"FANTASIA"

น่าเสียดายจริงๆ
ขนาดเห็นความคิดออกมาแล้วน้องเอกอนกลับไม่เอาความเข้าใจมาทำลาย
พยายามคิดปรุงแต่งต่อไปน้องก็ตกลงในหลุมพรางของอวิชชาเสียแล้วละค่ะ

เพราะว่าความคิดนั่นเองเป็นสังขารในปฏิจสมุปบาท เกิดจากอวิชชาเป็นปัจจัย
หากรู้เท่าทันเล่ห์เพทุบายของอวิชชาแล้วไม่ว่าความคิดอะไรออกมาก็จะต้องทำลายทันที

เมื่อไม่รู้เท่าทันสังขารจิตและเป้าหมายที่จะไปก็ยังไม่แน่วแน่จึงถูกหลอกให้หลงเอาได้ง่ายๆ นะคะ
การที่ความเข้าใจยังไม่กระจ่างแจ้งก็เป็นเพราะว่ามันติดอยู่ที่ความคิดนั่นเองค่ะ ^^



กราบขอบพระคุณพี่แฟนต้าอีกรอบค่ะ

ต่อนี้ไปเอกอนจะทำความรู้ตัวให้มากกว่านี้ค่ะ
เห็นปุ๊บจะรีบนำความเข้าใจจากคำแนะนำพี่แฟนต้าเข้ามาย้ำเตือนนี้....ทำลายทันทีค่ะ

โถ......คุณจางบางฯ ไม่ต้องกลัวหรอกนะคะเพราะสิ่งที่จะโดนรุมฉีกเป็นชิ้นๆ ได้นั้นก็มีแต่อัตตาของคุณเท่านั้นเอง

ในเมื่อคุณจางบางฯ ยังไม่อาจเก็บ คห.นี้ไว้ในใจเงียบๆ ได้
ดิฉันก็ขอถือโอกาสนี้แสดง คห.ตอบคงจะไม่เป็นไรใช่ไหมคะ

ดิฉันเชื่อที่มาจากพระโอษฐ์ของแท้เท่านั้นค่ะ
ส่วนที่ถูกยัดใส้เข้าไปนั้นดิฉันพิจารณาแล้วเห็นว่าไม่ได้เป็นไปตามปฏิจสมุปบาทจากพระโอษฐ์

ถึงแม้หนังสือเล่มนั้นจะตั้งชื่อว่าปฏิจสมุปบาทจากพระโอษฐ์แต่กลับมีการสอดใส้ คห.ของผู้แต่งแทรกเข้าไปด้วย
ดังนั้นดิฉันจึงให้คุณลองกลับไปพิจารณาดูให้ดีว่าส่วนไหนเป็นปฏิจสมุปบาทจากพระโอษฐ์ของแท้
และส่วนไหนเป็นสิ่งที่ผู้แต่งหนังสือเล่มนั้นพยายามยัดใส้เข้าไป

แต่เห็นได้ชัดว่าคุณจางบางฯ หาไม่เจอหรือไม่สามารถจะแยกแยะออกได้
ดังนั้นดิฉันจึงยกมาให้ดูกันตรงนี้เลยดีกว่านะคะ

และนี้คือส่วนหนึ่งที่ถูกสอดใส่เข้าไปในปฏิจสมุปบาทจากพระโอษฐ์

กายสังขาร คือ ลมหายใจ
วจีสังขาร คือ วิตก วิจารณ์
จิตตสังขาร คือ สัญญาเวทนาเจตนา ผัสสะมนสิการ

อย่างที่ดิฉันกล่าวไว้ใน คห.ก่อนหน้านี้ว่า.......
หากตีความว่ากายสังขารคือลมหายใจแล้ว
ลองกลับไปไล่วงจรปฏิจสมุปบาทดูใหม่ว่าก่อนหน้านั้นมีร่างกายเกิดขึ้นแล้วหรือยังนะคะ
ก็จะทำให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าการตีความเช่นนั้นไม่เป็นไปตามหลักของปฏิจสมุปบาทค่ะ

