ปฏิบัติจริงต้องออกจากความรู้สึกนี่ ไม่ใช่นั่น (ตัดมา)


ในการนั่งสมาธิครั้งนี้ ผมสามารถรับรู้ลมหายใจได้ตลอดสายเป็นเวลานาน

ฯลฯ

เวลานี้ ความรู้สึกของเราเหมือนจุ่มอยู่ในปีติ มีแต่ความสุขไปหมด จากนั้นผมก็คิดขึ้นมาว่า

"มีความสุขขนาดนี้ในโลกด้วยหรือ ความสุขนี้ดีกว่าความสุขในโลกที่เราเคยพบมาทั้งหมด โอ ความสุขนี้แค่นั่งก็ได้แล้ว คนทั้งโลกมัวแต่วุ่นวายทำอะไรกันอยู่ บางคนทำทุจริตต่างๆเพื่อหาเงินมาสนองความสุขตน ทำไปทำไมนะ มันเทียบกับความสุขที่เกิดจากความสงบนี้ไม่ได้เลย ความสุขนี้ไม่ต้องไขว่คว้ามาก อยู่กับตัวเองแท้ๆ คนในโลกกลับไม่รู้"

จากนั้น ผมก็สังเกตลมหายใจก็รู้สึกว่าลมหายใจตอนนี้มันละเอียดมาก ถึงค่อยเข้าใจคำว่าลมหายใจหยาบลมหายใจละเอียดว่าเป็นยังไง ก่อนหน้านี้เข้าใจว่าคือลมหายใจแรงๆเบาๆซะอีก :)

ความรู้สึกจากการเกิดสมาธิครั้งแรกนี้ มันเหมือนจุ่มปีติเกิดค้างอยู่ แต่ไม่เห็นนิมิตอะไรทั้งสิ้นเลยนะครับ แต่รู้สึกจิตเวลานี้ไม่มีนิวรณ์เลย คือมีความรู้พร้อมอยู่

จากนั้นผมก็รู้สึกยินดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วคิดไปเรื่อยว่า "นี่คือปฐมฌาณหรือเปล่านี่ ปฐมฌาณเกิดกับเราหรือ" จนจิตเริ่มไม่เป็นสมาธิ เริ่มปั่นป่วน หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงห้องข้างๆตะโกนเสียงดัง ผมก็เลยหลุดออกมาจากสภาวะนั้น

http://larndham.org/index.php?/topic/27 ... ntry393770

:b12:
เพราะกรัชกายไม่สอนหลักในการภาวนาและวิธีแก้ปัญหาอย่างถูกต้องให้แก่ศิษย์จึงต้องได้คอยตามแก้ปัญหาที่เกิดจากความฟุ้งซ่านและปรุงแต่งไปอย่างมากมายของศิษย์ย่อมจะเหนื่อยและแก้ไม่จบอย่างนี้ตลอดไป
ความรู้ที่ร่ำเรียนมาจากพระไตรปิฎกและคำสอนของครูบาอาจารย์ (จนหัวลอกหัวล้านอย่างกรัชกายว่า)ก็ไม่เกิดประโยชน์ในทางปฏิบัติเพราะกรัชกายนำมาประยุกต์ใช้ไม่เป็นเพราะอ่อนภาวนา อ่อนการปฏิบัติจริงมากเกินไป
สังเกตดูแล้วปัญหาแทบทั้งหมดที่ยกมาถามล้วนเป็นเรื่องของคนที่นิวรณ์ 5 ยังไม่สงบ สติยังไม่ทันปัจจุบันอารมณ์
ปัญญาที่จะแยกแยะวินิจฉัยปัญหาแก้ไขปัญหาก็ไม่ได้รับการอบรมมา
ผมเคยสอนศิษย์ทั้งหลายให้รู้จักหลักพื้นฐานเพื่อการปฏิบัติดังได้กล่าวข้างตนแล้วบอกย้ำเสมอว่า

