ครับ ผมเห็นด้วยกัยคำกล่าวนี้ อนุโมทนา

.....

คำต่างๆที่เป็นภาษา..ที่ใช้พิจารณา...นั้นยังไม่ใช่ปัญญาที่ต้องการนะครับ...ปัญญาที่ต้องการจริงๆ..นั้นเป็นความรู้สึกว่า..ความจริงเป็นอย่างคำที่ใช้พิจารณา..จริงๆ..จะซึ่งหรืออิน..มาก....จนห้ามปีติไม่อยู่..(ในกรณีที่เป็นความรู้สึกครั้งแรก....จะประทับใจไม่รู้ลืม...บางคนยังอยากให้เกิดปีติอย่างนี้อีก...มันไม่เกิดหรอก..)

หากมีคนมาถามว่า...ทำไมร่างกายไม่ใช่เรา.....เขาจะตอบคำถามนั้นจากความรู้สึกของตัวเองได้น้ำไหลไฟดับ...หรือจัะตอบแบบสั้นๆ..เพียงคำเดียวก็ได้....ซึ่งคนที่จำปัญญาปริยัติก็ทำได้อย่างเดียวกันนี้....ดังนั้น....ไม่ใช่หน้าที่ของผู้ถามว่าใครตอบจากปัญญาที่ตัวรู้แจ้ง....แต่เป็นหน้าที่ของผู้ตอบมากกว่า...ว่า...เราตอบออกไปนั้น..ออกไปด้วยอะไร...ซึ่งจะเป็นประโยชน์ของผู้ตอบเอง..มากกว่า

ไม่ว่า...จะใช้สมถะนำ...หรือ.วิปัสสนานำ....เมื่อถึงคราวที่รู้แจ้งแล้ว...ก็มีอาการเดียวกัน...คือ...รู้แจ้งใจในเหตุผลกลไกการทำงานของกิเลสตัญหาและอุปาทาน...บอกได้หมดในเหตุของการเกิดหรือ..ปฏิจจสมุปบาท..นั้นเอง...

หาก...ยังอ่ำอึ่ง...ยังต้องนึกอยู่...หรือรู้แต่ตื้น...รู้แต่สั้น...ไม่ลึกไม่กว้าง....ก็ให้สังวรตนใว้ว่า...ตนยังห่างไกลกับคำว่ารู้ตามความเป็นจริงอยู่มาก

ตรวจสอบตัวเอง...ในหลักนี้อย่างเที่ยงธรรมต่อตัวเอง...ก็จะทราบด้วยตัวเองว่า..เราขาดตกบกพร่องอยู่หรือไม่...ปัญญาที่ต้องการเกิดกับเราแล้วรึยัง...จะได้ไม่หลงคืดว่าตัวเองดีแล้ว...เดินทางผิดถูกอย่างไร..ก็จะได้รู้...เตือนตนได้ถูกต้อง

คงเห็นตัวอย่าง...ที่พระสารีบุตรแนะนำภิกษุ...แล้วนะครับ

มีที่คล้ายๆกันนี้อีก...ซึ่งก็ทำนองเดียวกัน....คือ...พิจารณาร่างกาย..นี้แหละ

คำต่างๆที่เป็นภาษา..ที่ใช้พิจารณา...นั้นยังไม่ใช่ปัญญาที่ต้องการนะครับ...ปัญญาที่ต้องการจริงๆ..นั้นเป็นความรู้สึกว่า..ความจริงเป็นอย่างคำที่ใช้พิจารณา..จริงๆ..จะซึ่งหรืออิน..มาก....จนห้ามปีติไม่อยู่..(ในกรณีที่เป็นความรู้สึกครั้งแรก....จะประทับใจไม่รู้ลืม...บางคนยังอยากให้เกิดปีติอย่างนี้อีก...มันไม่เกิดหรอก..)

