เห็นด้วยกับท่านอโสกะค่ะ
จะขอแสดงความเห็นเกี่ยวกับ อนัตตา...พอสังเขป

อนัตตา..ความไม่ใช่ตัวตน ไม่มีตัวตนจริงแท้ที่จะเป็นเจ้าของ..ครอบครองสั่งบังคับให้เป็นไปอย่างไรๆ ได้..สิ่งทั้งหลายทั่วไปมีอยู่ เป็นไปในรูปของกระแสที่ประกอบด้วยปัจจัยต่างๆ อันสัมพันธ์เนื่องอาศัยกัน
เป็นสภาพธรรมที่เป็นจริง..มีอยู่จริงเป็นธรรมชาติอย่างหนึ่ง..

ต้องมีมนสิการ..จึงจะรับรู้สภาวะนั้นได้ทางใจ...จึงจะแจ้งแก่ใจ..คือเข้าไปรู้จักที่ตัว “สภาวะ”

อนัตตานั้นครอบคลุม "ธรรม" ทั้งหมดรวมทั้งรูปธรรมและนามธรรม...ทั้งขึ้นต่อเหตุปัจจัยและไม่ขึ้นต่อเหตุปัจจัย..

...อัตตา ไม่มีอยู่จริง..เป็นเพียงแค่ความยึดถือ..ความเห็นผิดว่า "เรา" "มีเรา" หรือเป็น "เรา" ขึ้นมาจริงๆ...แน่นอนว่าเมื่อมีเรา เป็นเราขึ้นมาเมื่อไร..กิเลส ตัณหา ก็จะตามมาทันที เพราะมันต้องตอบสนองปรนเปรอความเป็นเราหรือเพื่อเรา..เป็นต้น
แต่ในความเป็น "เรา" ถ้าจำแนกแจกแจงออกไปอีกก็มีแค่รูปธรรมและนามธรรม หรือร่างกายและจิตใจ
ร่างกายย่อยลงไปอีกก็ประกอบด้วย ธาตุทั้งสี่มี ดิน น้ำ ลม ไฟ และจิตใจก็เป็นนามขันธ์ทั้งสี่ เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เป็นต้น ก็จะเห็นว่ามีแต่องค์ประกอบย่อยๆที่มารวมตัวกันเป็นเหตุปัจจัยต่อกันมีความสัมพันธ์เนื่องอาศัยกันอยู่ มีความเป็นไปตามเหตุปัจจัย...(ศึกษาจากกระบวนธรรมในปฏิจจสมุปบาทจะมองเห็นภาพอนัตตาได้ชัดขึ้น) ไม่อยู่ในบังคับควบคุมสั่งการของเรา...สรุปแล้ว เราไม่มีอยู่จริง ..ไอ้ที่มีก็ไม่ใช่ตัวตนของเราอย่างแท้จริง ...เป็นเพียงธรรมชาติอย่างหนึ่ง....

ในเรื่องของอัตตา มีหลักอยู่ตรงที่ สิ่งทั้งหลายมีสภาวะของมันเองอยู่แล้ว จึงย่อมมีอัตตาไม่ได้ และสิ่งทั้งหลายจะมีอยู่เป็นอยู่ตามภาวะของมันอย่างนั้นๆ ได้ ก็ต้องไม่มีอัตตา (ถ้ามีอัตตาสิ่งทั้งหลายก็ดำรงสภาวะของมันอยู่ไม่ได้ คือเป็นอยู่เป็นไปตามภาวะของมันที่เป็นอย่างนั้นๆไม่ได้)

มันมีด้วยหรือธรรมที่เรียกว่าความหลงลืม ความหลงลืมมันเป็นอาการของจิต..
เรียกว่า โมหะ

ส่วนความไม่หลงลืมเรียกว่า.......สติ