สติต้องให้ทันปัจจุบันอารมณ์ ปัญญาต้องตามรู้ตามสังเกตอารมณ์ ไม่ว่าจะมีอารมณ์ความรู้สึกอะไรเกิดขึ้นสติอย่าลืมหลักภาวนาว่า ให้มีแต่ "รู้"และ"สังเกต"ไว้เฉยๆจนทุกอารมณ์ดับไปหรือเปลี่ยนไปเองต่อหน้าต่อตา อย่าปรุงแต่งต่อ เอาความยินดียินร้ายที่เกิดขึ้นต่อผัสสะ อารมณ์และความรู้สึกทั้งมวลออกเสียให้ได้ด้วยการ "นิ่งรู้ นิ่งสังเกตผัสสะ อารมณ์ และความรู้สึกทุกอย่างจนมันดับไปหรือเปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตา"

ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นก็อย่าลืมหลักภาวนาอันนี้คือ

"สำรวมกายใจมานิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์จนมันดับไปหรือเปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตา"

ถ้าคุณฟุ้งคิดปรุงแต่งไปในเรื่องอื่นแสดงว่าสติไม่ทันปัจจุบันอารมณ์ สมาธิยังไม่มีกำลังพอ ไม่ควรแก่งาน ต้องกลับไปเน้นการทำสมาธิใหม่เช่นใช้คำบริกรรมพุทโธ....อนัตตา....
สัมมาอรหัง.....หนอ....หรือกรรมฐานอะไรที่เรียนมามาทำจิตใจให้หมดหรือรำงับจากนิวรณ์ 5 ให้ได้เสียก่อน เมื่อสมาธิตั้งมั่นควรแก่งานแล้วจึงกลับมาเจริญวิปัสสนาภาวนา

คือเจริญสติปัญญาให้รู้และสังเกตอยู่แต่ปัจจุบันอารมณ์ดังหลักการภาวนาที่กล่าวข้างต้น

การหลงเห็นหรือปรุงแต่งไปกับอารมณ์ความรู้สึกต่างๆนั่นแสดงว่าคุณกำลังออกนอกทางแล้ว รีบกลับมาหาหลักภาวนา

สติคุณขาด สัมปชัญญะคุณหลุด ต้องกลับมาเจริญสติเจริญปัญญาให้ละเอียดคมเข้มจริงจังมากยิ่งขึ้น

ถ้าคุณไม่ลืมหลักภาวนา ปัญหาทุกอย่างจะถูกแก้ไขไปเองโดยอัตโนมัติ

กรัชกายเองก็ควรจะลงมือทำจริง พิสูจน์หลักภาวนาวิปัสสนาที่แนะนำมานี้ ไม่ช้าก็จะเห็นคุณค่าอันลึกซึ้งของหลักภาวนานี้
และไม่ต้องอ้างความรู้ในคัมภีร์เพราะหลักนี้พิสูจน์แล้วว่าใช้ได้ผลในภาคปฏิบัติจริงเพราะเป็นการรวมเอา ปัจจุบัน
สติปัฏฐาน 4 มรรค 8 โพธิปักขิยธรรม 37 ประการไว้ในที่เดียว

"สำรวมกายใจมานิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์จนมันดับไปหรือเปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตา"

ความรู้ที่ร่ำเรียนมาจากพระไตรปิฎกและคำสอนของครูบาอาจารย์ (จนหัวลอกหัวล้านอย่างกรัชกายว่า) ก็ไม่เกิดประโยชน์ในทางปฏิบัติเพราะกรัชกายนำมาประยุกต์ใช้ไม่เป็นเพราะอ่อนภาวนา อ่อนการปฏิบัติจริงมากเกินไป

กรัชกายไม่สอนหลักในการภาวนา และวิธีแก้ปัญหาอย่างถูกต้องให้แก่ศิษย์จึงต้องได้คอยตามแก้ปัญหาที่เกิดจากความฟุ้งซ่านและปรุงแต่งไปอย่างมากมายของศิษย์ย่อมจะเหนื่อยและแก้ไม่จบอย่างนี้ตลอดไป

