huh

อ๊บซ์ งงรัยน่ะ ...

งงว่าทำไมเอกอนช่างมั่วได้อย่างหน้ามึนใช่ป๊ะ...

ผู้ที่ไม่กลัวตาย คือ ไม่มีห่วง ไม่มีอาลัย จึงจะมุดรูได้(ตามที่ท่านเล่า)
จริงๆแล้ว สภาพธรรมที่ท่านเรียกว่า มุดรู
เกิดจาก สมาธิที่มีกำลังมากมายมหาศาล ดูดเข้ารูไป
เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ทันที อาการเหมือนเด็กที่คลอดจากแม่
คือ ไม่ต้องผ่านการเกิดแบบนั้น

อรูปฌาน ๔

วิธีปฏิบัติในอรูปฌาน คือฌานที่ไม่มีรูป ๔ อย่าง คือ อากาสานัญจายตนะ วิญญาณัญจายตนะ อากิญจัญญายตนะ เนวสัญญานา สัญญายตนะ รวม ๔ อย่างด้วยกัน

อรูปฌานทั้ง ๔ นี้ เป็นฌานละเอียดและอยู่ในระดับฌานที่สูงสุด ท่านที่ปฏิบัติได้อรูปทั้ง ๔ นี้แล้ว เจริญวิปัสสนาญาณ ย่อมได้บรรลุมรรคผลรวดเร็วเป็นพิเศษ เพราะอารมณ์ในอรูปฌานและอารมณ์ในวิปัสสนาญาณ มีส่วนคล้ายคลึงกันมาก ต่างแต่ อรูปฌานเป็นสมถภาวนา มุ่งดำรงฌานเป็นสำคัญสำหรับวิปัสสนาภาวนามุ่งรู้แจ้งเห็นจริง ตามอำนาจของกฎธรรมดาเป็นสำคัญ แต่ทว่าอรูปฌานนี้ก็มีลักษณะเป็นฌานปล่อยอารมณ์ คือ ไม่ยึดถืออะไรเป็นสำคัญ ปล่อยหมดทั้งรูปและนาม ถือความว่างเป็นสำคัญ

อานิสงส์อรูปฌาน

ท่านที่ได้อรูปฌานทั้ง ๔ นี้ นอกจากจะมีผลทำให้จิตว่าง มีอารมณ์เป็นสุข ประณีตในฌานที่ได้ แล้วยังมีผลให้สำเร็จมรรคผลง่ายดายอย่างคาดไม่ถึงอีกด้วย นอกจากนั้นท่านที่ได้ อรูปฌานนี้แล้วเมื่อสำเร็จมรรคผลจะได้เป็น พระอรหันต์ขั้นปฏิสัมภิทาญาณ คือ มีคุณสมบัติพิเศษเหนือจากที่ทรงอภิญญา ๖ อีก ๔ อย่าง สำหรับท่านที่ได้ปฏิสัมภิทาญาณนี้ ท่านทรงอภิญญา ๖ และคุณสมบัติพิเศษอีก ๔ คือ

