คำสอนของพระพุทธเจ้าบอกว่าอย่างนี้
แก้กิเลสที่กายใจตนเองดูที่ตนเองค่ะ
และศีลตามคำสอนคือเจตสิกค่ะ
เกิดดับพร้อมจิตทีละ1ขณะ
ถ้าบวชแล้วมีโทษอาบัติ
แม้เพียงสิกขาบทเล็กๆ
ขณะที่ยังไม่ปลงอาบัติ
ทุศีลทุกครั้งที่กะพริบตา
แสดงว่าทุศีลตลอดเวลาที่ยังไม่ปลงอาบัติ
การไม่ปลงอาบัติแต่นุ่งห่มจีวรคือทำนิสัยคฤหัสถ์แล้วค่ะหลอกตาชาวบ้านไงคะ
ต้องปลงอาบัติจึงพ้นโทษอบายภูมิและคำสอนเพื่อทำตามไม่ใช่แก้คำสอนต้องแก้ที่ตนเองลาสิกขาได้

ขอย้ำนะคะบรรพชิตนั้นต้องรู้จักอัธยาศัยตนเองเป็นอย่างดีว่าทำตามสิกขาบทได้หรือไม่
ส่วนภิกษุณีที่หมดไปไม่ใช่เพราะทำตามสิกขาบทไม่ได้ค่ะแต่หาอุปัชฌาย์ไม่ได้ทั้ง2ฝ่าย
เพราะพระพุทธเจ้ากำหนดไว้ว่าบวชภิกษุณีต้องมีสงฆ์ทั้งชายและหญิงเข้าใจให้ถูกนะคะ
ภิกษุหัวหน้าบริษัทที่ไม่ใช่อริยบุคคลเป็นสมมุติสงฆ์ต้องทำตามสิกขาบทได้อริยทรัพย์ไม่ใช่เงิน
แต่เป็นปัญญาเห็นโทษของความไม่รู้ที่ตนมีจึงมีหิริโอตัปปะถ้าเป็นอริยบุคคลย่อมบวชโดยไม่รับเงินจริงๆ
และอริยบุคคลที่ไม่บวชเพราะเข้าใจคำสอนและรู้อัธยาศัยตนเองว่ายังต้องเลี้ยงดูลูกหลานพนักงานที่ร้าน
เห็นครั้งพุทธกาลไหมคะทุกคนที่เข้าใจคำสอนเขายังต้องใช้เงินก็ไม่บวชไงคะเช่นท่านวิสาขาท่านอนาถฯ
และถ้าบรรพชิตเข้าใจคำสอนจริงต้องบอกเหตุผลชาวบ้านเพราะเขาไม่รู้ว่าถวายเงินไม่ได้มีแต่แจกซองอิอิ

Rosarin

นามรูปก็เดี๋ยวนี้มีแล้วไม่ต้องไปทำ
นามคือจิตเห็น(คนตายไม่มีจิตทั้ง6ทาง)
รูปคือสี
อ่ะนะดูตาตัวเองสิมีจิตแล้วก็มีเห็นมีแค่สีไหมที่กำลังเห็นเดี๋ยวนี้แหละจำผิด
เป็นจิตคิดนึกเห็นคนสัตว์วัตถุทันทีนี่แหละเรียกว่ามีมิจฉาทิฎฐิ
ไม่เข้าใจตอนมีสิ่งที่ตนกำลังมีก็คิดแต่จะไปทำจริงไหมคะ
https://m.youtube.com/watch?v=WloApoX-VDw


โลภะคือโลภมากแค่ปรุงรสอาหารก็คือโลภค่ะติดข้องทุกอย่างแต่บวชสละ
ชาวบ้านทำมาหาเงินมาใช้คือมีโลภะติดข้องต้องการเงินเพิ่มเพื่อเลี้ยงดูผู้อื่นค่ะ
แต่สมณะคือบรรพชิตที่บวชตามธรรมวินัยไม่ได้มีหน้าที่เลี้ยงดูใครค่ะชีวิตมีอยู่ได้
แค่ปัจจัย4พอยังอัตภาพเลี้ยงชีพและวัดไม่ใช้ไฟฟ้าได้ก็มีเทียนไม้ขีดที่ชาวบ้านบริจาค
บิณฑบาตด้วยปลีแข้งมีเพียงบาตร1ใบฉันแค่อิ่มเก็บไว้ฉันได้ไม่เกินเที่ยงปรุงอาหารเองไม่ได้
ชงกาแฟฉันเองยังไม่ได้เลยเกลือก็เก็บไม่ได้แล้วชวนคนไปนอนวัดมากๆหวังอยากได้อะไรคนรับใช้หรือ