การที่ผู้แต่งหนังสือตีความออกมาเช่นนั้นก็เพราะว่าท่านยังมีความสับสนอยู่ระหว่างคำว่า กายสังขารในปฏิจสมุปบาท และ กายสังขารที่ใช้กล่าวถึงนิมิตในการทำสมาธิ เป็นการนำคำที่ใช้ในเรื่องหนึ่งมาใช้กับอีกเรื่องหนึ่งซึ่งเป็นคนละเรื่องกันเลยค่ะ การตีความเช่นนี้จึงไม่อาจลงกันได้กับปฏิจสมุปบาทที่มาจากพระไตรปิฏกของแท้ซึ่งยังไม่ได้แต่งเติม ด้วยความรู้ของผู้ตีความนั้นยังไม่ถึงอย่างที่คุณจางบางฯ กล่าวไว้นั่นแหละนะคะ ทำให้ผู้ศึกษาที่เชื่อถือในครูบาอาจารย์ท่านนั้นคล้อยตามไปด้วย เพราะว่าความรู้ของเขาก็ยังไม่ถึงเหมือนกันนั่นเองค่ะ

สำหรับคนที่มีปัญญามากพอสามารถเลือกเฟ้นธรรมอันเป็นสัมมาทิฏฐิเองได้ก็ไม่ผิดค่ะ
แต่สำหรับคนที่ยังมืดบอดหากเขาไม่ยอมละวางมานะทิฏฐิลงก็คงต้องวนเวียนอยู่แต่กับความเชื่อที่ผิดๆ ของตนต่อไป
แม้จะมีผู้มาชี้ทางสว่างให้เขาก็จะสำคัญว่าความเชื่อที่ผิดๆ นั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องอยู่นั่นเอง
เพราะมานะทิฏิขอเขายังมีมากเสียจนปิดบังปัญญาสัมมาทิฏฐิหมดสิ้นค่ะ

อนุโมทนาค่ะ อย่าให้เสียเวลาในการปฏิบัติไปมากกว่านี้เลย เวลาเหลือน้อยเต็มทีแล้วนะคะ ^^

กรณีนี้แตกต่างกันตรงสภาวะของคนมองค่ะ

คนที่มีสภาวะธรรมสูงกว่าย่อมมองคนที่มีสภาวะธรรมในระดับเดียวกันหรือต่ำกว่าออกว่าเป็นเช่นไร
ส่วนคนที่มีสภาวะธรรมต่ำกว่าย่อมจะไม่สามารถล่วงรู้สภาวะของคนที่มีสภาวะธรรมสูงกว่าได้
และบางคนก็ไม่รู้แม้กระทั่งสภาวะของตนเองว่าตั้งแต่เกิดมาจนบัดนี้มีความเปลี่ยนแปลงไปอย่างไรบ้าง

วงจรปฏิจสมุปบาทเริ่มจากอวิชชาการพิจารณาก็ต้องเริ่มจากจุดนั้นไล่ไปจนตลอดสายค่ะ
การมาเริ่มพิจารณาจากจุดใดจุดหนึ่งหลังจากนั้นเป็นสังขารจิตที่ออกมาจากอวิชชาของคุณเอง
เพราะไม่รู้เท่าทันเล่ห์กลของมัน ทำให้คุณยังหลงลูบคลำสังขารจิตนั้นต่อไปเรื่อยๆ
โดยหลงคิดไปว่าเป็นการนำวิชชามาพิจารณาธรรม
ทั้งที่ความจริงแล้วถูกอวิชชาครอบงำอยู่จนโงหัวไม่ขึ้น

ผู้ปฏิบัติมักจะติดอยู่ตรงนี้กันมากเพราะไม่รู้จักสังขารจิต
เมื่อไม่รู้จักจึงหลงตามมันไปได้ง่ายๆ แค่มันเอาความเข้าใจมาล่อก็หลงตามไปเสียแล้วละค่ะ

จริงๆ แล้วความเข้าใจในปริยัติแทบไม่มีความหมายเลยสำหรับการปฏิบัติเพื่อสลัดทิ้งตัวตนค่ะ

เพราะความเข้าใจเช่นนั้นเป็นเพียงสังขารจิตซึ่งมีอวิชชาเป็นปัจจัยอยู่นั่นเองซึ่งเป็นสิ่งที่ต้องสลัดทิ้งเช่นกัน