ปฏิสัมภิทา ๔

อัตถปฏิสัมภิทา มีปัญญาแตกฉานในอรรถ คือฉลาดในการอธิบายถ้อยคำที่ ท่านอธิบายมาแล้วอย่างพิสดาร ถอดเนื้อความที่พิสดารนั้นให้ย่อสั้นลงมาพอได้ความชัด ไม่เสียความ
ธัมมปฏิสัมภิทา ฉลาดในการอธิบายหัวข้อธรรม ที่ท่านกล่าวมาแต่หัวข้อให้ พิสดารเข้าใจชัด
นิรุตติปฏิสัมภิทา มีความฉลาดในภาษา รู้และเข้าใจภาษาทุกภาษาได้อย่าง อัศจรรย์
ปฏิภาณปฏิสัมภิทา มีปฏิภาณเฉลียวฉลาด สามารถแก้อรรถปัญหาได้อย่าง อัศจรรย์
ปฏิสัมภิทาญาณนี้ มีความแปลกจากอภิญญา ๖ อยู่อย่างหนึ่ง คือท่านที่จะทรงปฏิสัมภิทา หรือทรงอรูปฌานนี้ได้ ท่านต้องได้กสิณ ๑๐ และทรงอภิญญามาก่อนแล้วจึงจะปฏิบัติต่อในอรูปนี้ได้ ถ้าท่านนักปฏิบัติที่ไม่เคยเรียนกสิณเลย หรือทรงกสิณได้บางส่วนยังไม่ถึงขั้นอภิญญาแล้วท่านมาเรียนปฏิบัติในอรูปนี้ย่อมปฏิบัติไม่สำเร็จ เพราะการที่ทรงอรูปฌานได้ ต้องใช้กสิณ ๙ ประการ ปฐวี เตโช วาโย อาโป นีล ปีตะ โลหิตะ โอทาตะ อาโลกะ เว้นอากาสกสิณอย่างเดียว เอามาเป็นบาทของอรูปฌานคือต้องเอากสิณ ๘ อย่างนั้นอย่างใดอย่างหนึ่งมาตั้งขึ้น แล้วเข้าฌานในกสิณนั้นจนถึงจตุตถฌาน แล้วเพิกนิมิตในกสิณนั้นเสีย คำว่าเพิก หมายถึงปล่อยไม่สนใจในกสิณนั้นการที่จะปฏิบัติ ในอรูปฌาน ต้องเข้ารูปกสิณก่อนอย่างนี้ ฉะนั้นท่านที่จะเจริญในอรูปฌานจึงต้องเป็นท่าน ที่ได้กสิณจนคล่องอย่างน้อย ๙ กอง จนชำนาญและได้อภิญญาแล้วจึงจะมาปฏิบัติในอรูปฌานนี้ได้ ฉะนั้นท่านที่ได้ปฏิสัมภิทาญาณจึงเป็นผู้ทรงอภิญญาด้วย สำหรับอภิญญากับ ปฏิสัมภิทาญาณนี้ มีข้อแตกต่างกัน อยู่อย่างหนึ่งที่นักปฏิบัติควรทราบ อภิญญานั้น ท่านที่ปฏิบัติกสิณครบ ๑๐ หรืออย่างน้อยครบ ๘ ยกอาโลกกสิณและอากาสกสิณเสีย เมื่อชำนาญในกสิณทั้ง ๑๐ หรือทั้ง ๘ นี้แล้ว ก็ทรงอภิญญาได้ทันทีในสมัยที่เป็นฌานโลกีย์ ส่วนปฏิสัมภิทาญาณ ๔ นี้ เมื่อทรงอรูปฌานที่เป็นโลกียฌานแล้วยังทรงปฏิสัมภิทาไม่ได้ ต้องสำเร็จมรรคผลอย่างต่ำเป็นพระอนาคามี หรือพระอรหัตตผลปฏิสัมภิทาจึงจะปรากฏ บังเกิดเป็นคุณพิเศษขึ้นแก่ท่านที่บรรลุ ข้อแตกต่างนี้นักปฏิบัติควรจดจำไว้

๑. อากาสานัญจายตนะ

การอธิบายในอรูป ๔ นี้ ขอกล่าวแต่พอเป็นแนวเล็กน้อยเท่านั้น เพราะเป็นกรรมฐาน ละเอียดทั้งผู้ที่จะปฏิบัติก็ต้องทรงอภิญญามาก่อน เรื่องการสอนหรืออธิบายในกรรมฐานนี้ มีความสำคัญอยู่อย่างหนึ่ง คือ ถ้ากรรมฐานกองใดท่านผู้อธิบายไม่ได้มาก่อน ก็อธิบาย ไม่ตรงตามความเป็นจริง ท่านที่จะอธิบายได้ถูกต้องและตรงจริง ๆ ก็ต้องได้กรรมฐานกอง นั้นๆ มาก่อน ผู้เขียนนี้ก็เช่นกันอาศัยที่ศึกษาเรื่องของกรรมฐานมาเฉพาะประเภทวิชาชาสามสำหรับเรื่องของวิชชาสามเรียนมาพอเขียนได้อ่านออก ถึงแม้จะไม่ได้สำเร็จมรรคผล ใด ๆ ก็ตาม แต่ก็ฟังคำสอนมาพอเอาตัวรอดได้บ้างพอควร ไม่ถึงเก่งและถ้าไปโดนท่านที่ ฉลาดจริงเข้าท่านอาจไล่เบี้ยเอาจนมุมเหมือนกัน ส่วนด้านอภิญญานั้น อาศัยที่เคยศึกษา ในกสิณบางส่วนมาบ้าง พอเห็นทางไร ๆ แต่ก็ได้ไม่ครบ แต่ถึงจะได้ไม่ครบก็ทราบว่าแนว ของกสิณมีแนวเป็นอันเดียวกัน ฉะนั้นเรื่องอภิญญาพอจะแอบ ๆ ฟุ้งได้บ้างพอสมควร

(ผู้เขียนมีการออกตัวไว้ก่อนด้วย ... ... ก็อย่างว่านั่นล่ะ
ไม่งั๊นเจอดีก็จะโดนไล่เบี้ย)