ตรวจทานความเข้าใจจากการฟังคลิปแล้วนะคะ
ต้องเข้าใจก่อนว่าอำนาจสงฆ์คืออะไรเพราะอริยสงฆ์คือ
คฤหัสถ์และพระสงฆ์ทุกคนที่บรรลุตั้งแต่โสดาบันขึ้นไปค่ะ
สมมุติสงฆ์ไม่ใช่สังฆะรัตนะต้องทำตามสิกขาบทได้ต้องจริงใจ
คำว่าสงฆ์เป็นภาษาบาลีแปลว่าหมู่คณะเกิน1ขึ้นไปมด1ฝูงก็คือสงฆ์
เพราะฉะนั้นสิกขาบททุกข้อถ้าไม่ใช่อริยบุคคลย่อมคิดเปลี่ยนแปลงอยู่แล้ว
อนาคตคำสอนอันตรธานแน่นอนเพราะมีพระไตรปิฎกคือตำราแต่ไม่เข้าใจความจริง

คำสอนของพระพุทธเจ้าบอกว่าอย่างนี้
แก้กิเลสที่กายใจตนเองดูที่ตนเองค่ะ
และศีลตามคำสอนคือเจตสิกค่ะ
เกิดดับพร้อมจิตทีละ1ขณะ
ถ้าบวชแล้วมีโทษอาบัติ
แม้เพียงสิกขาบทเล็กๆ
ขณะที่ยังไม่ปลงอาบัติ
ทุศีลทุกครั้งที่กะพริบตา
แสดงว่าทุศีลตลอดเวลาที่ยังไม่ปลงอาบัติ
การไม่ปลงอาบัติแต่นุ่งห่มจีวรคือทำนิสัยคฤหัสถ์แล้วค่ะหลอกตาชาวบ้านไงคะ
ต้องปลงอาบัติจึงพ้นโทษอบายภูมิและคำสอนเพื่อทำตามไม่ใช่แก้คำสอนต้องแก้ที่ตนเองลาสิกขาได้


ขอย้ำนะคะบรรพชิตนั้นต้องรู้จักอัธยาศัยตนเองเป็นอย่างดีว่าทำตามสิกขาบทได้หรือไม่
ส่วนภิกษุณีที่หมดไปไม่ใช่เพราะทำตามสิกขาบทไม่ได้ค่ะแต่หาอุปัชฌาย์ไม่ได้ทั้ง2ฝ่าย
เพราะพระพุทธเจ้ากำหนดไว้ว่าบวชภิกษุณีต้องมีสงฆ์ทั้งชายและหญิงเข้าใจให้ถูกนะคะ
ภิกษุหัวหน้าบริษัทที่ไม่ใช่อริยบุคคลเป็นสมมุติสงฆ์ต้องทำตามสิกขาบทได้อริยทรัพย์ไม่ใช่เงิน
แต่เป็นปัญญาเห็นโทษของความไม่รู้ที่ตนมีจึงมีหิริโอตัปปะถ้าเป็นอริยบุคคลย่อมบวชโดยไม่รับเงินจริงๆ
และอริยบุคคลที่ไม่บวชเพราะเข้าใจคำสอนและรู้อัธยาศัยตนเองว่ายังต้องเลี้ยงดูลูกหลานพนักงานที่ร้าน
เห็นครั้งพุทธกาลไหมคะทุกคนที่เข้าใจคำสอนเขายังต้องใช้เงินก็ไม่บวชไงคะเช่นท่านวิสาขาท่านอนาถฯ
และถ้าบรรพชิตเข้าใจคำสอนจริงต้องบอกเหตุผลชาวบ้านเพราะเขาไม่รู้ว่าถวายเงินไม่ได้มีแต่แจกซองอิอิ