ส่วนความเข้าใจในการปฏิบัติสามารถเกิดขึ้นได้กับผู้มีเป้าหมายแน่วแน่คือความหลุดพ้น
ไม่ต้องเข้าใจปริยัตล้ำลึกมากมายเพียงแค่รู้ว่าร่างกายกับจิตเป็นของไม่เที่ยง
เป็นเครื่องพันธนาการให้ผูกพันพัวพันอยู่ในสังสารทุกข์
หากรู้ซึ้งถึงใจจริงๆ ความรู้แค่นี้ก็เพียงพอที่จะปฏิบัติต่อไปได้แล้ว

ดิฉันได้บอกไปก่อนหน้านี้แล้วว่าถ้าหากมีปัญญาเสียหน่อยแค่เห็นความเปลี่ยนแปลงของร่างกาย
ก็จะสามารถนำมาพิจารณาให้เห็นถึงความไม่เที่ยง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ตามกฎของไตรลักษณ์ได้ค่ะ

สำหรับเรื่องของจิตนั้นถ้าแค่ร่างกายเป็นของไม่เที่ยงอย่างไรก็ยังเข้าใจไม่ได้
ก็อย่าหวังเลยว่าจะได้เห็นไตรลักษณ์ของจิตทั้งที่ต้องประสบอยู่ตลอดเวลา
แม้ลูกของอวิชชาจะมาปรากฎอยู่ต่อหน้าก็ยังหลงไปว่าเป็นความเข้าใจในธรรม

คุณเข้าใจผิดแล้ว............อวิชชาไม่ใช่ความยึดมั่นถือมันนะคะ
แต่................อวิชชาคือความหลงค่ะ ^^

ในวงจรปฏิจสมุปบาทตลอดทั้งสายอยู่ภายใต้การบงการของความหลง
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงมีการปรุงแต่ง
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงมีการรับรู้
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงมีกายกับจิต
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงอวัยวะรับความรู้สึก
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงมีการกระทบ
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงมีความรู้สึก
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงมีความอยาก
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงมีความยึดมั่นถือมั่น
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงมีการเกิด
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงมีการดำรงอยู่
เพราะมีความหลงเป็นรากเหง้าจึงมีการเสื่อมสลายดับไป

อวิชชาคือความหลงไม่ใช่ความยึดมั่นถือมั่น อย่างที่คุณถูกสังขารจิตหลอกให้เชื่ออยู่นะคะ
ความหลงนั่นเองเป็นรากเหง้าแห่งวงจรปฏิจสมุปบาทและเป็นปัจจัยในปฏิจสมุปบาทตลอดสาย

สรุปว่า ความยึดมั่นถือมั่นนั้นก็คืออุปาทานซึ่งมีรากเหง้ามาจากความหลงนั่นเองนะคะ

ดิฉันก็ว่าตลกดีค่ะ

ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างน้องฮานะ เพิ่งจะปฏิบัติธรรมมาได้แค่สองปี
สามารถกระชากอัตตาทำให้คุณโฮฮับหัวหมุนติ้วๆ อยู่ได้จนบัดนี้
ขนาดน้องเค้าถูกแบนไปแล้วคุณก็ยังฝังใจ
เพียงแค่ได้เห็นชื่อฮานะก็หวั่นไหวจนทนอยู่ไม่ได้แล้วนะคะ

มาหัวเราะเยาะกิเลสกันดีกว่า อย่าปล่อยให้มันสนตะพายจูงจมูกอยู่เลยค่ะ ^^

ขอประทานโทษนะคะดิฉันไม่เคยบอกให้ใครมองอะไรหลายๆ มุมเลยค่ะ
ไม่ทราบว่าคุณโฮฮับไปเอามาจากไหนหรือว่าถูกสังขารจิตคิดปรุงแต่งมันหลอกให้เชื่ออีกแล้ว

ถ้าคุณยังมีความลังเลสงสัยอยู่ก็อย่ามาสอนดิฉันให้เสียเวลาของคุณเลยค่ะ
เอาเวลาเหล่านี้ไปปฏิบัติเพื่อให้เห็นสังขารจิตคิดสงสัยที่เกิดขึ้นมาแล้วดีกว่า
พอมันดับไปจะได้รู้ถึงใจจริงๆ เสียทีว่าสังขารจิตไม่เที่ยงยังไงนะคะ