หากมีคนมาถามว่า...ทำไมร่างกายไม่ใช่เรา.....เขาจะตอบคำถามนั้นจากความรู้สึกของตัวเองได้น้ำไหลไฟดับ...หรือจัะตอบแบบสั้นๆ..เพียงคำเดียวก็ได้....ซึ่งคนที่จำปัญญาปริยัติก็ทำได้อย่างเดียวกันนี้....ดังนั้น....ไม่ใช่หน้าที่ของผู้ถามว่าใครตอบจากปัญญาที่ตัวรู้แจ้ง....แต่เป็นหน้าที่ของผู้ตอบมากกว่า...ว่า...เราตอบออกไปนั้น..ออกไปด้วยอะไร...ซึ่งจะเป็นประโยชน์ของผู้ตอบเอง..มากกว่า

ไม่ว่า...จะใช้สมถะนำ...หรือ.วิปัสสนานำ....เมื่อถึงคราวที่รู้แจ้งแล้ว...ก็มีอาการเดียวกัน...คือ...รู้แจ้งใจในเหตุผลกลไกการทำงานของกิเลสตัญหาและอุปาทาน...บอกได้หมดในเหตุของการเกิดหรือ..ปฏิจจสมุปบาท..นั้นเอง...

หาก...ยังอ่ำอึ่ง...ยังต้องนึกอยู่...หรือรู้แต่ตื้น...รู้แต่สั้น...ไม่ลึกไม่กว้าง....ก็ให้สังวรตนใว้ว่า...ตนยังห่างไกลกับคำว่ารู้ตามความเป็นจริงอยู่มาก

ตรวจสอบตัวเอง...ในหลักนี้อย่างเที่ยงธรรมต่อตัวเอง...ก็จะทราบด้วยตัวเองว่า..เราขาดตกบกพร่องอยู่หรือไม่...ปัญญาที่ต้องการเกิดกับเราแล้วรึยัง...จะได้ไม่หลงคืดว่าตัวเองดีแล้ว...เดินทางผิดถูกอย่างไร..ก็จะได้รู้...เตือนตนได้ถูกต้อง

มัวแต่อิงตำรามาพูดอยู่นั่นแหละไม่ ทางจะรู้เรื่องกันได้ง่ายๆหรอก คุณกบ

นั่งลงเผชิญหน้าความจริงในกายในใจของคุณแล้วเอามาเทียบถามกันในประเด็นนี้ดีกว่า จะรู้เรื่องเร็ว มีประโยชน์มาก

คำว่าพิจารณาที่กบใช้และเข้าใ จนั้น สำคัญว่าต้องคิดนึก ปรุงแต่งตามบัญญัติที่เรียนมาเสมอหรือ

หามิได้นะกบ การพิจารณาโดยไม่ต้องคิดนึกก็มีอยู่นะ เขาเรียกว่า "สังเกต" ฝรั่งเรียก "Observ " หลังสังเกตจนจบกระบวนการควา จริงแล้วเขาจึงค่อยม าวิตกวิจารณ์ วิจัย ใช้ความนึกคิด ปรุงแต่ง แล้วแสดงเป็นบัญญัติเพื่อสื่อให้ผู้อื่นรู้เรื่อง

กบไม่มี ประสบการณ์จริงเรื่องสังเกตรู้ บ้างเลยหรือ ชีวิตนี้ มีแต่เปรียบเทียบตำรา รู้ เท่านั้นหรือ

คำว่าพิจารณาที่กบใช้และเข้าใจนั้น สำคัญว่าต้องคิดนึก ปรุงแต่งตามบัญญัติที่เรียนมาเสมอหรือ

กบไม่มี ประสบการณ์จริงเรื่องสังเกตรู้ บ้างเลยหรือ ชีวิตนี้ มีแต่เปรียบเทียบตำรา รู้ เท่านั้นหรือ

s004
คำพูดและเรื่องราวที่มาจากประสบการณ์จริง อ่านหรือฟังเพียงนิดเดียวก็รู้แล้ว

นี่ มีแต้อ้างตำรามาพูด พอแสดงประสบการณ์จริงกลับคลุมๆเครือๆ ไม่เป็นลำดับเป็นหลักอะไร พูดลอยๆ หาที่มาที่ไปก็ยาก ยังจะมาอ้างว่ามีประสบการณ์จริงมากกว่าภาคปริยัติ มันดูกระไรๆอยู่นะกบ พูดเรื่องที่ประสบจริง เอาเรื่องที่พบจริงๆในกายในใจมาคุยกันดูซิ มันเป็นธรรมะอันเดียวกับที่พระพุทธเจ้า ทรงค้นพบนั่นแหละ แต่ศัพท์ บัญญัติอาจแตกต่างกันไปบ้างตามยุคสมัย