ที่สำคัญนะคะทำเป็นอุปนิสัยโดยไม่ปลงอาบัติเป็นครุกรรมให้ผลตกนรกทันที
บวชมีกิจ2อย่างคือคันถธุระและวิปัสสนาธุระศึกษาผิดวิธีก็ใช้เงินค่ะ
กิจสังคมสงเคราะห์เป็นหน้าที่ของเพศคฤหัสถ์เท่านั้น
พระภิกษุที่ห่วงกิจสังคมสงเคราะห์ทำไม่ได้
เพราะเป็นการทำอวดเพื่อได้ลาภเพิ่ม
คริคริคริหวังลาภสักการะโลภมาก
มีเกินอัฏฐบริขารคือมีเกินคำสอน
คือโลกวัชชะติดข้องคือโลภเกินฐานะบรรพชิต
โลภ=ราคะ=โลภะ=อยากได้เพิ่ม+โมหะไม่รู้ความจริง
บวชคือสละแล้วแต่กลับมารับตายแล้วตกนรกแน่นอนแล้ว

เขาถามว่าไปไหนมา

กายก็เป็นไปตามธาตุขันธ์อายตนะตามปกติเป็นปกติตามภพภูมิที่มีเกิดแก่เจ็บตายไม่ไปไหน
แต่จิตใจนี้สิไปตลอดหายไปเลยเอากลับมาแก้ไม่ได้เลยถ้าไม่ฟังเพื่อขัดเกลากิเลสออกทีละน้อย

คุณโรสเห็นหรือว่าจิตหายไปเลย กลับมาแก้ไขไม่ได้

ก็กำลังเห็นแจ้งนี่ตาไม่บอด
ถ้าเห็นไม่หมดไปก็ไม่มีเสียง
คุณเห็นอย่างเดียวไหมล่ะคะ
ถ้าเห็นไม่ดับก็ไม่ร้อนไม่เย็น
ไม่ใช่คนตายมีความรู้สึกก็ดู
ให้จิตรู้ถูกทีละ1อย่างแล้วก็
จะรู้ว่าแค่กะพริบตามีกี่ขณะ

รู้ทีละ 1 อย่าง ช่วยให้ความรู้นี้ที "สติ" ว่า รู้ทีละ 1 อย่าง 1 ขณะ ส หมายถึงอะไร ติ หมายถึงอะไร

"นิพพาน" ด้วย นิพ หมายถึงอะไร พาน หมายถึงอะไรขอรับโผม

อันข้างบนมันเป็นแค่ความคิดคำไงคะความจริงต้องระลึกตอนกำลังฟังไงคะ
ตอนนี้มันเป็นการอ่านไงคะมันไม่ตรงสภาวะแต่ละทางตามเป็นจริงเลย
ความมีความเป็นความเห็นความได้มาความเสียไปเป็นเพียงสมมุติ
แต่ความรู้สึกตัวคือสภาวะเหล่านั้นกำลังเกิดปรากฏว่ามีจริงๆ
ไม่ใช่คิดเอาแต่เป็นความจริงที่เกิดเป็นอย่างนั้นแล้ว
จะเอากลับมาเปลี่ยนใจมันไม่ได้ไงเป็นงั้นแล้ว
รอให้ผลตามกรรมนั้นแล้วไม่รู้เมื่อไหร่
แต่สิ่งที่กำลังปรากฏเป็นนิมิตให้เห็น
คือผลของกรรมคือวิบากในอดีต
มาเกิดให้คิดนึกทำไปตามที่เห็นผิด

