5 อาสวะ 4 ประการ

อนาสวา ผู้ชื่อว่าไม่มีอาสวะคือไม่มีอาสวะ 4 ประการ ได้แก่ 1 กามาสวะ 2 ภวาสวะ 3 ทิฏฐาสวะ 4 อวิชชาสวะ บุคคลผู้ใดมาละเสีย ตัดเสียขาดแล้ว ซึ่งอาสวะทั้งหลายเหล่านั้น มิให้มันบังเกิดขึ้นได้ต่อไป ผู้นั้นเป็น อนาสวะ คือผู้ไม่มีอาสวะแล




6 อัตตานุทิฏฐิ

อตตานุทิฏฐิติวุจจติ วิสติวตถุกา สกกายทิฏฐิ สักกายทิฏฐิ อันมีวัตถุ พุทธบัณฑิตเรียกว่า อัตตนุทิฏฐิ ความตามเห็นซึ่งอาตมะตัวตน ได้ในขันธ์ 5 ขันธ์ ละ4 วัตถุ บรรจบเป็นวัตถุ 20 ทิศคือปถุชนผู้ไม่ได้สดับฟัง ณ โลกนี้
1 รูปํ อตตโต สมนุปสสติ เห็นรูปโดยความเป็นต้นบ้าง
2 รูปํวนตํ วา อตตานํ สมนุปสสติ เห็นตนเป็นรูปบ้าง
3 อตตนิ วา รูปํ สมนุปสสติ เห็นรูปมีในตนบ้าง
4 รูปสมํ วา อตตานํ สมนุปสสติ เห็นตนมีในรูปบ้าง ดังนี้
แม้ในเวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ ก็มีวัตถุอย่างละ 4 เช่นเดียวกัน จึงบรรจบเป็นกายทิฏฐิ 20 วัตถุ ด้วยประการฉะนี้
เมื่อบุคคลตรัสรู้อริยสัจจ์ 4 ประชุมลงในขณะจิตอันเดียวได้แล้วชื่อว่า เป็นผู้ละสักกายทิฏฐิ เมื่อบุคคลใดมาเข่นฆ่า ซึ่งอัตตานุทิฏฐิ คือความเห็นผิดว่าเป็นอัตตาตัวตนลงเสียได้แล้ว ก็จะพึงเป็นบุคคลผู้ข้ามมฤตยูความตายเสียได้ เอวํ โลกํ อเวกขนตํ มจจุราชา น ปสสติ เมื่อบุคคลมาเห็นซึ่งโลกทั้งหลาย คือขันธโลก อายตนโลก และธาตุโลก โดยความเป็นของสูญ สังหารอัตตานุทิฏฐิลงเสียได้อย่างนี้ มฤตยุราช คือความตายย่อมไม่เห็น เพราะบุคคลผู้นั้นพ้นสัตว์วิสัยเสียแล้ว มัจจุราชย่อมไม่เห็นซึ่งผู้นั้น ผู้นั้นย่อมถึงพระนิพพานธรรมอันเป็นวิสัยแห่งมฤตยูราช ล่วงวิสัยมฤตยูราชเสียได้ด้วยประการฉะนี้ฯ