อากาสานัญจายตนะนี้ ท่านกล่าวไว้ในวิสุทธิมรรคว่า ก่อนที่จะเจริญอรูปอากาสานัญจายตนะนี้ ท่านจะเข้าจตุตถฌานในกสิณกองใดกองหนึ่งแล้วให้เพิก คือไม่สนใจในกสิณนิมิตนั้นเสีย ใคร่ครวญว่า กสิณนิมิตนี้เป็นอารมณ์ที่มีรูปเป็นสำคัญ ความสุข ความทุกข์ ที่เป็นปัจจัยของภยันตราย มีรูปเป็นต้นเหตุ เราไม่มีความต้องการในรูปแล้วละรูปนิมิตกสิณ นั้นถืออากาศเป็นอารมณ์จนวงอากาศเกิดเป็นนิมิตที่มีขอบเขตกว้างใหญ่ แล้วย่อให้สั้นลงมา อธิษฐานให้เล็กใหญ่ได้ตามประสงค์ ทรงจิตรักษาอากาศไว้โดยกำหนดใจว่า อากาศหาที่สุด มิได้ดังนี้จนจิตเป็นอุเบกขารมณ์ เป็นฌาน ๔ ในอรูปฌาน

๒. วิญญาณัญจายตนะ

อรูปนี้กำหนดวิญญาณเป็นอารมณ์ โดยจับอากาสานัญจายตนะ คือกำหนด อากาศจากอรูปเดิมเป็นปัจจัย ถือนิมิตอากาศนั้นเป็นฐานที่ตั้งของอารมณ์ แล้วกำหนด ว่า อากาศนี้ยังเป็นนิมิตที่อาศัยรูปอยู่ ถึงแม้จะเป็นอรูปก็ตามแต่ยังมีความหยาบอยู่มาก เราจะทิ้งอากาศเสีย ถือเฉพาะวิญญาณเป็นอารมณ์ แล้วกำหนดจิตว่า วิญญาณหาที่สุด มิได้ ทิ้งอากาศและรูปทั้งหมดเด็ดขาดกำหนดวิญญาณ คือถือวิญญาณ ตัวรู้เป็นเสมือน จิต โดยคิดว่าเราต้องการจิตเท่านั้นรูปกายอย่างอื่นไม่ต้องการจนจิตตั้งอยู่เป็นอุเบกขารมณ์

๓. อากิญจัญญายตนะ

อรูปนี้กำหนดความไม่มีอะไรเลยเป็นสำคัญ โดยเข้าฌาน ๔ ในวิญญาณ แล้วเพิกวิญญาณคือ ไม่ต้องการวิญญาณนั้น คิดว่าไม่มีอะไรเลยเป็นสำคัญ อากาศ ก็ไม่มีวิญญาณก็ไม่มี ถ้ายังมีอะไรสักอย่างหนึ่งแม้แต่น้อยหนึ่ง ก็เป็นเหตุของภยันตราย ฉะนั้นการไม่มีอะไรเลยเป็นการปลอดภัยที่สุดแล้วก็กำหนดจิตไม่ยึดถืออะไร ทั้งหมดจนจิตตั้งเป็นอุเบกขารมณ์ เป็นจบอรูปนี้

๔. เนวสัญญานาสัญญายตนะ

เนวสัญญานาสัญญายตนะนี้ กำหนดว่ามีสัญญาก็ไม่ใช่ ไม่มีสัญญาก็ไม่ใช่ คือ ทำความรู้สึกตัวเสมอว่า ทั้งมีสัญญาอยู่นี้ก็ทำความรู้สึกเหมือนไม่มีสัญญา คือไม่ยอมรับรู้จดจำอะไรหมด ทำตัวเสมือนหุ่นที่ไร้วิญญาณ ไม่รับรู้ ไม่รับอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น หนาวก็รู้ว่าหนาวแต่ไม่เอาเรื่อง ร้อนก็รู้ว่าร้อนแต่ไม่ดิ้นรนกระวนกระวาย มีชีวิตทำ เสมือนคนตาย คือไม่ปรารภสัญญาคำจดจำใด ๆ ปล่อยตามเรื่องเปลื้องความสนใจใด ๆ ออกจนสิ้น จนจิตเป็นเอกัคคตาและอุเบกขารมณ์

อนุโมทนาครับกับทุกท่าน

พึ่งกลับจากทำงาน อยากจะตั้งใจอ่านทุกบทความอย่างช้าๆ คงจะประมาณช่วงเช้าๆ จะพิจารณาได้ดีกว่าตอนดึก

ขอเก็บไว้อ่านพรุ่งนี้ครับ

โอ้ว....

