มาดูว่าบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า..สอนใว้อย่างไร

ถามคุณโรสดิ คิกๆๆ

เอาง่ายๆเลยแค่ให้สติเกิดให้ได้ก่อนละกัน
ค่อยไปถึงปัญญาระดับนั้นสติสัมปชัญญะ
เป็นชื่อของปัญญานะคะคุณกบแค่สุตะให้
ตรงก่อนนะคะเพราะสติแปลว่าระลึกตาม
คำสอนได้ตรงปรมัตถสัจจะที่กายใจตน
ขณะกำลังตั้งอยู่ก่อนดับจำไม่ได้หรือคะ
ว่าสติสัมปชัญญะรู้ตัวทั่วพร้อมคือปัญญา
รู้ชัดว่าไม่ใช่ตัวตนเป็นปรมัตถ์ครบวิสยรูป
ครบอายตนะ6ธาตุ4ขันธ์5ต้องทันก่อนดับ
ก็บอกแล้วไงว่าแค่กะพริบตาดับนับไม่ถ้วน
ไม่ทันทั่วตัวครบ6โลก6ทางแปลว่าไม่รู้ไงคะ
แต่ไม่ใช่ไปพิรี้พิไรทำเองคิดเองไปเรื่อยๆค่ะ
ต้องเป็นฟังพระพุทธพจน์เพื่อเข้าใจเพื่อเปิด
ทางเกิดปัญญาแรกตามคำสอนไงคะคือฟัง
ใช้จิตได้ยินฟังเสียงไม่ใช่ใช้จิตคิดนึกอ่านน๊า

ที่คุณโรสพูด.."มีท่าด้วยยิ่งจำตัวตนเข้าไปอีกหลายชั้น" จึงเป็นมิจฉาทิฎฐิ..คือเห็นผิดจากพระธรรม

การระลึกรู้ท่าทางอาการของร่างกาย...พระองค์บอกว่า..เป็นผู้ประกอบด้วยสติสัมปชัญญะ

การระลึกรู้ท่าทางอาการของร่างกาย...ไม่เพียงแต่ว่ามีสติสัมปชัญญะ..เท่านั้น..พระองค์ยังสอนต่อให้ถึงที่สุดในกองทุกข์..นั้นเลย

http://www.84000.org/tipitaka/read/v.ph ... 257&Z=6764


1 มีสติระลึกรู้กาย
2 พิจารณาเห็นธรรม..อย่างเช่น..เห็นธรรมเกิดขึ้นในกายบ้าง..เห็นธรรมเสื่อมในกายบ้าง..

เมื่อจิตเห็นตามความเป็นจริง..เห็นว่ากายนี้ไม่ใช่เรา...ยอมรับความเป็นจริง...ผลคือ

3. "กายมีอยู่ ก็เพียงสักว่าความรู้ เพียงสักว่าอาศัยระลึกเท่านั้น"...เป็นการวางเฉยในสังขาร...วางเพราะจิตยอมรับความเป็นจริง...ไม่ใช่ไปทำท่าวาง..เห็นแล้วรีบวางเลยนั้นมันบังคับวาง
(ปล. ต้องยอมรับนะว่าเราเราสมัยนี้..ไม่ใช่ประเภทอย่างพระพาหิยะ..ที่รับคำสอนสั้นๆก็เห็นจริงตามนั้นได้เลย..สุดท้าย..วางเฉยได้ก็เพราะเห็นจริงตามคำสอน..ไม่ได้เกิดจากการท่องว่า.."เห็นก็สักแต่ว่าเห็น"...)

วางเฉยยังไม่พอ..ยังมีต่ออีก..
4. "เธอเป็นผู้อันตัณหาและทิฐิไม่อาศัยอยู่แล้ว และไม่ถือมั่นอะไรๆ ในโลก"...วิราคะก็ตามมา