7 สังสารทุกข์

สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสเทศนา ซึ่งสังสารทุกข์ไว้ว่า สังสาระการท่องเที่ยวเกิดตายของสัตว์เปรียบเหมือนสระ คือเป็นโอกาสที่เที่ยวที่ลงของสัตว์ทั้งหลาย
สโรติ วุจจติ สํสาโร ก็ที่ท่านเรียกว่าสังสาระนี้หมายถึวความท่องเที่ยวไปด้วยการบังเกิดและจุติ อาคมนํ การมาสู่โลกนี้ คมนํ การไปสู่โลกหน้า คมนาคมนํ ทั้งไปและมา กาลํ กาลกิริยา คือมรณะขาดชีวิตอินทรีย์ คติ ความไป ภวาภโว ภพน้อยภพใหญ่ จุติ ความเคลื่อนจากภพ อุปปตติ ความเข้าถึงอัตตภาพ นิพพตติ ความปรากฏชัดแห่งขันธ์ ชาติ ความเกิด ชรา ความแก่ มรณํ ความตาย
ความท่องเที่ยว บังเกิด กำเนิด เกิด แก่ ตาย อันเป็นประหนึ่งโคถูกสวมคอเข้าไว้ในแอกฉะนั้น ได้ชื่อว่า สังสาระ คือเสือกไสดันไป ซึ่งแสดงไว้ว่า ขนธานํ ปฏิปาฏิยา ธาตุอายตนา นญจ อนโนจฉินนํ วฏฏมานา สํสาโรติ วุจติ ลำดับแห่งขันธ์ธาตุ และอายตนะทั้งหลายเป็นไปอยู่ไม่ขาดสาย ผู้รู้ท่านกล่าวว่า สงสาโร คือความเสือกซ่านท่องเที่ยวไป
สังสาระนี้ เมื่อจะกำหนดนามในสาคร 4 เป็นดังนี้ สังสารสาคร 1 ชลสาคร 1 นยสาคร 1ญาณสาคร 1 สังสารสาครชื่อว่าสโร คือสังสาระเปรียบเหมือนสระ
บทว่า มชเฌ สรสมิ ติฏฐตํ นั้นแสดงว่า สระสังสารสาครนี้ เป็นมัธยมสถานกลาง เพราะว่าที่สุดเบื้องต้น และที่สุดเบื้องปลายแห่งสังสารนั้น อันบุคคลหารู่ทั่วรู้ชัดไม่ ในเงื่อนเบื้องต้นและเบื้องปลายแห่งสังสาระนั้นไม่ปรากฏ จึงเป็นมัธยมสถานกลาง ด้วยประการฉะนี้
มชเฌ สํสาเร สตตา ฐิตา ก็แลสัตว์ทั้งหลายได้ตั้งอยู่แล้วในสังสาระอันเป็นสถานกลาง ซึ่งเกิดโอฆะห้วงน้ำใหญ่ท่วมท้น คือ 1 กามโอฆะ 2 ภวโอฆะ 3 ทิฏฐิโอฆะ 4 อวิชชาโอฆะ โอฆะทั้ง 4 แต่ละอย่างๆ อาศัยปัจจัยนั้นๆ แล้วเกิดขึ้น เจริญทวีมากขึ้นเป็นห้วงพัดพาสัตว์ให้เพียบด้วยทุกข์ คือ เกิด แก่ เจ็บ ตาย อยู่ในสระสังสาระนั้นถูกภัยใหญ่เบียดเบียนร่ำไป ภัยใหญ่คือ ชาติ ความเกิด ชรา ความแก่ พยาธิ ความเจ็บ ป่วยไข้ มรณํ ความตาย แตกขาดแห่งชีวิตตินทรีย์ ทกขํ ความทุกข์กายลำบากใจ เหล่านี้แหลเป็นภัยใหญ่หลวงนัก เมื่อเกลื่อบกล่นอยู่ในสระสังสาระ ชรามจจุปเรตานํ เหล่าสัตว์ผู้ตั้งอยู่ ณ สังสาระอันเป็นสถานกลาง เกิดห้วงและมีภัยใหญ่หลวง เป็นสัตว์อันความแก่และความตายแวดล้อมรุมเบียดเบียนเป็นนิตย์ ความแก่และความตายท่านกำหนดเป็นประธานแห่งความทุกข์ทั้งหลาย เอวมา ทิตเก โลเก ชราย มรเณน จ โลกคือขันธ์ ธาตุ อายตนะ รุ่งเรืองแต่ต้น เพราะความแก่และความตายเข้าจุดเผา เหล่าสัตว์ที่ตั้งอยู่ ณ สระสังสาระ อันเป็นสถานกลาง เกิดห้วงและภัยใหญ่หลวง รุมเบียดเบียนด้วยประการฉะนี้

การปฏิบัติธรรม เป็นการทำตามคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า ทรงตรัสสอนเรื่องกาย วาจา จิต มิได้สอนเรื่องอื่น ทรงสอนให้ปฎิบัติฝึกหัดจิตใจ ให้เอาจิตพิจารณากาย เรียกว่า กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน หัดสติให้มากในการค้นคว้า เรียกว่า ธัมมวิจยะ พิจารณาให้พอทีเดียว เมื่อพิจารณาพอจนเป็นสติสัมโพชฌงค์ จิตจึงจะเป็นสมาธิรวมลงเอง
การประกอบความพากเพียรทำจิตให้ยิ่ง เป็นการปฏิบัติตามคำสอนของพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า

กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน = กาย + อนุ + วิปัสสนา + สติ + ปฏิบัติ + ฐาน
แปลว่า การปฏิบัติ โดยระลึกถึง(ความกำหนัดใน)กาย(ที่เหลือ) ช่วยตัวช่วยในการวิปัสสนา

จิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน = จติ + อนุ + วิปัสสนา + สติ + ปฏิบัติ + ฐาน
แปลว่า การปฏิบัติ โดยระลึกถึง(กิเลสที่เหลือใน)จิต ช่วยตัวช่วยในการวิปัสสนา

วิธีการปฏิบัติ คือ ทุกข์นิโรธาคามินีปฏิปทา หรือ มรรค ๘ ท่านไม่ได้ให้ดูเฉยๆ สูตรนี้ให้พิจารณากิเลสตัณหาที่เหลือในกาย ในเวทนา ในจิต ในธรรมทั้งปวง เป็นวิธีปฏัยิตของผู้มีปัญญาอยู่แล้ว หรือเป็นสูตรของอริยบุคคล เพื่อการบรรลุอรหันตผล

เอาจิตพิจารณากาย ไม่มีในพระธรรมคำสอน เพราะจิตไม่ใช่เรา เราสั่งจิตไม่ได้

พระธรรม ๘๔๐๐๐ พระธรรมชันธ์ ตัดมาเพียงส่วนเดียวแล้วสรุป ก็หลงทางเท่านั้นเอง

ประเทศไทย ผู้ศึกษาธรรมะ เก่งที่สุด ก็ไปถึงหลวงปู่หลวงพ่อ ไม่มีใครเลยไปถึงคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเลยสักคน

เพราะเข้าใจว่า ท่านบวชเป็นพระ ต้องได้ศึกษาพระธรรมคำสั่งสอนที่ถูกต้องครบถ้วนมาเป็นแน่ แล้วก็ปฏิบัติตามท่านเหล่านั้น โดยไม่ได้มีการนำกลับมาทบทวนธรรมวินัยตามพระปาฏิโมกข์

พอคำสอน การปฏิบัติ จัดลงพระสูตรพระวินัยไม่ได้ แทบจะเรียกได้ว่า ผิดจากหน้ามือเป็นหลังมือ กลายเป็นการเขียนพระไตรปิฏกกันขึ้นมาใหม่ เอาบางส่วนของธรรมวินัยมาอ้าง สร้างความชอบธรรมในสิ่งที่ตนเชื่อ ... โดยไม่รู้ตัวว่า จริงๆ กำลังตั้งศาสนาขึ้นมาใหม่แข่งกับศาสนาของพระพุทธเจ้าโคตมะ

พวกท่านไม่ถึงเพราะอะไร

ไปถึงแล้วเป็นยังไง

ปาฏิโมกข์ คือ อะไร

ยกตัวอย่างพระไตรปิกฎส่วนที่เข้าข่ายที่ว่ามาหน่อยเถอะ และจริง ๆ จะต้องเขียนว่าอย่างไร

ไหนรู้เท่าทันในทุกผัสสะ

ไหนล่ะ "รู้เท่าทัน" ที่ว่ามีลักษณะอย่างไร

นี่คือวิหารธรรมของ ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน อย่างนั้นหรือ

ใจที่ถูกอวิชาลากไป

กะ ใจที่น้อมไปในการพิจารณาธรรม

ต่างกันตรงไหน รู้เท่าทันรึเปล่า

เพราะกรรมปัจจัย

รู้ได้ก็ตอนที่กำหนดรู้ กำหนดรู้แล้วก็เห็นว่ามันเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ถ้ารู้ได้ตลอด ก็สำเร็จเป็นอรหันต์แล้ว

อวิชชาที่ใหนทำให้เห็นความจริงได้? อวิชาที่ใหนดับอวิชชาได้? กิเลสัวใหนกับกิลสได้?