ในกาลครั้งนั้น พระเจ้ามิลินท์จึงตรัสถามปัญหาต่อพระนาคเสนยิ่งขึ้นไปว่า
" ข้าแต่พระเจ้าเป็นเจ้า ธรรมดาผู้จะสนทนากัน เมื่อไม่รู้จักนามและโคตรของกันและกันเสียก่อน เรื่องสนทนาก็จะไม่มีขึ้นเรื่องที่พูดกันก็จักไม่มั่นคง เพราะฉะนั้นโยมจึงขอถามพระผู้เป็นเจ้าว่า พระผู้เป็นเจ้าชื่ออะไร? "
พระนาคเสนตอบว่า
" ขอถวายพระพร เพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลายเรียกอาตมภาพว่า นาคเสน ส่วนมารดาบิดาเรียกอาตมภาพว่า นาคเสนก็มีวีรเสนก็มี สุรเสนก็มี สีหเสนก็มี ก็แต่ว่าชื่อที่เพื่อนพรหมจารีเรียกอาตมภาพว่า " นาคเสน " นี้ เพียงเป็นแต่ชื่อบัญญัติขึ้น เพื่อให้เข้าใจกันได้เท่านั้น ไม่มีสัตว์บุคคลตัวตนผู้ใดจะอยู่ในชื่อนั้น "
ลำดับนั้น พระเจ้ามิลินท์จึงตรัสขึ้นว่า
" ขอให้ชาวโยนกทั้ง ๕๐๐ นี้และพระภิกษุสงฆ์ ๘ หมื่นองค์นี้ จงฟังถ้อยคำของข้าพเจ้าเถิด พระนาคเสนนี้กล่าวว่า เพื่อนพรหมจรรย์เรียกอาตมาภาพว่า " นาคเสน " ก็แต่ว่าไม่มีสัตว์บุคคลตัวตนอันใดอยู่ในคำว่า " นาคเสน " นั้น ดังนี้ ข้าแต่พระนาคเสน ถ้าไม่มีสัตว์บุคคลตัวตนเราเขาอยู่แล้ว บุคคลเหล่าใดถวายบาตร จีวร อาหาร ที่อยู่อาศัย ยารักษาโรค และวัตถุที่เก็บเภสัชไปแล้ว บุญกุศลก็ต้องไม่มีแก่บุคคลเหล่านั้นน่ะซิ ผู้ใดผู้หนึ่งคิดว่า จะฆ่าพระผู้เป็นเจ้า โทษปาณาติบาตก็เป็นอันไม่มีน่ะซิ ถ้าบุคคลตัวตนเราเขาไม่มีอยู่แล้ว ก็ใครเล่าจะถวายจีวร อาหาร ที่อยู่ ยา และที่ใส่ยา แก่พระผู้เป็นเจ้า ใครเล่าจะบริโภคสิ่งเหล่านั้น ใครเล่ารักษาศีล ใครเล่ารู้ไปในพระไตรปิฏก ใครเล่าเจริญภาวนา ใครเล่ากระทำให้แจ้งซึ่งมรรคผล นิพพาน ใครเล่ากระทำปาณาติบาต ใครเล่ากระทำอทินนาทาน ใครเล่าประพฤติกาเมสุมิจฉาจาร ใครเล่ากล่าวมุสาวาท ใครเล่าดื่มสุราเมรัย ใครเล่ากระทำอนันตริยกรรมทั้ง ๕ เพราะฉะนั้น ถ้าสัตว์บุคคลตัวตนไม่มีแล้ว กุศลก็ต้องไม่มี อกุศลก็ต้องไม่มีผู้ทำหรือผู้ให้ทำซึ่งกรรมดีกรรมชั่วก็ต้องไม่มีผลแห่งกรรมดีกรรมชั่วก็ต้องไม่มี ข้าแต่พระนาคเสน ผู้ใดฆ่าพระผู้เป็นเจ้าโทษปาณาติบาตก็ไม่มีแก่ผู้นั้น เมื่อถืออย่างนั้นก็เป็นอันว่าอาจารย์ของพระผู้เป็นเจ้าก็ไม่มีอุปัชฌาย์ของพระผู้เป็นเจ้าก็ไม่มี อุปสมบทของพระผู้เป็นเจ้าก็ไม่มี คำใดที่พระผู้เป็นเจ้ากล่าวไว้ว่า พวกเพื่อนพรหมจรรย์เรียกอาตมภาพว่า " นาคเสน " อะไรเป็นนาคเสนในคำนั้น เมื่อโยมถามพระผู้เป็นเจ้าอยู่อย่างนี้ พระผู้เป็นได้ยินเสียงถามอยู่หรือไม่ ? "