จะให้ว่าไงแปลว่าทำตามกิเลสตลอดเวลา
จนกว่าจะเริ่มฟังเพื่อสะสมสติปัญญาคือความคิดเห็นถูกความเข้าใจถูกขั้นการฟังจนรู้ตรงความจริงก่อน
ส่วนการจะประจักษ์การเกิดดับเมื่อไหร่นั้นเป็นเรื่องที่หวังไม่ได้ค่ะคิดหวังอยากถึงเป็นอันว่าถึงไม่ได้ค่ะ
ตถาคตตรัสรู้ความจริงของทุกสิ่งที่กำลังเกิดดับตามเหตุตามปัจจัยมีแล้วและไม่ต้องทำสิ่งที่ไม่มีเพิ่ม
แต่เป็นการตามฟังเพื่อตามรู้สภาพธรรมที่กำลังมีก่อนดับตรงตามเสียงเพื่อเข้าใจความจริงที่กายใจ
ไม่ใช่แสวงหาไปตามสถานที่ต่างๆแต่เป็นการท่องเที่ยวไปในกายตนตามเสียงด้วยการไตร่ตรอง
จนรู้สึกทั่วตัวครบทั้ง6ทางอายตนะด้วยความไม่มีเราแบกร่างกายเดินทางไปไหนฟังแล้วรู้ทันที
ดับความเห็นผิดทันทีตอนที่กำลังฟังนั้นเองพอเริ่มคิดเองก็ทำตามเห็นผิดของตัวเองนั่นแหละ
จะไปรู้ความจริงตอนไหนเพราะกิเลสมีแล้วและเกิดเพิ่มตลอดเวลาที่คิดไม่ตรงตามสัจจะ
พอจะเริ่มคิดออกไหมฟังเพื่อเกิดสัมมาตามได้เพื่อเข้าใจความจริงตามได้จนกว่ารู้ทั่ว
จนไม่มีกิเลสเหลือเลยฟังจนกว่านิพพานถ้าจะคิดพูดทำไปเรื่อยๆก็เกิดสัมมาไม่ได้

ยกตัวอย่างนะ เรากำลังฟังแม่สุจินพูด สะ - - - ติ ลองถามคนพูดสิ สะ หมายถึงอะไร

คิกๆๆ เลอะเทอะ ไร้สาระ

สติเป็นสภาวะที่กำลังระลึกตรงลักษณะปรมัตถ์สัจจะ
เป็นความจริงที่ตนกำลังมีหรือไม่ค่ะไม่ใช่การคิดคำว่าสติ
อ่านคือคิดจำตัวอักษรตีความเสียงอ่านว่าสะ-ติเลยสติจริงๆไปแล้วค่ะ

การปฏิบัติธรรม ตามแนวของ อาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ เป็นอย่างไรครับ

ฟังดูเป็นวิชาการ ที่ต้องพิจารณาตามอย่างละเอียด

แต่ส่วนตัวรู้สึกแห้งแล้ง ขาดความสดชื่นและอิ่มเอม แม้สิ่งที่อาจารย์สุจินต์สอน จะเป็นข้อเท็จจริงหลายๆอย่างที่ชาวพุทธควรรู้ ควรตระหนัก

อีกด้านหนึ่ง จากที่ฟังๆ มา เข้าใจว่า แนวของ อาจารย์สุจินต์ ไม่มีกรรมฐาน เหมือนแนวทางอื่นๆ เช่นวัดป่า ที่เน้น กรรมฐานมากๆ

https://pantip.com/topic/38001354

บอกเลยว่ามโนอย่างแท้จริง
เพราะมโนไปอนาคตธรรม
ยกตัวอย่างเช่น
ให้รู้ว่าตนไม่ใช่คน สัตว์ สิ่งของ
สิ่งนี้เป็นอารมณ์ของพระอรหันต์
ให้ตนไปรู้รสนิพพาน
ตนไม่ได้พระอริยะจะไปรู้รสนิพพานไม่ได้
เป็นโสดาบันจึงจะรู้รสนิพพาน
เขาสอนเหมือนตนเป็นพระอรหันต์ไปแล้ว
คนที่ฟังก็มโนตาม แต่ปฏิบัติตามไม่ได้ เพราะต่างคนต่างมโนไป
ใครมีกามราคะมากก็มโนไปอีกทาง
ใครมีโทสะมากก็มโนไปอีกทาง
ใครที่โลภมากก็มโนไปอีกทาง
ใครโมหะมากก็มโนไปอีกทาง
การปฏิบัติสมาธิพร้อมเจริญสติปัฏฐาน เป็นการแก้ไขการมโน แก้การฟุ้งซ่าน