่ละอย่างที่เกิดขึ้นแล้วก็ดับไปอย่างรวดเร็ว แต่

ต้องด้วยปัญญาที่เป็นขั้นภาวนาจริงๆ ไม่ใช่เพียงขั้นคิดนึกเท่านั้น จึงจะคลายความ

ติดข้องไปได้บ้าง แต่ถ้าจะปราศจากความเศร้าโศกเสียใจจริงๆ เลย จะต้องเจริญ

ปัญญาจนถึงขั้นเป็นพระอริยบุคคลขั้นพระอนาคามี เพราะแม้จะมีปัญญาถึงขั้นพระ

โสดาบัน หรือพระสกทาคามี ก็ยังมีความเศร้าโศก เสียใจ เพราะยังมีความติดข้องใน

รูป เสียง กลิ่น รส โผฐฐัพพะ อยู่ ดังนั้นควรเห็นประโยชน์ของการอบรมเจริญปัญญา ที่

เริ่มจากการฟังธรรม ศึกษาธรรม ที่จะค่อยๆ สะสมความรู้ความเข้าใจไปที่ละเล็กทีละ

น้อย ไม่ใช่จะหวังเกินวิสัยที่จะไม่เศร้าโศกในสิ่งที่ติดข้องผูกพัน