อนุโมทนา มังกรน้อย

เอกอนพูดดีมีชาติตระกูล แต่ถึงจะพูดดีอย่างไร ถ้าเราพูดลงลึกในรายละเอียด
แล้วเราพูดอ้างอิงสิ่งใดมันผิดไปจากประเด็นที่กล่าว พูดง่ายๆก็คือ "พูดได้แต่ทำไม่ได้"

อย่างเช่นว่ากล่าวคนอื่นในทำนองว่า คนพูดไม่ตรงต่อสภาวธรรม
แบบนี้มันจำเป็นอ่างเช่นที่เราจะต้องรุ้และเข้าเป็นอย่างดีเสียก่อน
มันถึงจะว่ากล่าวใครได้ ตัวอย่างเช่น....
เอกอนพูดว่า "อนิจจสัญญา ทุกขสัญญา อนัตตสัญญา"

เอกอนกำลังเข้าใจผิด คิดว่า คำพูดที่เอกอนกล่าวเป็นสภาวะ
ที่แท้แล้วไม่ใช่ การกล่าวลักษณะทั้งสามมันเป็นเพียงบัญญัติที่อธิบายให้เห็นในสภาวะธรรม
แต่มันไม่ใช่สภาวะธรรม ซึ่งสภาวะธรรมที่แท้ของบัญญัติทั้งสามนี้ก็คือ....เนวสัญญานาสัญญายตนะ

สภาวะธรรมนี้มันเป็นสภาวะธรรมเดียว แต่มันมีลักษณะสามประการในสภาวะเดียว
สภาวะนี้มันจะเป็นสัญญาก็ใช่หรือไม่เป็นสัญญาก็ใช่ (เรื่องนี้จะไว้ตั้งกระทู้)

ถ้าเอกอนบอกว่า "อนิจจสัญญา ทุกขสัญญา อนัตตาสัญญา" เอกอนบอกสามตัวนี้เป็น
สภาวะธรรม แบบนี้ผิดครับ เพราะทั้งสามมีสภาวะเพียงหนึ่ง และชื่อที่เรียกก็ไม่ใช่อย่างที่เอกอนเรียก
ที่เอกอนเรียกแบบนี้ เป็นเพราะยังไม่ถึงแก่นของสภาวะตัวนี้

อันนี้เอกอนกำลังวิจารณ์เขา ทั้งๆที่เอกอนไม่เข้าใจในสิ่งที่วิจารณ์
การบริกรรมย่อมทำได้ การที่จิตอยู่กับคำบริกรรมไม่ได้หมายถึง
การให้จิตตามเนื้อหาที่บริกรรม การบริกรรมเป็นเพียงให้จิตไม่สอดส่าย
เพื่อให้จิตมีสมาธิอยู่ที่กายใจตนเอง เมื่อจิตอยู่ที่กายใจก็จะมีความตั้งมั่น
เมื่อเกิดอารมณ์ใดขึ้นก็รู้ อารมณ์นั้นดับไปก็รู้ นี้แหละหนทางง่ายๆที่ทำให้เกิดปัญญา(ไตรลักษณ์)

เอกอนอย่าเข้าใจผิดว่า การตามรู้นั้นคือการตามรู้ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
การตามรู้แท้จริงคือการตามรู้ การเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปของอารมณ์นั้นๆ
การเห็นการเกิดดับของอารมณ์บ่อยๆ จะทำให้จิตจดจำเอาไว้เป็นสัญญา
เป็นแบบนี้ มันเป็นเหตุปัจจัยให้เกิดปัญญา(ญาน) ที่เรียกว่าไตรลักษณ์

เอกอนยังไม่เข้าใจธรรมเลยไปหยิบมาผิดๆ แล้วก็อธิบายผิดในธรรมที่ผิด
มันเลยไปกันใหญ่

สิ่งแรกที่ผิดก็คือ การหมายรู้ไม่ใช่หมายรู้ในอนิจจังสัญญา ทุกขังสัญญา อนัตตาสัญญา
ปุถุชนจะเอาสัญญามาหมายรู้ไม่ได้ ยิ่งถ้ายังไม่เป็นโสดาบันยังไม่มีปัญญา เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเอา
ไตรลักษณ์มาหมายรู้