นี่โรสพูดเรื่องปกติไม่ต้องแยกออกไปไหนเพื่อทำเข้าใจไหมคะ
ที่ไปไหนต่อไหนที่กำลังไปโน่นมานี่นั่นแหละคืออยากไปไงคะ
ไม่เข้าใจหรือคะบอกว่ารู้จักตัวเองตามปกติว่าแต่ละขณะจิต
คือเดี๋ยวนี้เลยค่ะเป็นตัวเราคิดเองตามกิจธุระที่ไปไหนเองไง
เช่นไปตลาดเพราะอยากไปแสวงหาอาหารใช่ไหมไปธนาคาร
เพื่อไปทำธุรกรรมการเงินไปห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อหาสิ่งของ
นี่มันกิจธุระของคฤหัสถ์ตามปกติเป็นปกติเข้าใจไหมคะะะะะะ
ตถาคตให้มีชีวิตตามปกติระลึกตามคำสอนได้ถูกกายใจทุกขณะ
ตรงความจริงที่ตนกำลังมีว่ารู้สึกอะไรตรงๆร้อนเย็นเหม็นหอมเห็น
เมื่อยหิวเจ็บปวดสุขทุกเฉยๆมันเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาตามปกติที่
ลืมตาเห็นตะเวณลัดเลาะไปไหนก็ตามไม่ขาดตาหูจมูกลิ้นกายใจมีแล้ว
แต่ไม่รู้ความจริงที่กำลังปรากฏไงคะเดี๋ยวนี้อยู่กับที่ก็มีครบหมดแล้วใช่ไหม
ยังจะต้องไปไหนทำไมก็รู้จักตั้งใจฟังให้เข้าใจสิคะจะได้ไม่ต้องไปแสวงหานายช่างผู้สร้างเรือนคร่าาาาา

การู้ความจริงตรงขณะตรงวิสยรูป7คือการพึ่งคำจริงของตถาคต
เพื่อทวนกระแสกิเลสตนเองไงคะปักหลักดูความจริงทุกขณะคือ
เปรียบเสมือนการลอยทวนกระแสกิเลสตนเองที่มันไหลไปหมด
ไม่รู้ความจริงตรง1สัจจะแสดงว่าทุกอย่างเป็นโมฆะเพราะไม่ตรง
ปักหลักดูกิเลสไหลไปเรื่อยเห็นกิเลสตนเองก็รู้จักกิเลสผู้อื่นไงคะ
ไม่ใช่ตามกิเลสไปทำแต่เป็นการปักหลักตั้งใจฟังเพื่อลอยทวนนำ้

ดูดูไป..ก็น่าสนุกทั้งสองแบบ...ทั้งโมทั้งเม..

ภาคปฏิบัติทางจิตเนี่ยนะ เขาให้ดูที่ความรู้สึกนึกคิดแต่ละขณะๆ ขณะนั้นมันนึกมันคิดอะไร ไม่ใช่ไปไล่เคาะๆๆทีละตัวๆเหมือนตีฆ้องตีระนาดน๋องแน่งๆอย่างนั้นหรอก

เข้าใจความจริงตรงจริงตามปกติเดี๋ยวนี้ตรงปัจจุบันไหมคะ
ทำจริงคือระลึกตามคือพึ่งคำตรง1วิสยรูปเป็นการฝึกสติที่กายใจ
ส่วนปัญญาที่เกิดจากการฟังจะเริ่มมาประสานงากับผัสสะที่กระทบจริงๆ
เอกายโนมัคโคการระลึกตามต้องมีเสียงที่ไม่รู้ล่วงหน้าว่าจะได้ยินคำไหนต่อไป
ไม่ใช่ไปทำนิ่งทื่อๆแบบสงบความคิดนั่นน่ะคือคิดในสมาธิไม่ใช่คิดตรงตามปัญญารู้ชัดแจ้งคร่า
ถนนมีสายเดียวตั้งแต่เริ่มต้นคือสะสมปัญญา1ทุกครั้งที่ฟังที่มีปัญญาเกิดเพิ่มไม่มีว่าทำอันที่อยากทำก่อนค่ะ

มาอีกแล้ววิสยรูป (ตก 7 ไป) อย่างนี้แหละเขาเรียกว่าพูดตามตำรา

ฝึกสติที่กาย ใจ ก็ซ้ายย่างหนอ ขวางย่างหนอ พองหนอ ยุบหนอ

หายใจเข้าว่า พุท หายใจออกว่า โธ หรือจะธัม-โม สัง-โฆ ก็ว่าไป นี่ถึงจะฝึกสติที่กาย ใจ ที่รูปนาม