วีระไหนอ่ะ ขอไลน์นั่นหน่อย

ลักษณะที่โพสต์มีผังแบบอโศกะเลยค่ะ
คงจะเป็นคนเดียวกันไลน์ผ่านลุงหมาน

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=10&t=52443

กายไม่เล่นไลน์ เข้าไปดูไม่ได้อ่ะนะ

มีผังแบบอโศกะ เป็นวีระโศกมั่งคับ คิกๆๆ เพราะท่านบอกเองว่าเจ้าตำหรับผังนี้

:b12:
เพราะกรัชกายไม่สอนหลักในการภาวนาและวิธีแก้ปัญหาอย่างถูกต้องให้แก่ศิษย์จึงต้องได้คอยตามแก้ปัญหาที่เกิดจากความฟุ้งซ่านและปรุงแต่งไปอย่างมากมายของศิษย์ย่อมจะเหนื่อยและแก้ไม่จบอย่างนี้ตลอดไป
ความรู้ที่ร่ำเรียนมาจากพระไตรปิฎกและคำสอนของครูบาอาจารย์(จนหัวลอกหัวล้านอย่างกรัชกายว่า)ก็ไม่เกิดประโยชน์ในทางปฏิบัติเพราะกรัชกายนำมาประยุกต์ใช้ไม่เป็นเพราะอ่อนภาวนา อ่อนการปฏิบัติจริงมากเกินไป
สังเกตดูแล้วปัญหาแทบทั้งหมดที่ยกมาถามล้วนเป็นเรื่องของคนที่นิวรณ์ 5 ยังไม่สงบ สติยังไม่ทันปัจจุบันอารมณ์
ปัญญาที่จะแยกแยะวินิจฉัยปัญหาแก้ไขปัญหาก็ไม่ได้รับการอบรมมา
ผมเคยสอนศิษย์ทั้งหลายให้รู้จักหลักพื้นฐานเพื่อการปฏิบัติดังได้กล่าวข้างตนแล้วบอกย้ำเสมอว่า

สติต้องให้ทันปัจจุบันอารมณ์ ปัญญาต้องตามรู้ตามสังเกตอารมณ์ ไม่ว่าจะมีอารมณ์ความรู้สึกอะไรเกิดขึ้นสติอย่าลืมหลักภาวนาว่า ให้มีแต่ "รู้"และ"สังเกต"ไว้เฉยๆจนทุกอารมณ์ดับไปหรือเปลี่ยนไปเองต่อหน้าต่อตา อย่าปรุงแต่งต่อ เอาความยินดียินร้ายที่เกิดขึ้นต่อผัสสะ อารมณ์และความรู้สึกทั้งมวลออกเสียให้ได้ด้วยการ "นิ่งรู้ นิ่งสังเกตผัสสะ อารมณ์ และความรู้สึกทุกอย่างจนมันดับไปหรือเปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตา"

ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นก็อย่าลืมหลักภาวนาอันนี้คือ

"สำรวมกายใจมานิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์จนมันดับไปหรือเปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตา"

ถ้าคุณฟุ้งคิดปรุงแต่งไปในเรื่องอื่นแสดงว่าสติไม่ทันปัจจุบันอารมณ์ สมาธิยังไม่มีกำลังพอ ไม่ควรแก่งาน ต้องกลับไปเน้นการทำสมาธิใหม่เช่นใช้คำบริกรรมพุทโธ....อนัตตา....
สัมมาอรหัง.....หนอ....หรือกรรมฐานอะไรที่เรียนมามาทำจิตใจให้หมดหรือรำงับจากนิวรณ์ 5 ให้ได้เสียก่อน เมื่อสมาธิตั้งมั่นควรแก่งานแล้วจึงกลับมาเจริญวิปัสสนาภาวนา

คือเจริญสติปัญญาให้รู้และสังเกตอยู่แต่ปัจจุบันอารมณ์ดังหลักการภาวนาที่กล่าวข้างต้น