สิ่งที่ปุถุชนหมายรู้ เขาหมายรู้คืออารมณ์ที่เรียกว่า...จิตสังขาร
เมื่อหมายรู้อารมณ์ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็น โลภะ โทสะ โมหะ จะทำให้เกิดการระลึกรู้สัญญา
สัญญาที่ว่าก็คือ กุศลธรรมต่างๆ(สติ)

กรรมฐานของปุถุชนเอาสัญญามาหมายรู้ไม่ได้
ปุถุชนหมายรู้ได้แค่จิตสังขาร

การหมายรู้ในสภาวะ อนัตตา หรือจะหมายรู้บัญญัติ ที่เป็นอนัตตา. ..มันไม่ใช่และเป็นไปไม่ได้ทั้งคู่
การหมายรู้อนัตตาที่บัญญัติใครก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
แต่สิ่งที่นักปฏิบัติกำลังเข้าใจผิดก็คือ การหมายรู้อนัตตาที่เป็นสภาวะ
หมายรู้มีความหมายว่า การจำได้หมายรู้ในตัวสภาวะธรรมเรียกว่าสัญญา
ปุถุชนยังไม่มีสัญญาที่เป็นปัญญา จึงไม่มีอะไรให้หมายรู้

อริยบุคคลเท่านั้นจึงจะหมายรู้ปัญญาไตรลักษณ์ได้
แต่การหมายรู้ปัญญาไตรลักษณ์ของพระอริยะบุคคล
เราจะไม่เรียกสภาวะธรรมนั้นว่าสัญญา แต่เราเรียกว่า......เนวสัญญนาสัญญายตนะ
มันเป็นสัญญาเพื่อละสัญญา

มังกรน้อย
พิจารณาต่อไปว่า

อนัตตา มีสภาวะธรรมอย่างไร
จิตก็จะจำสภาวะของอนัตตา

อะไรเป็นเหตุปัจจัย ของอนัตตา

เหตุปัจจัยนั้น ก็เป็นเหตุปัจจัยเดียวกับอนัตตสัญญา

พิจารณาไปอีก
ก็จะเห็นความเกิด ความดับ ของอนัตตาด้วยปัญญานั้น ด้วยญาณนั้น

เจริญธรรม มังกรน้อย

ไม่เป็นไร ท่านโฮ ...

ตามสบาย ...

การขยายความของท่านมันดูจะซับซ้อน
จนเอกอนจะทำความเข้าใจตามได้ไม่ทัน...น่ะ...

เมื่อถึงตรงนี้...
มันก็เห็น...แต่เพียง

สิ่งที่รู้ การเข้าไปรู้ และสิ่งที่ถูกรู้...น่ะ ท่าน

มังกรน้อย
แน่ะ!
ข้าม shot ไปตอนจบล่ายไง

พลังงานที่มีชีวิต...แต่ไม่ใช่สิ่งมีชีวิต
เวลาแสดงตัว..ก็ทำตัวเป้นโปรเจ็คเตอร์ฉายภาพออกมา

ที่ผู้อยู่ในสมมุติจะรับรู้ได้...ก็คือภาพที่พลังงานที่มีชีวิตฉายภาพออกมาเท่านั้น

อิอิ....

ถ้าท่านเช่นนั้นรู้ว่า นั่นเป็นตอนจบ...

แสดงว่าท่านเช่นนั้นก็ต้องรู้ว่า ลำดับระหว่างนั้น มันเป็นเช่นไร



เอกอนเห็นว่า มันเป็นการเข้าสู่กระบวนการสังเคราะห์ธรรม สู่ธรรมธาตุ ... นะ
ส่วนลำดับรายละเอียด ... ตัวใครตัวเผือกล่ะ
เกินจะนำมากล่าว...

...

ซึ่ง มันจะเห็น การประชุมกันของธาตุ
ธาตุในนัยที่สังเคราะห์นี้ ก็จะเห็นแง่
ธรรมธาตุ ไม่ได้อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ที่ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ด้วยเพราะ (กาล)ผู้สังเกตุ



โหยยยย พยายามอย่างสุดชีวิตแล้วน๊าาาาา



ท่านเช่นนั้นมาชวนคุยอะไรย๊ากกกกยากกกก...



แล้วเอกอนจะหาพระสูตรมากล่อมใจตัวเองได้มั๊ยเนี๊ยะ....

