นับตั้งแต่เกิดมาลืมตาดูโลก มีสิ่งหนึ่งที่เกิดมาพร้อมกับตัวเราทุกคน นั่นก็คือการเรียนรู้ชีวิตที่ได้มา เพื่อทำความรู้จักกับรายละเอียดที่มีอย่างรู้เท่าทัน ซึ่งถือว่าเป็นการดิ้นรนเพื่อที่จะให้ตัวเองมีชีวิตอยู่รอด

เริ่มตั้งแต่การเรียนรู้ที่จะอยู่ในท้องของแม่ด้วยความหวังว่าจะรอดออกมาดูโลกด้วยความปลอดภัย

การพยายามลืมตาให้มองเห็นสิ่งต่างๆที่ล้อมรอบตัวเองโดยไม่ต้องหวาดผวาว่า โลกที่ควรมองเห็นจะเป็นความมือดสนิทเพราะตาบอด

การฝึกพูดด้วยถ้อยคำที่อ้อแอ้ในเบื้องต้น เพื่อการเปล่งเสียงที่ดังชัดเจนในเวลาต่อมา
การเริ่มต้นเดินจากการเดินตั้งไข่ให้ได้ เพื่อให้ก้าวต่อไปมีความเข้นแข็ง ลักษณะการต่อสู้เหล่านี้ เมื่อมองผิวเผิน ประหนึ่งว่าเป็นธรรมดาที่ชีวิตต้องเรียนรู้ แต่ถ้ามองให้ลึกลงไปในรายละเอียดของการต่อสู้เพื่อให้ชีวิตมีคุณค่ามากกว่าเดิม มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เราฉลาดขึ้นก็คือ "ความผิดะลาดที่ซ่อนอยู่ในตัวของเราเอง"

เพราะในทุกรายละเอียดที่เราได้มานั้น มีความผิดพลาดซ่อนอยู่เสมอ เป็นรายละเอียดที่เราไม่สามารถให้เป็นไปได้อย่างที่ใจมุ่งหวัง เพราะมีตัวแปรต่างๆมาคอยเปลี่ยนทิศทางให้เพี้ยนไป

ทว่าในรายละเอียดที่แปลกแยกและไม่เป็นดั่งหวังนั้น ก็มีสิ่งดีๆซ่อนอยู่มากมาย อย่างน้อยก็ทำให้เห็นความแตกต่างของสิ่งอื่นๆด้วย เป็นการจำแนกให้เห็นว่า เพราะมีสิ่งที่หลากหลายปรากฏ การเกิดมาจึงมีสีสันให้ชวนมอง

แต่การที่จะมองสิ่งต่างๆใบทิศทางที่เป็นบวกได้ เราก็ต้องฝึกวิธีมองให้กับตัวเองด้วยเช่นกัน ถือว่าเป็นการสร้างศรัทธาให้เกิดขึ้นในใจของเรา เพื่อให้ความเชื่อนั้นเป็นพลังในการผลักดันไปสู่การกระทำที่ถูกต้องดีงาม และเป็นอาภรณ์ประดับชีวิตให้ทรงคุณค่าในตัวเอง

วิลเลี่ยม เจมส์ นักจิตวิทยาและนาปราชญ์ชาวอเมริกันกล่าวไว้ว่า
"หากคุณเชื่อว่าชีวิตของคุณ มีความคุ้มค่าพอที่คุณจะได้ใช้ชีวิต ความเชื่ออันนั้นของคุณ จะช่วยสร้างให้มันเป็นความจริงขึ้นมาได้"

ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นในชีวิตของเราก็เช่นเดียวกันหากรู้จักปรับทิศทางของความคิดที่มาจากความไม่พอใจให้เป็นไปในแง่บวก เพื่อให้เห็นมุมมองใหม่ที่ดีกว่า เราย่อมรู้ว่าในสิ่งที่ไม่เป็นดั่งหวัง ก็มีสิ่งดีๆที่มีความแปลกใหม่ให้ค้นหาเสมอ