ปล.ในเมื่อคุณบอกว่า "ปุถุชนยังขาดวิชชา ยังไม่ดับเหตุมันก็ยังเป็นเชื้อตามหลักของอิทัปปัจยตา"
เพราะฉะนั้นปุถุชนเช่นคุณโฮฮับก็ไม่ควรด่วนสรุปว่ากฎไตรลักษณ์ยังไม่เกิดนะคะ ^^

อนุโมทนาค่ะ

อนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุ ขอพระพุทธองค์ทรงเมตตา ... ค่ะ ^^

อนุโมทนาค่ะ

ในเมื่อคุณเจ้าของกระทู้หมดคำถามแล้วดิฉันก็ขอจบการแสดงธรรมแต่เพียงเท่านี้

เจริญพร.

อวิชชา ไม่ใช่ความหลงนะคะ คุณแฟนตาเซีย

แต่หมายถึง การยังไม่มีวิชชา เรื่องอริยสัจจ์ครบสมบูรณ์

และเพราะยังไม่มีความรู้แจ้งในอริยสัจจ์ จึงเรียกว่า ยังไม่มีวิชชา หรือมีอวิชชานั่นแหละ


เพราะยังไม่มีวิชชา จึง มีความหลง หรือเห็นผิด เรียกโมหะ

เพราะยังไม่มีวิชชา จึงมี ราคะ โทสะ โมหะ

ความหลงคือโมหะ เกิดจากอวิชชา

ความหลงไม่ใช่อวิชชานะคะ

และคุณจางบาง ไม่ได้ถือเอาคำอธิบายมาจากครูท่านใดเลยคะ คุณจางบาง
ก็เอามาจากบาลีที่ตรัสจากพระโอษฐ์นั่นแหละคะ

กายสังขาร ถ้าไม่ใช่ลมหายใจแล้วมันคืออะไรหละคะ
วจีสังขาร ถ้าไม่ใช่วิตกวิจารณ์ แล้วมันจะคืออะไร
จิตตสังขาร ถ้าไม่ใช่สัญญา เวทนา เจตนาผัสสะมนสิการแล้วมันจะคืออะไรกันได้อีก

ด้วยความยินดีค่ะ ถ้าเก็บ คห.เอาไว้ในใจไม่ได้ก็แสดงออกมาเถอะค่ะ
คุณจางบางฯ ไม่ต้องกลัวว่าอัตตามันจะโดนฉีกเป็นชิ้นๆ หรอกนะคะ ^^

