ภาวนาแล้วตัวหายค่ะ เรียนปรึกษา

1.เราถือศีลเป็นปกติ

2.เราภาวนาเป็นปกติ (มีแว่บบ้างอะไรบ้างตามสไตล์ฆารวาส ยิ่งตอนนี้หย่อนมากค่ะ)

เราเริ่มการภาวนาจากการสวดมนต์ค่ะ เริ่มวันแรกตัวสั่นถามอาจารย์ท่านบอกว่าเป็นปิติ เราก็ยังภาวนาต่อทีนี้เริ่มนั่งสมาธิด้วย

หลังจากนั้นประมาณ 5-6 เดือน เรานั่งสมาธิและถือศีลแปดด้วยทำเป็นประจำ รวมทั้งนอนสมาธิด้วยค่ะ จนกระทั่งวันหนึ่ง...
เราภาวนาอยู่ทุกอารมณ์ ทุกลมหายใจ เราล้มตัวลงพักผ่อน ขณะมองดูลมหายใจไปตัวก็หายไปค่ะ ตอนนั้นเราตกใจแล้วหลุดออกมา
เราก็ถามรุ่นพี่นะคะ ท่านบอกว่าคราวหน้าให้ดูย้อนตรงๆไปเลย แต่ใจเราบอกว่ามีอะไรบางอย่างที่ทำไม่ได้แน่นอน ก็ละไปแต่รักษา ศีล สวดมนต์เอาค่ะ

วันหนึ่งเราหลับเห็นแสงสว่างมากๆตั้งอยู่รอบข้างกว้างไพศาลพูดไม่ถูก เราก็มอง มันพูดยากมากแต่เหมือนเราพิจารณาแสงนั้นแล้วมันทวนย้อน (อธิบายไม่ถูกจริงๆค่ะ) ตื่นมาก็อิ่มมาก ทุกอย่างกระจ่างไปหมด เบา สบาย

หลังจากนั้นเราได้งาน ก็เลยละภาวนาไปเยอะ แต่ก็ยังรักษาศีลอยู่

ต่อมาก็ยังมีอีกช่วงหนึ่ง เรามีเรื่องในชีวิตให้คิดไม่ตก รู้สึกเหมือนมีอะไรปั่นอยู่กลางอกแล้วดีดออก ปั่นๆแล้วดีดออก นอนก็ปั่นๆอยู่ทั้งคืน นอนไม่ได้เลย จนกระทั่งมันปิ๊ง! เหมือนตัดเรื่องนั้นขาดเห็นต้นเหตุ-การแก้ไข-การวาง (ตอนนั้นก็น้อมมาพิจารณาแหล่ะค่ะ) อะไรบางอย่างถึงจะยอมลงให้แล้วจะรู้สึกปลง ปล่อย

จนเมื่อเร็วๆนี้ที่ทำงานพาเราไปวัดค่ะ เพื่อบำเพ็ญสาธารณะประโยชน์ ท้ายกระบวนการเขาก็ให้ขึ้นนั่งสมาธิเราก็นั่งข้างๆพัดลมเหล็กๆค่ะ
เราไม่ได้นั่งเอาจริงเอาจังเลยนะคะ ก็สักแต่นั่งตามลมไป แต่กลับรู้สึกว่าร่างกายใจหาย ทุกอย่างนิ่ง ตอนแรกได้ยินเสียงพัดลมแล้วเสียงพัดลมก็หายไป ดับนิ่งสนิท ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เราก็ตกใจหลุดออกมา...แบบวู้บ...ทีนี้ร่างกายเราสั่นแบบควบคุมไม่ได้เลย นั่งสะท้าน จนเราไปขอให้หลวงพี่เล่าธรรมะให้ฟังถึงคลายลง

ขออนุญาตสอบถามค่ะว่าเราควรทำอย่างไรต่อไปดี ตอนนี้ตัวเราเค้าไม่เอาแล้ว...กลัว...แหยงๆ...ไม่แตะเลย รักษาศีลยังรักษาอยู่ แต่พอจะนั่งเหมือนเขาร้องว่าไม่เอาๆกลัว อยากให้ทราบว่ามันทรมานจริงๆค่ะ เคยปฏิบัติได้ แต่ปฏิบัติไม่ได้กลัวอะไรก็ไม่รู้

เราอยากปฏิบัติต่อมากๆ...

ตย.ให้คุณโลกสวย แนะนำตามวิธีดังคุณว่าสิครับ นี่ครับ

จะให้หนูตอบอย่างลึกซึ้ง เธอก็คงไม่เข้าใจหรอกค่ะ

ตอบให้ง่ายๆ ถ้าจะเริ่มปฎิบัติ

ความมีจิตที่ปกติ คือพื้นฐาน และการปฎิบัติ เบื้องต้น ค่ะ

ก็เริ่มจาก รู้จัก จิตที่ปกติ ที่สุดของตนเองให้ได้เสียก่อน ดูให้เห็น หาให้เจอ เสียก่อนค่ะ


แล้วจะเห็นเอง ทราบเอง ตอบได้เองในปัญหาที่ถามมา ทั้งหมดค่ะ

การแสวงหาความอยากรู้ นานาประการ ล้วนทำให้ความปกติของจิตมัวหมองค่ะ

การแสวงหาความอยากรู้ นานาประการ ล้วนทำให้ความปกติของจิตมัวหมองค่ะ

เป็นสะยังงั้นไป
ถ้ายังงั้นการปฏิบัติกัมมัฏฐานเพื่อฝึกจิตก็ดี การประกอบสัมมาชีพ เป็นต้น ก็ดี ทำให้ปกติมัวหมองสิขอรับ ยังงั้นในแต่ละวันๆ นอนมองเพดานอยู่ในห้อง ไม่ต้องไปไหน ไม่ต้องทำอะไร เพื่อรักษาจิตให้ปกติหรือขอรับ

หรือไม่ยังงั้น ก็เอาไม้เสียบลูกชิ้นแทงตาให้มันบอดเสียเลย เพื่อไม่ต้องเห็นอะไร เพื่อรักษาจิตให้ปกติ เป็นไงแบบนี้

สำนักที่บรรลุธรรมอีกแห่งหนึ่ง อวิชชาขาดผึงก้นกระแทกเลย โชคดีที่หัวไม่ฟาดพื้น

[img]https://f.ptcdn.info/971/055/000/p3iylkjmf4wpEg8uc1-o.jpg

ตอดเล็กตอดน้อย...เป็นนิสัยเสีย...ประจำเลย

ที่แท้

ตำแหน่งผู้ทรงคุณวุฒิ ได้มาจากการโพสต์กระทู้มาก โพสต์เรื่อยเปื่อย โดยไม่มีคุณวุฒิ ไม่มีดีกรี อะไรเป็นทีรับรอง

ป่วยการ ที่หนูจะสนทนาด้วยค่ะ

ขนาดทรงคุณวุฒิ โพสต์มากคุณโลกสวยยังไม่กล้าสนทนาด้วย ถ้าเป็นทรงคุณวุฒิแบบคุณโลกสวย มิผูกคอตายหรอ

เอาน่า เราก็ว่ากันไปตามเรื่องดีกว่าเล่นเวปโป้ ไม่ใช่รึ คิกๆๆ หรือคุณว่าเข้าเวปโป้ดีกว่า ก็บอกมาตรงๆ

เวปนี้เป็นเวปธรรมะ

แม้แต่เวปนี้ คุณก็ยังสำเร็จความไคร่ด้วยปาก เสมอมาไม่ใช่หรือคะ

นับประสาอะไรกะเวปโป๊