ไม่มีอะไร นอกเหนือไปจาก รูป นาม อีกแล้วครับ ท่านอโศกะ

สิ่งใดไม่เป็นรูป สิ่งนั้นก็ต้้องเป็นนาม
สิ่งใดไม่เป็นนาม สิงนั้นก็ต้องเป็นรูป

อนัตตา เป็นรูป หรือ .................. ไม่ใช่
อนัตตา เป็นนาม หรือ ................ ไม่ใช่

อนัตตา ก็เลยไม่ใช่องค์ธรรม (คือ อนัตตา เป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่จริงๆ นั่นเอง)

ไม่มีอะไร นอกเหนือไปจาก รูป นาม อีกแล้วครับ ท่านอโศกะ

สิ่งใดไม่เป็นรูป สิ่งนั้นก็ต้้องเป็นนาม
สิ่งใดไม่เป็นนาม สิงนั้นก็ต้องเป็นรูป

อนัตตา เป็นรูป หรือ .................. ไม่ใช่
อนัตตา เป็นนาม หรือ ................ ไม่ใช่

อนัตตา ก็เลยไม่ใช่องค์ธรรม (คือ อนัตตา เป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่จริงๆ นั่นเอง)

ไม่มีอะไร นอกเหนือไปจาก รูป นาม อีกแล้วครับ ท่านอโศกะ

สิ่งใดไม่เป็นรูป สิ่งนั้นก็ต้้องเป็นนาม
สิ่งใดไม่เป็นนาม สิงนั้นก็ต้องเป็นรูป

อนัตตา เป็นรูป หรือ .................. ไม่ใช่
อนัตตา เป็นนาม หรือ ................ ไม่ใช่

อนัตตา ก็เลยไม่ใช่องค์ธรรม (คือ อนัตตา เป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่จริงๆ นั่นเอง)

คุณอโศก กำลังว่า

อนัตตา เป็น นามธรรม

นามธรรม ต้องรู้อารมณ์ (ยกเว้น นิพพาน เท่านั้น เป็นนาม ที่ไม่รู้อารมณ์)

ท่านอโศกะจัดอนัตตา เป็น นามธรรม

ก็ยกไปทั้งพวกเลยสิ

อนิจจัง ก็เป็นนามธรรม
ทุกขัง ก็เป็นนามธรรม

คุณอโศก กำลังว่า

อนัตตา เป็น นามธรรม

นามธรรม ต้องรู้อารมณ์ (ยกเว้น นิพพาน เท่านั้น เป็นนาม ที่ไม่รู้อารมณ์)

ท่านอโศกะจัดอนัตตา เป็น นามธรรม

ก็ยกไปทั้งพวกเลยสิ

อนิจจัง ก็เป็นนามธรรม
ทุกขัง ก็เป็นนามธรรม

คุณอโศก กำลังว่า

อนัตตา เป็น นามธรรม

นามธรรม ต้องรู้อารมณ์ (ยกเว้น นิพพาน เท่านั้น เป็นนาม ที่ไม่รู้อารมณ์)

ท่านอโศกะจัดอนัตตา เป็น นามธรรม

ก็ยกไปทั้งพวกเลยสิ

อนิจจัง ก็เป็นนามธรรม
ทุกขัง ก็เป็นนามธรรม

คุณ อโศกะ กำลังเข้าใจว่า

อนัตตา เป็น นามธรรม
และ นิพพาน ไม่ใช่ นามธรรม

สภาวะนิพพาน พ้นจากรูปนาม

พูดว่า พ้นจากขันธ์ ดีกว่านะครับ

มันมีภาษาบาลีรองรับ ว่า ขันธวิมุตติ