ดิฉันขอยกปฏิจสมุปบาทจากพระไตปิฏกมาให้ดูค่ะ

ปฏิจจสมุปบาท จากพระไตรปิฎก

พระไตรปิฎก เล่ม ๔
มหาวรรค ภาค ๑

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
มหาขันธกะ
โพธิกถา ปฏิจจสมุปบาทมนสิการ
[๑] โดยสมัยนั้น พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้า แรกตรัสรู้ ประทับอยู่
ณ ควงไม้โพธิพฤกษ์ ใกล้ฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา ในอุรุเวลาประเทศ.
ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคประทับนั่งด้วยบัลลังก์เดียว เสวยวิมุตติสุข
ณ ควงไม้โพธิพฤกษ์ตลอด ๗ วัน และทรงมนสิการปฏิจจสมุปบาทเป็น
อนุโลมและปฏิโลม ตลอดปฐมยามแห่งราตรี ว่าดังนี้:
ปฏิจจสมุปบาท อนุโลม
(การเกิดขึ้นของทุกข์)
เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย จึงมีสังขาร
เพราะสังขารเป็นปัจจัย จึงมีวิญญาณ
เพราะวิญญาณเป็นปัจจัย จึงมีนามรูป
เพราะนามรูปเป็นปัจจัย จึงมีสฬายตนะ
เพราะสฬายตนะเป็นปัจจัย จึงมีผัสสะ
เพราะผัสสะเป็นปัจจัย จึงมีเวทนา
เพราะเวทนาเป็นปัจจัย จึงมีตัณหา
เพราะตัณหาเป็นปัจจัย จึงมีอุปาทาน
เพราะอุปาทานเป็นปัจจัย จึงมีภพ
เพราะภพเป็นปัจจัย จึงมีชาติ
เพราะชาติเป็นปัจจัย จึงมีชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส
เป็นอันว่ากองทุกข์ทั้งมวลนั่นย่อมเกิด ด้วยประการฉะนี้.
ปฏิจจสมุปบาท ปฏิโลม
(การดับไปแห่งทุกข์)
อนึ่ง เพราะอวิชชานั่นแหละดับโดยไม่เหลือด้วยมรรคคือวิราคะ สังขารจึงดับ
เพราะสังขารดับ วิญญาณจึงดับ
เพราะวิญญาณดับ นามรูปจึงดับ
เพราะนามรูปดับ สฬายตนะจึงดับ
เพราะสฬายตนะดับ ผัสสะจึงดับ
เพราะผัสสะดับ เวทนาจึงดับ
เพราะเวทนาดับ ตัณหาจึงดับ
เพราะตัณหาดับ อุปาทานจึงดับ
เพราะอุปาทานดับ ภพจึงดับ
เพราะภพดับ ชาติจึงดับ
เพราะชาติดับ ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส จึงดับ
เป็นอันว่ากองทุกข์ทั้งมวลนั่นย่อมดับ ด้วยประการฉะนี้.
ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคทรงทราบเนื้อความนั้นแล้ว
จึงทรงเปล่งอุทานนี้ ในเวลานั้น ว่าดังนี้:
พุทธอุทานคาถาที่ ๑
เมื่อใดแล ธรรมทั้งหลาย ปรากฏแก่พราหมณ์
ผู้มีเพียรเพ่งอยู่ เมื่อนั้น ความสงสัยทั้งปวง
ของพราหมณ์นั้นย่อมสิ้นไป
เพราะมารู้ธรรม พร้อมทั้งเหตุ
[๒] ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคทรงมนสิการปฏิจจสมุปบาท
เป็นอนุโลมและปฏิโลมตลอดมัชฌิมยามแห่งราตรี ว่าดังนี้:
ปฏิจจสมุปบาท อนุโลม
เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย จึงมีสังขาร
เพราะสังขารเป็นปัจจัย จึงมีวิญญาณ
เพราะวิญญาณเป็นปัจจัย จึงมีนามรูป
เพราะนามรูปเป็นปัจจัย จึงมีสฬายตนะ
เพราะสฬายตนะเป็นปัจจัย จึงมีผัสสะ
เพราะผัสสะเป็นปัจจัย จึงมีเวทนา
เพราะเวทนาเป็นปัจจัย จึงมีตัณหา
เพราะตัณหาเป็นปัจจัย จึงมีอุปาทาน
เพราะอุปาทานเป็นปัจจัย จึงมีภพ
เพราะภพเป็นปัจจัย จึงมีชาติ
เพราะชาติเป็นปัจจัย จึงมีชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส
เป็นอันว่ากองทุกข์ทั้งมวลนั่นย่อมเกิด ด้วยประการฉะนี้.
ปฏิจจสมุปบาท ปฏิโลม
อนึ่ง เพราะอวิชชานั่นแหละดับโดยไม่เหลือด้วยมรรคคือวิราคะ สังขารจึงดับ
เพราะสังขารดับ วิญญาณจึงดับ
เพราะวิญญาณดับ นามรูปจึงดับ
เพราะนามรูปดับ สฬายตนะจึงดับ
เพราะสฬายตนะดับ ผัสสะจึงดับ
เพราะผัสสะดับ เวทนาจึงดับ
เพราะเวทนาดับ ตัณหาจึงดับ
เพราะตัณหาดับ อุปาทานจึงดับ
เพราะอุปาทานดับ ภพจึงดับ
เพราะภพดับ ชาติจึงดับ
เพราะชาติดับ ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส จึงดับ
เป็นอันว่ากองทุกข์ทั้งมวลนั่นย่อมดับ ด้วยประการฉะนี้.
ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคทรงทราบเนื้อความนั้นแล้ว
จึงทรงเปล่งอุทานนี้ ในเวลานั้น ว่าดังนี้:
พุทธอุทานคาถาที่ ๒
เมื่อใดแล ธรรมทั้งหลาย ปรากฏแก่พราหมณ์
ผู้มีเพียรเพ่งอยู่ เมื่อนั้น ความสงสัยทั้งปวง
ของพราหมณ์นั้นย่อมสิ้นไป
เพราะได้รู้ความสิ้นแห่งปัจจัยทั้งหลาย.
[๓] ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคทรงมนสิการปฏิจจสมุปบาท
เป็นอนุโลมและปฏิโลมตลอดปัจฉิมยามแห่งราตรี ว่าดังนี้:
ปฏิจจสมุปบาท อนุโลม
เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย จึงมีสังขาร
เพราะสังขารเป็นปัจจัย จึงมีวิญญาณ
(ข้อความเหมือนดังเดิม)
เพราะชาติเป็นปัจจัย จึงมีชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส
เป็นอันว่ากองทุกข์ทั้งมวลนั่นย่อมเกิด ด้วยประการฉะนี้.
ปฏิจจสมุปบาท ปฏิโลม
อนึ่ง เพราะอวิชชานั่นแหละดับโดยไม่เหลือด้วยมรรคคือวิราคะ สังขารจึงดับ
เพราะสังขารดับ วิญญาณจึงดับ
เพราะวิญญาณดับ นามรูปจึงดับ
(ข้อความเหมือนดังเดิม)
เพราะชาติดับ ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส จึงดับ
เป็นอันว่ากองทุกข์ทั้งมวลนั่นย่อมดับ ด้วยประการฉะนี้.
ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคทรงทราบเนื้อความนั้นแล้ว
จึงทรงเปล่งอุทานนี้ ในเวลานั้น ว่าดังนี้:
พุทธอุทานคาถาที่ ๓
เมื่อใดแล ธรรมทั้งหลาย ปรากฏแก่พราหมณ์
ผู้มีเพียรเพ่งอยู่ เมื่อนั้น พราหมณ์นั้น
ย่อมกำจัดมารและเสนาเสียได้
ดุจพระอาทิตย์อุทัย ทำอากาศให้สว่าง ฉะนั้น.