การหลงเห็นหรือปรุงแต่งไปกับอารมณ์ความรู้สึกต่างๆนั่นแสดงว่าคุณกำลังออกนอกทางแล้ว รีบกลับมาหาหลักภาวนา

สติคุณขาด สัมปชัญญะคุณหลุด ต้องกลับมาเจริญสติเจริญปัญญาให้ละเอียดคมเข้มจริงจังมากยิ่งขึ้น

ถ้าคุณไม่ลืมหลักภาวนา ปัญหาทุกอย่างจะถูกแก้ไขไปเองโดยอัตโนมัติ

กรัชกายเองก็ควรจะลงมือทำจริง พิสูจน์หลักภาวนาวิปัสสนาที่แนะนำมานี้ ไม่ช้าก็จะเห็นคุณค่าอันลึกซึ้งของหลักภาวนานี้
และไม่ต้องอ้างความรู้ในคัมภีร์เพราะหลักนี้พิสูจน์แล้วว่าใช้ได้ผลในภาคปฏิบัติจริงเพราะเป็นการรวมเอา ปัจจุบัน
สติปัฏฐาน 4 มรรค 8 โพธิปักขิยธรรม 37 ประการไว้ในที่เดียว

"สำรวมกายใจมานิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์จนมันดับไปหรือเปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตา"

กรัชกายเองก็ควรจะลงมือทำจริง พิสูจน์หลักภาวนาวิปัสสนาที่แนะนำมานี้ ไม่ช้าก็จะเห็นคุณค่าอันลึกซึ้งของหลักภาวนานี้
และไม่ต้องอ้างความรู้ในคัมภีร์เพราะหลักนี้พิสูจน์แล้วว่าใช้ได้ผลในภาคปฏิบัติจริงเพราะเป็นการรวมเอา ปัจจุบัน
สติปัฏฐาน 4 มรรค 8 โพธิปักขิยธรรม 37 ประการไว้ในที่เดียว

สติปัฏฐาน 4 มรรค 8 โพธิปักขิยธรรม 37

:b12:
เพราะกรัชกายไม่สอนหลักในการภาวนาและวิธีแก้ปัญหาอย่างถูกต้องให้แก่ศิษย์จึงต้องได้คอยตามแก้ปัญหาที่เกิดจากความฟุ้งซ่านและปรุงแต่งไปอย่างมากมายของศิษย์ย่อมจะเหนื่อยและแก้ไม่จบอย่างนี้ตลอดไป
ความรู้ที่ร่ำเรียนมาจากพระไตรปิฎกและคำสอนของครูบาอาจารย์(จนหัวลอกหัวล้านอย่างกรัชกายว่า)ก็ไม่เกิดประโยชน์ในทางปฏิบัติเพราะกรัชกายนำมาประยุกต์ใช้ไม่เป็นเพราะอ่อนภาวนา อ่อนการปฏิบัติจริงมากเกินไป
สังเกตดูแล้วปัญหาแทบทั้งหมดที่ยกมาถามล้วนเป็นเรื่องของคนที่นิวรณ์ 5 ยังไม่สงบ สติยังไม่ทันปัจจุบันอารมณ์
ปัญญาที่จะแยกแยะวินิจฉัยปัญหาแก้ไขปัญหาก็ไม่ได้รับการอบรมมา
ผมเคยสอนศิษย์ทั้งหลายให้รู้จักหลักพื้นฐานเพื่อการปฏิบัติดังได้กล่าวข้างตนแล้วบอกย้ำเสมอว่า