"เพราะความผิดพลาก ชีวิตจึงฉลาดขึ้น" จึงเป็นนิยามของการค้นหาชีวิต เพื่อให้รู้จักมองสิ่งต่างๆรอบด้านด้วยความใส่ใจ และรู้จักระวังไม่ให้ตัวเองกลับไปผิดพลาดเหมือนวันวานที่ผ่านมา
เมื่อฉลาดแล้วก็ควรเรียนรู้ต่อไปว่า ถ้าเป็นไปได้ก็อย่าให้ความผิดพลาดเกิดขึ้นแก่เราเลยจะดีกว่า เพราะความผิดพลาดที่ผ่านเข้ามา มักทำให้คุณค่าหล่นหายไปจากชีวิตอย่างน่าเสียดาย กว่าจะดึงคุณค่าที่หายไปกลับมาได้ ทุกอย่างที่มีอยู่ก็มักเหลือน้องเกินไป

คัดลอกมาจาก หนังสือ จะยากอะไร ถ้าอยากให้ใจมีสุข หน้า 43

โมทนาด้วยครับกับเจ้าของกระทู้ คือผมอ่านไปเรื่อยๆก็ดีครับ
การมองโลกในเชิงบวกตามปรัชญาตะวันตก
ให้มองความพิดพลาดเป็นครู เป็นพลังในการเดินต่อไป
มาสะดุดตรงนี้ครับ ขออนุญาตินะครับ ว่าจะเลยไปก็อดไม่ได้ครับ ขอหน่อยครับ



ถ้าเราลองศึกษาพุทธประวัติอย่างละเอียด ไม่ผิวเผินหรือฉาบฉวยนั้นจะพบว่า
พระพุทธองค์ได้เรียนรู้ชีวิตตามความเป็นจริงตั้งแต่วัยเยาว์โดยตลอด
เช่นช่วยนกที่ถูกยิงจากเทวทัต การเข้าฌานใต้ร่มหว้า
การเห็นพระราชบิดาแม้เป็นกษัตริย์ยังต้องทำนา
แม้ปู่ก็เช่นกัน....เห็นทุกข์ตลอด จนพระราชบิดาต้องสร้างปราสาทให้อยู่แต่ภายใน



แม้จะถูกปิดบังจากพระราชบิดา พระองค์ก็หามีความสุขสบายพระทัยไม่
ทรงรู้ตามความเป็นจริงว่า โลกนี้มีแต่ทุกข์เท่านั้น(ไม่ได้มองเชิงบวกเช่นตะวันตก)
พระองค์ทรงรอโอกาสที่จะออกบวชตลอด จนกระทั่งมีพระราหุล บ่วงเกิดขึ้นแล้ว

จึงได้โอกาสก้าวสู่มรรคา ผมจึงอยากบอกว่าชีวิตในวัยพระเยาว์ของพระองค์นั้นไม่ได้ผ่านความผิดพลาด แล้วมาฉลาดขึ้นภายหลัง ผมว่าพระองค์ฉลาดที่รู้โลกตามความเป็นจริงมาโดยตลอดมากกว่า
ทั้งในอดีตชาติโดยเฉพาะทศชาติที่บำเพ็ญบารมีอย่างยิ่งยวดเพื่อการบรรลุพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ไม่มีคำว่าผิดพลาดแน่นอนครับ

การยกตัวอย่างความผิดพลาดของผู้แต่งหนังสือเป็นพระพุทธองค์จึงไม่ค่อยสมเหตุผลเท่าไรครับ....

ขอบคุณผู้แต่งและผู้โพสต์ค่ะ อ่านแล้วมีแรงมีเยอะเลยค่ะ

ค่ะ

ขอโทษด้วยนะคะ
ที่โพสต์ไป คือพิมพ์ตามหนังสืออ่า

^^

เดี๋ยวแก้ไขให้นะคะ

ขอบพระคุณอย่างสูงครับคุณ nattarkan

และการตอบกระทู้ในครั้งนี้ทำให้ผมได้ดาวดวงที่ 9
แปรสภาพเป็นบัวทองแล้ว ไชโย ไชโย

สาธุ..อย่างนี้แหละครับที่ท่านเรียก "สนทนาธรรม"

สาธุครับ เราบอกหรือสอนใคร เขาคนนั้นจะไม่เรียนรู้หากแต่ ถ้าเขานำไปปฏิบัติแล้วเขาจะได้ประสบการณ์ไม่ว่าจะผิดหรือถูกเขาก็จะเรียนรู้และเข้าใจด้วยตัวของเขาเอง