จบ. โพธิกถา

มหาหัตถิปโทปมสูตรที่ ๘
(พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๒)
..............อนึ่ง พระผู้มีพระภาค ได้ตรัสพระพจน์นี้ไว้ว่า
ผู้ใดเห็นปฏิจจสมุปบาท ผู้นั้นชื่อว่าเห็นธรรม
ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้น ชื่อว่าเห็นปฏิจจสมุปบาท ดังนี้.
ก็อุปาทานขันธ์ ๕ เหล่านี้ใด อุปาทานขันธ์ ๕
เหล่านี้ ชื่อว่า ปฏิจจสมุปปันนธรรม แล.
ความพอใจ ความอาลัย ความยินดี ความชื่นชอบ ในอุปาทานขันธ์ ๕
เหล่านี้อันใด อันนี้ชื่อว่าทุกขสมุทัย.
การกำจัดความกำหนัด ด้วยสามารถความพอใจ
การละความกำหนัด ด้วยสามารถความพอใจ ใน
อุปาทานขันธ์ ๕ เหล่านี้ อันใด อันนั้นชื่อว่าทุกขนิโรธแล.
ดูกรท่านผู้มีอายุทั้งหลาย ด้วยเหตุแม้มีประมาณเท่านี้แล
คำสอนของพระผู้มีพระภาค เป็นอันภิกษุทำให้มากแล้ว.
ท่านพระสารีบุตร ได้กล่าวธรรมปริยายนี้แล้ว ภิกษุเหล่านั้น
ชื่นชมยินดีภาษิต ของท่านพระสารีบุตรแล้วแล.