สติต้องให้ทันปัจจุบันอารมณ์ ปัญญาต้องตามรู้ตามสังเกตอารมณ์ ไม่ว่าจะมีอารมณ์ความรู้สึกอะไรเกิดขึ้นสติอย่าลืมหลักภาวนาว่า ให้มีแต่ "รู้"และ"สังเกต"ไว้เฉยๆจนทุกอารมณ์ดับไปหรือเปลี่ยนไปเองต่อหน้าต่อตา อย่าปรุงแต่งต่อ เอาความยินดียินร้ายที่เกิดขึ้นต่อผัสสะ อารมณ์และความรู้สึกทั้งมวลออกเสียให้ได้ด้วยการ "นิ่งรู้ นิ่งสังเกตผัสสะ อารมณ์ และความรู้สึกทุกอย่างจนมันดับไปหรือเปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตา"

ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นก็อย่าลืมหลักภาวนาอันนี้คือ

"สำรวมกายใจมานิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์จนมันดับไปหรือเปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตา"

ถ้าคุณฟุ้งคิดปรุงแต่งไปในเรื่องอื่นแสดงว่าสติไม่ทันปัจจุบันอารมณ์ สมาธิยังไม่มีกำลังพอ ไม่ควรแก่งาน ต้องกลับไปเน้นการทำสมาธิใหม่เช่นใช้คำบริกรรมพุทโธ....อนัตตา....
สัมมาอรหัง.....หนอ....หรือกรรมฐานอะไรที่เรียนมามาทำจิตใจให้หมดหรือรำงับจากนิวรณ์ 5 ให้ได้เสียก่อน เมื่อสมาธิตั้งมั่นควรแก่งานแล้วจึงกลับมาเจริญวิปัสสนาภาวนา

คือเจริญสติปัญญาให้รู้และสังเกตอยู่แต่ปัจจุบันอารมณ์ดังหลักการภาวนาที่กล่าวข้างต้น

การหลงเห็นหรือปรุงแต่งไปกับอารมณ์ความรู้สึกต่างๆนั่นแสดงว่าคุณกำลังออกนอกทางแล้ว รีบกลับมาหาหลักภาวนา

สติคุณขาด สัมปชัญญะคุณหลุด ต้องกลับมาเจริญสติเจริญปัญญาให้ละเอียดคมเข้มจริงจังมากยิ่งขึ้น

ถ้าคุณไม่ลืมหลักภาวนา ปัญหาทุกอย่างจะถูกแก้ไขไปเองโดยอัตโนมัติ

กรัชกายเองก็ควรจะลงมือทำจริง พิสูจน์หลักภาวนาวิปัสสนาที่แนะนำมานี้ ไม่ช้าก็จะเห็นคุณค่าอันลึกซึ้งของหลักภาวนานี้
และไม่ต้องอ้างความรู้ในคัมภีร์เพราะหลักนี้พิสูจน์แล้วว่าใช้ได้ผลในภาคปฏิบัติจริงเพราะเป็นการรวมเอา ปัจจุบัน
สติปัฏฐาน 4 มรรค 8 โพธิปักขิยธรรม 37 ประการไว้ในที่เดียว

"สำรวมกายใจมานิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์จนมันดับไปหรือเปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตา"

:b38:
อุเบกขา ไม่ต้องไปสร้างไปทำ ไม่ต้องไปพยายามให้เกิดเพราะ อุเบกขาเป็นผลๆ จากการที่วางยินดี หรือยินร้าย ได้
ยินดีเกิด วางยินดีลงได้ ก็จะได้ อุเบกขา วางเฉย มาแทน
ยินร้ายเกิด วางยินร้ายลงได้ อุเบกขา วางเฉยก็จะเกิดตามมา
เป็นผล

สิ่งสำคัญคือจะวางยินดียินร้ายได้อย่างไร?