เอกอนยิ่งกลัวเห็นจนหลุดโค้งอยู่ด้วย...

มันไม่ใช่ความซับซ้อน เพียงแต่สิ่งที่ผมพูดมันเป็นเหตุปัจจัยของสภาวะ
การที่เอกอนยังดูไม่ออกนั้นเป็นเพราะ เอกอนยังมองไม่เห็นสภาวะ
ดังนั้นสิ่งที่เอกอนกำลังเข้าใจว่า คำพูดของตนคือคำที่เป็นสภาวะ
มันไม่ใช่ เพราะถ้าใช่ เอกอนจะต้องมองออกว่า คำพูดของพี่โฮมันผิดหรือถูกอย่างไร

ทำไมพึ่โฮถึงได้บอกว่า ต้องมองออกว่าคำพูดของพี่โฮผิดถูกอย่างไร
นั้นเป็นเพราะ ถ้าเอกอนเชื่อมั่นว่าคำพูดความคิดเห็นตัวเองถูก
นั้นแสดงว่า เอกอนรู้ว่าสิ่งไหนถูก เมื่อเอกอนรู้ในสิ่งที่ถูก เอกอนต้องรู้ว่าสิ่งไหนผิดด้วย

แต่นี่เอกอนบอกว่า ไม่เข้าใจหรือทำความเข้าใจไม่ทัน
แสดงว่า เอกอนไม่ได้เข้าใจแต่ต้น แม้กระทั้งความเห็นของตนเอง

ความหมายของคำว่ารู้ นั้นคือการรู้สองอย่าง นั้นคือ รู้ถูกและรู้ผิด
แบบนี้เรียกว่า รู้ธรรมคู่เพื่อให้เกิดธรรมหนึ่งคือปัญญา

อนัตตาไม่ได้มีไว้พิจารณา อนัตตามีไว้เป็นหลักเป็นเครื่องมือในการพิจารณาธรรม
เขาเรียกว่าโยนิโสฯ
และเขาก็ไม่ได้เอาสภาวะอนัตตาไปพิจารณา สภาวะอนัตตาในสังขารมันไม่มี
เพราะสถาวะอนัตตาในสังขาร จะต้องเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

และการเอา อนิจจัง ทุกขัง อนัตตาไปเป็นหลักในการพิจารณาเราเรียกธรรมนั้นว่า
เนวสัญญานาสัญญายตนะ

แต่ในความเป็นจริง การปฏิบัติจะต้องปฏิบัติในเบื้องต้นเสียก่อน
นั้นคือ อย่าไปพิจารณาอะไร เพราะเรายังไม่มีสภาวะที่จะเอาไปเป็นหลักในการพิจารณา
สิ่งที่ต้องทำก็คือ การอยู่กับปัจจุบันอารมณ์เฝ้าดูการเกิดขึ้นและดับไปของอารมณ์
นี้แหล่ะเหตุแห่งปัญญา อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ถ้าจะพูดลงลึกในสภาวะธรรม
การเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไปของอารมณ์ เป็นสภาวะธรรมเรียกว่า...สังขตะ
การเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เป็นเหตุทำให้เกิด อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เรียกโดยสภาวะธรรมว่าเตเนว

เตเนว เป็นศัพท์เฉพาะมันเป็นสภาวะธรรมที่เป็นปัญญา เหตุนี้จึงไม่คำแปลที่ตรงตัว
ต้องอาศัยปัญญาในการแปล ซึ่งผู้มีปัญญาหรือเคยเห็นสภาวะตัวนี้จึงจะเข้าใจ
ซึ่งโดยความหมายแล้ว มันเป็นคำเดียวกับ..."ไตรลักษณ์"

คนละเรื่องแล้ว

เหตุปัจจัยของอนัตตาคือ อริยมรรคมีองค์๘
ส่วนอนัตตสัญญา มันเป็นความจำได้หมายรู้ในบัญญัติ ไม่ใช่สภาวะธรรมของอนัตตา
เป็นเพียงสังขารขันธ์


อนัตตาไม่เกิดดับ อนัตตาเป็นอสังขตะ

อนัตตาเป็นตัวรู้การเกิดดับ มันจึงไม่เกิดดับ

โค้งนี้ อาจจะเป็นโค้งสุดท้าย ก็ได้นะมังกรน้อย ^ ^