จบ. มหาหัตถิปโทปมสูตรที่ ๘

ทีนี้ที่คุณจางบางบอกว่า : คุณจางบาง ไม่ได้ถือเอาคำอธิบายมาจากครูท่านใดเลยคะ คุณจางบาง ก็เอามาจากบาลีที่ตรัสจากพระโอษฐ์นั่นแหละคะ

ดิฉันขอให้คุณจางบางฯ กรุณายกบาลีที่คุณบอกว่าตรัสจากพระโอษฐ์มาให้ดูหน่อยเถอะนะคะ
ส่วนไหนในพระไตรปิฏกที่กล่าวถึงปฏิจสมุปบาทและแสดงรายละเอียดว่า........

กายสังขาร คือ ลมหายใจ
วจีสังขาร คือ วิตก วิจารณ์
จิตตสังขาร คือ สัญญาเวทนาเจตนา ผัสสะมนสิการ

อนุโมทนาค่ะ ^^

กรณีที่คุณจางบางคิดว่า อวิชชา ไม่ใช่ความหลง
แต่หมายถึง การยังไม่มีวิชชา เรื่องอริยสัจจ์ครบสมบูรณ์

ดิฉันขอชี้แนะดังนี้ค่ะ

การจะรู้ได้ว่าอวิชชาคือความหลงนั้นแม้แต่พระพุทธเจ้าก็ต้องมีธรรมฐิติญาณอันเป็นญาณรู้ชัดรู้แจ้งแทงตลอดในปฏิจสมุปบาทเกิดขึ้นเสียก่อน

ส่วนคำว่า "อวิชชา" ที่กล่าวถึงในความหมายว่าไม่มีวิชาหรือความไม่รู้นั้นท่านใช้กับเรื่องอริยสัจจ์ไม่ได้หมายถึงอวิชชาในปฏิจสมุปบาทนะคะ

คุณจางบางฯ คงต้องพิจารณาให้ดีในข้อนี้ว่าพระพุทธองค์เริ่มเห็นอริยสัจจ์ตั้งแต่พระราหุลเกิดจึงทรงตัดสินพระทัยออกผนวชเพื่อค้นหาวิชชาความรู้มาดับทุกข์ และนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาพระองค์ก็เรียกความไม่รู้ในอริยสัจจ์ว่าอวิชชา

จนกระทั่งถึงวันที่พระองค์ทรงตรัสรู้เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า
พระองค์เพิ่งได้ธรรมฐิติญาณในวันนั้นเอง เพราะได้รู้ชัด รู้แจ้งแทงตลอดในปฏิจสมุปบาทว่าแท้จริงแล้วอวิชชาก็คือความหลงนั่นเอง

ดิฉันขอยกข้อความในพระไตรปิฏกที่กล่าวถึงธรรมฐิติญาณมาให้ดูดังนี้นะคะ ^^

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๑ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๓
ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค
.............