:b12:
สนุกกันใหญ่แล้วกับคำว่า "ไร้เจตนา"

พากันวิพากษ์วิจารณ์ไปตามพื้นฐานสัญญา ความรู้ความเห็นของตน

คำว่า "ไร้เจตนา"ที่อโศกะบอกไปนั้นหมายถึงไม่มีการกำหนด การสั่งหรือความคาดหวังใดๆกับการภาวนา ที่ตนกระทำ

ถ้าจะมีก็มีนิดหนึ่งสำหรับตอนเริ่มต้น ที่ว่า "สำรวมกาย ใจ มา ""เหมือนการยกลูกตุ้มนาฬิกาขึ้นแกว่งครั้งแรกให้กลจักรของลานและเฟืองนาฬิกาทำงาน

เราคงไม่เรียกว่าเจตนา แต่เป็นมนสิการ ความใส่ใจ ส่วนคำพูดต่อไปที่ว่า "นิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์" นั้นถือเป็นความแยบคายในการภาวนาหรือที่เรียกว่า "โยนิโส"

เมื่อกลไกธรรมชาติในกายใจได้เริ่ มต้นอย่างถูกต้องแล้วที่เหลือเขาจะดำเนินไปเองตามธรรม ตามหน้าที่ สติก็จะทำหน้าที่ รู้ทันปัจจุบันอารมณ์ ระลึกได้ ไม่ลืม ปัญญาสัมมาสังกัปปะก็จะทำหน้าที่ สังเกต พิจารณาอารมณ์ ปัญญาสัมมาทิฏฐิ ก็จะทำหน้าที่ ดู เห็น รู้ อารมณ์ไป ถ้าไม่มีอัตตา ตัณหา อุปาทานเกิดขึ้นตอบโต้อารมณ์ ปัจจุบันอารมณ์นั้นไม่มีการสืบต่อก็จะดับไป ๆ ๆ ๆ มุกอารมณ์

การเรียนรู้ของจิตโดยธรรมจะเกิดขึ้นรู้ว่า ไม่มีอะไรอื่นเลย นอกจากความเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดีับไปของอารมณ์เท่านั้นเอง
ทีนี้ความเข้าใจ ทุกขัง อนิจจัง อนัตตาเขาจะปิ้๊งขึ้นมาเองในจิตใจ บางคนอาจเผลอไปคิดวิตกวิจารณ์บ้าง บางท่านก็ถึงบางอ้อเสียก่อนจะคิดนึกวิตกวิจารณ์ตามตำราที่เรียนรู้มา

ความตอนนี้จะไปตรงกับคำสอนของหลวงปู่ครูบาที่ว่า

"หยุดคิด ถึงรู้ แต่จะรู้ก็ต้องใช้ความคิด"

เอ้าพยายามจับประเด็นค้นให้พบควา มลับในเรื่องนี้กันให้เจอนะครับ


บ่างถ

หยุดคิด ถึงรู้ แต่จะรู้ก็ต้องใช้ความคิด

คำว่า "ไร้เจตนา"ที่อโศกะบอกไปนั้นหมายถึงไม่มีการกำหนด การสั่งหรือความคาดหวังใดๆกับการภาวนา ที่ตนกระทำ

s004
คำพูดและเรื่องราวที่มาจากประสบการณ์จริง อ่านหรือฟังเพียงนิดเดียวก็รู้แล้ว

เฝ้ามองหาประสบการณ์จริงของอโศก ยังมองไม่เห็นว่าอะไร คิกๆๆ มองจนตาเหล่แล้วเนี่ย

ยังไม่เห็นประสบการณ์จริงที่อโศกว่านะ เห็นแต่ไปจำคำพูดของคนนั้นคนนี้มา เช่น


เอามาผสมกับความคิดของตนเอง

แม้ "ไร้เจตนา" ก็ไปจำเขามาผสมผสานกับความฟุ้งซ่านของตนเอง



พอเราไล่เข้าหน่อย แน่ะ กลิ้งเป็นหมายถึงไม่มีการกำหนดไปอีกแระ คิกๆๆ จะเอาฮาไปถึงไหนขอรับ