ยินดี ยินร้าย จะวางลงได้ มีวิธีการง่ายๆคือ
เมื่อยินดีเกิด ให้เอาสติปัญญา มานิ่งรู้ นิ่งสังเกตความยินดีไว้
เฉยๆ เฉยตอนนี้ต้องใส่เจตนาช่วยนิดๆ เมื่อหมดเหตุปัจจัยของความยินดี ความยินดีก็จะดับไปเอง เฉยก็จะเกิดขึ้นมาแทน ความยินร้ายก็เช่นเดียวกัน

ไม่ได้ตั้งใจจะลบลู่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ แต่จิตมันแว๊บขึ้นมา จะทำอย่างไร จะให้คำหยาบคำด่า หรืออะไรที่คิดอกุศลหายไปค่ะ

พยายามนึกคิดในสิ่งที่ดี..สวดมนต์ก็แล้ว ยังไม่หยุดไปรบกวน แนะนำด้วยค่ะ

มันจะนิ่งรู้ได้ยังไงล่ะ เพราะขณะจิตนั้นมันกำลังยินดี กำลังยินร้าย กำลังด่าเป็นต้นอยู่ เพราะจิต (ความคิด) เกิดทีละขณะๆ

ตย.

มันจะนิ่งได้ยังไงล่ะ!

พูดออกมาได้อย่างไร ปรมาจารย์ทางวิชาการพุทธศาสนา
แสดงว่ายังไม่มีหลักวิปัสสนาภาวนาอยู่ในหัวใจ จึงทำอะไรไม่ถูก แก้ไขปัญหาอะไรไม่เป็น

หลักเขาบอกว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมาก็ตาม ถ้าเป็นปัจจุบันอารมณ์ ให้รู้และสังเกตไว้เฉยๆจนมันดับไปเปลี่ยนไป

ความไม่นิ่ง ก็คือ 1 อารมณ์
ยินดี ก็ 1 อารมณ์
ยินร้าย ก็หนึ่งอารมณ์
จิตแว๊บ ก็ 1 อารมณ์
ฯลฯ
สิ่งสำคัญคือพัฒนาสติ ปัญญา ของตนให้มีกำลัง ความสามารถ เฉียบคม ทันปัจจุบันอารมณ์ให้ได้ ปัญหาทั้งหลายที่สังขารปรุงแต่งมาด้วยอำนาจอัตตา มิจฉาทิฏฐิก็จะหมดเกลี้ยงไปเอง ถ้า

"ไม่ลืมหลักภาวนา วิปัสสนา"

รู้ช่วยบอกหน่อยค่ะ เป็นอันตรายหรือปฏิบัติผิดทางไหมค่ะ เพราะฝึกทำเองโดยไม่มีครูบาอาจารย์สอนค่ะ หนูฝึกดูจิตมาประมาณ 2 เดือนแล้วค่ะ แรกๆก็เห็นจิตฟุ้งซ่านมากช่วงหลังๆจิตเริ่มสงบ ไม่ไหลออกไปตามอารมณ์ข้างนอก แต่เริ่มเห็นจิต เฉยๆบ้าง สุขบ้าง บางครั้งรู้สึกหดหู่เป็นทุกข์เบื่อโลกมากๆเลยค่ะ มันเป็นของมันเอง ควบคุมอารมณ์นี้ไม่ได้ ได้แต่ตามดูเฉยๆรู้สึกว่ามันไม่ใช่ของเราเหมือนเราไม่มีตัวตนเลยค่ะ บางครั้งก็นอนดูจิตไปเรื่อยๆแล้วเหมือนว่าตัวเองจะเคลิ้มๆไป แต่ยังมีสติรู้สึกตัวค่ะ อยู่ดีๆ จิตก็พูดว่า ลองหยุดหายใจตายดูหน่อยสิ แล้วหนูก็หยุดหายใจตามไปด้วยบังคับร่างกายไม่ได้เลยค่ะ ตอนนั้นขยับร่างกายไม่ได้ด้วยค่ะ รู้สึกเริ่มกลัว ก็เลยพยายามฝืนจนหายใจได้ ตอนนั้นรู้สึกอึดอัด และรีบสูดลมหายใจเข้าปอดค่ะ ถ้าปล่อยไปนานกว่านี้คิดว่าตัวเองต้องตายจริงแน่ๆเลยค่ะ เกิดจากอะไรค่ะ หนูทำผิดทางไหมค่ะ ถ้าเกิดเป็นอีกจะทำอย่างไรดีค่ะ