[๙๗] ปัญญาในการกำหนดปัจจัยว่า อวิชชาเป็นปัจจัย สังขารเกิดขึ้น
เพราะปัจจัย แม้ธรรมทั้งสองนี้ต่างก็เกิดขึ้นเพราะปัจจัย ดังนี้ เป็นธรรมฐิติญาณ ฯ
ปัญญาในการกำหนดปัจจัยว่า ในอดีตกาลก็ดี ในอนาคตกาลก็ดี
อวิชชาเป็นปัจจัย สังขารเกิดขึ้นเพราะปัจจัย แม้ธรรมทั้งสองนี้ต่างก็เกิดขึ้น
เพราะปัจจัย ดังนี้ เป็นธรรมฐิติญาณ ฯ
ปัญญาในการกำหนดปัจจัยว่า สังขารเป็นปัจจัย วิญญาณเกิดขึ้นเพราะ
ปัจจัย วิญญาณเป็นปัจจัย นามรูปเกิดขึ้นเพราะปัจจัย นามรูปเป็นปัจจัย
สฬายตนะเกิดขึ้นเพราะปัจจัย สฬายตนะเป็นปัจจัย ผัสสะเกิดขึ้นเพราะปัจจัย
ผัสสะเป็นปัจจัย เวทนาเกิดขึ้นเพราะปัจจัย เวทนาเป็นปัจจัย ตัณหาเกิดขึ้น
เพราะปัจจัย ตัณหาเป็นปัจจัย อุปาทานเกิดขึ้นเพราะปัจจัย อุปาทานเป็นปัจจัย
ภพเกิดขึ้นเพราะปัจจัย ภพเป็นปัจจัย ชาติเกิดขึ้นเพราะปัจจัย ชาติเป็นปัจจัย
ชราและมรณะเกิดขึ้นเพราะปัจจัย แม้ธรรมทั้งสองนี้ต่างก็เกิดขึ้นเพราะปัจจัย
ดังนี้ เป็นธรรมฐิติญาณ ฯ
ปัญญาในการกำหนดปัจจัยว่า ในอดีตกาลก็ดี ในอนาคตกาลก็ดี ชาติ
เป็นปัจจัย ชราและมรณะเกิดขึ้นเพราะปัจจัย แม้ธรรมทั้งสองนี้ต่างก็เกิดขึ้น
เพราะปัจจัย ดังนี้ เป็นธรรมฐิติญาณ ฯ
[๙๘] ในกรรมภพก่อน ความหลงเป็นอวิชชา กรรมที่ประมวลมาเป็น
สังขาร ความพอใจเป็นตัณหา ความเข้าถึงเป็นอุปาทาน ความคิดอ่านเป็นภพ
ธรรม ๕ ประการในกรรมภพก่อน เหล่านี้ เป็นปัจจัยแห่งปฏิสนธิในอุปปัตติภพนี้
ปฏิสนธิเป็นวิญญาณ ความก้าวลงเป็นนามรูป ประสาท (ภาวะที่ผ่องใสใจ) เป็น
อายตนะ ส่วนที่ถูกต้องเป็นผัสสะ ความเสวยอารมณ์เป็นเวทนาในอุปปัตติภพนี้
ธรรม ๕ ประการในอุปปัตติภพนี้เหล่านี้ เป็นปัจจัยแห่งกรรมที่ทำไว้ในปุเรภพ
ความหลงเป็นอวิชชา กรรมที่ประมวลมาเป็นสังขาร ความพอใจเป็นตัณหา
ความเข้าถึงเป็นอุปาทาน ความคิดอ่านเป็นภพ (ย่อมมี) เพราะอายตนะทั้งหลาย
ในภพนี้สุดรอบ ธรรม ๕ ประการในกรรมภพนี้เหล่านี้ เป็นปัจจัยแห่งปฏิสนธิ
ในอนาคต ปฏิสนธิในอนาคตเป็นวิญญาณ ความก้าวลงเป็นนามรูป ประสาทเป็น
อายตนะ ส่วนที่ถูกต้องเป็นผัสสะ ความเสวยอารมณ์เป็นเวทนา ธรรม ๕ ประ-
*การในอุปปัตติภพในอนาคตเหล่านี้ เป็นปัจจัยแห่งกรรมที่ทำไว้ในภพนี้ พระ-
*โยคาวจร ย่อมรู้ ย่อมเห็น ย่อมทราบชัด ย่อมแทงตลอด ซึ่งปฏิจจสมุปบาท
มีสังเขป ๔ กาล ๓ ปฏิสนธิ ๓ เหล่านี้ โดยอาการ ๒๐ ด้วยประการดังนี้
ชื่อว่าญาณ เพราะอรรถว่ารู้ธรรมนั้น ชื่อว่าปัญญา เพราะอรรถว่ารู้ชัด
เพราะเหตุนั้นท่านจึงกล่าวว่า ปัญญาในการกำหนดปัจจัย เป็นธรรมฐิติญาณ ฯ

เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๑ บรรทัดที่ ๑๑๓๐ - ๑๒๑๘. หน้าที่ ๔๖ - ๕๐.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v ... 130&Z=1218

สรุปว่าอวิชชาในปฏิจสมุปบาทคือความหลงดังนี้ค่ะ

เพระฉะนั้นหากคุณจะยึดพระไตรปิฏกก็ควรจะศึกษาให้ถ้วนถี่เสียก่อนดีกว่าค่ะ
ไม่ใช่ไปหยิบยกมาแค่เพียงพระสูตรเดียวหรือสองพระสูตรแล้วมาเหมารวมว่าความหมายในพระสูตรนั้นๆ เป็นความหมายที่ถูกต้องสำหรับอีกพระสูตรหนึ่งเช่นนี้นะคะ

อนุโมทนาค่ะ ^^