ไปพบกระทู้เก่าของ ท่านกุหลาบสีชา เข้า
เห็นว่าเข้าท่าดี จึงขอนำมาลงเพื่อเตือนสติตนเองอีกครั้ง

นักสนทนาธรรมที่ดีต้องมีคุณสมบัติดังนี้ :

๑. เป็นผู้สุภาพเรียบร้อย หนักแน่น สงบเสงี่ยม
ไม่พูดดังเกินไป หรือมุ่งสรวลเสเฮฮา

๒. ไม่กล่าววาจาหรือแสดงอาการยกตนข่มท่าน
คือคุยไปจนยกหางตัวเองไปจนน่าเกลียด

๓. ไม่คัดค้านพุทธวจนะ เวลาอ้างพุทธวจนะก็อ้างตามจริง
ไม่บิดเบือน หรือแปลงสารใส่ความเห็นของตน
โดยอ้างว่าเป็นวจนะจากพระไตรปิฎก

๔. ไม่พอใจถ้อยคำที่ทำให้เกิดความแตกร้าว
ควรพอใจพูดจาแต่ถ้อยคำที่ทำให้สมัครสมานสามัคคีกัน
ไม่ใช่ไปพูดที่ไหนก็ทำวงแตกที่นั่น

๕. ไม่ควรมุ่งชื่อเสียง หรือการยกย่องจากผู้ฟัง
ว่าตนเป็นคนมีความสามารถ เข้าวงไหนก็สำแดงภูมิว่าข้าแน่
รู้ดีกว่าใคร

๖. ไม่แสดงความโกรธ หรือขัดใจเมื่อถูกขัดแย้งด้วยเหตุผล
หรือไม่ยอมรับความคิดที่แตกต่างจากความเห็นของตน

๗. ควรตั้งใจเสมอว่า การสนทนาแต่ละครั้ง
เป็นการเพิ่มความรู้ในสิ่งที่ยังไม่รู้
หรือที่รู้แล้วจะได้แจ่มกระจ่างขึ้น

ต้องขอขอบคุณ ท่านกุหลาบสีชา ไว้ ณ ที่นี้

โมทนา...สาธุค่ะ

เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ

พูดง่าย ทำยากนะ เพราะกิเลสแต่ละคนก็ยังเต็มตัวเต็มใจ หากเขาว่าว่ากระทบมา โทสะมันก็ขึ้น ต้องทำอะไรเพื่อความสะใจบ้าง แล้วก็ได้บาปกลับมา ซึ่งก็ยังมีส่วนดีอยู่ เพระหากไม่กระทบอารมณ์ ก็คิดว่าตนเองอบรมตนดีแล้ว

อยากเป็นนักสนทนาธรรมบ้างจังเลย
แต่..7..ข้อจะมีสักกี่ข้อที่ทำได้
อันนี้น่าสนใจมาก...พยายามเข้าเน้อ..ชาวลาน

แถมให้อีกนิดนะครับ คือ หลีกเลี่ยงการโต้เถียง "ถูก ผิด"