สัตว์ทั้งหลายล้วนดำเนินชีวิตอยู่บนกองทุกข์ จะย่างก้าวไปไหนก็มีเห็นแต่ความทุกข์ แล้วเคยพิจารณากันมั้ยว่าแท้จริงแล้วความทุกข์เป็นของใคร....
ลองแบ่งปันกันครับ แต่ละท่านพิจารณาทุกข์กันอย่างไรบ้าง ไม่จำเป็นต้องอ้างอิงพระสูตรก็ได้นะครับ เอาแบบความคิดของท่านเองเพียวๆเลยก็ยิ่งดีครับ...

หากมองทุกข์ว่าเป็นสิ่งที่ต้องเรียนรู้ ทุกข์นั้นก็เป็นบทเรียน

ใครมีแฟนขี้บ่น แต่คิดมุมกลับเสียว่าภรรยาให้พร ก็มีความสุขใจ เหมือนรับพรจากพระ หากคิดว่าน่ารำคาญ เราก็ทุกข์เพราะขัดความรู้สึก

เสียงลูกร้องตอนดึก ๆ หากคิดว่า จะร้องอะไรกันนักหนาฟ่ะ คนจะหลับจะนอน ก็เป็นทุกข์ แต่คิดว่าเสียงร้องนั่นเหมือนเสียงเพลงเสียงดนตรีที่เราโปรดปรานก็เป็นสุข น่าจะอยู่ที่กระบวนการคิดในเชิงบวก
ปัญหาก็จึงอยู่ที่ว่า จิตจะมีกำลังคิดมุมกลับไหม หากมีก็ดีไป

แต่ทุกข์ที่สำคัญช่วงเศรษฐกิจขาลงแบบนี้นะครับ ทำใจลำบาก หิวข้าวท้องร้องจ๊อกๆ จะคิดว่าไม่หิว ก็ขัดแย้งกับร่างกาย
ทุกข์ร้อยแปดจริงๆกามภูมินี่

แล้วคุณ natdanai มีวิธีแก้ทุกข์อย่างไรล่ะ แนะนำกันบ้างดิ

ทุกข์ เป็น ของ ใจ .....

เจริญในธรรม

ทุกข์ในความคิดเรานะคะ ทุกข์ก็คือทุกอย่างนะ ดีใจก็เป็นทุกข์ อย่างสอบได้ที่ 1ก็ทุกข์ต้องครองแชมป์ไว้อีก สอบตกก็ทุกข์เห็นๆ รวยก็ทุกข์อยากกินของถูกก็เสียฟอร์ม จนก็ทุกข์ไม่มีจะกิน
แบบเรานี่ไม่เคยคิดปฏิธรรมก็ทุกข์ เรื่องงาน เรื่องครอบครัว และอีกมากมาย
พอตอนนี้อยากปฏิบัติธรรมก็ทุกข์อีก เพราะทำผิดๆถูกๆ...เราว่ามันคงอยู่กับชีวิตเราไปตลอดนะคะ เราว่าก็เป็นของเราแหละนะ

อันทุกข์ นี่หากมีผู้ยึดถือ ก็เป็นของผู้นั้น

กายก็ดี ใจก็ดี เป็น "ที่ตั้งของทุกข์"

อุปทานขันธ์5 เป็น "ตัวทุกข์ "

มีแต่ทุกข์เท่านั้นที่เกิด นอกจากทุกข์ไม่มีอะไรเกิด นอกจากทุกข์ไม่มีอะไรดับ

ทุกข์เกิดที่ใดก็ดับที่ตรงนั้น

ขนาดนั้นเลยหรือครับ.. ...กระผมนึกถึงคำพูดของ "ปู่เย็น" ที่ว่า
"คนเราอดตายนั้นหายาก...ขนาดหอยมันไม่มีมือ ไม่มีตีน มันยังไม่อดตาย...แล้วคนเรามีมือ มีตีน ถ้าอดตายก็อายหอย"

ส่วนวิธีแก้ทุกข์ของกระผมก็ไม่มีอะไรมากครับ ดูว่าปัจจัย 4 ยังบริบูรณ์อยู่ ก็มีความสุขแล้วครับ เพราะนอกเหนือจากปัจจัย 4 แล้ว มีอะไรไว้ก็เป็นภาระ ยึดถืออะไรไว้ก็เป็นภาระ

ส่วนทุกข์ในทัศนของกระผมแล้วเป็นของ ขันธ์ 5 ครับ....