อุปจารสมาธิ ... วิถีจิตยังไม่ขึ้นสู่อัปปนาวิถี จิตยังเป็นแค่มหากุศลจิต ยังไม่เป็นมหคตจิตหรือฌานจิต วิถีจิตในอุปจารฯ ยังมีภวังค์และขณะจิตอื่นๆคั่น ไม่เป็นชวนะติดต่อกันไปตลอด

ถาน ๑ ถือว่าเป็นอัปปนาสมาธิแล้ว (อัปปนาสมาธิหมายถึงฌานทุกๆขั้น) ลักษณะจิตในฌาน ๑ หรือ ฌานอื่นๆก็ตาม จะเป็นมหคตจิต หรือฌานจิต ซึ่งมีพลังมากๆ (ไม่ใช่เป็นแค่มหากุศลจิต) วิถีจิตก็เป็นอัปปนาวิถี ซึ่งจะเป็นชวนะ ต่ดต่อกันไปตลอดนับไม่ถ้วน ไม่มีภวังคจิตหรือจิตอื่นๆมาคั่นเลย

--------------------------------------------
ลักษณะ เมื่อปรากฏในการปฏิบัติจริง ..... คือ เมื่อเข้าถึงอุปปจารสมาธิ จะรู้สึกเหมือนว่า นิวรณ์ต่างๆสงบลงไปจนหมดหรือแทบหมด ไม่มีนิวรณ์มารบกวนอีก รู้สึกจิตสงบเย็นลงมาก พอจะเท่าทันความคิดปรุงแต่งต่างๆได้ทันแทบทุกๆความคิด แต่จิตมันยังมีการปรุงแต่งคิดๆอะไรของมันอยู่เรื่อยๆ แต่ไม่ไวนัก เพราะยังไม่สงบเต็มที่เป็นอัปปนาฯ ในตอนจังหวะที่เป็นอุปจาระนี้ ถ้าสติเผลอ จิตจะปรุงแต่งออกไปข้างนอก มักจะเห็นภาพนิมิตอะไรต่างๆนานา เป็นนิมิตแบบเคลื่อนไหวเป็นเรื่องติดต่อกันไป หรือบางทีเป็นนิมิตเสียงหรือกลิ่นหรืออื่นๆ ฯฯ

แต่ถ้าเข้าสงบถึงอัปปนา หรือเป็นฌาน จะเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งแตกต่างกับอุปจาระมากมาย
สมมุติว่าสงบลงเป็นฌานที่ ๑ ตามที่ตั้งคำถาม อาการคือ จะรู้สึกว่า จิตมีพลังแน่วแน่มากๆสุดๆ แข็งแกร่งสุดๆ ก่อนจิตจะรวมถึงระดับอัปปนานี้ สำหรับคนที่รวมครั้งแรก จะผ่านจุดตัดเป็นตัดตาย รู้สึกเหมือนจะโดนดูดลงไปในหลุมดำอะไรทำนองนั้นแหละ ซึ่งต้องยอมตายจึงจะผ่านด่านนี้ ถ้ากลัวตายในจังหวะนี้จิตจะถอนหลับมาก่อนที่จะรวม ... ถ้ายอมตาย และจิตรวมวูบลงไปได้ จะรู้สึกว่าเหมือนกับไปโผล่อีกโลกหนึ่ง ที่มีแต่ความรู้เท่านั้น ตัวตนและโลกนี้ และอะไรต่างๆ จะรู้สึกเสมือนหายไปหมด และจะมีองค์ประกอบขององค์ฌานทั้ง ๕ ปรากฏออกมาชัดเจนเหมือนกับที่บอกไว้ในตำรา แต่อาการของวิตกวิจาร จะไม่เหมือนกับการวิตกวิจารแบบคนธรรมดา คืออาการของการวิตกวิจารของคนธรรมดาเปรียบเสมือนคนตีระนาดเวลาเล่นเพลง แต่อาการของวิตกวิจารของคนที่จิตเป็นฌาน จะเป็นเสมือนคนตอกตะปูที่ตอกย้ำๆลงที่เดียว และจะรู้สึกว่า ขณะนั้นเวลาจะหยุดนิ่ง จะไม่มีอดีต ไม่มีอนาคต รู้สึกเวลาเหมือนหยุดนิ่ง แม้รวมสงบแน่วแน่นิ่งไปนานหลายๆชั่วโมง แต่รู้สึกเหมือนว่ารวมลงไปแค่หายใจเฮือกเดียว เท่านั้น ... ที่สำคัญที่สุดคือ จะเจอกับความสุขที่มหัศจรรย์มากๆ ถ้าเปรียบเทียบกับความสุขที่เคยรับมาตลอดชีวิต เสมือนเมล็ดข้าว ๑ เมล็ด แต่จะพบว่า ความสุขตอนที่จิตสงบเป็นฌาน นั้น เสมือนภูเขาหิมาลัย..
:banghead:

อาการมุดรู...เป็นง่ายๆ..จริงๆ..น่าจะอยู่ตรงอุปจาร...จนคนที่มุดไป..คิดว่า..เขาไม่ได้เป็นคนทำเอง...คิดว่ามีครูบาอาจารย์ช่วย..