การไม่ได้หลักของใจที่มั่นคง พึ่งตัวเองที่ยังมีกิเลสก็พึ่งกิเลสตัวเองพาคิดผิดๆ
อะไรๆก็ไม่ยั่งยืน ที่เที่ยงไม่ยอมรับ ธรรมทั้งหลายเที่ยงแน่นอนคือพระพุทธเจ้า
ไม่เข้าใจว่าปัญญาที่หยั่งทราบแยกได้อะไรถูกผิดฟังอะไรดูอะไรผิวเผินไม่ได้
ที่ดีย่อมมีเสียที่เสียย่อมมีดี ทางสายกลางคือรู้ได้ด้วยตาปัญญาอะไรถูกผิดก็รู้
ที่มีความแตกแยกเป็นความคิดที่แตกแยก พระธรรมของจริงมีจิตอันเดียวที่จะรู้
ถ้ายังไม่หยั่งลงถึงจิต ก็ไม่ถึงธรรมจริงๆ เพราะธรรมที่เห็นมีมหาศาลเลือกไม่ได้
ต้องทำเหตุให้ตรงทาง ท่านผู้รู้ท่านลงลึกในจิตตภาวนา สงสัยคือจิตไม่ถึงสัจจะ
อ่านไปสงสัยไปจะถึงสัจจะไม่ได้ ต้องใช้ปัญญาจากจิต ทำให้เกิดผลงานขึ้นมา
ได้ผลงานเกิดขึ้นที่จิตแล้วจะกี่ตำราก็เหอะเขียนแบบคิดเอาใครก็คิดเอาได้ง่ายๆ
พระธรรมอยู่คู่กับโลกตลอดเวลาเป็นธรรมดาสัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรมเอวังฯ

ความลังเลสงสัยย่อมเป็นเหตุทำให้มีความคิดแตกแยกต้นเหตุอยู่ที่จิตที่ส่งออกนะ
ผู้รู้ท่านไม่ได้รู้แค่ผิวเผินน๊าปัญญาสามารถแตกแขนงหยั่งทราบความจริงแม่นยำ
เพราะทราบชัดเจน กาลามสูตรเป็นสภาวะที่้กิดกับจิตผู้ที่ท่านรู้ความจริงไม่ใช่จำ
ไม่ใช่อ่านแล้วจำได้ว่ามี10ข้อแต่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริงตลอดเวลาเป็นอัตโนมัติเลย

ที่กล่าวมาก็น่าสนใจดีเหมือนกัน แต่คนกล่าวยังเข้าใจไม่ถึงที่สุด จึงต้องวิ่งหาความดี วิ่งหาอรหันต์. ท่องคาถา รดน้ำมนต์อยู่เลย. เลิกซะจะเห็นแสงสว่างมากกว่าที่เห็นอยู่. ที่เห็นอยู่นั้นมันหิ่งห้อย. ยังไม่ใช่แสงตะวันนะ มันเป็นตัวทิ้งถ่วง