คนนะไม่ช่ายหอยกินแพนตอลได้

พึงทราบว่า คำว่าทุกข์ นี้มีสองนัยย์

1. ทุกขสัจ
2. ทุกขเวทนา

ถ้ากล่าวว่า "ทุกข์เป็นของขันธ์ 5"
อันนี้เป็นทุกขสัจ คือไม่เที่ยง บังคับไม่ได้ แต่ไม่ใช่ทุกขเวทนา

เพราะเวทนาเกิดเนื่องกับใจไปรับรู้ขันธ์ หากไม่มีใจไปรับ ใครจะทุกข์?
เหมือนคนโดนผ่าตัด ไม่มีเวทนาเพราะใจตกภวังค์
ไม่ไปรับทราบว่าร่างกายกำลังโดนผ่าท้องควักไส้อยู่
เรียกว่า จิตไม่ไปรับเวทนา จิตก็ไม่รู้จะเอาอะไรไปปรุงว่าทุกข์
ดังนั้น ขันธ์ไม่ใช่ตัวทุกข์ แต่ขันธ์มีทุกขสัจเป็นคุณสมบัติ ขันธ์เป็นปัจจัยแห่งทุกขเวทนา

การอุปาทานขันธ์ ก็เพราะ"ใจ" ที่ไป"อุปาทาน"
ขันธ์มันอุปาทานอะไรไมไ่ด้เลยมิใช่หรือครับท่านทั้งหลาย


ดังนั้น ถ้าถามว่าทุกข์เป็นของใคร
ก็พึงตอบแยกไปสองนัยย์อย่างนี้น่าจะเหมาะสมกว่าครับ

ทุกข์เป็น ของเรา ค่ะ เป็นตั้งแต่ เกิด เลย

ความทุกข์เป็นของสิ่งมีชีวิตทุกชนิด ที่ไม่สามารถดับกิเลสได้ พระพุทธเจ้าท่านได้ตรัสรู้ความจริง 4 ประการ นั้นคือ อริยสัจ 4 และท่านได้ชี้ทางแห่งการดับทุกข์ไว้แล้ว นั้นคือ มรรค 8 ในมรรคแปด มีสิ่งที่ควรเข้าใจเป็นอันดับแรกนั้นคือ สัมมาทิฐิ คือความเห็นชอบ คือ มีความคิดเข้าใจในทางที่ถูกต้อง มีแนวทางในการดำเนินชีวิตที่ถูกต้อง ชีวิตเราจึงจะพ้นทุกข์

คิดว่า ทุกข์เป็นของตัวเราเอง ทุกข์กายบ้าง ทุกข์ใจบ้าง บางทีทุกข์ทั้งกายทั้งใจ
เช่นเป็นหวัดขึ้นมา หรือสะดุดหกล้มก็เป็นทุกข์เพราะเจ็บตัว ส่วนทุกข์ใจก็เยอะแยะมากมายแล้วแต่จะคิดอีก

แต่บางทีเราก็อาจจะไปทำให้คนอื่นเป็นทุกข์ได้เหมือนกัน อย่างบังเอิญเหยียบเท้าคนอื่นเข้า เค้าก็เจ็บก็เป็นทุกข์

ความทุกข์...ความไม่สบายกาย ไม่สบายใจ อยู่ที่ "จิต" ครับ หาได้อยู่ที่กายไม่ บางคนคิดเพียงสั้น ๆ ว่า ตายเสียก็หมดทุกข์ แต่ความตายเป็นเพียงการทำลายแห่งรูปเท่านั้น คือความดับแห่งสังขารอันปรุงแต่งจากธาตุทั้งหลายอันเป็นสมบัติของโลก ทุกข์ สุข อยู่ที่จิตครับ เมื่อจิตตกอยู่ในกองบาป โชกชุ่มด้วยกิเลส ความชั่ว เมื่อไม่ได้ชำระล้างจะสะอาดได้อย่างไร.....

การพิจารณาแก้ทุกข์ในทางธรรมนั้นต้องแก้กันที่ต้นเหตุ ขุดรากเง่าออกไปให้หมด ชำระจิตให้บางเบา (จากกิเลส) พิจารณาความจริงคืออริยสัจจ์ ๔ (ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค) เมื่อมีทุกข์ก็ต้องค้นหาเหตุให้พบ เมื่อพบแล้วก็ปฏิบัติไปตามทางแห่งการดับ (มรรค) "ตนนั่นแหละเป็นที่พึ่งแห่งตน" ตนในที่นี้หมายถึงจิตครับ ไม่ได้หมายถึงตัวตนอันเป็นรูปขันธ์ การปฏิบัติให้สมบูรณ์ในธรรมอันชอบเท่านั้นที่จะนำไปสู่หนทางแห่งการพ้นทุกข์ได้

เจริญในธรรมครับ